รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 170

บทที่ 170 ฉันไม่ได้เเสดงละครตบตา

มู่จิ่นเซวียนพูดเสริมขึ้นมา "จะว่าไป ประธานถังก็จงรักภักดีต่อบริษัทมู่ซือ ทุ่มทั้งเเรงกายเเรงใจดูเเลหลานมู่ ถ้าไม่รู้นี่ยังคิดว่าชอบหลานเฉินหย่วนอีกด้วยนะ!"

คำเหน็บเเนมคำเเล้วคำเล่า ทำให้ถังซินถึงกับขมวดคิ้ว

คนพวกนี้ดูเหมือนจะเจาะจงเธอเป็นพิเศษ เเต่ในความเป็นจริงเเล้วพวกเขามุ่งเป้าไปยังมู่เฉินหย่วน เธอไม่อยากให้มู่เฉินหย่วนอึดอัด ในขณะที่กำลังเอ่ยปากพูด ท่านมู่ก็จับมือของเธอ "ไม่เป็นไร"

ถังซินเม้มปากไม่พูดจา

"ประธานถัง อดีตเเม่สามีของเธอมาเเล้ว ไม่ทักทายหน่อยหรอ?" มู่จิ่นเซวียนเริ่มมีปฏิกริยาขึ้นมาบ้าง "เสียดายไม่รู้ว่ามู่หยางซิ่วไปไหนซะเเล้ว ถ้าเธอมาด้วยคงคึกคักน่าดู"

มู่จิ่นหลิงยิ้มพร้อมกล่าว "ดูท่าประธานถังอาฆาตมากเลยนะ มันก็ต้องเป็นเเบบนั้นสิ อย่างไรก็ตามหยางซิ่วเป็นคนนอกใจก่อน เเม่สามีก็ให้ท้ายอยู่ด้วย ถ้าเป็นฉันนะ ฉันก็ไม่ทักทายหรอก"

"พอได้เเล้ว พูดให้มันน้อยๆ หน่อย" มู่เจิ้งหย่าเเสร้งทำเป็นให้สงบศึกกัน"

"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย" มู่จิ่นหลิงน้อยใจ "ฉันเเค่รู้สึกว่าถังซินเป็นคนเก่งมาก เป็นแค่ล่ามคนนึงแต่กลับได้มานั่งถึงตำแหน่งนี้ สายตาช่างกว้างไกล ล้วนจับจ้องเเต่ผู้ชายในตระกูลมู่"

เวลานี้ มู่เฉินหย่วนเริ่มออกเสียงขึ้นมาบ้าง สีหน้าจืดชืด "ในเมื่อเธอพูดเเบบนี้ ฉันก็จะช่วยเธอ"

เขาเรียกคนใช้ให้ย้ายเวทีอันสูงใหญ่เข้ามา

หลังจากที่รอให้คนรับใช้นำเวทีอันสูงใหญ่ที่สูงกว่าหนึ่งเมตรเข้ามาในห้องรับเเขกนั้น มู่เฉินหย่วนก็ชี้มือชี้ไม้ "จิ่นหลิง จิ่นเซวียน พวกเธอขึ้นไปพูดบนเวทีซิ ให้ทุกคนคึกคักกันหน่อย"

ขึ้นไปบนเคาว์เตอร์ งั้นมันจะต่างอะไรกับการเเสดงกายกรรมกันล่ะ?

มู่จิ่นหลิงไม่คิดว่ามู่เฉินหย่วนจะร้ายขนาดนี้ ถึงกับกลั้นสีหน้าไว้ไม่อยู่ "คอฉันไม่ค่อยดี"

"งั้นเอากาน้ำชาขึ้นไปข้างบนด้วยละกัน คอจะได้ชุ่มขึ้นหน่อย" มู่เฉินหย่วนทำน้ำเสียงบีบคั้น "ขึ้นไป"

มู่จิ้นหลิงมองไปยังมู่เจิ้งหย่า

มู่เจิ้งหย่ายังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด มู่เฉินหย่วนก็พูดขึ้นมา "เเค่สองคนคงคึกคักไม่พอเเน่นอน"

ภายในคำพูดเเฝงไปด้วยความหมายอย่างเต็มเปี่ยม มู่เจิ้งหย่าสีหน้าไม่ค่อยดี เเต่ก็ยังไม่พูดไม่จา

หลานคนนี้ พูดออกมาเเล้วย่อมทำตามที่ตัวเองพูดเสมอ เธอเข้าใจดี

มู่เจิ้งหย่าไม่ได้มีการเข้ามาช่วยเหลือ ท่านมู่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจแต่อย่างใด หลังจากที่มู่เฉินหย่วนเอ่ยคำว่า "ขึ้นไป" อีกครั้งนั้น มู่จิ่นหลิงเเละมู่จิ่นเซวียนก็ทำได้เพียงต้องขึ้นไปตามคำสั่ง

มู่เฉินหย่วนมองไปยังพวกเขา พลันยิ้มเยาะพร้อมสายตาที่เย็นชา "พูดคุยกันหน่อยสิ อย่าอึดอัดกันขนาดนั้น"

การบีบคั้นที่หนักหน่วงทำให้ทั้งสองคนรู้สึกเหมือนมีอะไรมาทิ่มเเทงที่หัว พูดออกมาอย่างตะกุกตะกักไม่ว่าจะพูดอะไรก็ตาม ในทางกลับกันก็ไม่สามารถหยุดพูดได้ กระหายน้ำก็เเค่ดื่มชา เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงช่วงที่ทานอาหาร ทั้งสองคนจึงลงมาได้

วันนี้นอกจากมู่หยางซิ่ว มู่เจิ้งเฉิงเเละลูกชายคนโตของเขาเเล้ว คนอื่นก็มากันหมด ท่านมู่ได้จัดให้มู่เฉินหย่วนเเละถังซินนั่งทางด้านซ้ายมือของตนเอง

คนรับใช้ได้เทเหล้าให้กับคนในบ้านตามลำดับ

ถังซินได้กลิ่นหอมอบอวน เเต่ยังไม่ทันยกขึ้นดื่ม เเก้วก็ถูกมู่เฉินหย่วนยกออกไปให้กับคนรับใช้

"เธอดื่มเหล้าไม่ได้"

ไม่ใช่เหล้าขาวชนิดเเรง เเต่เป็นเพียงเหล้าเเดงเท่านั้น มู่เฉินหย่วนเอ่ยออกมาหนึ่งประโยค "เธอดื่มเหล้าไม่ได้" ทำให้ทุกคนเกิดความสงสัย

มีคนถามขึ้น "ท้องหรอ?"

"เรื่องจริงหรอ?" ท่านมู่รู้สึกเเปลกใจมาก ราวกับว่าคนที่ไปคฤหาสถ์ในครั้งนั้นไม่ใช่เขา เขาตอบเเบบยิ้มกริ่ม "วันนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์ด้วย ถือว่าเป็นเรื่องมงคลรวบกันเลยนะครับ"

บนโต๊ะอาหาร สายตาของผู้คนก็ต่างมองกัน

ท่าทางของมู่เฉินหย่วนชัดเจนขนาดนี้ ถ้าถังซินไม่ได้ท้องเเล้วจะเป็นใครล่ะ อารมณ์ของทั้งสองคนเป็นอย่างไร นี่ก็น่าจะชัดเจนพอเเล้ว

"ล้อกันเล่นรึเปล่า" มู่จิ่นหลิงที่เพิ่งได้รับบทเรียนไปเเล้วยังไม่ยอมเข็ดหลาบ กล่าวเเบบไม่สบอารมณ์นัก "ฉันได้ยินมาว่าตอนที่ยังไม่หย่ากับหยางซิ่วก็บอกว่าท้องมาเเล้ว ผลก็คืออยากที่จะเเก้เเค้นหยางซิ่ว"

หลังจากนั้นก็หันไปทางหลิวฟาง "ใช่มั้ยล่ะ?"

หลิวฟางอยากที่จะพยักหน้า เเต่ประจวบกับสายตาของมู่เฉินหย่วนที่หันมาพอดี หลังของเธอก็มีเหงื่อไหลออกมาฉับพลัน พร้อมยิ้มเเห้ง "ครั้งนั้นพวกเขาเเค่ทะเลาะกันเล่นๆ เเค่นั้นเเหละ"

“เพิ่งจะพูดบนเวทีนานขนาดนั้น ยังมีสติขนาดนี้เชียวหรอ?" ท่านมู่มองไปที่เธอครู่หนึ่ง "เฉินหย่วนอยู่กับถังซินทุกวัน เธอจะคิดเยอะทำไมกัน”