รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 174

บทที่ 174 ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ร้องไห้อะไร

“กลับมา เธอกลับมานะ”จู่ซือซือตะโกน 

ส้นรองเท้าส้นสูงของเธอเล็กมาก เธอลุกไม่ขึ้น จึงถอดรองเท้าแล้วรีบวิ่งตามเขาไป

จนเธอวิ่งออกไปตรงถนน มองซ้ายมองขวาก็ไม่เจอกวนชิงเฟิง

“ตาบ้า ทำไมไม่ฟังฉันพูดเลย ” จู่ซือซืออยู่ท่ามกลางความมืดของค่ำคืน เธอน้ำตาไหลออกมา “ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่นา” 

เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นพี่น้องกัน

จู่ซือซือยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ นั่งลงไปกับพื้นแบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้น น้ำตาไหลพราก 

เขาจะไปก็ไปเลย ทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียว ไม่สนใจเธอเลยสักนิด

เด็กวัยรุ่นผมสีทองสองสามคนเดินผ่านมา เห็นจู่ซือซือนั่งร้องไห้อยู่ มองดูครู่หนึ่งแล้วเดินมา

"เอ๊ะ เธอร้องไห้ทำไมอ่ะ" วัยรุ่นคนหนึ่งนั่งยองลงไป ถามด้วยภาษาอังกฤษซึ่งก็ไม่ได้ดีนัก

จู่ซือซือเงยหน้าขึ้น เห็นเด็กวัยรุ่นที่ดูกร่างก็รู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่ จึงตอบไปด้วยภาษาอังกฤษว่า "ก็ฉันอยากร้องอ่ะ ทำไมเหรอ ถนนนี้พ่อแกสร้างหรือไง"

"เห้ยย จะไปไหน ไปเที่ยวกันไหม " เด็กวัยรุ่นดึงจู่ซือซือไว้

"อย่ามาแตะต้องตัวฉัน" จู่ซือซือตีมือวัยรุ่นพวกนั้น แต่กลับถูกเด็กวัยรุ่นล้อมไว้ ล้อมไว้แน่นมาก แต่ก็ไม่ได้เป็นที่สนใจของคนที่เดินผ่านไปมา

ขณะที่จู่ซือซือกำลังจะถูกเอาตัวไป ก็เห็นเงาใหญ่ๆมาปรากฏตรงหน้าพวกเขา 

"ปล่อยเธอ"

"แกเป็นใคร" เมื่อผู้ชายคนนี้ปรากฏตัวขึ้น เด็กวัยรุ่นมีท่าทีไม่สบอารมณ์ "นี่มันคนของพวกฉัน ไปไหนก็ไปไป๊"

เด็กวัยรุ่นพูดยังไม่ทันจบ ก็โดนต่อยไปหนึ่งหมัด

คนอื่นก็เหมือนกัน มองไม่เห็นการออกหมัดของชายคนนี้เลย แต่ก็รู้สึกเจ็บที่ท้อง จากนั้นก็ลงไปกองกับพื้นกันหมด ได้แต่ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด

หลังจากจัดการเสร็จ หน้าตาไร้อารมณ์ของกวนชิงเฟิงก็ไปดึงจู่ซือซือขึ้นมา จากนั้นก็เดินไปอย่างเร็ว

"เธอ เธอช้าหน่อยสิ ฉันตามไม่ทัน" จู่ซือซือเดินตามเขาอย่างซวนเซ เธอไม่คิดว่าเขาจะกลับมาอีก

เธอสูดหายใจลึก แล้วพูดกับกวนชิงเฟิง "หลังจากกลับไป ฉันจะไปขอโทษพี่สาวเธอ เธออย่าไปจากฉันอีกนะ ฉันสำนึกผิดแล้ว"

"อ๋าา" จู่ซือซือร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอโซเซ จากนั้นก็ล้มลง

กวนชิงเฟิงพยุงเธอขึ้นมา "เป็นไร"

จริงๆเขาเดินไปแล้ว แต่กังวลว่าทางกลับโรงแรมอาจจะไม่ปลอดภัย เลยกลับมา

ปกติเธอเป็นคนที่ไม่เคยทำให้คนอื่นสบายใจเลย เธอนั่งลงไปแล้วร้องไห้ บ้าไหมล่ะ แถมยังกวักมือเรียกอันธพาลพวกนั้นมาอีก ถ้าเขาไม่กลับมา เธอโดนไปแล้ว

จู่ซือซือพูดอย่างน้อยใจว่า "เหมือนว่าเท้าจะโดนอะไรตำนะ"

กวนชิงเฟิงเพิ่งเห็นว่าเธอไม่ได้ใส่รองเท้า เท้าเลอะเทอะไปหมด เท้าขวาเหมือนโดนเศษอะไรตำ เลือดไหลออกมาไม่หยุด

เขาโกรธ "ทำไมไม่ใส่รองเท้า เธอบ้าไปแล้วเหรอ"

"อย่าว่าฉัน ฉันโกรธแล้วนะ " จู่ซือซือก็เริ่มโมโหแล้วเหมือนกัน "ใครใช้ให้เดินเร็วขนาดนั้น "

วินาทีต่อมา เธอทำหน้าน่าสงสาร สองมือของเธอกุมแขนเขาไว้ "เธออย่าโกรธฉันเลยนะ แค่เธอไม่โกรธฉัน อะไรฉันก็ยอมทำทั้งนั้น"

"ปล่อยฉัน"

"ไม่ เท้าฉันเลือดไหลเนี่ย เดินไม่ไหวแล้ว เธออุ้มฉันสิ"

"เดี๋ยวฉันไปเรียกรถให้"

"ฉันเวียนหัว ไม่อยากนั่งรถ"

ไม่ว่ากวนชิงเฟิงจะพูดยังไง จู่ซือซือกอดเขาไว้แน่น กลัวเขาเดินจากไป สุดท้ายกวนชิงเฟิงก็ไม่มีทางอื่น ก็ต้องอุ้มเธอกลับโรงแรม