รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 175

บทที่ 175 ยังไม่ถึงยี่สิบวิเลย

“ไม่ต้องหรอก” กวนชิงเฟิงปฏิเสธ 

“ทำไมถึงชอบขัดฉันตลอดเลย”จู่ซือซือพูดอย่างไม่พอใจ  

เมื่อก่อนตอนอยู่คอนโด กวนชิงเฟิงมักจะเฝ้าจู่ซือซือหลับ แต่เธอใส่ชุดนอนมิดชิด แต่ดูเหมือนตอนนี้สถานการณ์จะไม่เหมือนกัน

สถานการณ์นี้ สายตาของเขามันอดไม่ได้ที่จะมองไปที่เรือนร่างของเธอ

เพื่อจะหยุดความคิดแบบนั้น กวนชิงเฟิงจึงถามเธอ “รอยแผลตรงเอวเธอ มายังไงเหรอ”

จู่ซือซือหยุดชะงัก สายตาเริ่มเปลี่ยนไป จากนั้นชี้ไปที่กวนชิงเฟิง“แหนะ เธอเห็นตอนฉันถอดเสื้อผ้าจริงๆด้วย หน้าไม่อาย”

กวนชิงเฟิงกระแอม “เมื่อกี้ไม่ได้ตั้งใจมองน่ะ”

“ไม่ได้ตั้งใจแต่ก็เห็นไปแล้ว ไม่เป็นไร เพราะฉันก็อยากเห็นของเธอ อยากเห็นกล้ามท้องเธอน่ะ” 

“อะไรกันเนี่ย”กวนชิงเฟิงทำเป็นไม่ได้ยิน 

“รอยนี้มันนานมาแล้ว” จู่ซือซือนอนลงไปในอ่างอาบน้ำ และพูดอย่างผ่อนคลายว่า “แต่ก็ต้องขบคุณมันนะ ไม่งั้นฉันคงไม่ได้มีชีวิตที่ดีขนาดนี้” 

กวนชิงเฟิงรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ แต่ก็ไม่อยากซักไซ้อะไรมาก “อาบดีๆล่ะ”

 จู่ซือซือมองเขา "เธออย่าดูพื้นเพครอบครัวฉันดีกว่า ทั้งหมด

กวนชิงเฟิงเม้มริมฝีปาก

"ผู้ชายคนนั้นเลี้ยงผู้หญิงไว้หลายคน ให้พวกเธอคลอดลูกให้ ถ้าเป็นผู้ชายก็ขายไป ถ้าเป็นผู้หญิงก็หาคนมาเลี้ยง พอโตขึ้นก็จะได้หาเงินให้เขาได้ตลอด”

"เพราะว่าฉันสวย เขาคงคิดว่าเปิดร้านทำผมได้เงินไม่เยอะ ตอนวันเกิดอายุเจ็ดขวบของฉัน เขาขายฉันให้กับDMแลกกับเงินหนึ่งล้าน”

พอเธอนึกถึงความทรงจำอันแสนโหดร้าย จู่ซือซือทำใจรับมันไม่ได้

เขากระพริบตาปริบๆ แต่พูดต่อว่า "เถ้าแก่ของDMคิดว่าถ้าฉันโตขึ้นต้องสวยขึ้นแน่นอน เขาไม่ให้ใครยุ่งกับฉัน แถมยังให้ฉันเรียนหนังสือด้วย ได้เรียนดนตรีตั้งหลายอย่าง จนถึงสิบสามขวบเลย" 

วันเกิดอายุสิบสามขวบของฉัน เถ้าแก่เป็นคนหาแขกให้เธอ เขาให้มาสิบล้านแลกกับตัวเธอ

จู่ซือซือรู้ว่าวันหนึ่งถ้าได้ออกไป ก็ต้องไปเป็นของเล่นของคนอื่นทั้งชีวิต แต่เธอคิดว่าเป็นอย่างนี้ก็ยังดีกว่าตายล่ะนะ

จริงๆฉันอยากจะเผาDMนี่ให้รู้แล้วรู้รอด วันนั้นที่นั่นมีธุระ แขกเลยไม่ได้มา"จู่ซือซือนึกถึงเรื่องวันนั้นแล้วรู้สึกว่าตัวเองใจกล้ามาก "ต่อมา

"ตอนฉันกลับไป ก็เห็นพวกเขาเข้ามาพอดี เขากำลังจะไปคุยธุรกิจกันที่ห้องหย่าชั้นสาม ตอนนั้นฉันเจอพี่มู่ครั้งแรก ฉันคิดว่าเขาต้องช่วยฉันได้แน่ๆ จากนั้นฉันก็ตามเขาไป"

ตอนนั้นเธอพยายามหาทางที่จะได้คุยกับมู่เฉินหย่วน ถ้าเขาช่วยฉันได้ ฉันจะยอมติดตามเขาไปตลอดชีวิตเลย 

ตอนนั้นมู่เฉินหย่วนมากับอีกคน แต่คนนั้นออกไปรับโทรศัพท์ ในห้องจึงเหลือแค่เธอกับมู่เฉินหย่วนและอีกฝั่งนึงอีกสี่คน ขณะที่คนหนึ่งกำลังพูด ก็มีคนหยิบมีดออกมา จะแทงไปที่มู่เฉินหย่วน

จู่ซือซือที่คอยรินเหล้าให้มู่เฉินหย่วนข้างๆ ตอนนั้นไม่รู้เธอคิดอะไร เห็นมู่เฉินหย่วนกำลังจะโดนแทง ก็โถมตัวเข้าหามู่เฉินหย่วนหวังจะช่วยเขา เธอเจ็บจบหมดสติ 

เมื่อเธอได้สติ ก็ผ่านไปแล้วหนึ่งสัปดาห์ ผู้ช่วยของมู่เฉินหย่วนมาเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล ถามเธอว่าอยากได้อะไรตอบแทน จู่ซือซือบอกว่าไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น แค่อยากเจอกับมู่เฉินหย่วนเท่านั้น

เธอรออยู่โรงพยาบาลนานหลายวัน ในที่สุดมู่เฉินหย่วนก็มา เธอไม่สนอะไรทั้งนั้น พูดจุดมุ่งหมายของตัวเองออกไป...

มู่เฉินหย่วนไม่พูดอะไร แต่ให้ผู้ช่วยจัดที่พักกับคนรับใช้ให้เธอ ต่อมาเธอถูกย้ายไปเรียนอีกที่หนึ่ง แล้วยังได้ทำงานในบริษัทมู่ซื่ออีกด้วย

ก็ประมาณนี้แหละ ชีวิตหลังจากอายุสิบสี่ปีของเธอก็อยู่กับมู่เฉินหย่วนตลอดมา เมื่อสนิทกันมากขึ้น เธอก็เริ่มเป็นตัวเองมากขึ้น เริ่มเอาแต่ใจตัวเองมากขึ้น ต่อมาได้รู้จักกับวี่เหวินถิง แล้วเธอก็ได้เป็นน้องสาวของพวกเขา

พอฟังเธอพูดถึงชีวิตของตัวเองเสร็จ กวนชิงเฟิงก็ไม่รู้จะพูดอะไร

จู่ซือซือเป็นคนหยิ่งผยอง เอาแต่ใจตัวเอง อารมณ์ร้อน เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะมีอดีตที่เลวร้ายขนาดนี้

ถ้าวันนั้น มีคนมารับเธอไปจริงๆ เธอคงต้องมีชีวิตที่เลวร้ายมากแน่ๆ

“เธออย่าทำหน้าแบบนั้นสิ” เธอเห็นกวนชิงเฟิงมองเธอด้วยสายตาเวทนา จู่ซือซือรู้สึกไม่สบายใจเลย