รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 179

บทที่ 179 อยากไปว่ายน้ำจังเลย

“ใช่แล้ว” คุณผู้ชายหมู่หัวเราะออกมาเบาๆ ทว่าน้ำเสียงกลับมีแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด “ เธอเป็นลูกที่ดีคนหนึ่ง ตอนนั้นถ้าฉันไปเร็วกว่านี้...”

อาจเป็นเพราะว่ายาเกินจะรับไหวเค้าจึงไม่เอ่ยอะไรขึ้นอีก

คุณผู้ชายมู่ยื่นกล่องแหวนสีน้ำเงินที่ทำจากหินส่งให้ถังซิน “เธอเอาไปเถอะเก็บไว้กับฉันก็ไม่มีประโยชน์หรอก”

“ฉันรับไว้ไม่ได้ค่ะ” ถังซินไปเดินถอยหลังไปสองก้าว เธอชอบมู่เฉินหย่วน ทว่าความสัมพันธ์ของคนทั้งสองจะพัฒนาไปได้หรือเป็นไปยังไงก็ไม่มีใครรู้ สิ่งนี้มันมีค่ามากเกินไป “คุณเก็บไว้ให้ท่านประธานมู่เถอะค่ะ”

“เห้อ เฉินหย่วนของพวกเราก็ช่างน่าสงสาร” คุณผู้ชายมู่กล่าวโทษตัวเอง “ตั้งแต่เด็กก็ไม่มีใครชอบเขา ไม่คิดว่าโตขึ้นมาก็จะไม่มีใครชอบเหมือนเดิม ฉันที่เป็นพ่อรู้สึกสิ้นหวังเหลือเกิน”

ถังซินเม้มปากก่อนเอ่ย “ เป็นไปได้ยังไงคะท่านประธานมู่เก่งซะขนาดนั้น มีคนชอบเขามากมายเลยค่ะ”

“ ถ้าเป็นอย่างงั้นเธอก็รับไว้เถอะ” ท่านประธานมู่ยื่นแหวนยื่นกล่องแหวนสีน้ำเงินที่ทำจากหินไปยังมือของเธอ “ต่อไปนี้คงต้องขอร้องให้เธอช่วยดูแลเฉินหย่วน เห้อ ฉันรู้สึกปวดหัวแล้วล่ะสิ”

คุณผู้ชายมู่....... “ ฉันขอพักผ่อนหน่อยพวกเธอไปเถอะมีเวลาว่างก็ค่อยกลับมากินข้าวก็แล้วกัน”

“......”

ถังซิน ถูกคุณชายมู่พูดตัดบทอย่างรวดเร็วตอนที่เธอเดินออกมาจากห้องสมุดแล้วเธอก็มองของแหวนสีน้ำเงินที่ทำจากหินที่อยู่ในมือเธอ.........

มู่เฉินหย่วนดันรถเข็นผ่านมา “พ่อผมพูดอะไรกับคุณ?

“ไม่มีอะไรค่ะ” ถังซิน ค่อยค่อยเอามือไปไว้ด้านหลังเพื่อนำแหวนซ้อนไว้พร้อมเอ่ยอย่างเสียงเรียบว่า “เขาให้พวกเรากลับมากินข้าวอีกถ้าหากมีเวลาว่าง”

“จริงหรอ?” ชายหนุ่มมุ่นคิ้วพร้อมกับสายตาที่กำลังจับผิด “ ไม่มีอย่างอื่นแล้วหรอ”

“ ไม่มีค่ะ”

เห็นว่าถังซินพูดเช่นนี้เขาก็ไม่ได้ถามอะไรอีก ถังซินเดินตามเขาลงตึกไปอย่างลังเลว่าจะส่งแหวนให้เขาดีมั้ย สุดท้ายเธอก็เก็บใันไว้ในกระเป๋า

หรือว่าจะยังไม่ให้เขาก่อนเพื่อหลีกเลี่ยงที่จำทำให้เขาไม่เจ็บปวดใจ

ระหว่างทางกลับบ้าน ขณะที่ถังซินกำลังมองออกไปนอกหน้าต่างก็มีภาพแว๊บเข้ามาในหัวเธอ คิดถึงเรื่องเมื่อคืนจนกระทั้งเช้าวันนี้ เรื่องราวทั้งหมดมัน.....ไม่ต่างกับการนั่งรถข้ามเขา ราวกับว่าฝันไป

เมื่อคิดถึงบางอย่างขึ้น เธอจึงมุ่นคิ้วมองไปทางมู่เฉินหย่วน “ประธานมู่คะ ก่อนหน้านี้คุณไปตกลงอะไรกับมู่หยางซิวไว้คะ? เมื่อคืนนี้คงจะไม่ใช่ว่าคุณคิดเรื่องทั้งหมดไว้เรียบร้อยแล้วนะคะ?”

“ไม่ใช่ซะหน่อย”

ถังซินงงเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นทำไมมู่หยางซิว...”

ตอนที่มู่หยางซิวพูดคำพูดเหล่านั้นออกมามันช่างเป็นธรรมชาติอย่างมาก เธอไม่เลื่อว่ามู่เฉินหย่วนเคยตกลงอะไรกับเขาบางอย่างไว้

“เพราะอะไรเธอไม่รู้หรอ?” มู่เฉินหย่วนมองเธออย่างไม่สบอารมณ์ “เพราะเขายังชอบอยู่ไง”

ถังซินเม้มปากแน่น

ครั้งที่แล้วที่มู่ซื่อ เขาก็พูดบางอย่างแทนเธอ

มู่เฉินหย่วนเห็นว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ราวกับว่าสติหลุดไปแล้ว จึงรู้สึกหงุดหงิดใจแล้วมุ่นคิ้วขึ้นก่อนที่หันตัวมา “เป็นอะไรถังซินน้อย อยากกลับไปคืนดีกับเขาหรอ?”

“ไม่ใช่ค่ะ” ระยะห่างของทั้งสองใกล้กันมาก

ถังซินอยากจะพูดบางอย่าง ทว่ากลับรู้สึกปวดท้องขึ้นมากะทันหัน เธองอไปทั้งตัวอีกทั้งยังเหงื่อออกเต็มหน้า

“เป็นอะไรน่ะ?”

“ปวดท้องประจำเดือนน่ะ”

มู่เฉินหย่วนคิดถึงครั้งก่อนที่เธอปวดท้องว่าทรมานแบบนี้ จึงดึงเข้ามานั่งซบหัวไหลก่อนจะกำชับคนขับรถให้แวะร้านยาและซื้อไอบริวเพอเฟ่น

“ท่านประธานคะ ไม่ต้อง...”

หน้าถังซินแดงไปหมด อีกทั้งยังคงดิ้นเพื่อออกห่างจากเขา ทว่ามู่เฉินหย่วน กลับใช้มือขนาดใหญ่ดึงเธอกลับมาซบที่หัวไหล่เช่นเดิมก่อนที่จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก “เข้ามา อย่าดิ้น”

และยังดึงผ้าห่มตรงขามาพันไว้รอบเอวของเธอ

ถังซินไม่ขยับอีกและยังคงซบที่ไหล่กว้างๆของเขา จู่ๆก็รู้สึกว่าไม่ได้ปวดท้องขนาดนั้นแล้ว

แม้ว่าลุงหมูน้อยจะดูเป็นคนเย็นชา แต่ความจริงแล้วเขาก็ใส่ใจคนอื่นเช่นกัน

หลังจากที่กินยาแล้ว เธอก็รู้สึก กระปี้กระเปร่าอีกครั้ง เธอเห็นอยู่ว่ามันร้อนมากแต่ก็ยังคงออกไปเธอซื้ออาหารเยอะมากในออนไลน์และยังซื้อแตงโมลูกใหญ่มาอีกหนึ่งลูก