รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 180

บทที่ 180 น้องชายของฉันจะพาแฟนหนุ่มมาเจอฉัน

“อ่องั้นก็ดีน่ะสิ...ไม่ใช่!” หลังจากที่ถังซินมีปฏิกิริยาตอบกลับไปแล้วนั้นเธอรู้สึกอึ้ง “ เรื่องนี้เกิดขึ้นนานเท่าไหร่แล้ว พวกแกอยู่ด้วยกันแล้วหรอ ไม่ใช่ว่าแกไม่ชอบเขาหรอ?”

“ฉันไม่ได้บอกว่าเขาไม่ดีแค่บอกว่าเขาเจ้าชู้ต่างหาก” หลี่ซูเจ๋เอ่ยขึ้น อีกอย่างพวกฉันก็แค่คบกันเฉยๆ ถ้าเข้ากันไม่ได้ก็แค่เลิก!”

ช่างมองโลกในแง่ดีจริงๆ!

ถังซินเอ่ยขึ้น “เธอจะไม่รับน้องชายฉันไปพิจารณาหน่อยหรอทั้งเด็กทั้งหล่อ อีกอย่างยังดูมีอนาคตอีกด้วย”

“ความจริงก็คือฉันกับเขาไม่มีวาสนา”

หลังจากคุยกันได้สักพักถังซินก็ตัดสาย ก่อนที่จะสบถออกมา “ไม่เป็นไร ก็เทเขาไปสิ เคยเทมาสองครั้งแล้วนิ! ตอนนี้ก็ดีแล้วถูกคนอื่นแย่งไป”

เธอกำลังจะไปอาบน้ำแต่ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นพอดีจึงหันหลังเดินกลับไปเปิดประตู

“ประธานมู่มีอะไรหรอคะ?”

“ไม่มีอะไร แค่มาส่งของให้เธอน่ะ” ขณะที่มู่เฉินหย่วนกำลังพูดอยู่นั้น เขาก็ยื่นกล่องเล็กๆส่งให้กับเธอ “ตอนกลางคืนใส่ที่ปิดหูนี้ไว้จะได้ไม่ได้ยินเสียงซ่อมคอนโดของห้องข้างๆ”

“อ่อ” ถังซินรับกล่องที่ใส่ที่ปิดหูไว้

ขณะที่อาบน้ำเธอก็คิดได้ว่าห้องด้านข้างเหมือนกับว่าจะอยู่ไกลจากห้องของพวกเขามาก จะได้ยินเสียงหรอ? อีกอย่างใครจะมาซ่อมอะไรตอนดึกขนาดนี้ บ้าหรือเปล่า?”

เกรียนมาก ถังซินกลัวว่าจะถูกรบกวน จึงใส่ที่อุดหูตอนนอนอย่างเชื่อฟัง

อาจเป็นเพราะประสิทธิภาพของที่อุดหูดี เมื่อคืนนี้จึงทำให้เธอหลับสบายมาก ตอนเช้าเธอจึงล้างหน้าแปรงฟันแล้วลงไปข้างล่าง ทว่าขณะที่เธอเตรียมตัวจะไปรดน้ำในสวนดอกไม้ราคาแพงนั้น เมื่อเธอเปิดประตูกระจกออกไปก็ต้องอึ้ง

ดอกกุหลาบในสวนข้างหลังที่ราคาแสนแพง กลับมีสระว่ายน้ำรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่สระหนึ่ง กระเบื้องถูกปูไปด้วยกับเรื่องสไตล์ยุโรป ซึ่งมีระดับมาก

“คุณพระ!” ถังซินยังคงคิดว่าตัวเองตาฝาดไป เธอขยี้ตาเล็กน้อย ทว่าสระว่ายน้ำก็อยู่ตรงหน้า เธอเองก็ยังหายใจ “สระว่ายน้ำนี้มาได้ยังไงกัน อัศจรรย์เกินไปมั้ยเนี้ย?”

มู่เฉินหย่วนเข็นรถเข็นผ่านมา “มายืนงงตรงนี้แต่เช้าเลยหรอ?”

ถังซินหันหลังกลับไปมองเขา มือหนึ่งก็ยื่นออกไปชี้สระว่ายน้ำ “ประธานมู่คะ นี่คุณหมดไปกี่ล้าน?”

“เธอหมายถึงดอกไม้พวกนั้นหรอ?” มู่เฉินหย่วนมุ่นคิ้วก่อนเอ่ยขึ้นอย่างเสียงเรียบ “อากาศมันร้อน ฉันกลัวว่าดอกไม้มันจะแห้งตาย ก็เลยให้เหวินซู่มาเอาไป แล้วก็สร้างสระว่ายน้ำ”

“ฉันไม่ใช่คนที่ดูแลมันตลอดทั้งวันหรอคะ?” ถังซินมองบนไปที

เพราะรู้ว่าราคาดอกไม้พวกนั้นมันแพงมากเธอจึงลงมาดูแลดอกไม้เหล่านี้ทุกวัน เขาบอกไม่เอาก็คือไม่เอาก็ได้!

มิน่าล่ะเมื่อคืนมู่เฉิงหย่วนให้เธอใส่ที่อุดหูไว้ จริงๆแล้วคือขุดสระน้ำนี่เอง แค่คืนเดียวก็สร้างสระว่ายน้ำเสร็จ เร็วอะไรขนาดนี้!

ถังซินมองไปสระว่ายน้ำอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยถามมู่เฉินหย่วนอย่างตื่นเต้น “แป๊บนึงค่ะ ฉันว่ายน้ำได้มั้ยอ่ะ?”

“ไม่ได้” มู่เฉินหย่วนปฏิเสธ

“ถ้าว่ายไม่ได้แล้วคุณจะสร้างทำไม เพื่อความสวยงามหรอ?”

มู่เฉินหย่วนพยักหน้า

“......”

ถังซินโกรธจนไม่มีอยากจะพูดกับเขาอีก

ขี้งกจริงๆ!

เธอประชดการปฏิเสธของมู่เฉินหย่วนด้วยการหลังจากที่กินมื้อเช้าเสร็จก็พักผ่อนสักครู่ เมื่อเห็นว่าอากาศเริ่มร้อนแล้วจึงเดินกลับไปที่ห้องนอนเพื่อเปลี่ยนชุดว่ายน้ำ และกระโดดลงไปที่สระว่ายน้ำอย่างมีความสุข

สระว่ายน้ำถูกสร้างไปด้วยพื้นที่สวนดอกไม้ทั้งหมด ถังซินตีขาราวกับปลาที่แหวกว่ายอยู่ในน้ำ และว่ายกลับไปอย่างรวดเร็ว

นี่อาจจะว่ายเร็วกว่านักว่ายน้ำก็ได้!

หลังจากที่ว่ายได้สักพักถังซินก็เดินไปปอกผลไม้และถือกาเหล้าผลไม้มาด้วยอีกหนึ่งใบ อีกทั้งยังหอบโน้ตบุ๊คมาที่สระว่ายน้ำอีกด้วย แช่น้ำไปเช็คอีเมลไปเป็นอะไรที่เพอเฟคจริงๆ

ผ่านไปไม่นานนักมู่เฉินหย่วนก็เข็นรถเข็นผ่านมา

“ประธานมู่!” ถังซินยิ้มตาหยีทักทายเขา ในปากกำลังคาบมะม่วงหนึ่งชิ้น “คุณปรับสวนดอกไม้นี้ให้เป็นสระว่ายน้ำ มันเยี่ยมสุดๆไปเลยล่ะ ว่ายน้ำได้สบายสุดๆ”

มู่เฉินหย่วนก้มหัวจ้องไปยังเธอ “คุณถังครับ ผมจำได้ว่าผมห้ามคุณไว้นี่”

“โอโห คนกันเองหน่า” ถงซินโบกมือและพูดอย่างไม่เขินอาย “สระว่ายน้ำมีไว้ให้คนว่าย ไหนๆคุณก็สร้างมันขึ้นมาแล้ว ถ้าปล่อยไว้เฉยๆมันจะสิ้นเปลืองใช่มั้ยล่ะ?”