รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 187

บทที่ 187 หลินเฉิงจี๋คุณมันบ้า

ถังซินคลำหาสามดอลลาร์ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

ต่อมาหลินเฉิงจี๋แก้ไขความกระอักกระอ่วนนี้ บอกว่าช่วยเพื่อนใหม่เล็กน้อยเท่านั้น เอาสามดอลลาร์ในมือเธอเป็นค่าเหนื่อย จากนั้นก็เดินไป

เพราะเป็นวิทยาลัยการแปลภาษาทั้งหมด ทั้งสองมักเจอกัน นานวันเข้าก็กลายเป็นเพื่อนกัน เพราะความสนใจเหมือนกัน เทศกาลคริสต์มาสหนึ่งหลินเฉิงจี๋สารภาพรักกับเธอ เธอก็รับรักเขา

ทั้งคู่คบกันอย่างมีความสุขเกินจะเปรียบ ไม่เคยทะเลาะกันเลย หลินเฉิงจี๋เอาอกเอาใจเธอตลอดเวลา

“ถ้าวันนั้น ถ้าฉันไม่ได้ไปล่ะก็......” ถังซินไม่อยากคิดเรื่องวันนั้นอีก ก็ไม่พูดแล้ว เอียงศีรษะไปมองพื้นผิวแม่น้ำชัดเจนสะท้อนแสง

สายตาหลินเฉิงจี๋มีความเจ็บปวดแวบผ่าน เขาจับมือถังซินไว้ เอ่ยเสียงเบา “ยินยิน รอมีโอกาส ผมจะบอกทุกเรื่องกับคุณ”

“ไม่จำเป็นหรอก” ถังซินฝืนชักมือตัวเองกลับมา ยิ้มบางๆ แล้วพูด “เรื่องในอดีตให้มันเป็นความทรงจำเถอะ คิดถึงขึ้นมาบางครั้งก็ได้ ชีวิตในตอนนี้มันดีมากแล้ว”

“ยินยิน......”

ถังซินแก้ไขคำพูดเขา “หลินเฉิงจี๋ ฉันเปลี่ยนชื่อแล้ว ต่อไปคุณเรียกฉันว่าถังซินได้ไหม?”

ลูกกระเดือกหลินเฉิงจี๋ขยับ ในใจรู้สึกแย่มาก

เขาอยากบอกทุกอย่างกับเธอมาก ล้างภาพลักษณ์ทุกอย่างในหัวใจเธอ แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา พูดออกไปไม่ได้เช่นกัน

--

ไม่นานถังซินก็ปรับอารมณ์ตัวเองอย่างรวดเร็ว

เธอรู้จุดประสงค์ที่ตัวเองมาหางซีกับหลินเฉิงจี๋ ตามถนนเส้นที่เด็กหญิงคนนั้นที่บังเอิญเจอบนรถไฟฟ้าบอกเธอ ต่อมาก็พาหลินเฉิงจี๋ไปเที่ยวทุกที่อีกหลายวัน

ไปเดินเล่นพิพิธภัณฑ์ก่อน ขายของเล่นแปลกตามากมาย แต่ร้านเล็กๆ กลับซ่อนอยู่ในตรอกซอย โรงอุปรากร......หนึ่งวันเดินไปสองสามที่ เดินบนถนนอยู่ตลอดเวลา

ในเวลาห้าวัน หลินเฉิงจี๋บอกว่าอยากไปดูภูเขากวนยิน

หลังจากเหนื่อยมา ถังซินก็รู้สึกขาอ่อนไปหมด “ภูเขานี้มันสูงเกิน ขึ้นไปต้องใช้เวลาสี่ชั่วโมงไหม?”

หลินเฉิงจี๋พูด “อากาศก็ไม่ร้อน ไปผ่อนคลายอารมณ์ก็ดีนะ”

ถังซินหัวเราะฮ่าๆ

ไปขึ้นเขาผ่อนคลายอารมณ์ ก็ได้!

ทั้งสองนั่งรถโรงแรมออกมาตอนหกโมงครึ่ง เจ็ดโมงสิบนาทีก็ถึงตีนเขากวนยินแล้ว สองข้างทางมีร้านค้าไม่น้อย ซื้อพวกของใช้ธูปเทียนต่างๆ

ก่อนปีนเขา ถังซินก็ไม่ได้มองว่ามีใคร แถมยังหยอกล้อกับหลินเฉิงจี๋ว่ามีรูปปั้นทรายด้วย ปีนเขาอะไรน่ะ ใช้เวลาสองชั่วโมงปีนได้แค่ครึ่งเขา ถึงพบว่ามีคนอีกจำนวนหนึ่ง

ทั้งหมดกำลังพักผ่อนทานของกินอยู่ จากนั้นก็ปีนต่อ

ถังซินดื่มน้ำไปครึ่งขวด เธอถามหลินเฉิงจี๋ “ใช้แรงปีนขึ้นไปขนาดนี้ คุณต้องการอะไรไหม?”

“อืม” หลินเฉิงจี๋มองไปยังที่ไกลๆ องค์นั้นดูเหมือนกวนยินที่เล็กมากๆ เอ่ยด้วยเสียงทุ้มไม่เหมือนคำพูด “จะขอเรื่องสำคัญมากเรื่องหนึ่ง”

ถังซินรู้สึกน่าตลก “คุณเคยได้ยินประโยคที่ว่า “ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น” ไหม? ถ้าคำขอมันมีประโยชน์จริงๆ ล่ะก็ ฉันกลายเป็นสาวผู้ร่ำรวยอันดับหนึ่งในนิตยสารฟอร์บส์ไปนานแล้ว”

“คุณอยากอยู่ในรายชื่อนิตยสารฟอร์บส์เหรอ? ผมช่วยได้นะ” หลินเฉิงจี๋มองเธอ ดวงตาสีฟ้าเหมือนน้ำทะเล มองอย่างลึกซึ้ง ทำให้ลุ่มหลงได้อย่างง่ายดาย

“แค่กแค่ก!”

ถังซินสำลักไอ น้ำบางส่วนในขวดกระฉอกออกมา ทำให้เสื้อผ้าเธอเปียก

หลินเฉิงจี๋ยื่นกระดาษชำระให้เธอหนึ่งแผ่น

“ป-ไปกันเถอะ ปีนกันต่อ” ถังซินไม่ได้รับ รีบยืนขึ้นแล้วเดินไป มองท่าทางของเธอที่รีบหนีออกจากความสับสน หลินเฉิงจี๋ก็ผิดหวังมาก

ตอนเที่ยง ทั้งสองก็ปีนถึงบนเขาในที่สุด

บนเขามีมหากรุณาธารณีวางไว้ทำให้คนจิตใจสงบ มีคนทุกรอบด้าน อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นธูปบางๆ

ถังวินไม่ค่อยเชื่อเรื่องนี้ แต่ก็ยังเดินอ้อมรูปกวนยินตามหลินเฉิงจี๋ไป ไหว้พระพุทธรูปเล็กๆ นั้นด้านใน แล้วออกมาไหว้อันใหญ่ ขอให้คนในครอบครัวมีสุขภาพแข็งแรง

เธอไหว้เสร็จหมดแล้ว หลินเฉิงจี๋ข้างๆ ยังคงคุกเข่าอยู่บนเสื่อ แสงแดดบางส่วนกระทบไหล่เขา หน้าเขา สีหน้าด้านข้างที่เคร่งเครียดตอนนี้ดูอ่อนโยนเป็นพิเศษ

ถังซินตกอยู่ในภวังค์ไปแล้ว