รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 188

บทที่ 188 หินรูปหัวใจที่ทะเลนก

หลินเฉิงจี๋แอบหอมเบาๆ ที่แก้มเธอ

แต่คุณรู้ไหม? วิวทิวทัศน์ที่สวยนี้ เทียบกับคุณไม่ได้แม้แต่ส่วนเดียว

ขณะที่นาฬิกาบนข้อมือดังติ๊ดๆ ขึ้นมา หลินเฉิงจี๋ก็ปลดร่มชูชีพออก ร่างทั้งคู่แกว่งลงไป เขาควบคุมทิศทางของร่วมชูชีพ บินไปทางทุ่งข้าวสาลีสีทอง

ขณะที่ลงไปยังถนนเล็กข้างๆ ทุ่งข้าวสาลี ถังซินก็รู้สึกเสียดายเล็กน้อย “ลงมาเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?”

“หรืออยากเล่นอีกรอบ?”

“ไม่ๆ!” ถังซินถอยหลังอย่างต่อเนื่อง เธอไม่อยากเสียหน้าตะโกนเรียกแม่อีกแล้ว

ถังซินยังค่อนข้างชอบทุ่งข้าวสาลีสีทองนี้ด้วย ถ่ายไปหลายรูป เพิ่งจัดการอะไรเรียบร้อยกับหลินเฉิงจี๋กำลังจะไป ฝนหลายเม็ดก็ตกลงมายังหน้าเธอ จากนั้นฝนห่าใหญ่ก็เทลงมา

หลินเฉิงจี๋ถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกมากันศีรษะถังซินไว้ ทั้งสองคนวิ่งเป็นบ้าหาที่หลบฝน

ฝนตกห่าใหญ่มาก เสื้อคลุมนั้นไม่ได้มีประโยชน์อะไร ทั้งคู่เปียกโชกไปหมด หลังจากหาหลังคาหลบฝนแล้ว มองหน้ากันและกันหนึ่งครั้ง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะท้องแข็งออกมา

ถังซินชี้ไปที่แว่นเขา แล้วพูดเยาะเย้ยในความโชคร้าย “มองไม่เห็นแล้วใช่ปะ!”

“อืม นิดหนึ่ง” หลินเฉิงจี๋ถอดแว่นออกมาเช็ดที่ปลายเสื้อผ้า

ไม่มีแว่นแล้ว โครงหน้าของชายหนุ่มดูอ่อนเยาว์ เหมือนเป็นวัยรุ่นที่เพิ่งเรียนมหาลัยจบ

ถังซินถอนหายใจ “ไม่แปลกใจที่มีสาวชอบคุณเยอะขนาดนั้น หล่อเลือกได้ ถ้าฉันหล่อแบบนี้นะ ฉันจะต้องเดินอวดในเมืองแน่ๆ”

“แล้วคุณชอบไหม?”

“ทำไมฝนยังไม่หยุดอีกนะ” ถังซินรีบหันไปอย่างรวดเร็ว พูดพึมพำคนเดียว ราวกับไม่ได้ยินคำพูดเขา

หลินเฉิงจี๋เม้มปากแน่น

หลายนาทีผ่านไป ฝนหยุดตกในที่สุด ทั้งสองเรียกรถจากข้างถนนกลับไป

ไม่มีใครพูดอะไร

หลินเฉิงจี๋ให้คนขับรถจอดที่ถนนร้านค้า อยากพาถังซินไปเปลี่ยนชุดที่เปียก ขณะที่กำลังเข้าไปในร้าน ก็มีโทรศัพท์โทรมา เขาจึงให้ถังซินเข้าไปก่อน ไปรับโทรศัพท์อยู่ที่มุม

ถังซินสวมชุดเปียกก็รู้สึกไม่ค่อยดีอย่างมาก เข้าไปในร้านก็เลือกสุ่มๆ มาสองชุด กำลังจะไปเปลี่ยน ก็มีพนักงานขายคนหนึ่งเข้ามาหยิบเสื้อผ้าในมือเธอไป

“คุณผู้หญิง เราเป็นแบรนด์ดังระดับประเทศ ราคาแพงมากนะคะ” ท่าทางของพนักงานขายที่มองถังซิน สายตาเต็มไปด้วยความรังเกียจและดูถูก “คุณไปดูที่อื่นเถอะค่ะ”

ถังซินขมวดคิ้ว “ฉันแค่อยากซื้อเสื้อผ้า”

พนักงานขายรำคาญแล้ว “จะว่ายังไง แบรนด์นี้ของเราคุณไม่มีปัญญาซื้อหรอกค่ะ! ร้านในถนนร้านค้านี้เป็นแบรนด์ดังทั้งหมด คุณไปดูถนนข้างๆ เถอะ เสื้อผ้าที่นั่นราคาถูก”

“นี่คุณดูถูกฉันเหรอ?”

“โอ๊ยไม่ใช่นะคะ” พนักงานขายแสร้งยิ้ม “แค่ราคาของเราสูงเกินไป ไม่เหมาะสมกับคุณน่ะค่ะ”

ถังซินมองพนักงานขายด้วยใบหน้าเย็นชา

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอออกมาซื้อของแล้วเจอพนักงานขายแบบนี้ ท่าทางอวดเบ่งเย่อหยิ่ง เหมือนดูถูกคนอื่น

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” หลินเฉิงจี๋ที่โทรศัพท์เสร็จแล้วก็เข้ามา เห็นถังซินยังยืนอยู่ก็พูดขึ้น “เสื้อผ้าเปียกสวมนานๆ แล้วจะเป็นหวัดเอาง่ายๆ เลือกเสื้อผ้าไปเปลี่ยนสิ”

“คุณชาย พวกคุณมาด้วยกันเหรอคะ?”

หลังจากพนักงานขายเห็นแบรนด์เสื้อเชิ้ตของหลินเฉิงจี๋ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันควัน เอียงศีรษะขมวดคิ้วไปถามถังซิน “คุณผู้หญิงชอบแบบไหนคะ?”

ถังซินแค่นยิ้ม “เมื่อกี้คุณไม่ได้บอกว่า เสื้อผ้าของคุณไม่เหมาะกับฉันเหรอ?”

“ค-คือ......” พนักงานขายเหงื่อเต็มศีรษะ

หลินเฉิงจี๋เลิกคิ้ว เอ่ยถามถังซิน “เธอทำให้คุณลำบากใจเหรอ?”

ถังซินตอบอืม “ฉันเข้ามาดูเสื้อผ้า เธอเข้ามาแย่งเสื้อผ้าในมือฉันไป บอกว่าพวกเขาเป็นแบรนด์ดัง ฉันไม่มีปัญญาซื้อ ให้ไปดูเสื้อผ้าที่ถนนข้างๆ เอา”

หลินเฉิงจี๋แสยะยิ้ม “เป็นแค่พนักงานขาย อารมณ์ร้อนดีนะ! เรียกผู้จัดการพวกคุณมา”