รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 199

บทที่ 199 อยากให้ฉันบริจาคไขกระดูกเหรอ ฝันไปเหอะ

มู่เฉินหย่วนหรี่ตา น้ำเสียงเย็นชาเข้ากระดูก “หลินเฉิงจี๋ นายยั่วโมโหฉันแล้วล่ะ”

“งั้นฉันก็เป็นเกียรติมากที่ทำให้ประธานมู่จำได้” หลินเฉิงจี๋ดูเหมือนสุขภาพไม่ค่อยดี ไอรุนแรงขึ้นมาอีกครั้ง นานสักพักก่อนจะหายใจหอบ

มีคนบอกหลินเฉิงจี๋ว่าถึงเวลาแล้ว

ตอนคุยโทรศัพท์จะจบแล้ว หลินเฉิงจี๋พูด “เรื่องอุบัติเหตุรถยนต์ฉันไม่ปล่อยไปแน่ ประธานมู่ ช่วยน้าของนายเลือกหลุมศพไว้ดีๆ แล้วกัน”

พูดจบก็วางสายไป

ผู้ช่วยจางแค่รู้สึกว่าหลังจากที่ประธานของตนรับสาย บรรยากาศยิ่งน่ากลัว แผ่นหลังมีไอเย็นอยู่รอบๆ

มู่เฉินหย่วนเอ่ยอย่างเย็นชา “จัดการธุระเสร็จหมดหรือยัง?”

“เรียบร้อยหมดแล้วครับ” ผู้ช่วยจางพูด “ประธานหลงเถิงส้าวจะกลับประเทศพรุ่งนี้ คุณชายอวี้กลับหลังจากนั้นสองสามวัน”

“ออกไปได้”

มู่เฉินหย่วนพูดประโยคนี้ ผู้ช่วยจางก็ถอยออกไป หลังจากปิดประตูห้องประชุม รู้สึกเหมือนรอดตาย เขามองเพชรในมือแล้วถอนหายใจอย่างต่อเนื่อง

เฮ้อ เรื่องราวยิ่งซับซ้อนไปอีก

หลังจากถังซินออกมาจากบริษัทมู่ซื่อ เดินท่ามกลางฝนอย่างโดดเดี่ยวเหมือนวิญญาณที่เร่ร่อน

เธอไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหน รู้สึกหัวใจโหวงๆ โทรศัพท์ดังขึ้นไม่หยุด เธอทิ้งมันลงถังขยะอย่างง่ายดาย เห็นรถแท็กซี่จอดอยู่ข้างถนนก็เปิดประตูขึ้นไป

“ไปถนนจิ่นหยวน”

หลังจากรถมาถึงสถานที่ ถังซินก็ยื่นแบงก์ร้อยในตัวให้คนขับรถ ตากฝนเข้าไปในเขต

เธอย่ำแย่มากจริงๆ ต้องการหาที่อยู่อยู่สักพัก

หลังจากคุณแม่ถังเปิดประตูเห็นถังซินเปียกโชกไปทั้งร่าง บนเสื้อผ้ามีเลือดเปื้อน ก็ตกใจสะดุ้ง “เกิดอะไรขึ้น? รีบเข้ามาแม่เอาผ้าขนหนูให้” รีบลากถังซินเข้ามา

ถังซินเห็นรองเท้าหนังผู้ชายอยู่หน้าประตู เธอคิดว่ากวนชิงเฟิงกลับมาแล้ว หลังจากเข้าไปในห้องรับแขกก็เห็นชายวัยกลางคนกำลังนั่งพิงโซฟาอยู่ ชุดสูทเรียบกริบ

เธอฝีเท้าแข็งอยู่ตรงนั้น

“รั่วยิน” ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาหาถังซิน เขามีวุฒิภาวะและมั่นคง โครงหน้าเหมือนกับกวนชิงเฟิงอย่างมาก ขอบตามีรอยเหี่ยวย่น ดูเหมือนคนอายุห้าสิบแล้ว

“คุณมีสิทธิ์์อะไรมาเรียกชื่อฉัน!” ถังซินตำหนิด้วยใบหน้าเย็นชา ผลักเขาออกไปด้านนอก “ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ รบกวนไสหัวออกไปด้วยค่ะ! ออกไป!”

กวนลี่หลั่งปล่อยให้เธอผลักถึงประตูทางเข้าแต่ไม่ยอมออกไป “รั่วยิน พ่อรู้ว่าพ่อทำให้แม่ของลูกเสียใจ พวกลูกสองพี่น้อง ต่อไปพ่อจะชดเชยให้ทั้งหมด”

ถังซินพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่มีพ่อ และไม่ต้องการการชดเชย! ฉันบอกแล้ว ถ้าคุณกล้ามากวนแม่ฉัน ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปแน่! ออกไป!”

ตอนนี้ คุณแม่ถังถือผ้าขนหนูออกมาแล้ว

“ช่างเถอะ” คุณแม่ถังพูด ใช้ผ้าขนหนูช่วยเธอเช็ดผม “ลูกไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวเป็นหวัด”

“แม่ แม่ลืมเรื่องในอดีตหมดแล้วเหรอ!” ถังซินขว้างผ้าขนหนูลงพื้นอย่างแรง วันนี้เธอเจ็บปวดมากพอแล้ว ไม่คิดว่ากลับมายังต้องเผชิญหน้ากับเรื่องแบบนี้อีก

เธอชี้ไปที่กวนลี่หลั่ง เอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด “เขาทำธุรกิจล้มเหลวเอง ทิ้งแม่ไปอย่างไร้ประโยชน์ ไม่มีเงิน บังคับให้แม่ที่ตั้งท้องหย่ากับเขา แต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น! เรื่องพวกนี้แม่ลืมแล้วเหรอ?”

คุณแม่ถังมองกวนลี่หลั่งหนึ่งครั้ง ถอนหายใจพูด “เรื่องในอดีตก็ให้มันผ่านไปเถอะ”

“มีสิทธิ์์อะไรให้มันผ่านไป? หนูไม่ยอม!” ถังซินพูดอย่างเกลียดชัง “หนูให้แม่อยู่อย่างสบาย ชิงเฟิงซื้อบ้านให้แม่อยู่ แม่กลับเปิดประตูให้ผู้ชายคนนี้เข้ามา นี่แม่โง่ไปแล้วเหรอ!”

ถูกถังซินด่าแบบนี้ คุณแม่ก็ไม่กล้าพูดอะไรเหมือนกัน

กวนลี่หลั่งจับแขนถังซิน ท่าทางเจียมตนมาก “รั่วยิน พ่อมันไม่ดีเอง ไม่ว่าลูกจะอยากได้เงินหรือไม่ พ่อก็จะให้ลูก”