รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 217

บทที่ 217 พ่อและลูกชายเจอกันแต่กลับไม่รู้จักกัน (1)

“ถ้าคุณชื่นชมจริงๆ ฉันก็ยอมรับและขอบคุณมากค่ะ” ถังซินไม่ชอบท่าทางหยิ่งยโสแบบนั้นของคุณแม่อวี้ แถมยังพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำให้คนไม่สบายใจ “มีอะไรก็พูดตรงๆ ได้ค่ะ”

คุณแม่อวี้จิบกาแฟอย่างวางท่า “สัญญาที่เธอทำกับอวี้เหวินถิง ฉันเห็นแล้ว ครอบครัวฐานะไม่ดี แต่ตัวเองขยันขันแข็ง พยายามจะจับลูกชายฉัน”

“คุณเห็นแล้วเหรอ?” ถังซินนึกถึงสัญญาที่เซ็นกับอวี้เหวินถิง ไม่คิดว่าเขาจะเอาให้คุณแม่อวี้ดู ในใจโกรธอย่างไม่มีเหตุผล “คุณชายอวี้แค่ล้อฉันเล่นเท่านั้นค่ะ”

“ล้อเล่นหรือไม่ ฉันดูออก” คุณแม่อวี้หรี่ตาเล็กน้อย น้ำเสียงแสดงความไม่พอใจ “ลูกชายฉันคนนี้ดื้อเกิน ชอบใครไม่ชอบมาชอบลูกเมียน้อย ลูกเมียน้อยนั่นก็เก่งซะด้วย สี่ปีมาแล้ว ยังทำให้ลูกชายฉันเซ็นสัญญากับเธอเพื่อหล่อนอีก”

“แต่ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว” เธอพูดอีก “ฉันรู้สึกเสียใจที่ผู้ชายอย่างประธานมู่แต่งงานกับซ่งจิ้งเหอ แต่พอพวกเขาแต่งงานกัน ฉันก็โล่งใจ”

ถังซินไม่ได้สนิทกับซ่งจิ้งเหอ ไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่น แต่น้ำเสียงของคุณแม่อวี้นี้ เธอฟังแล้วไม่พอใจเลย “คุณอย่าเรียกเธอว่าลูกเมียน้อยเลย ซ่งจิ้งเหอได้รับการยอมรับจากตระกูลซ่งแล้ว ได้เป็นผู้บริหารระดับสูงในบริษัทซ่งซื่อแล้ว คุณไม่รู้เหรอคะ? ในมือเธอมีหุ้นของบริษัทซ่งซื่อตั้งยี่สิบส่วน”

คุณแม่อวี้ยิ้มเหยียด “เธอเป็นคนมีความสามารถ บังคับให้ตระกูลซ่งยอมรับเธอ แต่สำหรับฉัน เธอเป็นแค่ลูกเมียน้อยตั้งแต่หัวจรดเท้า และมันไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”

ตระกูลอวี้ของพวกเขา จะให้ลูกเมียน้อยมาแปดเปื้อนได้อย่างไร?

“ลูกชายฉันฉลาดมาก มีอนาคตอันยาวไกล” จู่ๆ สีหน้าคุณแม่อวี้ก็มืดมน “ถ้าไม่ใช่เพราะลูกเมียน้อยน่ารังเกียจคนนี้ เขาได้รับตำแหน่งพ่อเขานานแล้ว!”

“คุณไม่ชอบเธอก็เป็นเรื่องของคุณ ฉันยุ่งไม่ได้อยู่แล้ว” ถังซินลุกจากเก้าอี้ “ฉันไม่มีอะไรต้องคุยกับคุณแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ”

คุณแม่อวี้ตามมาทันที ดึงมือของถังซินไว้ มองอย่างใจดี “ฉันไม่ชอบเธอ แต่ฉันชอบคุณหญิงถัง”

“ฉันดูออกว่าเหวินถิงก็ชอบคุณมาก คุณเองก็มีความก้าวหน้าเหมือนกัน ตอนนี้เป็นถึงรองประธานบริษัทเหอชวน ถ้าได้พวกเราตระกูลอวี้ช่วยเหลือล่ะก็ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ราบรื่นแน่”

ในใจถังซินเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ดูเหมือนคุณแม่อวี้คนนี้จะแสดงเก่งจริงๆ ก่อนหน้านี้ทำตัวหยิ่ง อยากอวดเบ่งอำนาจกับเธอ เห็นเธอไม่ตกหลุมพรางก็จะมาดึงมือทำเป็นใจดีกับเธอ สุดยอดไปเลย!

“คุณป้าคะ ฉันไม่ได้สนใจลูกชายคุณค่ะ ลูกชายคุณก็ไม่ได้สนใจฉันเหมือนกัน” ถังซินชักมือกลับ ลักษณะท่าทางเย็นชาแข็งกร้าว “ฉันอยากได้อะไร ฉันก็จะพยายามเองค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

คุณแม่วอวี้จับมือเธอแน่นไม่ยอมปล่อย ยิ้มบางๆ “ไม่เป็นไร เป็นเพื่อนกันก่อนก็ได้ ไม่แน่คุยกันไปอาจจะสนใจกันก็ได้ เธอก็เป็นผู้หญิงที่ดี”

“......”

“ฉันก็ไม่มีอะไรจะให้เธอ สร้อยข้อมือหยกเส้นนี้คุณย่าของอวี้ถิงเป็นคนให้ฉันมา”

คุณแม่อวี้พูด ใส่สร้อยข้อมือหยกสีม่วงเส้นนี้กับข้อมือเรียวทันที ขณะที่ถังซินยังไม่ทันได้ตอบสนอง จับมือเธอเอาไว้แล้วลูบสร้อยข้อมือหยกเส้นนี้อย่างหนักแน่น

ถังซินไม่ได้ดูแลตัวเองอย่างคุณแม่อวี้ ข้อมือแข็งทื่อไปนิด ถูกบังคับใส่สร้อยข้อมือแบบนี้ หัวใจเธอก็เจ็บปวดจริงๆ หายใจเอาไอเย็นเข้าปอดทันที

ถังซินสีหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย แทบพูดไม่ออก “คุณป้า คุณ......”

การได้รับการอบรมสั่งสอนที่ดีทำให้เธอกลืนคำพูดหยาบคายลงไป หายใจเข้าเอาไอเย็นเข้าปอดอย่างต่อเนื่อง คุณแม่อวี้ที่จับมือของเธอไว้ก็ยิ้มกว้างพูด “ของขวัญเล็กน้อย รับไว้เถอะนะ”

“ขอบคุณจริงๆ ค่ะ!” ถังซินพูดลอดตามไรฟันออกมา เธอมองอย่างเจ็บปวด ไม่ได้สังเกตสักนิดว่านอกหน้าต่างมีกล้องต่อมาที่พวกเธอนานแล้ว

ถังซินหนีออกจากคุณแม่อวี้อย่างยากลำบาก เธอเห็นข้อมือแดงหมดแล้ว ตอนแรกอยากขว้างสร้อยข้อมือหยกทิ้ง แต่กลัวว่าคุณแม่อวี้จะตามตัวเองมา รีบพุ่งตัวเข้าไปในร้านขายหยก

“ช่วยฉันถอดสร้อยหยกเส้นนี้หน่อย อย่าทำมันพังนะ”

หลายคนภายในร้านเข้ามาช่วยเหลือ เทครีมทามือหนาๆ ใส่ข้อมือของถังซินหมายจะถอดหยกนี้ออก แต่คุณแม่อวี้เพิ่งบังคับใส่ให้เธอ มือทั้งสองด้านของเธอแค่โดนก็เจ็บแล้ว พนักงานคนหนึ่งจับแขนถังซินไว้แล้วฝืนถอดสร้อยข้อมือออกมา

คนในร้านขายหยกนำสร้อยข้อมือหยกสีม่วงนี้ใส่ในกล่องอย่างระมัดระวังแล้วให้ถังซิน เอ่ยอย่างอิจฉา “สร้อยข้อมือหยกม่วงชินนี้บริสุทธิ์มาก เลขเจ็ดหลักยังซื้อไม่ได้เลย คุณผู้หญิงตาถึงจริงๆ”

ถังซิน “……”

โชคดีที่เมื่อครู่เธอระงับอารมณ์ไม่ได้ทำลายสร้อยข้อมือหยก มาให้คนที่นี่ช่วย ไม่อย่างนั้นก็จบสิ้นแล้ว

ถังซินลูบแขนที่เจ็บ ขณะที่ออกมาจากห้างสรรพสินค้า ก็ได้รับข้อความวีแชทรัวๆ จากฉางผิง ถามว่าเธออยู่ที่ไหน ท่าทางร้อนรนใจมาก ดูเหมือนมีเรื่องจะคุยกับเธอ

เธอมองดูเวลา ขี้เกียจกลับบริษัทแล้ว เลยส่งที่อยู่ร้านอาหารให้ฉางผิง ถึงร้านอาหารเพิ่งสั่งอาหาร ทานบางอย่างไป ฉางผิงก็มาพอดี

“ทานหรือยัง?” ถังซินส่งเมนูอาหารให้เขา “ดูว่าจะทานอะไร”

“พี่ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!” ฉางผิงดึงผ้าปิดปากออก เผยสีหน้าร้อนรนใจ “พี่เห็นข่าวยัง? แม่ผมจะแต่งงานกับคนอื่น”

ถังซินรู้ว่าเขาฉลาด เล่นคอมพิวเตอร์คงจะเห็นข่าวไม่ช้าก็เร็ว แต่เรื่องนี้เธอก็ช่วยไม่ได้เหมือนกัน

“เธอถามแม่เธอหรือยัง?”

ฉางผิงกำหมัดเล็ก เอ่ยอย่างโกรธเคือง “ถามแล้ว แต่แม่บอกว่าต้องแต่งงานเพื่อเรื่องบางเรื่อง บอกผมอย่าใส่ใจ ผมจะไม่ใส่ใจได้ยังไง?”

“ถึงจะจำเป็น ยังไงก็ต้องแต่ง ทั้งประเทศรู้หมดแล้ว! ทั้งๆ ที่เธอบอกว่ารอให้พ่อกลับมาตอนฉลองปีใหม่ จะไปเล่นสกีที่ฮอกไกโดด้วยกัน เธอหลอกผม แล้วก็หลอกคุณพ่อด้วย”

ถังซินอึ้งไป “แม่เธอพูดจริงๆ เหรอว่าพ่อเธอจะกลับมาตอนปีใหม่?”

แต่พ่อของฉางผิงคืออวี้เหวินถิง ซ่งจิ้งเหอทำไมพูดแบบนี้ หลอกลวงฉางผิงเหรอ? แถมยังจะหาผู้ชายมาเล่นละครตบตาฉางผิงตอนปีใหม่ด้วย?

“ใช่ครับ” ฉางผิงเอ่ยอย่างเศร้าๆ “แต่ที่แม่กำลังทำตอนนี้ทำให้ผมคิดว่าเธอกำลังหลอกผมอยู่ ผมแค่ต้องการพ่อของผม ไม่ต้องการให้ประธานมู่นั่นเป็นพ่อผม”

ถังซินนวดหว่างคิ้ว หงุดหงิดมากเช่นกัน “สิ่งสำคัญคือเขาไม่สามารถเป็นพ่อเธอได้!”

คำพูดแบบนั้น ความสัมพันธ์จะยิ่งยุ่งเหยิงไหมนะ?

ฉางผิงเงยหน้าขึ้นมองถังซินทันที สายตาเป็นประกาย “พี่ พี่ชอบประธานมู่นั่นใช่ไหม? หรือให้ผมช่วยพี่หนีตามประธานมู่ไปดีไหม!”

“ธ-เธอพูดอะไรซี้ซั้วน่ะ!” ถังซินถูกแซวจนหน้าแดงไปหมด เธอรินน้ำแก้วใหญ่ แล้วพูดอย่าอารมณ์เสีย “ใครจะไปชอบผู้ชายประเภทนั้นกัน!”

ฉางผิงถามซักไซ้ “แล้วทำไมพี่พูดว่าเขาไม่สามารถเป็นพ่อผมได้ล่ะ?”

เพราะเขาเป็นอาสองของเธอ!

ถังซินนวดหน้าผากแล้วพูด “เพราะเขาเป็นคนนิสัยไม่ดีเธอรู้ใช่ไหม? พี่กลัวว่าแม่เธอแต่งงานกับเขาแล้วจะเสียเปรียบ”

“ผมก็คิดแบบนี้” ฉางผิงเห็นด้วยกับเธอมาก และยังพูดอย่างรังเกียจ “หน้าตาก็ไม่หล่อ หล่อไม่เท่านิ้วก้อยพ่อผมด้วยซ้ำ และยังไม่รู้ด้วยว่าหาเงินมากมายมาจากไหน”

“......”

“พี่ พี่ฉลาดขนาดนี้ หาวิธีไม่ได้จริงๆ เหรอ?” ฉางผิงมองถังซิน แก้มขาวเนียนนั้นทำให้ถังซินอยากจะบีบสักที

ถังซินพูด “คิดไม่ออกจริงๆ เธอล่ะ?”

“ผมก็คิดไม่ออกเหมือนกัน” ฉางผิงนวดท้ายทอย พยายามคิดสุดกำลัง

จากนั้นเขาก็ดวงตาเป็นประกาย พูดกับถังซินว่า “หรือว่าตอนเขาแต่งงานกับแม่ เราหาคนไปทำลายงานแต่งดี บอกว่าเขาเป็นคนหลายใจ แบบนี้เขาต้องแต่งกับแม่ไม่สำเร็จ”