รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 217

บทที่ 217 พ่อและลูกชายเจอกันแต่กลับไม่รู้จักกัน (1)

“ถ้าคุณชื่นชมจริงๆ ฉันก็ยอมรับและขอบคุณมากค่ะ” ถังซินไม่ชอบท่าทางหยิ่งยโสแบบนั้นของคุณแม่อวี้ แถมยังพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำให้คนไม่สบายใจ “มีอะไรก็พูดตรงๆ ได้ค่ะ”

คุณแม่อวี้จิบกาแฟอย่างวางท่า “สัญญาที่เธอทำกับอวี้เหวินถิง ฉันเห็นแล้ว ครอบครัวฐานะไม่ดี แต่ตัวเองขยันขันแข็ง พยายามจะจับลูกชายฉัน”

“คุณเห็นแล้วเหรอ?” ถังซินนึกถึงสัญญาที่เซ็นกับอวี้เหวินถิง ไม่คิดว่าเขาจะเอาให้คุณแม่อวี้ดู ในใจโกรธอย่างไม่มีเหตุผล “คุณชายอวี้แค่ล้อฉันเล่นเท่านั้นค่ะ”

“ล้อเล่นหรือไม่ ฉันดูออก” คุณแม่อวี้หรี่ตาเล็กน้อย น้ำเสียงแสดงความไม่พอใจ “ลูกชายฉันคนนี้ดื้อเกิน ชอบใครไม่ชอบมาชอบลูกเมียน้อย ลูกเมียน้อยนั่นก็เก่งซะด้วย สี่ปีมาแล้ว ยังทำให้ลูกชายฉันเซ็นสัญญากับเธอเพื่อหล่อนอีก”

“แต่ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว” เธอพูดอีก “ฉันรู้สึกเสียใจที่ผู้ชายอย่างประธานมู่แต่งงานกับซ่งจิ้งเหอ แต่พอพวกเขาแต่งงานกัน ฉันก็โล่งใจ”

ถังซินไม่ได้สนิทกับซ่งจิ้งเหอ ไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่น แต่น้ำเสียงของคุณแม่อวี้นี้ เธอฟังแล้วไม่พอใจเลย “คุณอย่าเรียกเธอว่าลูกเมียน้อยเลย ซ่งจิ้งเหอได้รับการยอมรับจากตระกูลซ่งแล้ว ได้เป็นผู้บริหารระดับสูงในบริษัทซ่งซื่อแล้ว คุณไม่รู้เหรอคะ? ในมือเธอมีหุ้นของบริษัทซ่งซื่อตั้งยี่สิบส่วน”

คุณแม่อวี้ยิ้มเหยียด “เธอเป็นคนมีความสามารถ บังคับให้ตระกูลซ่งยอมรับเธอ แต่สำหรับฉัน เธอเป็นแค่ลูกเมียน้อยตั้งแต่หัวจรดเท้า และมันไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”

ตระกูลอวี้ของพวกเขา จะให้ลูกเมียน้อยมาแปดเปื้อนได้อย่างไร?

“ลูกชายฉันฉลาดมาก มีอนาคตอันยาวไกล” จู่ๆ สีหน้าคุณแม่อวี้ก็มืดมน “ถ้าไม่ใช่เพราะลูกเมียน้อยน่ารังเกียจคนนี้ เขาได้รับตำแหน่งพ่อเขานานแล้ว!”

“คุณไม่ชอบเธอก็เป็นเรื่องของคุณ ฉันยุ่งไม่ได้อยู่แล้ว” ถังซินลุกจากเก้าอี้ “ฉันไม่มีอะไรต้องคุยกับคุณแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ”

คุณแม่อวี้ตามมาทันที ดึงมือของถังซินไว้ มองอย่างใจดี “ฉันไม่ชอบเธอ แต่ฉันชอบคุณหญิงถัง”

“ฉันดูออกว่าเหวินถิงก็ชอบคุณมาก คุณเองก็มีความก้าวหน้าเหมือนกัน ตอนนี้เป็นถึงรองประธานบริษัทเหอชวน ถ้าได้พวกเราตระกูลอวี้ช่วยเหลือล่ะก็ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ราบรื่นแน่”

ในใจถังซินเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ดูเหมือนคุณแม่อวี้คนนี้จะแสดงเก่งจริงๆ ก่อนหน้านี้ทำตัวหยิ่ง อยากอวดเบ่งอำนาจกับเธอ เห็นเธอไม่ตกหลุมพรางก็จะมาดึงมือทำเป็นใจดีกับเธอ สุดยอดไปเลย!

“คุณป้าคะ ฉันไม่ได้สนใจลูกชายคุณค่ะ ลูกชายคุณก็ไม่ได้สนใจฉันเหมือนกัน” ถังซินชักมือกลับ ลักษณะท่าทางเย็นชาแข็งกร้าว “ฉันอยากได้อะไร ฉันก็จะพยายามเองค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

คุณแม่วอวี้จับมือเธอแน่นไม่ยอมปล่อย ยิ้มบางๆ “ไม่เป็นไร เป็นเพื่อนกันก่อนก็ได้ ไม่แน่คุยกันไปอาจจะสนใจกันก็ได้ เธอก็เป็นผู้หญิงที่ดี”

“......”

“ฉันก็ไม่มีอะไรจะให้เธอ สร้อยข้อมือหยกเส้นนี้คุณย่าของอวี้ถิงเป็นคนให้ฉันมา”

คุณแม่อวี้พูด ใส่สร้อยข้อมือหยกสีม่วงเส้นนี้กับข้อมือเรียวทันที ขณะที่ถังซินยังไม่ทันได้ตอบสนอง จับมือเธอเอาไว้แล้วลูบสร้อยข้อมือหยกเส้นนี้อย่างหนักแน่น

ถังซินไม่ได้ดูแลตัวเองอย่างคุณแม่อวี้ ข้อมือแข็งทื่อไปนิด ถูกบังคับใส่สร้อยข้อมือแบบนี้ หัวใจเธอก็เจ็บปวดจริงๆ หายใจเอาไอเย็นเข้าปอดทันที

ถังซินสีหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย แทบพูดไม่ออก “คุณป้า คุณ......”

การได้รับการอบรมสั่งสอนที่ดีทำให้เธอกลืนคำพูดหยาบคายลงไป หายใจเข้าเอาไอเย็นเข้าปอดอย่างต่อเนื่อง คุณแม่อวี้ที่จับมือของเธอไว้ก็ยิ้มกว้างพูด “ของขวัญเล็กน้อย รับไว้เถอะนะ”

“ขอบคุณจริงๆ ค่ะ!” ถังซินพูดลอดตามไรฟันออกมา เธอมองอย่างเจ็บปวด ไม่ได้สังเกตสักนิดว่านอกหน้าต่างมีกล้องต่อมาที่พวกเธอนานแล้ว

ถังซินหนีออกจากคุณแม่อวี้อย่างยากลำบาก เธอเห็นข้อมือแดงหมดแล้ว ตอนแรกอยากขว้างสร้อยข้อมือหยกทิ้ง แต่กลัวว่าคุณแม่อวี้จะตามตัวเองมา รีบพุ่งตัวเข้าไปในร้านขายหยก

“ช่วยฉันถอดสร้อยหยกเส้นนี้หน่อย อย่าทำมันพังนะ”

หลายคนภายในร้านเข้ามาช่วยเหลือ เทครีมทามือหนาๆ ใส่ข้อมือของถังซินหมายจะถอดหยกนี้ออก แต่คุณแม่อวี้เพิ่งบังคับใส่ให้เธอ มือทั้งสองด้านของเธอแค่โดนก็เจ็บแล้ว พนักงานคนหนึ่งจับแขนถังซินไว้แล้วฝืนถอดสร้อยข้อมือออกมา