รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 218

บทที่ 218 พ่อและลูกชายเจอกันแต่กลับไม่รู้จักกัน (2)

“ฉลาดมาก คิดไอเดียสำคัญแบบนี้ออกด้วย” ถังซินยกนิ้วโป้งให้เขา จากนั้นก็ขัดเขา “แต่ตอนที่ประธานมู่แต่งงานกับแม่เธอ มีคนมามากมาย บอดี้การ์ดก็เข้มงวดมาก คนแปลกหน้าเข้ามาไม่ได้ อีกอย่าง ทำแบบนั้นจะเป็นการทำลายชื่อเสียงของแม่เธอด้วยนะ”

“แล้วทำยังไงดีครับ?” ฉางผิงเอามือเท้าคาง กังวลอย่างมาก “ผมทนดูแม่แต่งงานกับคนอื่นไม่ได้หรอกนะ? ไม่งั้นเอางี้ ตอนพวกเขาแต่งงาน ผมก็ไปโวยวายยืนกรานว่าผมเป็นลูกนอกสมรสของประธานมู่!”

“……” ถังซินเลิกคิ้ว เธอไม่กล้าจินตนาการภาพเหตุการณ์วุ่นวายนั้นเลย “เธอลืมไปแล้วเหรอว่าแม่เธอไม่ให้เธอปรากฏตัวด้านนอก?”

ฉางผิงถอนหายใจเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย “ตอนนี้หวังมากๆ ว่าพ่อจะกลับมา ถ้าเขากลับมาล่ะก็ ปัญหาทุกอย่างก็คงจะแก้ไขได้ง่ายๆ ผมเองก็อยากเจอเขามากๆ”

ถังซินเม้มปาก

เธออยากบอกมากๆ ว่าพ่อเธอก็อยู่ข้างเธอไง แต่นี่เป็นความลับ เธอมีสิทธิ์์พูดออกมาได้ที่ไหน?

“ถังซิน”

ตอนนี้ ถังซินได้ยินมีคนเรียกตัวเอง เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นอวี้เหวินถิงผลักประตูร้านอาหารเข้ามา สีหน้าขุ่นมัวกว่าปกติ ดูร้ายกาจอย่างมาก

“ใส่ผ้าปิดปากเร็วเข้า! ใส่เร็ว!” ถังซินพูดกับฉางผิงเบาๆ หัวใจเต้นรัวจนจะหลุดออกมา ฉางผิงกำลังจะปิดผ้าปิดปาก อวี้เหวินถิงที่ร่างกายปกคลุมไปด้วยไอเย็นก็มาถึงโต๊ะพวกเขาแล้ว

ถังซินพูด “คุณมาก็ดีแล้ว ตอนแรกฉันว่าจะโทรหาคุณอยู่”

“เธอบ้าไปแล้วเหรอ?” อวี้เหวินถิงโน้มตัวลงมาหาเธอ เสียงเย็นชาเข้ากระดูก “ฉันบอกแล้วไงว่ามันคือสัญญาลับระหว่างพวกเรา เธอให้ทุกคนรู้หมดเลยเหรอ?”

ถังซินไม่รู้ว่าเขากำลังพูดอะไร ขมวดคิ้วถามอย่างขุ่นเคือง “นี่คุณชายอวี้ คุณผิดสัญญาเองไม่ใช่หรือไง! หนึ่งชั่วโมงก่อน แม่คุณมาดื่มกาแฟกับฉัน บอกว่ารู้เรื่องสัญญาแล้ว อยากจับคู่พวกเราด้วย”

เธอยื่นแขนที่เกิดรอยแดงให้เขาดู “และบอกว่าจะเอาของขวัญให้ฉัน ใส่สร้อยข้อมือหยกให้ฉันเฉยเลย ดูสิว่าข้อมือฉันแดงแค่ไหนเพื่อถอดสร้อยข้อมือออกเนี่ย!”

อวี้เหวินถิงมองแขนเธอ แววตาก็เปลี่ยนไป “เธอไม่ได้เป็นคนบอกแม่ฉันเหรอ?”

“คุณคิดว่าฉันบอกแม่คุณเรื่องสัญญาเหรอ?” ถังซินเข้าใจแล้ว กลอกตาใส่แรงๆ หนึ่งที “สัญญาคุณมีหนึ่งฉบับ ฉันนึกว่าคุณบอกแม่คุณซะอีก!”

“เธอพลิกเอกสารฉัน แล้วก็......” อวี้เหวินถิงโยนโทรศัพท์ให้ถังซินด้วยสีหน้าขุ่นมัว “ให้นักข่าวแอบซุ่มอยู่นอกร้านกาแฟจริงๆ ด้วย”

ถังซินดูวิดีโอที่เขาเปิด

หนึ่งชั่วโมงก่อนจริงๆ ภาพเหตุการณ์ตอนเธอเจอคุณแม่อวี้ในร้านกาแฟ และคุณแม่อวี้ก็ใส่สร้อยข้อมือให้เธอ สีหน้าเต็มไปด้วยยิ้มแย้ม ราวกับชอบเธอมากอย่างไรอย่างนั้น

“ให้ตายเถอะ! แม่คุณมีแผนการเกินไปแล้วนะ?” อินเทอร์เน็ตในวันนี้ก้าวหน้ามาก คาดว่าทุกคนทั้งประเทศเห็นหมดแล้ว ถังซินโกรธจนมือสั่น

เธอว่าแล้วทำไมคุณแม่อวี้จู่ๆ ถึงได้เปลี่ยนสีหน้า ที่แท้ก็แสดงละครให้นักข่าวด้านนอกดูนี่เอง

เชี่*! ฝีมือร้ายกายเกินไปแล้ว!

“ใครเป็นสาวน้อยตกถังข้าวสารแต่งเข้าตระกูลอวี้ ตระกูลอวี้จะมีข่าวดีเร็วๆ นี้หรือ?” ยิ่งอ่านลงไปข้างล่าง สไตล์การเขียนพวกนี้ของสื่อทำให้ถังซินชื่นชมจริงๆ “พวกสื่อนี่ใช้ความสามารถในทางที่ผิดจริงๆ!”

ถังซินปิดโทรศัพท์ ดึงแขนเสื้อของอวี้เหวินถิงออกกำลังจะเดินไป พูดอย่างรำคาญมาก “ไม่ได้ ยังไงฉันก็เป็นมีศักดิ์ศรีเหมือนกัน ต้องแถลงข่าวเคลียร์!”

อวี้เหวินถิงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน “วิดีโอที่ร้านกาแฟถ่ายชัดขนาดนั้น จะแถลงยังไง? พวกเขาคิดว่านี่เป็นแผนการเธอด้วยซ้ำ อยากให้ฉันขอเธอแต่งงาน”

“แล้วฉันจะทำยังไงดี จะยอมถูกใส่ร้ายแบบนี้เหรอ!”

“เรื่องนี้ฉันจัดการได้” อวี้เหวินถิงพูดอย่างเย็นชา “ถ้าแม่ฉันอยากเจอเธออีกก็อย่าไปเจอ”

ถังซินหัวเราะฮ่าๆ

คุณป้าประเภทนี้เธอหลบแทบไม่ทัน จะไปเจอกันอีกได้อย่างไร!

“นี่อา ถ้าคุณไม่อยากแต่งงานกับพี่สาวคนนี้ งั้นลองพิจารณาแม่ผมไหม?” ฉางผิงกระโดดขึ้นมาบนเก้าอี้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เงยหน้ายืนตรงหน้าอวี้เหวินถิง

ฉางผิงเสียงยังเด็กนิดหน่อย แต่ไม่เหมือนกำลังล้อเล่น “แม่ผมสวยมาก เก่งด้วย คุณแต่งงานกับเธอไม่เสียเปรียบแน่นอน แถมยังมีลูกชายเพิ่มอีกคน ดีมาก!”