รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 222

บทที่ 222 หมาน้อยเยอรมันเชฟเฟิร์ดหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะทำหน้าที่โดยไม่สมัครใจ2

“กวนรั่วยิน!” กวนลี่หลั่งตะโกนด้วยความโกรธเคือง ยกมือขึ้นสูง “เธอทำท่าทีเช่นนี้หมายความว่ายังไง!”

ฝ่ามือของเขายังไม่ทันที่จะตกกระทบลงมา ทันใดนั้นก็มีอีกมือหนึ่งยื่นมาจับมือเขาไว้อย่างแรง

ถังซินนึกไม่ถึงว่าจะมีอีกมือยื่นเข้ามา เมื่อมองกลับไปจึงพบว่าเป็นมู่เฉินหย่วน ดังนั้นเธอจึงมึนงง

“คุณมู่”

มู่เฉินหย่วนทำเสียงอืม และเอ่ยถามเธอขึ้นมาว่า “ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่มา ฝ่ามือของเขาก็ไม่ตกลงมาที่หน้าของฉันหรอก” ถังซินเอ่ยขึ้น สายตาของเธอจับจ้องไปที่กวนลี่หลั่ง “กวนลี่หลั่ง นายเอาเวลาว่างที่มาก่อกวนฉันตรงนี้ไปหาคนอื่นมาบริจาคแทนดีกว่า อาจจะต้องใช้เงินมากหน่อย นายถือโอกาสที่ลูกของนายยังไม่ป่วยระยะสุดท้าย ไม่แน่อาจจะหาคนมาบริจาคได้แล้วก็ได้”

กวนลี่หลั่งพูดด้วยความโกรธขึ้นว่า “ฉันผิดเอง ฉันไม่ควรที่จะทอดทิ้งพวกเธอ แต่นั่นก็เป็นน้องของเธอ เลือดยังไงก็ต้องเข้มกว่าน้ำ”

“น้องของฉันมีแค่กวนชิงเฟิงคนเดียว” ถังซินแสดงออกอย่างเมินเฉย ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน “แม่ของฉันได้หย่าร้างกับนายแล้ว พวกเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว ถ้านายมีความสามารถก็เอาฉันขึ้นฟ้องร้องศาล”

“เธอเธอเธอ”

ฝีปากที่ดีและความเย็นชาของลูกสาว ทำให้สีหน้าของกวนลี่หลั่งนั้นโกรธจนหน้าเขียวและเกือบจะหัวใจวาย

พูดครึ่งวันก็พูดออกมาไม่ครบประโยคทั้งหมด

“คอนโดตรงนี้ระบบรักษาความปลอดภัยนั้นแย่มาก กล้าให้คนแปลกหน้าเข้ามาอย่างอำเภอใจได้ยังไง พรุ่งนี้ฉันจะต้องไปร้องเรียนแล้ว” ถังซินพูดเหน็บแนมกวนลี่หลั่ง และหันหน้าเดินจากไป

มู่เฉินหย่วนเพิ่มแรงบีบที่ข้อมือของกวนลี่หลั่ง และพูดด้วยเสียงที่กดดันขึ้นมาว่า “จากนี้ไม่ต้องมาที่นี่อีก”

กวนลี่หลั่งถูกเด็กรุ่นหลังสกัดห้ามไว้ ข้อมือของเขานั้นเจ็บจนทำให้สีหน้าบิดเบี้ยว จึงจำเป็นที่จะต้องพยักหน้า มู่เฉินหย่วนถึงจะปล่อยมือ จากนั้นก็จูงลูกสุนัขเยอรมันเชฟเฟิร์ดเข้าไปในคอนโด

ถังซินกำลังรอลิฟต์อยู่

ในอีกวินาทีต่อมามู่เฉินหย่วนก็ตามเข้ามา และด้านหลังยังมีลูกสุนัขเยอรมันเชฟเฟิร์ดตามเข้ามาด้วย

“ลูกสุนัขตัวน้อยตัวนี้อายุยังไม่ถึงเดือนใช่มั้ย?” ถังซินฉีกยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นลูกสุนัขเยอรมันเชฟเฟิร์ดเหมือนกับกลัวมู่เฉินหย่วนและรักษาระยะห่างจากเขา

ใครจะทอดทิ้งลูกสุนัขตัวเล็กตัวนี้ได้?

มู่เฉินหย่วนพูดพรรณนาอย่างยืดยาวว่า ร่างกายของมันค่อนข้างอ่อนแอแล้ว จึงเอามันออกมาออกกำลังกาย

……

ลูกสุนัขเยอรมันเชฟเฟิร์ดร้องโฮ่งโฮ่ง และแกว่งหางไปที่บนตัวถังซิน ถังซินเห็นว่ามันมีขนดำมืดแต่ว่าน่ารักจึงอดไม่ได้ที่จะกอดและเคล้าคลึงไว้ในอ้อมอก “ตัวแกหอมมากเลย อาบน้ำแล้วใช่มั้ย?” ถังซินลูบคลำไปพลางกระซิบไปพลาง เธอไม่รังเกียจมันและจูบไปที่บนหัวของลูกสุนัขเยอรมันเชฟเฟิร์ดหนึ่งที “ช่างน่ารักจริงๆเลย”

ลูกสุนัขเยอรมันเชฟเฟิร์ดตัวนี้น่ารักหรอ?

มู่เฉินหย่วนไม่กล้าที่จะประเมินคำพูดของเธอ

เมื่อเห็นลูกสุนัขเยอรมันเชฟเฟิร์ดมักจะเสียดสีไปที่หน้าอกของถังซิน มู่เฉินหย่วนจึงรู้สึกไม่สบายใจ จึงเอานิ้วมือหยิกไปที่เนื้อหลังของมัน ลากตัวมันออกมาจากอ้อมอกถังซิน และวางมันลงพื้นอย่างเย็นชา

และเพื่อป้องกันไม่ให้ถังซินกอดลูกสุนัขเยอรมันเชฟเฟิร์ดอีก มู่เฉินหย่วนจึงเปลี่ยนเรื่องคุย “คนนั้นคือพ่อเธอหรอ?”

ถังซินตอบว่า “อืม ผู้ชายที่เห็นแก่ตัวและอวดดีคนหนึ่ง ทอดทิ้งพวกเรา และหย่าร้างกับแม่ฉันแล้ว หลังจากที่สุดท้ายเขาได้แต่งงานใหม่ ลูกเขาก็ได้เป็นลูคีเมีย ไขกระดูกของฉันเข้ากับเด็กคนนั้นได้ จึงกลับบ้านมาหาฉัน ติดตามฉันมาหลายเดือน และยังมาก่อความวุ่นวายที่คอนโดที่ฉันอยู่”

แววตาของมู่เฉินหย่วนอดกลั้น

เขาเห็นใบหน้าของกวนลี่หลั่งเต็มไปด้วยความประสงค์ร้าย เป็นคนที่มีอารมณ์โกรธง่าย ถ้าทำให้โกรธคาดว่าน่าจะทำเรื่องที่น่ากลัวขึ้นมา

“ฉันจะแจ้งพนักงานรักษาความปลอดภัย ให้พวกเขาเพิ่มมาตรการตรวจสอบการเข้าออกของผู้ที่พักอาศัย” มู่เฉินหย่วนเอ่ยขึ้น “และเธอก็ควรพกของที่สามารถป้องกันตัวเองได้ไว้ในกระเป๋า”

“ฉันรู้แล้ว” ถังซินพยักหน้า และรู้ว่าเขากำลังกังวลอะไรอยู่

“ เธอไม่มีอะไรจะพูดกับฉันหรอ?

“พูดอะไร?

มู่เฉินหย่วนใช้หางตามองเธอ และแสร้งทำน้ำเสียงตามแต่ใจ “ข่าวเมื่อช่วงเช้า ฉันเห็นเธอไปพบกับแม่ของพี่ใหญ่ฉันแล้ว และเธอยังให้ของขวัญเธอด้วย”

“ของขวัญอะไร จริงๆแล้วเป็นความทุกข์ยากอย่างแท้จริง” ถังซินนึกเรื่องเมื่อช่วงเช้า ข้อมือก็ยังคงเจ็บตื้อๆอยู่ แม่ของเขาช่างมีแผนการจริงๆ เธอยังได้จัดการให้นักข่าวรออยู่ข้างนอก