รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 223

บทที่ 223 ถ้าอย่างนั้นเธออยากจะให้ใครลูบคลำ

หญิงสาวกระตือรือร้น ใจกล้า ทำให้กวนชิงเฟิงต้องจัดการกับเรื่องราวไม่หวาดไม่ไหว ผ่านไปซักพักถึงจะออกแรงเอาตัวเธอผลักออกไปได้

“ อยู่ในลิฟต์อย่าก่อความวุ่นวาย”

“ กวนชิงเฟิง นายจะทำเกินไปแล้วนะ ไม่สนใจฉันมาหนึ่งเดือนแล้ว ไม่รับโทรศัพท์ ตอนนี้ก็ยังมารังเกียจฉันอีกหรอ?” จู่ซือซือโกรธจนลงมาจากบนตัวเขา และเดินออกมาทางข้างนอกลิฟต์

“เกินไปจริงๆเลย”

กวนชิงเฟิงจูงมือเธอลากขึ้นข้างบน จู่ซือซือสะบัดมือออก ดังนั้นเขาจึงอุ้มเธอขึ้นมาเสียเลย และพูดอย่างจนปัญญาขึ้นว่า “ในลิฟต์มีกล้องวงจรปิด คนอื่นจะเห็นเอา”

“ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น นายจะกลัวอะไร?” จู่ซือซือยังโกรธเคืองอยู่มาก “หน้าของนายมีค่ามากกว่าของฉันอย่างนั้นหรอ?”

“กลัวว่าฉันจะอดใจไม่ไหว”

จู่ซือซือชะงัก จากนั้นใบหน้าอันเรียวเล็กของเธอก็แดงก่ำ เธอรีบเข้าไปโอบกอดในอ้อมอกของเขาและแกว่งเท้าทั้งสองข้าง และพูดอย่างอ่อนช้อยน่ารักขึ้นว่า “อย่าคิดว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะยกโทษให้นายนะ ใครใช้ให้นายไม่สนใจฉันมาเป็นเดือน”

จากนั้นเธอจึงจิกถามขึ้นมาอีกครั้ง “นายไปทำอะไรมา นายมีคนอื่นอยู่กับนายมั้ย ทำไมนายไม่พูด นายไม่เคยคิดถึงฉันเลยใช่มั้ย?”

“ ผ่านมาเป็นเดือนแล้ว เธอยังโกรธฉันอีกหรอ?”

“กวนชิงเฟิงนายพูดแบบนี้ อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่านายคิดอะไรอยู่?”

……

กวนชิงเฟิงถูกเธอพูดพร่ำจนทนไม่ไหว หลังจากที่เข้ามาในห้องแล้วจึงเอาตัวเธอโยนทิ้งลงไปที่บนโซฟา “ในสมองเธอคิดแต่เรื่องอะไรอยู่ ฉันแค่ไปทำธุระที่ยุ่งๆก็เท่านั้น”

“ฉันไม่ได้อยู่กับนาย ฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายอยู่คนเดียว?”จู่ซือซือเอ่ยขึ้น และดึงเสื้อให้ตัวเขาล้มลงมาที่บนโซฟา และพลิกตัวขึ้นมานั่งอยู่ที่บนตัวของเขา

เธอดมไปที่บนตัวเขาคล้ายกับจมูกของสุนัข และเมื่อดมไม่ได้กลิ่นอะไรสีหน้าเธอก็ค่อยดูดีขึ้นมา “ไม่มีกลิ่นผู้หญิง ถือว่านายโชคดี!”

จู่ซือซือเคล้าคลออยู่ที่บนตัวเขา และอยากที่จะจูบเขาอีกครั้ง

“กินข้าวก่อน” กวนชิงเฟิงบีบคางเธอไว้ ไม่ให้เธอเข้าใกล้ตนเอง “ยุ่งๆมาเป็นเดือนกว่า กลับมารู้สึกได้ชัดว่าเธอผอมลงมาก”

“ไม่ค่อยกินข้าวอีกแล้วใช่มั้ย?”

“อาหารข้างนอกไม่อร่อยเหมือนที่นายทำซักอย่าง” เจ้าหญิงน้อยบึนปาก แววตารู้สึกน้อยใจ “ห่างกันไปเป็นเดือน พอเจอนายก็เพียงแค่ให้ฉันกินข้าวหรอ?”

กวนชิงเฟิงทนไม่ได้กับท่าทางที่ออดอ้อนของเธอ เขากลืนน้ำลายและถามขึ้นว่า “เธอไม่หิวหรอ?”

หิว แต่ว่าตัวนายมีพลังดึงดูดมากกว่าอาหารมาก จู่ซือซือกุมจับไปที่มือของเขาและจูบอย่างละเมียดละไม และใช้ดวงตาที่กลมโตและฉับไวมองไปที่เขา ทั้งสวยสะอาดบริสุทธิ์และน่ารัก

เสียงหายใจถี่กระชั้นของหนุ่มสาว ฝ่ามือกุมจับไปที่ท้ายทอยของหญิงสาว และจูบขึ้นไปอย่างดุเดือด จู่ซือซือรีบโอบกอดที่คอของเขาอย่างแน่น ตอบสนองเขาอย่างเร่าร้อน

สายตาของกวนชิงเฟิงไม่ทันได้ระวัง ชำเลืองตามองไปเหมือนกับพบว่ามีของซ่อนอยู่บนโคมไฟแขวน จึงรีบเอาพรมมาพันตัวจู่ซือซือไว้แน่น และทิ้งไปที่อีกด้าน

จู่ซือซือถูกเขาทิ้งโดยไม่ทันตั้งตัว พอได้สติก็เห็นกวนชิงเฟิงยกเก้าอี้ตัวหนึ่งขึ้นมาและกำลังตรวจค้นไปที่โคมไฟ ในเวลาต่อมามือก็ได้ไปหยิบของลักษณะสี่เหลี่ยมจตุรัสอันเล็กๆสีดำขึ้นมา

ไคืออะไร?” จู่ซือซือเข้ามาใกล้ๆ รู้สึกแปลกประหลาดใจเป็นอย่างมาก “กล้องขนาดเล็ก” กวนชิงเฟิงพูดด้วยสีหน้าที่โกรธ เขาปิดไฟทั้งหมดภายในห้องคอนโดและเปิดโทรศัพท์มือถือเพื่อตรวจสอบอุปกรณ์ อีกทั้งตรวจค้นทุกทิศทางของห้องคอนโด

หลังจากตรวจสอบรอบแรก นอกจากห้องรับแขกและห้องนอนเท่านั้นที่มีกล้องติดอยู่ บริเวณอื่นนั้นตรวจค้นไม่พบ แต่ว่าในห้องน้ำกลับพบเครื่องดักฟังซ่อนอยู่ในไดร์เป่าผม

สีหน้าของจู่ซือซือเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “น่าจะเป็นพวกโรคจิต ขนาดในห้องน้ำยังติดตั้งเครื่องดักฟัง!”

กวนชิงเฟิงเปิดรื้อกล้อง และหยิบไมโครชิปออกมาตรวจค้น “คาดว่าเมื่อบันทึกภาพในคอนโด เมื่อคนๆนั้นเปิดมือถือก็จะสามารถเห็นภาพนี้ได้”

เขาเอาไมโครชิปบีบไว้ที่กลางมือแน่น และเอ่ยถามจู่ซือซือ “ช่วงเวลาที่ผ่านมามีใครมาบ้างมั้ย?”

“เมื่อครึ่งเดือนก่อนเครื่องทำน้ำอุ่นในห้องน้ำเสีย ฉันเลยแจ้งฝ่ายบริหารจัดการคอนโด มีช่างคนหนึ่งมาซ่อมให้” จู่ซือซือนึกภาพและพูดออกมา “และช่างคนนั้นดูแล้วยังวัยรุ่นอยู่ เสียงก็ดูใสๆ เหมือนกับเด็ก แต่ตอนนั้นฉันกำลังท่องบทอยู่ ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร”

“เวลาเธอนอนเธอถอดชุดนอนมั้ย?”

“ มีเพียงแค่นอนกับนายเท่านั้นที่ไม่ใส่” จู่ซือซือพูดยิ้มหัวเราะและเกาะติดไปที่แขนของเขาทั้งตัว “กอดนายแล้วรู้สึกปลอดภัย นอนคนเดียวมันไม่มีความรู้สึกนั้น”