รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 23

บทที่ 23 ส่งเขาเข้าคุกเองกับมือ

“ ยินยิน ทำไม่พูดไม่จาล่ะ หื้ม? ” หลินเฉิงจี๋ยิ้มบาง แววตาเหมือนมีปางก่อนจะเอื้อมมือไปจับแขนของถังซินอีกครั้ง

ชายคนหนึ่งเดินเข้ามายืนข้างๆของถังซิน ก่อนจะยกมือขึ้นวางบนไหล่ของเธอ ร่างสูงหล่อนั่นราวกับกำลังคุ้มครองเธออยู่ เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ มีอะไรกับเพื่อนของผมรึป่าวครับ? ”

เฉินมู่หย่วนชายตามองถังซิน เขารับรู้ได้ว่าเธอสั่นไปทั้งตัว กำลังกลัวผู้ชายตรงหน้านี้อยู่หรอ?

“ คุณมู่นี่เอง ” หลินเฉิงจี๋จำได้ว่านี่คือเฉินมู่หย่วน เขาขขยับขอบแว่นตาเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นต่ออย่างสง่า “ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมหลินเฉิงจี๋”

“ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ” ในเมื่ออีกฝ่ายรู้จักตนเอง มู่เฉินหย่วนก็จับมือทักทายตามมารยาท

หลินเฉิงจี๋ละสายตาไปมองคนที่ยังยืนนิ่งอย่างถังซิน ก่อนจะพูดขึ้นด้วยความรู้สึกที่ขอโทษ “ ผมไม่ได้เจอยินยินมาสามปีแล้ว ไม่คิดว่ามาคุยงานแล้วจะได้เจอกัน เลยอยากจะทักทายสักหน่อย แต่ดูเหมือนมันจะทำให้เธอตกใจ ”

ว่าแล้วเขาก็ยังถามถึงความสัมพันธ์ของมู่เฉินหย่วนกับถังซิน

มู่เฉินหย่วนรู้ว่าความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองไม่ใช่ง่ายๆอย่างแน่นอน เขากำลังจะอ้าปากพูด แต่เสื้อบริเวณหน้าอกก็โดนรวบไว้แน่น ถังซินมองเขาอย่างอ้อนวอนพร้อมกับพูดเสียงสั่น “ ไปเถอะ..พาฉันออกไป....”

“ ขอโทษด้วยนะครับ พอดีว่าเพื่อนไม่ค่อยสบาย ” พอนึกถึงเรื่องงานที่ต้องให้ถังซินช่วยและอาการหวาดกลัวของเธอแล้ว มู่เฉินหย่วนก็โอบตัวถังซินไว้แล้วเดินออกมา

ถังซินรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรง เนื้อตัวอ่อนไปหมด ตอนนี้เหมือนมู่เฉินหย่วนกำลังพยุงเธอไว้มากกว่าและมันก็บ่งบอกได้ว่าเธอกลัวขนาดไหน มู่เฉินหย่วนอุ้มตัวเธอขึ้นมาแล้วเดินออกไปทางประตูหมุนนั่นอย่างรวดเร็ว

หลินเฉิงจี๋ที่ยังคงยืนอยู่ด้านหลังไม่ขยับ ยังคงอยู่ในทางท่าที่สง่ามากพร้อมกับรอยยิ้มบนหน้า

ผ่านไปสองปี สุดท้ายเขาก็หาเธอจนเจอ

สายตาที่บ่งบอกถึงความกลัวและหวาดหวั่นของถังซินที่เจอเขาเมื่อครู่ เป็นสิ่งที่เขาชอบที่สุด เขาชอบท่าทีที่อ่อนแอ อยากจะหนียังไงก็หนีไม่พ้นของเธอที่สุด

มันน่าสนใจที่สุด

“ คุณหลินคะ ” ผู้ติดตามสาวที่ยืนรออยู่นานเดินเข้ามา ก่อนจะใช้นิ้วเรียวยาวนั่นจับไปที่ข้อมือของผู้ชายตรงหน้า พอเห็นสายตาที่ยังคงมองไปยังประตูทางออกอย่างไม่ละสายตา มุมปากสีแดงสดก็แสยะขึ้น

ผู้ติดตามสาวพูดขึ้นด้วยความอิจฉา “ ก็แค่ผู้หญิงที่ดูสวยนิดหน่อย ทำไมคุณถึงยังไม่ลืมสักทีล่ะคะ ฉันสวยกว่าตั้งเยอะ แถมยังเก่งกว่าอีกต่างหาก ”

“ เมื่อกี้คุณพูดว่าไงนะ? ” หลินเฉิงจี๋หันไปหาเธอพร้อมกับน้ำเสียงที่ดูอ่อนโยน

ถึงท่าทางเขาจะดูสง่า แต่แววตาที่ดูร้ายนั่นกลับทำให้เธอสั่นไปทั้งตัว ก่อนจะถอยออกห่างแต่เธอกำลังขยับปลายคางก็ถูกบีบไว้แน่น

เลขาสาวเจ็บจนเกือบจะร้องออกมา

“ เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครกันถึงได้กล้าไปเทียบกับเขา? ” หลินเฉินจี๋ออกแรงบีบขึ้นอีก ราวกับอยากจะบีบคางของผู้ติดตามสาวให้แตกคามือ “ เขาไม่ได้สวยเพียงอย่างเดียว แถมยังฉลาดอีกด้วย มีราคาเป็นพันล้าน เธอล่ะ? นมโตแต่ไร้สมอง! ”

ผู้ติดตามสาวรู้สึกเกือบหายใจไม่ออก แข้งขาอ่อนแรงไปหมด “ คุณ...คุณหลิน.....”

“ กลับสวีเดนซ๊ะไป! ไม่ต้องมาติดตามฉันแล้ว ” หลินเฉิงจี๋สะบัดผู้ติดตามสาวนั่นออก เขารีบออกจากห้องโถงใหญ่ของโรงแรมทันทีโดยไม่ได้หันกลับไป แต่หญิงสาวที่ล้มลงนั่นยังคงนั่งอยู่พร้อมกับใบหน้าที่บอกว่ากำลังเสียใจกับสิ่งที่ตนเองเพิ่งจะทำลงไป

“พัง พังหมดแล้วทุกอย่าง!!

อีกด้านหนึ่ง... มู่เฉินหย่วนก็อุ้มถังซินขึ้นไปบนรถของตัวเอง แต่ถังซินยังคงอยู่ในลักษณะที่เหม่อลอยและยังคงสั่นอยู่ ราวกับยังคงตกอยู่ในภวังค์ของความกลัว มันทำให้เขายกมือขึ้นนวดหัวคิ้วตัวเองเบาๆ

เมื่อครู่มองเพียงแวบเดียวเขาก็รู้ว่าหลินฉิงจี๋คนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา ไม่รวยก็ต้องเป็นลูกคนใหญ่คนโต

ถังซินไปรู้จักคนแบบนั้นได้ยังไง ?

“ ถังซิน ตั้งสติหน่อย ” เขาใช้มือตบไปที่ตัวของถังซินแรงๆอย่างไม่มีทางเลือก ก่อนจะพูดเสียงครึม “ พวกคุณไม่ต้องกลัว พวกเราไม่ได้อยู่ที่โรงแรมนั่นแล้ว คนนั้นก็ไม่ได้อยู่แล้วด้วย”