รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 24

บทที่ 24 เอาของฉันคืน

“ ประธานมู่ นี่มันจะมากเกินไปรึป่าว? ” ถังซินคิดไม่ถึงว่าเขาจะเล่นแบบนี้ เธอแทบจะหยุดหายใจ “ ไม่ใช่คุณรึไง ที่บอกให้ฉันจัดการเรื่องของตัวเองใบเสร็จ แล้วค่อยออกไปคุยงานกับคุณที่ต่างประเทศ? ”

“ คุณถัง ผมบอกเมื่อไหร่ว่าจะช่วยคุณฟรีๆ? ”

“......”

นายทุนพวกนี้ถ้าไม่มีเรื่องผลประโยชน์ก็จะไม่คุยกันสินะ

ถังซินสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองหลุดจากสติสัมปชัญญะ มู่เฉินหย่วนยังคงอยู่ในท่าทีที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว แล้วยังถามถังซินอีก “ คุณถัง จะให้ผมไปส่งคุณที่โรงแรมนั่น หรือว่ายังไง? ”

“ รบกวนประธานมู่ไปส่งฉันที่บ้านด้วยค่ะ ” ถังซินกัดฟันพูดเสียงแข็งด้วยใบหน้าที่ยังคงมีรอยยิ้มอยู่ เธอยังมีเรื่องสำคัญที่จะต้องจัดการ “ ขอบคุณค่ะ ”

“ ไม่ต้องเกรงใจ ”

ถังซินไม่ได้บอกที่อยู่กับคนขับรถ แต่ผ่านไปสิบกว่านาทีรถก็จอดอยู่ตรงหน้าประตูบ้านตระกูลมู่

พอเธอตั้งสติได้อยากจะถาม ก็เห็นแค่ท้ายรถเสียแล้ว ลมเย็นๆพัดเข้ามากระทบกับขาของเธอจนสั่น เธอมองดูไฟในห้องที่ยังสว่าง แววตาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที

“ ยังไม่นอนอีกหรอคะแม่ ? ” พอเข้ามาในบ้าน ถังซินก็เห็นว่าหลิวฟางยังคงนั่งดูทีวีอยู่ในห้องรับแขก แต่พอดูที่ประตูแล้วกลับไม่เห็นรองเท้าของมู่หยางซิว เลยมั่นใจว่าม่เฉินหย่วนจะต้องหลอกให้มู่หยางซิวออกไปแล้ว

ถังซินรู้สึกมั่นใจเรื่องเฉียวมั่นหลัวขึ้นมา และก็รู้สึกขอบคุณมู่เฉินหย่วนในเวลาเดียวกัน

ในตอนที่กลับมา เธอยังกังวลอยู่เลยว่ามู่หยางซิวจะอยู่ที่บ้านและทำให้เธอจัดการเรื่องไม่สะดวก คิดไม่ถึงว่ามู่เฉินหย่วนจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว ราวกับรู้ทุกๆอย่างว่าเธอกำลังจะทำอะไร

“ นอนไม่หลับ ” บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าถังซินท้อง หลิวฟางถึงได้ดีกว่าเมื่อก่อนมาก ไม่ได้มีสีหน้าเย็นชา “ กำลังท้องกำลังไส้ อย่าออกข้างนอกบ่อย ถ้าเกิดอะไรกับลูกในท้องขึ้นมาจะทำยังไง ? ”

“ ฉันก็ระวังอยู่เหมือนกัน สบายใจได้เลยค่ะ ” ถังซินยิ้มเล็กๆ ก่อนจะนั่งลงข้างๆหลิวฟาง

“ แม่ พอดีว่าฉันอยากจะยืนเงินแม่สักหน่อย ”

พอถังซินพูดเรื่องเงินขึ้นมา สีหน้าของหลิวฟางก็เปลี่ยนทันที “ ฉันไม่มีเงิน ! เธอแต่งงานกับมู่หยางซิวมาตั้งนาน เงินของพวกเธอก็จัดการเองทั้งหมด ฉันเอาเงินของพวกเธอมาเมื่อไหร่กัน? ”

ถังซินไม่รู้ว่าทำไมแม่สามีถึงหน้าไม่อายกล้าพูดคำๆนี้ออกมาได้

ในตอนนั้นที่เธอแต่งงานกับมู่หยางซิว แม่สามีก็มักจะพูดอ้อมๆให้เธอได้ยินบ่อยๆว่าไม่มีเงินอะไรทำนองนั้น ก็เลยไม่กล้าออกไปเจอเพื่อนข้างนอก เธอก็เลยเอาเงินให้ไป

หลังจากนั้นมาก็ยังไม่พอใจ เดือนๆหนึ่งยังพูดอ้อมๆแบบนี้หลายครั้ง แถมยังโมโหอีกต่างหาก มู่หยางซิวก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว จนสุดท้ายก็กลายเป็นว่าในทุกๆเดือนถังซินต้องเอาเงินครึ่งหนึ่งให้แม่สามี

ถังซินเก็บสายตาที่เคืองๆนั่นไว้ ก่อนจะพูดเสียงต่ำ “ แม่ ฉันหมดหนทางแล้วจริงๆ แม่ฉันนอนป่วยหนักอยู่ที่โรงพยาบาล ถ้าขืนยังไม่จ่ายเงินค่ารักษา หมอก็จะไล่แม่ฉันออกจากโรงบาลแล้ว ”

“ ฉันไม่มีเงิน ! ” ไม่ว่าถังซินจะพูดยังไง หลิวฟางก็ยังยืนยันคำเดิมว่าไม่มีเงิน “ เธอนี่จริงๆเลย เอาแม่ตัวเองย้ายไปโรบาลเล็กๆก็จบแล้วม่ใช่รึไง จะได้ไม่ต้องใช้เงินเยอะ ”

ถังซินเริ่มสงสัยว่าเมื่อก่อนเธอโง่รึป่าว หลิวฟางปวดเอวต้องเข้าโรงบาล ส่วนเธอทำงานยุ่งไปถึงโรงบาลได้ไม่ทันกาล แม่สามีก็ยืนชี้หน้าด่าเธอต่อหน้าพยาบาล

ทั้งๆที่เป็นแค่โรคเล็กๆ แต่กลับดันทุรังนอนโรงบาลถึงครึ่งเดือน และยังตรวจสุขภาพ เงินทั้งหมดก็เป็นเธอที่ออกให้ แต่ตอนนี้กลับพูดคำแบบนี้ออกมาได้

“ ไปโรงบาลเล็กๆก็ต้องใช้เงินเยอะเหมือนกัน ” ในเมื่อแม่สามีไม่เกรงใจ เธอก็ไม่เกรงใจเหมือนกัน “ ที่ผ่านมานี้คุณเอาเงินจากฉันไปหลายแสน ตอนนี้กลับพูดมาไม่มีเงิน? ”

แม่สามีราวกับโดนไฟลวกที่ก้นถึงได้รีบลุกขึ้นจากโซฟา แล้วชี้หน้าด่าถังซิน “ ดี! ตอนนี้เธอคิดเล็กคิดน้อยกับฉันใช่มั้ย? เธอแต่งงานกับลูกฉัน ฉันก็เป็นแม่เธอ เธอให้เงินฉันมันก็สมควรแล้วไม่ใช่รึไง? ”

“ ฉันเห็นคุณเป็นแม่ แล้วคุณเห็นฉันเป็นสะใภ้บ้างรึป่าว? ” ถังซินยิ้มเยาะ “ แม่ฉันป่วยต้องใช้เงิน แต่คุณดูน้ำเสียงที่คุณพูดออกมา เหมือนกับอยากให้แม้ฉันเป็นอะไรไปงั้นแหละ ”