รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 235

ตอนที่ 235 ประธานมู่โมโหแล้ว

ถังซินไอออกมา “สร้างความลำบากให้คุณมู่แล้ว เดี๋ยวฉันจะคืนเงินให้คุณ”

มู่เฉินหย่วนเพ่งตามองเธอ

“คุณมู่ คุณไปไหน บริษัทหรอ?” ยังไงเขาก็ช่วยไว้เยอะขนาดนี้ และยังรอตนเองอยู่ที่นี่ ถังซินไม่กล้าไล่เขากลับ จึงกระตือรือร้นในการเปิดประตูข้างคนขับให้

“บริษัท”

“ได้ค่ะ” ถังซินจึงขึ้นรถเช่นกัน และไปส่งเขาที่บริษัทมู่ซื่อ

ระหว่างทาง มู่เฉินหย่วนได้รับสายโทรศัพท์สายหนึ่ง คือดาราสาวคนนั้นที่โทรเข้ามา บอกว่าหลังจากที่พวกเขาหลุดจากพวกนักข่าว อยากที่จะส่งเด็กคนนั้นกลับไปบ้าน แค่หันหลังไปครู่เดียว ก็ไม่เห็นเด็กแล้ว

หลังจากที่ถังซินได้ยิน จึงยิ้มเม้มปาก “ไม่เป็นไร ฉางผิงเป็นเด็กฉลาดมาก เขากลับคนเดียวได้”

มู่เฉินหย่วนเอ่ยถามขึ้น “คุณดูเหมือนให้ท้ายเขามากเลยนะ?”

ก่อนที่จะมา เขาก็ได้ขึ้นไปดูสถานการณ์แล้ว ในตอนนั้นถังซินก็ได้ถูกนักข่าวล้อมไว้แล้ว แต่กลับกอดปกป้องเด็กคนนั้นไว้แน่น เหมือนกับกลัวเขาจะถูกคนอื่นเห็น

“อืม” ถังซินมองไปที่ไฟแดง แล้วหมุนพวงมาลัย “ลูกของเพื่อน”

“เพื่อนคนไหน?”

“เพื่อนที่อยู่ที่บ้านแม่ ไม่ใช่บอกแล้วหรอ… “ในขณะที่พูด ถังซินรู้สึกผิดปกติ จึงชำเลืองมองเขา “คุณมู่ คุณกำลังสำรวจสำมะโนครัวหรอ”

“ ฉันเพียงแค่คิดว่าเธอดีกับคนอื่นมากเกินไป” มู่เฉินหย่วนเอ่ยขึ้น “ทุกวันนี้คนจิตใจดีมีค่าน้อย ไม่แน่ว่าอาจจะมีคนกลับย้อนเล่นงานฝ่ายตรงข้าม”

ถังซินหัวเราะออกมา “ใครก็เป็นได้ แต่พ่อเขาไม่สามารถเป็นได้ ฉันยังอยากจะรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับฉางผิง ให้พ่อของเขารู้สึกเป็นหนี้บุญคุณ

ผู้ชายอย่างวี่เหวินถิงรักษาคำพูด ทำให้เขารู้สึกเป็นหนี้บุญคุณ ก็เหมือนกับมีเงินขึ้นมากะทันหัน

มู่เฉินหย่วนแววตาเคร่งขรึมมาก

นอกจากเขาแล้ว ไม่ว่าผู้หญิงคนนี้พูดถึงผู้ชายคนไหน ต่างก็มีท่าทางยิ้มแย้มอย่างสวยสดงดงาม ไม่ว่าจะเป็นผู้ช่วยจาง หรือพ่อของเด็กคนนั้น

ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ

มู่เฉินหย่วนพูดออกมาอย่างเย็นชา “คุณถัง ลูกของคนอื่นโตขนาดนี้แล้ว คุณระวังคำพูดหน่อย”

“ลูกของเขาโตหรือไม่โต มันเกี่ยวอะไรกับฉัน” ถังซินรู้สึกถึงความแปลกประหลาด “คุณมีอะไรก็พูดมาตรงๆ อย่าพูดชักแม่น้ำทั้งห้า ฉันก็ไม่ชอบเดาเหมือนกัน!”

“คุณเอาวีแชทเขามาให้ผม”

เขาอยากจะคุยกับคนนั้นดีๆว่า ลูกของตัวเองก็เลี้ยงเอง

“ไม่มี” ถังซินไม่มีวีแชทของส้งจิ้งเหอจริงๆ ถึงมีก็ไม่ให้ เธอเคยรับปากส้งจิ้งเหอ ไม่พูดเรื่องนี้กับคนอื่น “ต่อไปคุณก็จะรู้เอง”

มู่เฉินหย่วนเอียงหัวมองเธอ “คุณถัง แค่นี้ก็ต้องปิดบังหรอ?”

“ฉันไม่ได้คิดจะปิดบัง แต่ว่า… “เรื่องนี้ไม่สมควรที่จะเป็นเธอที่ต้องพูด หัวหมุนไปหมด เธอจึงหลุดปากออกมาว่า “คุณมู่ใช้สมองขบคิดให้ดีจะดีกว่า”

เมื่อเธอหลุดปากออกมา ถังซินก็รู้ตัวว่าตนเองพูดผิดไปแล้ว

เขาสีหน้าไม่เปลี่ยน มีเพียงแค่บรรยากาศภายในรถที่อยู่ๆก็เปลี่ยนเป็นแข็งทื่อ มีความรู้สึกถึงความกดดัน

มู่เฉินหย่วนเอ่ยขึ้นว่า “จอดรถ”

“ยังไม่ถึงบริษัทมู่ซื่อ” ถังซินพูดติดอ่าง กลืนน้ำลาย “รอให้ถึงบริษัทมู่ซื่อ…”

“จอดรถ!”

ชายหนุ่มน้ำเสียงเย็นชาเป็นอย่างมาก แฝงไว้ด้วยความโกรธเคืองเล็กน้อย น่ากลัวจนถังซินเสียวสันหลัง จึงเหยียบเบรกรถ

รถยังจอดไม่สนิท ประตูก็ได้ถูกเปิดออกแล้ว

เมื่อถังซินมองไป เบาะนั่งข้างๆคนขับก็ไม่มีเขาแล้ว เธอจึงเสียใจขึ้นมาทันที

เธอไม่ได้เจตนาจริงๆ