รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 234

ตอนที่ 234 การรุมโจมตีของพวกนักข่าว

“พี่รอง…”

“ยังบอกอีกว่านายอยากจะอยู่ที่นั่นหนึ่งเดือน” มู่เฉินหย่วนขัดจังหวะ และยังพูดช้าๆขึ้นว่า “ฉันจะต่อสายภายในไปยังแผนกเลขาเพื่อให้ทำสัญญาส่งคนไปร่วมทำงาน”

เมื่อกำลังพูดอยู่ก็ยกหูโทรศัพท์โทรออก

ลู่เหวินซูรีบโผเข้ามาปิดโทรศัพท์ภายใน “ถ้าเซ็นสัญญาส่งคนไปร่วมทำงานจริงก็จะกลับมาไม่ได้แล้ว พี่รอง ช่วงนี้ฉันไม่เคยมาหาพี่ ฉันทำอะไรให้พี่ไม่พอใจหล่ะ?”

มู่เฉินหย่วนจึงเอ่ยขึ้นว่า“ฉันไม่อยากเห็นนายแกว่งไปมาต่อหน้าฉัน”

จบชีวิตลู่เหวินซู

—

ถางซินได้รับข้อความจากฉางผิง ถามว่าเธอมีเวลาว่างหรือไม่ เดิมทีเขาก็คิดว่าการโมโหส้งจิ้งเหอนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง จึงอยากจะใช้เงินตัวเองซื้อของขวัญให้กับส้งจิ้งเหอ

พอดีที่ช่วงบ่ายถังซินมีเวลา จึงขับรถไปรับฉางผิง

วันนี้เจ้าเด็กน้อยใส่ชุดสีดำเทา ดูแล้วเท่มาก ขึ้นรถมาก็ทักทายถังซินอย่างปากหวาน และยังซื้อชาดำมาให้เธออีกด้วย

ถังซินบีบหน้าของเขา และพูดอย่างหยอกล้อขึ้นว่า “หน้าตาดีขนาดนี้ ต่อไปคงจะมีแต่สาวตามก้น!”

“เป็นไปไม่ได้” ฉางผิงพูดอย่างจริงจัง “ต่อไปผมจะต้องไปกองทัพ ไม่เจอผู้หญิงหรอก”

“แม่ของเธอสอนเธอมาดีมาก” ถังซินซาบซึ้งใจ

เด็กอายุเท่านี้ ส่วนใหญ่จะเข้าโรงเรียน ใช้ช่วงเวลาวัยเด็กอย่างมีความสุข แต่เขากลับมีแผนในการดำเนินชีวิตแล้ว

ฉางผิงเอ่ยขึ้นว่า “พี่สาว ยังไงต่อไปพี่ก็ต้องแต่งงานมีลูก ฉันจะหมั้นหมายลูกพี่ไว้ก่อน พอโตแล้วฉันจะไปขอเธอแต่งงาน แบบดีกว่าเยอะ”

อายุน้อยกลับคิดอะไรเยอะมาก

ถังซินหัวเราะไม่หยุด จนน้ำตาไหล “ถ้าเป็นลูกผู้ชายหล่ะ?”

“เป็นไปไม่ได้” ฉางผิงพูดอย่างจริงจัง “พี่สาวรูปโฉมหน้าตาสวยงามขนาดนี้ ไม่มีคนสืบทอดต่อน่าเสียดายแย่เลย”

ถังซินรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ จึงเอามือลูบไปที่ผมสั้นๆของเขา

“นายน่ารักมากจริงๆ”

ทั้งสองคนไปที่ศูนย์การค้า

ถังซินเคยเจอส้งจิ้งเหอหลายครั้ง พอจะรู้ว่าเธอแต่งตัวแต่งหน้ายังไง จึงพาฉางผิงไปเลือกของในร้านร้านหนึ่ง

สุดท้ายฉางผิงชอบรองเท้าส้นสูงยี่ห้อดังคู่หนึ่ง ซึ่งเป็นหนังลูกวัวแบบคลาสสิค

เมื่อเห็นสินค้ารุ่นใหม่ในร้าน ถังซินก็อดใจไม่ได้ เธอซื้อเสื้อผ้ามาหลายชุดและยังมีรองเท้าอีกสองคู่ เธอและฉางผิงเดินเล่นไปสามชั่วโมงอย่างไม่รู้ตัว

ถังซินพาฉางผิงออกมาจากศูนย์การค้าและเอ่ยถามเขาว่า “อยากกลับบ้านหรืออยากให้พี่พาไปกินข้าวเย็น?”

ฉางผิงปฏิเสธ และทำหน้าเหมือนเฝ้าคอยที่จะพูด “ขอบคุณพี่มากครับ แต่ผมอยากกลับบ้านไปกินข้าวกับแม่ เอาของขวัญให้แม่”

ถังซินยิ้ม “แม่เธอต้องชอบอย่างแน่นอน”

ทั้งสองพึ่งออกมาจากศูนย์การค้า มีคนกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามา ห้อมล้อมพวกเขาไว้อย่างแน่นหนา ไมโครโฟนที่อยู่ในมือแทบจะโดนหน้าถังซิน

“คุณถัง ได้ยินมาว่าคุณแต่งงานและมีลูกมาแล้ว เป็นความจริงหรอ?”

“นี่เป็นลูกของคุณใช่มั้ย?”

“พวกคุณนัดกันมาเดินเล่นหรอ? คุณถัง ขอถามหน่อย ว่าฝ่ายชายเป็นใคร?”

……

พวกนักข่าวเอ่ยถามติดๆกัน มีเสียงมากมายเต็มไปหมดกระทบมาที่ตัวถังซิน เธอสับสนมึนงงไปหมดแล้ว คิดว่าตนเองก็ไม่ใช่ดารา แฟนคลับซักนิดก็ไม่มี ทำไมถึงโดนนักข่าวจับตามอง

เมื่อเห็นคนอยากจะดึงหมวกและผ้าปิดปากของฉางผิง ถังซินรีบเอาตัวเขามาอยู่ในอ้อมอกเพื่อที่จะปกป้องเขา ใช้เสื้อกันลมปิดกั้นไว้ ต่อว่านักข่าวพวกนั้นอย่างโกรธเคือง “พอแล้ว! อย่าให้มากเกินไปเลย!”