รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 233

ตอนที่ 233 พูดปกปิดความในใจ ไม่ปวดใจหรือ

เมื่อดูแล้วว่าไม่มีข่าวที่ไม่ดีเกี่ยวกับเธอ ถังซินจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก มีสมาธิทำงาน

แต่อีกฝ่ายหนึ่ง ก็กำลังดูข่าวอยู่ที่โรงพยาบาล นั่นก็คือเกาพินถิง

กรดซัลฟูริกได้สาดไปที่ด้านบนซ้ายของหน้าและบนแขน ทำให้ได้รับบาดเจ็บหนัก คุณหมอบอกว่า ถึงแม้ว่าเทคโนโลยีการปลูกถ่ายผิวหนังจะดีมากขึ้น แต่ก็ไม่สามารถปกปิดแผลเป็นของเธอได้ทั้งหมด

ในตอนนั้นเกาพินถิงจิตใจหมดอาลัยตายอยากแล้ว

เธอเตรียมกรดซัลฟูริกไว้ใช้ในเวลาที่จำเป็น ตอนนั้นถูกคำพูดของถังซินยั่วให้โกรธ จึงเปิดฝาออก คาดไม่ถึงว่าถังซินจะเอากระเป๋ามาตีที่บนตัวเธอ

เธอคิดว่าตนเองได้รับบาดเจ็บแล้วก็อยากจะทำให้ถังซินเสียหายไปด้วย เพียงแค่ถังซินเข้าคุก และไม่ออกมาอีก แต่คิดไม่ถึงว่าคำพูดที่ทั้งสองคนคุยกันจะถูกถังซินบันทึกเสียงไว้

ทุกคนต่างเชื่อกันอย่างชัดเจนแล้วว่าเธอคิดอยากที่จะสาดใส่ถังซิน แต่ถูกถังซินต่อสู้กลับ

ต้องการที่จะเอาเปรียบแต่ไม่สำเร็จจึงกลับได้รับความเสียหาย

เกาพินถิงทุบตีทุกอย่างที่สามารถส่องได้ เธอร้องไห้ทั้งคืน

คุณหมอแจ้งให้เธอทราบในตอนเช้า และหลังจากที่วี่เหวินถิงเข้ามา แค่เธอเห็นร่างเงาของวี่เหวินถิง ก็รีบโผเข้าหา และร้องออกมาเสียงดัง “พี่เหวินถิง หน้าของฉันเสียแล้ว ทำยังไงดี?”

วี่เหวินถิงมีท่าทางที่แข็งกร้าวดึงตัวเธอออกห่าง สีหน้าเย็นชา “ใครใช้ให้เธอทำร้ายถังซิน?”

“เธอมาพัวพันกับพี่ตลอด ฉันแค่ขอให้เธอห่างจากพี่” เกาพินถิงร้องไห้สะอึกสะอื้น แสร้งทำเป็นอ่อนแอ “ฉันแค่พูดแรงไปหน่อย แต่เธอก็พูดไม่เกรงใจฉัน จากนั้นก็เลยโกรธ…”

เธอไปจับเสื้อของวี่เหวินถิง “พี่เหวินถิง ฉันชอบพี่ เลยทำเรื่องแบบนี้ หน้าฉันเสียแล้ว ต่อไปจะไปเจอใครได้?”

“ถ้าเธอไม่เอากรดขวดนั้นออกมา เรื่องก็ไม่กลายเป็นแบบนี้หรอก” วี่เหวินถิงแววตาเย็นชา “ฉันแค่มองในฐานะสองตระกูลที่สนิทสนมกันดี ถึงได้เกรงใจเธอมาตลอด”

“พี่เหวินถิง…”

วี่เหวินถิงกำข้อมือของเธอไว้แน่น และพูดเตือนเธอว่า “ครั้งนี้สามารถเป็นบทเรียนที่ดีที่สุดที่ให้เธอได้โตเป็นผู้ใหญ่ ถังซินถูกปกป้องโดยใครเธอก็รู้อย่างชัดเจน ฉันหวังว่าเธอจะไม่โง่เช่นนี้อีก โง่ที่อยากจะเห็นตระกูลเกาของพวกเธอล่มสลาย”

คำพูดนั้นทำให้เกาพินถิงหมดอาลัยตายอยากมากขึ้น

ใบหน้าของเธอได้รับบาดเจ็บกลายเป็นคนขี้เหร่ แต่วี่เหวินถิงไม่เข้าข้างเธอแม้แต่นิดเดียว ไม่ห่วงใยเธอ “ฉันได้รับบาดเจ็บแบบนี้ มีสิทธิ์อะไรที่จะให้เธอได้อยู่อย่างสบาย?”

“เธอทำเองก็รับผลกรรมที่ทำไว้ด้วยตนเอง”

วี่เหวินถิงไม่อยากเสียเวลาพูดไร้สาระกับเธออีก จึงเรียกพยาบาลเข้ามา และเอ่ยขึ้นว่าในช่วงเวลาที่เกาพินถิงได้รับบาดเจ็บให้เธอพักผ่อนอยู่ที่โรงพยาบาลอย่างสงบ และให้ดูแลเป็นอย่างดี จากเขาจึงเดินจากไป

เกาพินถิงพุ่งเข้าหาเขาอย่างบ้าคลั่ง อยากที่จะกอดเขาไว้ไม่ให้เขาเดินจากไป พยาบาลที่อยู่ข้างหลังสองคนได้ดึงจับเธอไว้ ดวงตาของเธอมองตามวี่เหวินถิงที่เดินจากไป

“วี่เหวินถิง ทำไมนายถึงได้ดุร้ายขนาดนี้! ไอ้คนเลว!”

“ฮือฮือ นายมันเลว!”

เกาพินถิงร้องไห้เสียงดังแหลมอย่างเจ็บปวดใจ เมื่อพยาบาลปล่อยมือ เธอก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้น

เธอไม่เหลืออะไรแล้ว

ไม่มีแล้ว

ทั้งห้องคนไข้เต็มไปด้วยของระเกะระกะเรี่ยราด เธอดันผลักรถเข็นที่อยู่ข้างกายจนของกระจัดกระจายร่วงลงมา ทุบทำลายกาน้ำและถาดรองอันบางเลื่อมๆที่สามารถส่องให้เห็นรูปลักษณ์หน้าตาของเธอได้

ใบหน้าด้านขวาผิวขาวเรียบเนียนละเอียดเกลี้ยงเกลา แต่ข้างซ้ายกลับมีรอยแผลเป็นยับย่น มุมปากบิดเบี้ยว

อ้ะ อ้ะ อ้ะ! เธอทนไม่ได้กับลักษณะหน้าตาที่เหมือนคนอายุเจ็ดแปดสิบของตนเอง จึงร้องกรี๊ดออกมาเสียงดัง เมื่อพบว่าพยาบาลไม่เห็น เธอเก็บเอาเศษที่แตกอยู่บนพื้นขีดไปที่หน้าอย่างแรง

อ๊าย! พยาบาลทั้งสองคนตกใจกลัวจนสั่นทั้งตัว

พวกเธอรีบเข้าไปห้ามไม่ให้เกาพินถิงทำร้ายตัวเองอย่างรวดเร็ว และฉีดยาระงับประสาทให้เธอด้วยมือไม่ที่อ่อนจนทำอะไรไม่ถูก

เมื่อเกาพินถิงตื่นขึ้นมา แก้มข้างซ้ายนั้นปวดแสบปวดร้อน ข้างหูได้ยินเสียงข่าวในโทรทัศน์อย่างรางเลือนไม่ชัด เหมือนกับได้ยินว่าโรงงานแห่งหนึ่งผลิตภัณฑ์ยาไม่ได้มาตรฐาน ผู้ดำรงตำแหน่งสูงทั้งบริษัทต่างถูกจับแล้ว

เกาพินถิงลืมตากว้าง

โรงงานนี้เป็นโรงงานที่ป้าเธอเปิด เธอเคยไปแล้วหลายครั้ง ดังนั้นเธอจึงรู้จักอย่างแน่นอน

“คุณเกา ตื่นแล้วหรอ?”

ข้างเตียงคนไข้มีหญิงสาววัยรุ่นนั่งอยู่ก่อนแล้วหนึ่งคน เมื่อเธอเห็นเกาพินถิงตื่นแล้ว จึงปิดโทรทัศน์ “ดูแล้วคุณเกากำลังตกที่นั่งลำบากจริงๆ เป็นเพราะว่าวี่เหวินถิงหรอ?”

เกาพินถิงหลับตาอย่างทันทีทันใด ในตอนนี้เธอไม่อยากได้ยินชื่อของวี่เหวินถิง “เธอไสหัวไป!”

ก่อนออกไปฉันอยากจะคุยเรื่องอะไรกับคุณเกาสักเล็กน้อย Maki momoi ยิ้มขึ้น ที่บริษัทของป้าคุณเกิดปัญหา บริษัทมู่ซื่อเป็นคนจัดการ เพราะว่าคุณแตะต้องคนของประธานมู่

เธอพูดอย่างเห็นอกเห็นใจ “พูดแล้วก็สงสารคุณเกา ชอบวี่เหวินถิงด้วยใจจริง แต่กลับถูกผู้หญิงที่เขาเป็นข่าวด้วยทำให้เสียโฉม บริษัทของป้าก็ไม่มีแล้ว”

“ถังซิน!” เกาพินถิงโกรธแค้นขึ้นมาอย่างมาก กัดฟันแน่น

ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ เธอเป็นคนแย่งผู้ชายที่ฉันชอบและทำร้ายฉันจนกลายเป็นแบบนี้

Maki momoi ยั่วให้เธอโมโห ริมฝีปากปริรอยยิ้มที่แอปแฝง “คุณเกา คิดอยากที่จะแก้แค้นมั้ย? ฉันช่วยคุณได้นะ และไม่ทำให้ตระกูลส้งเข้าไปเกี่ยวพัน”

“ทำไมเธอถึงอยากช่วยฉัน?”

Maki momoi ยิ้มออกมาเบาๆ” เพราะว่าฉันเห็นใจคุณเกา เลยอยากจะช่วยอะไรคุณเล็กน้อย”

——

เมื่อถังซินหาข้อมูลและพบเจอกับปัญหาจึงวีแชทถามผู้ช่วยจางตามปกติ

หลังที่ถามจนชัดเจนแล้ว เธอจึงสามารถคุยอย่างผ่อนคลายได้ “สุขภาพท่านมู่ดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

ผู้ช่วยจาง “ดีขึ้นมากแล้ว”

TX（ถังซิน）: ทำไมคุณถึงเปลี่ยนเป็นพูดแค่สั้นๆหล่ะ ถูกเจ้านายคุณรังแกหรอ?

มู่เฉินหย่วนเห็นข้อความแล้วรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

เขาไปดุด่าผู้ช่วยจางเมื่อไหร่กัน?

เขาใช้น้ำเสียงของผู้ช่วยจางตอบ และยังพูดยกยอตัวเอง “ไม่มีนะครับ ประธานมู่ดีกับผมมาก คุณถังซินคิดว่ายังไง? อีกทั้งยังเลี้ยงหมาน้อย มีจิตใจรักใครเอ็นดูอะไรขนาดนี้”

TX（ถังซิน）: ผู้ช่วยจาง คุณพูดปกปิดความในใจ ไม่ปวดใจบ้างหรอ?

TX（ถังซิน）: คุณคิดว่าฉันไม่เคยเห็นเขาปฏิบัติต่อว่างฝูหรอ? ไม่ดูแลและไม่คำนึงถึง ฉันดูแล้วนะ ผู้ช่วยจางคุณอุ้มมันกลับไปเถอะ

มู่เฉินหย่วนพูดตอบ “คุณถัง คุณดูเหมือนกับไม่พอใจประธานมู่มากเลย”

TX（ถังซิน）: ฉันพูดความจริงทุกอย่าง ประธานมู่ของคุณชอบยั่วโมโหคน นอกจากหาเงินเก่งแล้วสามารถทำอะไรได้อีก? ต้องเรียนรู้จากคุณลู่ให้มาก หน้าตาดีแล้วยังปากหวานอีก

มู่เฉินหย่วนหัวเราะ

เขาไม่มองคนที่ชีวิตเอ้อระเหยลอยชายอย่างลู่เหวินซูหรอก

มู่เฉินหย่วนตอบเธออย่างสงบอารมณ์ “ประธานมู่ทำได้อีกตั้งหลายอย่าง อย่างเช่น ยิงธนู แข่งม้า ชกมวย เป็นต้น แม้แต่ใบอนูญาตการบินประธานมู่ก็ได้มาแล้วนะ”

TX（ถังซิน）: ทำพวกนี้ได้จะมีประโยชน์อะไร หรือว่าเวลาที่เดินทางเขายังขับเครื่องบินเอง ตลก!

“คุณถัง คุณไม่พอใจประธานมู่จริงๆด้วย”

TX（ถังซิน）: ไปทำงานแล้ว บ๊ายบาย

มู่เฉินหย่วนอ่านคำพูดสุดท้าย ทั้งโกรธทั้งอยากขำ

หลังจากพูดไม่ดีให้กับตัวเขา และก็หนีไปแบบนี้หรอ?

เล่นเก่งจริงๆ

“พี่รอง” ลู่เหวินซูผลักประตูเข้ามา และสุ่มสี่สุ่มห้าเข้ามาเอาเอกสารสองฉบับโยนให้มู่เฉินหย่วน “จัดการทั้งหมดแล้ว”

มู่เฉินหย่วนนึกถึงคำพูดของถังซิน เมื่อเห็นเขาก็รู้สึกไม่สบายใจเป็นพิเศษ “ยังมีงานที่ต้องทำอีกมั้ย?”

“ไม่มีแล้ว” ลู่เหวินซูยังไม่สังเกตเห็นความผิดปกติ จึงถามอย่างสนใจใคร่รู้เป็นอย่างยิ่ง “ฉันสามารถลาพักร้อนได้แล้วใช้มั้ย? พ่อกับแม่ฉันมาจากยุโรปพอดีเลย ฉันอยากจะพานางฟ้าตัวน้อยไปกินข้าวที่บ้าน”

“ฉันเป็นเจ้านายไม่มีเวลาพักผ่อนเลย นายยังอยากจะพักผ่อนอีกหรอ?” มู่เฉินหย่วนยิ้มอย่างเศร้าใจ “บริษัทของเย่นจิ่งมีปัญหาเล็กน้อย นายไปช่วยหน่อย”

ลู่เหวินซูชะงักงง หลังจากนั้นก็พิลาปร่ำไห้อย่างน่าเวทนาขึ้นมาทันที “พี่รอง พี่อย่าทำแบบนี้เลย บริษัทที่นั่นมีปัญหา พี่ก็สามารถส่งผู้บริหารคนอื่นไป ฉันยังต้องไปรับคนที่สนามบิน”

“ฉันจะให้ผู้ช่วยจางไปแทนนาย”