รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 241

บทที่ 241 ประธานมู่ ให้ฉันยืมสักสองสามคนสิ

มู่เฉินหย่วนไม่พูดไม่จาถือว่ายอมรับโดยปริยาย

ถังซินหัวเราะอย่างเย็นชาติด ๆ กัน “ผู้ช่วยพิเศษที่ “พยายามอย่างสุดความสามารถ” อย่างผู้ช่วยจาง ไม่เป็นสองรองใครในเมืองหนานเฉิงนี้！คุณมู่ คุณโชคดีจริงๆ เลยนะคะ”

“ถ้าคุณชอบก็เอาไปเหอชวนสิ”

“มิกล้าค่ะ เหอชวนจ่ายเงินเดือนไม่ไหวหรอกค่ะ” ถังซินโบกไม้โบกมือ พอมู่เฉินหย่วนพูดมาขนาดนี้ เธอก็เลยคิดถึงเรื่องการประมูลรถไฟความเร็วสูงจึงถอนหายใจอยู่บนเก้าอี้เอนนอน

ถังซินพูด “การประมูลรถไฟความเร็วสูงดินเขตตะวันออก ฉันยืมคนจากบริษัทอื่นสองสามคนมารวมทีมกัน จะบอกว่าพวกเขาไม่ดีก็ไม่ได้ ก็แค่ไม่ถึงมาตรฐานที่ฉันต้องการ”

“เอกสารประกวดราคายังไม่เสร็จเหรอ”

“ยังเลยค่ะ ถ้าทำง่ายขนาดนั้น ฉันดูกลุ้มใจมากเหรอคะ！” ถังซินทำหน้ากลุ้มใจ “ฉันก็ดันเพิ่งแตะโครงการนี้ มาตรฐานก็งั้น ๆ”

มู่เฉินหย่วนหัวเราะ “แล้วคุณอยากจะบอกพูดอะไรล่ะ”

พอโดนอ่านความคิดออก ถังซินก็รู้สึกเขินนิด ๆ เธอไอ ๆ “วงการอุตสาหกรรมใคร ๆ ก็รู้ว่าตระกูลมู่มีแต่คนฝีมือยอดเยี่ยม ฉันอยากยืมคนจากตระกูลมู่มาสักสองสามคนค่ะ”

“พวกเหอชวนอย่างพวกคุณไร้ความสามารถ แถมยังอยากได้โครงการรถไฟความเร็วสูงดินอีก” มู่เฉินหย่วน “หึ” ออกมา “ไม่รู้จะบอกว่าพวกคุณมั่นใจมากเกินไปหรือว่าโง่ดี”

ถังซินโมโห “คุณไม่ยืมก็ไม่ยืมสิคะ ดูถูกคนหมายความว่าไงคะ ถ้าฉันไม่เชื่อหรอก มีเงินก็หาคนมีฝีมือมาไม่ได้ ฉันจะต้องคว้าโครงการนี้มาให้ได้ค่ะ”

ถ้าประมูลรถไฟความเร็วสูงดินมาได้ ไม่เพียงแต่เป็นการยืนยันความสามารถของเหอชวน แต่ก็เป็นการยืนยันความสามารถของเธอด้วย

เหลือบเห็นท่าทีที่มีจิตวิญญาณในการต่อสู้สูงของเธอ ริมฝีปากบางของมู่เฉินหย่วนก็ยิ้มขึ้น “อยากยืมคนของตระกูลมู่ ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้”

ถังซินถามทันที “คุณเห็นด้วยแล้วเหรอคะ”

มู่เฉินหย่วนครุ่นคิดแล้วพูด “ตระกูลมู่แต่ละคนก็มีงานของตัวเอง ถ้าผมเป็นผู้ประสานงานไปเหอชวน ประสิทธิภาพการทำงานจะลดลงมาก”

ถังซินเข้าใจความหมายของเขาจึง “หึ” แล้วพูด “จะเอาเท่าไหร่คุณบอกมาก็ได้ค่ะ”

“คุณถัง ตอนนี้คุณเป็นคนขอยืมคนกับผมนะ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าคุณเหมือนเจ้านายเลยล่ะ ฮะ”

“คุณมู่...ประธานมู่คะ” ถังซินฝืนยิ้มออกมาทำให้ตัวเองดูจริงใจมาก “ฉันขอยืมคนมาใช้กับคุณด้วยความจริงใจ กรุณาให้โอกาสฉันให้เงินคุณด้วยนะคะ”

“กินข้าวเสร็จแล้วค่อยคุย”

“ได้ค่ะ ได้ค่ะ กินข้าวเสร็จแล้วค่อยคุยนะคะ” เดิมทีถังซินอยากกินอาหารฝรั่ง พอเห็นเขาเหล่มองแว๊บหนึ่งก็เลยพูดว่า “ประธานมู่อยากกินอะไรคะ พวกเราไปซื้อกับข้าวกันที่ซุปเปอร์นะคะ”

เธอทำท่าทางเอาอกเอาใจมู่เฉินหย่วนใหญ่ทำให้มู่เฉินหย่วนพอใจมาก “นี่คุณพูดเองนะ”

ถังซินยิ้ม ๆ

ไม่อย่างนั้นจะพูดกันเหรอว่านายทุนน่าเกลียดที่สุด ก็เพราะรู้วิธีขูดรีดคนอื่น！

พอทั้งสองคนเพิ่งมาถึงซุปเปอร์มาร์เก็ตกำลังจะไปซื้อของ กวนชิงเฟิงก็โทรมาหาถังซินถามว่าเธออยู่ที่ไหน ถังซินรู้ว่าเขากับจู่ซือซือยังไม่ได้กินข้าวเลยให้พวกเขาไปรอที่บ้านของมู่เฉินหย่วน

มู่เฉินหย่วนไม่พอใจ “บ้านผมเป็นที่พักพิงชั่วคราวหรือไง ใคร ๆ ถึงก็เข้ามาได้”

“ไม่ใช่ว่าใคร ๆ ก็เข้ามาได้นะคะ แต่ก็เข้ามากันสองสามคนแล้ว” ถังซินพูดอย่างอารมณ์เสีย “ยังไงน้องชายฉันก็ถือว่าเป็นน้องเขยของแฟนคุณ ทำไมคะ คุณรังเกียจเหรอคะ ที่มากินข้าวที่บ้านของคุณ ฉันเห็นคุณซ่งมา คุณไม่รังเกียจเลยสักนิด แถมยังพาเขาไปคุยกันที่ชั้นสองอีก”

มู่เฉินหย่วนเข้าไปใกล้ ๆ เธอ ทั้งสองคนอยู่ใกล้ชิดกันมาก “คุณถัง คุณหึงเหรอ”

“ฉันแค่เล่าความจริง คุณอย่าเข้ามาใกล้ขนาดนั้นสิคะ！” ถังซินปัดหัวของเขาออก ดันรถเข็นไปข้างหน้าไม่สนใจใคร ชายหนุ่มก้มหน้ายิ้ม เดินตามความเร็วของคนข้างหน้าไป

เดินซุปเปอร์มาร์เก็ตมาได้ชั่วโมงหนึ่งแล้ว ถังซินซื้อของมาสามถุงใหญ่เต็มๆ เพียงแต่ว่ามู่เฉินหย่วนถือคนเดียว เวลานี้เองเธอถึงรู้สึกว่าผู้ชายมีประโยชน์

อย่างน้อยถือของได้และเป็นคนขับรถได้

พอถึงบ้านแล้ว ถังซินถือถุงชอปปิ้งเล็กๆ แตะคีย์การ์ดเข้าบ้านไปก่อน พอเข้ามาก็ได้ยินเสียงออดอ้อนของจู่ซือซือ ทำตัวอ้อนเธอจนเธอขนลุกขนพอง

“เจ้ขา เจ้กลับมาแล้วเหรอ！” พอเห็นถังซินจู่ซือซือก็รีบกลายร่างจากสาวน้อยกลายเป็นนกน้อยบินไปหาของที่ถังซินถือ “ฉันเอง ฉันเอง！”