รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 242

บทที่ 242 จี้เจียจื้อ

ถังซินพูด “หมาบ้านคุณมหัศจรรย์จริงๆ เลยนะคะ ไม่ติดเจ้าของอย่างคุณเลย”

มู่เฉินหย่วนย้อนถาม “คุณไม่ใช่เหรอไง”

สักพักใหญ่ถังซินถึงได้รู้สึกตัว เธอก้มหน้าทำเป็นหั่นผักแต่หน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้

เธออยากจะทอดปลาเสี่ยวหวงปลีกตัวไปทำอย่างอื่นไม่ได้ก็เลยสอนมู่เฉินหย่วนปั้นลูกชิ้นสี่สุข

พอเห็นซอสเนื้อสองกะละมังชายหนุ่มก็เลยทนไม่ไหวจัดแจงใส่ถุงมือ ครั้งแรกที่ทำเรื่องพวกนี้ ทำไมปั้นไม่กลมนะ เห็นของถังซินแล้วก็กังวลใจ

“ปั้นสิคะ ใครให้คุณบีบละคะ！” ถังซินหงุดหงิดจนจับมือสอนเองเลย “ปั้นอย่างนี้ ฉันละนับถือเลย ทำไมมือคุณไม่ยืดหยุ่นแต่เขียนตัวหนังสือสวยขนาดนั้นได้นะ”

มู่เฉินหย่วนอดที่จะพูดไม่ได้ “นี่มันคนละเรื่องกันนะ”

“ปั้นลูกชิ้นคุณสิ！” หญิงสาวตวาดแถมยังตบ ๆ หัวเขาอีกด้วย “ปั้นไม่ได้ก็ไม่ต้องกินข้าว！”

“...”

ห้ามเถียงผู้หญิงกลับ คำพูดนี้ใช้ได้ทุกที่จริง ๆ

ตอนกินข้าว พอรู้ว่ามู่เฉินหย่วนเป็นคนปั้นลูกชิ้นเนื้อ บวกกับเห็นสีหน้าจนปัญญาของเขาแล้วจู่ซือซือก็ตบโต๊ะหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “พี่เฉินโดนรังเกียจด้วย ขำชะมัดยาดเลย”

จากนั้นเธอก็อธิษฐานอย่างจริงจัง “ต่อไปพระเจ้าโปรดประทานลูกสาวให้กับพี่เฉินด้วยเถิด เอาแบบมนุษย์ปีศาจน้อย ให้พี่เฉินทรมานตายไปเลย”

“จู่ซือซือ” มู่เฉินหย่วนหน้าผากเส้นเลือดดำกระตุกตลอด “เธอไม่เอาความกล้ามาจากไหนฮะ”

กวนชิงเฟิงพูด “จากผมไง”

“ทำอะไรน่ะ กินข้าวสิ！” ถังซินโต๊ะกินข้าวจะกลายเป็นสนามรบเลยคีบกับข้าวให้พวกเขา “เลิกพูดได้แล้ว น้ำลายพวกเธอจะพ่นลงกับข้าวหมดแล้วนะ”

มู่เฉินหย่วนดึง ๆ กับข้าวข้าง ๆ มือเข้ามาด้านใน

เมื่อกินข้าวเสร็จแล้ว ถังซินไล่มู่เฉินหย่วนเข้าห้องครัวไปเพราะเขาบอกว่าจะล้างจานเอง จากนั้นเธอก็เลยตามกวนชิงเฟิงไปลานบ้าน

“นี่คือสิ่งที่เช็คได้” กวนชิงเฟิงให้จดหมายปิดผนึกกับถังซิน “ยี่สิบห้าปีก่อน ร้านจิวเวอร์รี่ร้านหนึ่งในอิตาลีต้อนรับลูกค้าคนหนึ่ง เขาให้ไพลินที่ยังไม่ได้เจียระไนหนึ่งก้อน บอกว่าจะแต่งงานอยากให้ร้านทำชุดเครื่องประดับให้เขาหนึ่งชุด”

“ร้านจิวเวอร์รี่ทำชุดเครื่องประดับสร้อยคอสามชิ้นให้กับลูกค้า ตอนที่ลูกค้ามาเอาก็ให้พวกเขาแกะสลักชื่อย่อของภรรยาบนแหวนด้วย ผมเช็คชื่อผู้ชายคนนั้นได้ว่ามู่ซือหนาน ภรรยาเขาชื่อว่าชิวเสี่ยวอี้”

กวนชิงเฟิงเงียบสักพักก็พูดขึ้น “เอกสารการทำงานของพวกเขาสามีภรรยาถูกเผาทำลายหมดแล้วผมเลยหาไม่เจอ รู้แค่ผู้ชายคนนี้ต่อมายิงปืนกรอกปากฆ่าตัวตาย ผมเคยเห็นรูปของสามีภรรยาคู่นี้ด้วยนะ”

ถังซินหัวเราะ ๆ “เหมือนมู่เฉินหย่วนมากใช่ไหม”

กวนชิงเฟิงพยักหน้า

ถังซินเล่าประวัติสั้น ๆ ของมู่เฉินหย่วนให้เขาฟัง

“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง” มิน่าล่ะถังซินขอให้เขาตรวจสอบแหวนวงนี้ กวนชิงเฟิงถามต่ออีก “แต่ว่าเจ้ ผมดูท่าทางเจ้เหมือนจะไม่ได้อยากสืบอยู่แค่เรื่องนี้นะ”

ถังซินเพียงแค่ถามว่า “นายมีเบาะแสของสร้อยคอหรือตุ้มหูไหม”

“ตุ้มหูสิบปีถูกเทขายเลหลังในงานประมูล ตอนนี้ถูกไฮโซสาวเก็บสะสมอยู่ ส่วนสร้อยคอก็ไม่รู้เลย ไม่เจอเบาะแสใด ๆ เลย”

“น่าเสียดายจัง” ถังซินพูดด้วยความเสียดาย

กวนชิงเฟิงสืบหาเรื่องได้ไม่น้อยแต่ไม่มีเรื่องนั้นที่เธออยากรู้

“เจ้บอกผมมาสิว่าเรื่องอะไร ผมจะได้ไปหา”

“ไม่ต้องหรอก” ถังซินส่ายหัวหัวเราะ เรื่องนั้นเธอก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ถึงอย่างไรก็ไม่น่าบังเอิญขนาดนั้นหรอก “พี่อาจจะคิดมากไปก็ได้นะ”

กวนชิงเฟิงก็ไม่ได้ถามต่ออีก

จู่ซือซือเห็นบ้านมู่เฉินหย่วนเป็นบ้านตัวเองไปแล้ว กินข้าวก็เปิดลำโพง ตะโกนใส่ไมค์ ทำเอาแก้วหูมู่เฉินหย่วนแทบแตก

เขาใช้มือเดียวโยนกวนชิงเฟิงกับจู่ซือซือออกไปข้างนอกทีละคน ๆ ด้วยใบหน้าที่เย็นชา

น่ารำคาญจริง ๆ เลย ！

หลังจากที่มู่เฉินหย่วนกลับเข้ามา เห็นถังซินนั่งยอง ๆ ดูเจ้าอัลเซเชียนน้อยกินเนื้อก็เลยเดินเข้าไปแซว “คุณถัง คุณอยากแย่งหมากินเหรอ”

ถังซินไม่สนใจเขา