รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 243

บทที่ 243 น่าจะเลี้ยงข้าวผมมากกว่าไม่ใช่เหรอ

“ถ้างั้นก็ขอให้คุณจี้โชคดีนะคะ” ถังซินปรับอารมณ์ได้แล้วก็ยิ้มอย่างมั่นใจ “บริษัทของพวกเราทำงานหนักกันมานานเพื่อการประมูลในวันนี้ บริษัทเราต้องชนะการประมูลอย่างแน่นอน”

“คุณถังทั้งสวยทั้งเก่งจริง ๆ ทำให้คนหัวใจเต้นได้ง่าย ๆ เลยนะครับ”

“ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ”

เดิมที่ถังซินก็ไม่อยากจะคุยกับผู้ชายคนนี้ เห็นว่าถึงเวลาประมูลแล้วก็เลยขอตัวออกมาตามมารยาท คิดไม่ถึงว่าจี้เจียจื้อจะก้าวมาข้างหน้าสองก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

เขาโค้งตัวพร้อมกับรอยยิ้มอันเพอร์เฟคบนใบหน้า น้ำเสียงทุ้มต่ำเบา ๆ “คุณถัง ในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ผมจะส่งของขวัญไปให้คุณ หวังว่าคุณจะชอบนะครับ”

ถังซินใจสั่นไหวอย่างไรเหตุผล พอได้สติกลับคืนมาได้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าก็หายไปแล้ว

เธอขมวดคิ้วแน่น

ผู้ชายคนนี้จู่ ๆ ก็ออกมาคุยกับเธอทำให้เธอไม่สบายใจมาก

สิบโมงตรง เริ่มการประมูลอย่างเป็นทางการ

บริษัทใหญ่ ๆ แต่ละบริษัทก็ต้องการชนะการประมูลรถไฟความเร็วสูงนี้ ตอนนี้แข่งขันกันดุเดือดมาก ไม่เพียงแต่ถังซินบริษัทอื่น ๆ ก็ส่งผู้หญิงเข้ามาเช่นกัน แต่ละคนดูกล้าหาญชาญชัยมาก ดูเป็นหญิงแกร่งที่สวยสง่างามมาก

ก่อนหน้านี้ถังซินไม่มีความมั่นใจในตัวเอง แต่พอมีคนที่ยืมจากตระกูลมู่มาร่วมทีมด้วย และการเสนอราคาที่ยอดเยี่ยมเหล่านั้นทำให้เธอมั่นใจตัวเองมาก ไม่ต้องกังวลกับการชนะการประมูลเลย

หลังจากที่ทุกบริษัทแข่งขันกันอย่างดุเดือด การประมูลรถไฟความเร็วสูงครั้งนี้สุดท้ายก็ตกเป็นของเหอชวน บริษัทใหญ่ที่ไม่ชนะการประมูลต่างก็แสดงความยินดีพร้อมกับยื่นนามบัตรตัวเองให้กับถังซิน

ใบหน้าของถังซินยังคงยิ้มอยู่พอออกมาจากสถานที่ประมูล เธอถึงเผยท่าทางอันเหนื่อยล้าออกมา ส่งกุญแจรถให้เพื่อนร่วมงานขับรถเธอ

ถังซินควานหามือถือ อดที่จะส่งข่าวบอกมู่เฉินหย่วนไม่ได้

ถังซิน : ขอบคุณคนที่ประธานมู่ให้ยืมมา การประมูลจบลงอย่างสมบูรณ์แบบ เหอชวนชนะการประมูลแล้ว！

คุณมู่ : บริษัทห่วย ๆ ของคุณน่ะสิ หึ！

ถังซิน : ประธานมู่ ถึงคุณจะให้ฉันยืมคนมาก็พูดจาให้มันดี ๆ หน่อยนะคะ บริษัทเราก็ไม่เป็นสองรองใครในวงการธุรกิจนะคะ！มูลค่าในตลาดไม่ต่ำนะคะ！

คุณมู่ : อืม ยินดีด้วยนะ คุณถัง ได้ผลลัพธ์ของการทุ่มเทแล้ว

ถังซิน : คุณให้ผู้ช่วยจางหยุดครึ่งวันได้ไหมคะ ฉันอยากจะเลี้ยงข้าวเขาตอบแทนที่เขาช่วยเหลือค่ะ

คุณมู่ : น่าจะเลี้ยงข้าวผมมากกว่าไม่ใช่เหรอ

ถังซิน : อาทิตย์ที่แล้วก็ทำกับข้าวให้คุณทานแล้วไม่ใช่เหรอคะ คุณนี่ไม่รู้จักพอจริง ๆ ถ้าผู้ช่วยจางไม่ให้ข้อมูลเหล่านั้นฉันมา ช่วยฉันด้วยความเต็มใจ ฉันก็คงไม่ก้าวหน้าขนาดนี้ ควรเลี้ยงข้าวเขานะถูกต้องแล้วค่ะ

มู่เฉินหย่วนดูข้อความแล้วหงุดหงิดมาก

ผู้ช่วยจางดีเลิศเลอตรงไหน เขาต่างหากที่เสริมความรู้ให้เธอมาตลอด

“ประธานมู่”

ผู้ช่วยจางผลักประตูเข้ามาพอดี ดูเหมือนว่าเขาไม่สังเกตเห็นมู่เฉินหย่วนสีหน้าไม่ดี วางเอกสารหลายฉบับลงบนโต๊ะแล้วพูดด้วยความดีอกดีใจ “ประธานมู่ครับ ตอนบ่ายผมต้องพาเอลิซาเบธไปคาเฟ่แมว ตารางงานของคุณผมจัดการเรียบร้อยแล้วนะครับ ให้ผมออกจากบริษัทตอนบ่ายสองได้ไหมครับ”

“เกรงว่าจะไม่ได้นะสิ” มู่เฉินหย่วนปฏิเสธทันที

ผู้ช่วยจางทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ “ทะ ทำไมล่ะครับ มีเรื่องอะไรเหรอครับ”

“โรงงานผลิตอาหารในเมืองหางซีแห่งหนึ่งมีปัญหา นายไปดูแทนฉันหน่อยนะ” มู่เฉินหย่วนพูดอย่างเย็นชา “เอางบการเงินไตรมาสก่อนของพวกเขากลับมาด้วยนะ”

“ประธานมู่ ผมเป็นผู้ช่วย ไม่ใช่ฝ่ายการเงินนะครับ”

“ฉันรู้ ก็ไม่ได้ให้นายทำเองสักหน่อยนี่” มู่เฉินหย่วนพูดตัดบทคำพูดของเขาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “นายให้ฝ่ายเลขาจองตั๋วเครื่องบินให้นาย เดี๋ยวค่อยไปนะ”

ผู้ช่วยจางอยากจะร้องไห้แต่ร้องไห้ไม่ออก ไม่เข้าใจตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมถึงโดนเจ้านายตัวเองอาฆาตแค้นได้ ทำปากเหมือนจะพูดคำว่ามะเขือยาว (คนจีนพูดคำว่ามะเขือยาวเพื่อให้รูปปากมีลักษณะเหมือนกำลังยิ้ม) หนึ่งทีแล้วก็ออกไป

มู่เฉินหย่วนเรียกเขาเอาไว้ หยิบปากกาขึ้นมาเขียน ๆ บนกระดาษสองสามบรรทัด จากนั้นก็ฉีกกระดาษให้ผู้ช่วยจาง