รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 244

บทที่ 244 เตรียมเอาไว้ให้คุณเป็นพิเศษเลยนะ

“ไม่มีประโยชน์สำหรับฉันเหมือนกัน” มู่เฉินหย่วนหัวเราะเรียบ ๆ แล้วพูดจากใจจริง “ไอ้สี่ เรื่องนี้แกเหนื่อยแย่เลยนะ”

ลู่เหวินซูถอนหายใจ

ลำบากอะไรกัน เรื่องที่ยากจะสอบถามผลสุดท้ายกลับเป็นแบบนี้

ไม่นานลู่เหวินซูก็ไป ห้องทำงานใหญ่โตก็เหลือแต่มู่เฉินหย่วนคนเดียว เขาก้มหน้าลงไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ สักพักก็เปิดลิ้นชักหยิบเอารูปในหนังสือออกมา

เมื่อก่อนเขาคิดมาตลอดว่าถ้าได้เจอหน้ากันจะเป็นอย่างไร แต่พอหาเจอแล้วก็ยิ่งผิดหวัง จนถึงขนาดจะยอมแพ้แล้ว ตอนนี้ข้อมูลมาหาเขาถึงที่เองแล้ว

พวกเขาตายแล้ว

มู่เฉินหย่วนดูหนุ่มสาวในรูปภาพ ริมฝีปากบางพึมพำ “ตายแล้วก็ดี”

เขาจะได้ไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้อีก

มือถือสั่นสองรอบ

ถังซินส่งข้อความทางวีแชทมา : (ประธานมู่คะ เจอกันที่คลับเฮาส์ตอนสองทุ่มนะคะ ฉันอยากเลี้ยงข้าวคุณค่ะ)

...

ถังซินเพิ่งถึงบริษัทก็ได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาลถามความสัมพันธ์ของเธอกับคุณแม่ถัง

เธอรีบไปโรงพยาบาล พอถึงห้องผู้ป่วยก็เห็นคุณแม่ถังนอนอยู่บนเตียง มือเท้าของคุณแม่มีผ้าพันแผลพันอยู่ด้วย คุณหมอบอกคุณแม่ถังตกบันไดลงมาจากชั้นบน กระดูกหักไปทั้งตัวต้องนอนโรงพยาบาลไปสักพัก

พอคุณหมอไปแล้ว ถังซินรับไปถามข้างเตียงคนไข้ “ไปทำอีท่าไหนคะ ทำไมแม่ถึงตกบันไดจากชั้นบนลงมาได้ล่ะคะ”

“ไม่ใช่ว่าแม่ไม่ระวังนะ แม่รู้สึกว่ามีคนผลัก” คุณแม่ถังพูด “ตอนนั้นแม่อยากจะย้ายหนังสือไปชั้นหนึ่ง ตายังมองบันไดอยู่นะ มีคนผลักแม่จากด้านหลังทีหนึ่ง”

ถังซินหน้าเครียดทันที “แม่เห็นคนคนนั้นไหมคะ”

“ไม่เห็น”

ถังซินรู้ว่าคุณแม่ถังไม่มีทางโกหกแน่นอน พอคิดว่ามีใครบางคนอยากจะฆ่าคุณแม่ถังเธอก็สั่นไปทั้งตัว หลังจากที่เชิญพยาบาลที่จ้างมาดูแลคุณแม่ถังได้แล้วก็ไปห้องสมุดที่คุณแม่ถังทำงาน

มีคนเกิดอุบัติเหตุในห้องสมุดแต่ห้องสมุดกลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังคงเปิดอยู่มีคนเข้า ๆ ออก ๆ แม้กระทั่งถังซินขอดูกล้องวงจรปิดกับพนักงานห้องสมุด พนักงานก็ยังทำท่าทางแย่มาก ๆ ด้วย

ถังซินโทรแจ้งตำรวจทันที

เห็นมีตำรวจมาคนของห้องสมุดถึงรีบพาไปห้องกล้องวงจรปิด แต่ทว่าทางด้านบันไดนั้นเป็นมุมอับ เห็นแค่คุณแม่ถังกลิ้งลงมาด้านล่างเท่านั้น มองไม่เห็นบันไดชั้นบน

จากมุมอื่นของกล้องวงจรปิดเห็นมีคนจำนวนไม่น้อยขึ้นชั้นสอง แต่ดูไปก็ไม่น่าสงสัย ตรวจสอบชั่วโมงกว่า สุดท้ายก็ไม่เจออะไรเลย

ตำรวจก็มีธุระเช่นกัน ไม่สามารถเสียเวลาอยู่ตรงนี้ได้ พอไม่เจออะไรไม่นานก็ไป

ถังซินเพิ่งออกมาจากห้องสมุดก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาพูดกับเธอ “คุณถัง อย่าตรวจสอบเรื่องนี้เลยนะ คุณตรวจสอบไม่เจออะไรหรอก”

ถังซินจ้องเขาตาเขม็ง “ฝีมือพวกแกใช่ไหม”

ชายหนุ่มคนนี้แค่พูด “คุณถัง เจ้านายผมอยากให้คุณฉลาดหน่อย ให้ส่งของมาไม่อย่างนั้นลงโทษคราวหน้าจะไม่ลงมือเบาขนาดนี้ คุณเข้าใจไหม”

“เจ้านายพวกแกรองประธานจ้าวใช่ไหม” ถังซินก็ถูกรองประธานจ้าวข่มขู่เหมือนกัน ภาพความทรงจำยังชัดเจนอยู่เลย เธอหัวเราะอย่างเย็นชา “ถ้าฉันได้อะไรมา ฉันก็ไม่ส่งให้หรอก”

เธอโดนยั่วโมโหแล้ว

“กลับไปบอกรองประธานจ้าวซะ ความแค้นในวันนี้ ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าฉันจะต้องเอาคืนแน่นอน ถ้าเขาคิดว่าตัวเองใช้แต่อำนาจเล่นงานคนอื่นได้ ถ้างั้นก็ลองดู”

ชายหนุ่มดูเหมือนว่าจะคิดไม่ถึงว่าถังซินจะแข็งแกร่งขนาดนี้จึงอึ้งไปชั่วครู่แล้วมองดูถังซินจากไป

ถังซินส่งวีแชทให้กวนชิงเฟิง พอส่งวีแชทแล้วถึงได้เห็นว่าวีแชทเด้งออกแสดงว่ามีคนเข้าวีแชทของตัวเอง เธอจึงรีบเปลี่ยนรหัสแล้วเข้าสู่ระบบใหม่

เธอปัดดูแชทกลุ่มหนึ่ง ไม่มีอะไรผิดปกติ ก็กดออกมาเลยแล้วโทรหากวนชิงเฟิง

พอรับสายแล้วถังซินก็พูด “รองประธานจ้าวของตระกูลมู่คิดว่ามู่หยางซิวให้สิ่งที่จะส่งผลร้ายกับเขามาให้พี่ บีบบังคับพี่ทุกวิถีทางให้ส่งของให้แถมยังทำร้ายแม่ด้วย”

“แม่เป็นไงบ้าง”

“โอเคอยู่ แค่ล้มแล้วเอามือลงกระดูกหัก” ถังซินพูด “ถ้าที่โรงเรียนไม่ยุ่งอะไรก็มาดูแม่หน่อยนะ พี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เรื่องรองประธานจ้าวได้ความว่าไงบ้าง”

กวนชิงเฟิงน้ำเสียงหนักแน่น “เขาซ่อนตัวเองดีมาก ไม่มีร่องรอยเลยสักนิดเดียว แต่ว่าเจ้ มู่หยางซิวไม่ได้ให้อะไรเจ้มาจริง ๆ ใช่ไหม อีเมลหรือแฟลชไดร์ฟล่ะ”

“ไม่มี ถ้าเขาส่งอีเมล โดนรองประธานจ้าวสกัดไปนานแล้ว” ถังซินหลับตาลง แค่นึกถึงการตายของมู่หยางซิวเธอก็เจ็บปวดมากแล้ว

มู่หยางซิวไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรเธอเลยจริง ๆ

ก่อนที่จะวางสายถังซินยังพูดด้วยความสงสัยว่า “พี่ไม่รู้ว่าใครล็อกอินเข้าวีแชทของพี่ แต่พี่เห็นว่าดูเหมือนว่าคนนั้นก็ไม่ได้มาคุยกับใคร แปลกมากเลย”

“ผมเช็คให้”

“ดี นายเช็คเจออะไรก็บอกพี่ด้วยนะ”

ถังซินวางใจเรื่องคุณแม่ถังไม่ได้อยากกลับโรงพยาบาลไปดูแล แต่คุณฉินก็โทรมาจากบริษัทน้ำเสียงเต็มไปด้วยความดีอกดีใจบอกว่าประมูลรถไฟความเร็วสูงได้แล้ว บริษัทจะจัดปาร์ตี้ฉลองให้เธอ

เรื่องใหญ่แบบนี้เธอก็ปฏิเสธไม่ลงเลยส่งอั่งเปาให้พยาบาลที่จ้างมาแล้วขับรถไปงานสถานที่จัดงานปาร์ตี้

เธอไม่กล้าเชิญมู่เฉินหย่วน กลัวว่าคนในบริษัทจะซุบซิบนินทา ถึงอย่างไรลำดับชนชั้นก็ต่างกัน พอโทรหาผู้ช่วยจาง ผู้ช่วยจางก็บอกว่าเขาอยู่ที่เมืองหางซีน้ำเสียงดูน่าสงสารมาก

ถังซินฟังจากคำพูดของเขาออกว่าดูเหมือนว่ามู่เฉินหย่วนจะไม่พอใจเขาเลยจงใจส่งเขาไปเมืองหางซี พอนึกถึงวีแชทที่คุยกับมู่เฉินหย่วน ถังซินก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูก

อย่าบอกนะว่าเป็นเพราะเธอบอกว่าจะเลี้ยงข้าวผู้ช่วยจาง ผู้ชายคนนั้นก็เลยไม่พอใจก็เลยไปลงกับผู้ช่วยจาง

ทำแบบนี้ทำตัวเด็กน้อยเกินไปแล้ว

มู่เฉินหย่วนไม่รู้ว่าถังซินไปงานปาร์ตี้ที่บริษัทของเธอจัดเลี้ยงฉลองให้จึงขับรถไปคลับเฮาส์

“ประธานมู่” พนักงานบริการมาต้อนรับ “เมื่อสักครู่พวกเราเพิ่งได้รับข้อความจากคุณถัง บอกว่าวันนี้จะมาดึกหน่อย ท่านจะไปรอที่ห้องวีไอพีหรือว่าห้องอาหารคะ”

“ห้องวีไอพี” ห้องอาหารคนเยอะ มู่เฉินหย่วนไม่อยากไปรวมอยู่ในนั้นด้วย

“เชิญค่ะ”

พนักงานบริการนำมู่เฉินหย่วนไปห้องวีวีไอพี พอเสิร์ฟเหล้าเสร็จก็ออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

มู่เฉินหย่วนกระดกไวน์แดงดื่ม พอควานหามือถือจะออกมาจัดการงานหน่อย ประตูห้องวีไอพีก็ถูกเปิดออก เงาร่างบางหนึ่งก้าวเข้ามาแล้วปิดไฟด้วย

ห้องวีไอพีมืดสลัวทันที

พอเห็นว่าเป็นผู้หญิงเข้ามา มู่เฉินหย่วนก็หน้านิ่วคิ้วขมวด “ไสหัวออกไป”

“ประธานมู่ อย่าใจร้ายนักสิคะ” สาวน้อยเดินมาหามู่เฉินหย่วน หุ่นในชุดสายเดี่ยวดูเร่าร้อนเหมือนดั่งไฟลุกโชน ใบหน้าด้านครึ่งซ้ายภายใต้แสงไฟมืดสลัวกลับมืดดำอย่างมิอาจหาสิ่งใดมาเปรียบได้

เกาพินถิงปีนขึ้นไปบนตัวชายหนุ่มทันที นิ้วลูบไล้ไปตามใบหน้าของเขา ลมหายใจเกือบรดลงบนหน้าของชายหนุ่ม

“ประธานมู่ อยากได้ไหมคะ”

“ฉันบอกให้ไสหัวไปไง” มู่เฉินหย่วนบีบคอเกาพินถิงอย่างแรง สะอิดสะเอียนเหม็นกลิ่นน้ำหอมบนตัวเธอ ตอนที่อยากจะโยนเธอออกไปเลยขมวดคิ้วแน่น

ในร่างกายมีลูกไฟลุกโชนขึ้นมา ชายหนุ่มหายใจไม่ค่อยสะดวก มึนหัวหนักมาก

เกาพินถิงเห็นสภาพก็ยื่นมือไปผลักชายหนุ่มลงบนโซฟาแล้วพูดด้วยเสียงอันยั่วยวน “ประธานมู่คะ นี่คือไวน์ที่ฉันเตรียมมาให้เป็นพิเศษเลยนะคะ คุณชอบไหมคะ”

มู่เฉินหย่วนดม ๆ ไปนิดเดียวประสาทสัมผัสทั้งหมดก็พลันอ่อนไหวขึ้นมา กลิ่นหอมของผู้หญิงที่อยู่บนตัวก็พุ่งเข้ามาในจมูกทำให้เขารู้สึกคอแห้ง

เกาพินถิงดึงมือชายหนุ่มมาวางไว้ระหว่างกลางเอว ลูบไล้เอวบางที่มีกระโปรงกั้นอยู่ ก้มหัวลงริมฝีปากแดงค่อย ๆ ขยับขึ้นจากเสื้อเชิ้ตเขาอย่างยั่วยวนเต็มที่

“อยากมาได้ไหมคะ”

มู่เฉินหย่วนพยายามดึงสติเอาไว้ จิกหัวเกาพินถิงอย่างแรงแล้วกระชากเธอออกไปจากตัวเองจนไปชนกับโต๊ะกาแฟแก้วเข้าอย่างจัง

“โอ๊ย！” เกาพินถิงเจ็บจนกรีดร้อง หน้าผากโดนกระแทกจนเจาะเป็นแผล

มู่เฉินหย่วนทิ้งเธอลงบนพรมอย่างไร้ความปราณี หายใจหอบ กัดฟันพูด “ไสหัวออกไปซะ”