รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 253

บทที่ 253 ผู้ชายคนนี้หึงเข้าแล้ว

“ถ้างั้นต่อไปถ้าฉันว่าง น้องแร็กดอลล์ไปเยี่ยมแม่มันนะคะ” ถังซินพูด “ถ้าคุณไปนิวยอร์ก ใช้วีแชทไม่สะดวก เรามาแอดอินสตาแกรมกันดีกว่าค่ะ”

พูดแล้วก็ควักมือถือออกมา

ดวงตาดำขลับของมู่เฉินหย่วนมองผู้ช่วยจางแววตาสื่อความหมายอย่างชัดเจน

ผู้ช่วยจางเข้าใจทันที

เถ้าเขาแอดถังซินเป็นเพื่อนในอินสตาแกรม เกรงว่าต้องแกร่วอยู่ที่สาขานิวยอร์กสองสามปี เลยได้แต่บอกกับถังซินไปว่า “คุณถังครับ ผมไม่เล่นอินสตาแกรม และก็ไม่มีแอคเคาท์ด้วยครับ”

“เอ่อคืออะไรดีล่ะ ทางนิวยอร์กขาดคน ผมไปแล้วก็คงยุ่งมาก ไม่มีเวลาว่างหรอกครับ คุณมีปัญหาอะไรถามประธานมู่ได้นะครับ ประธานมู่มีความรู้ความสามารถหลายด้าน เก่งกว่าผมอีกครับ”

ถังซินมองแรงอย่างเหยียด ๆ ใส่มู่เฉินหย่วนแว๊บหนึ่งจากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ฉันรู้สึกว่าคุณเก่งมากเลยนะคะ”

“คุณถัง คุณอย่ายอผมโดยไม่มีเหตุผลสิครับ ผมได้จากประธานมู่ทั้งนั้นแหละครับ” ผู้ช่วยจางเหงื่อแตกเต็มหัว ขืนเขายังไม่ไปอีกต้องโดนมู่เฉินหย่วนจำเอาไว้แน่ “ผมไปเก็บของก่อนนะครับ”

หันตัวเผ่นออกไปอย่างรวดเร็ว

ถังซินพึมพำ ๆ “ดูท่าทางของเขาสิคะ ทำไมเมินใส่ฉันล่ะ ฉันน่าเกียจขนาดนี้เลยเหรอคะ”

“คุณถัง เขาไปแล้วนะ” เส้นเลือดดำที่หน้าผากของมู่เฉินหย่วนกระตุกตลอด

เขารู้สึกหงุดหงิดจริง ๆ ผู้หญิงคนนี้มองใครโอเคไปหมด แต่พอมองเขากลับทำท่ารังเกียจ

“ฉันรู้ค่ะ คุณไม่ต้องบอกหรอก” พอถังซินเห็นเขาก็นึกถึงจูบเมื่อครู่นี้ สีหน้าก็ไม่เป็นปกติ เอานิ้วถูกันอย่างไม่รู้ตัวแต่กลับพบว่านิ้วโล่ง

“เอ๊ะ แหวนของฉันละ”

มู่เฉินหย่วนแอบเอาแหวนหย่อนลงในกล่องในปากกาเงียบ ๆ “หล่นหายไปไหนหรือเปล่า”

“เป็นไปได้ยังไงคะ ขนาดกำลังพอดีเลยนะคะ” ถังซินมองเขาอย่างสงสัย “ตอนที่คุณจูบฉันเมื่อกี้ ดูเหมือนว่าจะลูบมือฉันด้วยหรือว่า...”

มู่เฉินหย่วนสีหน้าไม่เปลี่ยน “ผมมือนึงก็ล็อกท้ายทอยคุณ มือหนึ่งก็ยันบนโต๊ะ ไม่เหลือไหนว่าง คุณเข้าใจผิดแล้วละ”

“แต่คุณลูบ...ชัด ๆ เลยนะ”

“ถ้างั้นก็ลองดูอีกทีสิ เดี๋ยวคุณก็จะรู้เอง” ชายหนุ่มโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอ

“ไม่ต้องหรอก”

ถังซินกลัวว่าเขาจะทำอะไรมาก รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก้มหน้าหาบนพรมไปทั่ว

เธอหาไปทั่วห้องทำงานทุกตารางนิ้วแต่ก็หาไม่เจอจึงพูดด้วยความไม่สบายใจว่า “ต่อให้แหวนหลุดออกจากนิ้วก็ไม่น่าจะหายมั้งคะ”

มู่เฉินหย่วนค่อย ๆ กินอาหารกลางวันอย่างช้า ๆ แล้วก็มองเธอแว๊บหนึ่ง “หล่นไปแล้วก็ช่างมันเถอะ แต่แหวนบอกพิกัด เดี๋ยวผมหาคนทำให้คุณวงหนึ่งเอง”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันจะให้น้องชายทำให้”

“ถังซิน” ชายหนุ่มผู้เสียงทุ้มต่ำลงมานิดหน่อย “หลังจากที่คุณเข้ามาอยู่ในตระกูลมู่แล้ว ผมก็คือเจ้านายของคุณ ผมต้องใส่ใจความปลอดภัยของคุณอยู่แล้ว คุณอย่าไปรบกวนของคุณเลย”

หลังจากที่ฟังเขาพูดมาจนถึงตอนนี้ถังซินก็เข้าใจแล้วว่า

ผู้ชายคนนี้กำลังหึงอยู่

เขาต้องซ่อนแหวนเอาไว้แน่นอนก็เพราะว่าเวลาเธอตกอยู่ในอันตรายก็ชอบเรียกหาแต่กวนชิงเฟิง พึ่งกวนชิงเฟิงแต่มองเขาเป็นคนไร้ตัวตนเขาเลยไม่พอใจ

ทันใดนั้นถังซินก็อารมณ์ดีขึ้นมา

เธอเม้มปากยิ้ม ๆ จากนั้นก็ทำเป็นพูดอย่างจนปัญญา “หายไปแล้วก็ช่วยไม่ได้ ถ้างั้นก็รบกวนประธานมู่ด้วยนะคะ”

มู่เฉินหย่วนได้ยินแล้วก็รู้สึกสบายใจ

ไม่นาน ประตูห้องทำงานท่านประธานก็ถูกเคาะอีก เสียงอันประหม่าของผู้ช่วยจางลอดเข้ามา