รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 252

บทที่ 252 มีแต่ผีเท่านั้นแหละที่ทำอาหารให้คุณกินเอง

ขณะที่ขึ้นลิฟต์ไปห้องทำงาน ถังซินก็คิดว่าถ้าขึ้นไปแบบนี้ก็จะดูโฉ่งฉ่างมากเกินไป จึงคุยกับเพื่อน ๆ ในแผนกฝ่ายบุคคลที่เจอกันก่อนหน้านี้ที่ชั้นลอยสองสามประโยค

หลังจากที่ตระกูลมู่ปฏิรูปใหม่ แผนกฝ่ายบุคคลไม่ได้ปลดออก คนในแผนกยังคงอยู่ตรวจสอบเรื่องเหล่านั้น

เพราะว่างานมีไม่มาก เวลาส่วนใหญ่ของทุกคนก็เลยว่าง

เพื่อนคนนั้นยังเรียกถังซินว่าผู้จัดการด้วย “ผู้จัดการ” เมื่อไหร่จะกลับมาล่ะ แผนกพวกเราขาดผู้นำ งานก็ไม่เยอะ ทุกวันกลัวโดนไล่ออกจะแย่อยู่แล้ว”

ถังซินหัวเราะ พูดอย่างสงวนท่าทีว่า “ฉันมาที่ตระกูลมู่ความจริงมีเรื่องต้องจัดการ แต่จะจัดการยังไง ฉันต้องดูประธานมู่ ฉันขึ้นข้างบนก่อนนะ”

พอเดินจากมาเธอก็หยิบมือถือส่งวีแชทหาผู้ช่วยจาง

ตอนนี้มู่เฉินหย่วนกำลังใช้แอคเคาท์วีแชทนี้อยู่ เพราะฉะนั้นก็เท่ากับว่าเธอส่งข้อความไปให้มู่เฉินหย่วนนั่นเอง

ถังซิน : ผู้ช่วยจางคะ ยุ่งหรือเปล่าคะ ช่วยเอาอาหารกลางวันขึ้นไปให้ประธานมู่หน่อยสิคะ ชั้นดาดฟ้าคนเยอะมากเลย ถ้าเขาเห็นฉันเขาจะนินทาเอาค่ะ”

มู่เฉินหย่วนเห็นข้อความแล้วไม่พอใจ

จริง ๆ เลย ผู้หญิงคนนี้คุยกับผู้ช่วยจางอย่างหน้าชื่นตาบานจังเลยนะ คุยกันทุกเรื่องไปหมด หลบหน้าเขาอย่างกับอะไรดี ยังจะกลัวคนอื่นรู้อีกเหรอ เขาทำอะไรผิดศีลธรรม ผิดกฎหมายหรือไง

มู่เฉินหย่วนตอบ : คุณถัง คุณมาส่งเองดีกว่าครับ ผมงานเยอะมากเลย เดี๋ยวบ่ายก็ต้องไปแล้วครับ

ถังซิน : ถ้างั้นคุณเรียกให้เลขาลงมาสิ

มู่เฉินหย่วนตอบ : คุณถัง ประธานมู่ของพวกเราทำอะไรไม่ดีเหรอครับ อีกอย่าง คุณอยากกลับตระกูลมู่ไม่ใช่เหรอ หรือว่าต่อไปทำงานไม่ต้องรายงานประธานมู่แล้วเหรอครับ”

ถังซิน : โอ๊ย ๆ ๆ ประธานมู่ของพวกคุณนี่ช่างปากสว่างจริง ๆ ไม่ได้เรื่องยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก

มู่เฉินหย่วนคิดในใจ ฉันพูดเองถือว่าไม่นับใช่ไหม

ถังซินตอบโต้กับ “ผู้ช่วยจาง” อยู่นานสุดท้ายก็โมโหจนปิดวีแชทแล้วค่อย ๆ ย่องขึ้นชั้นดาดฟ้าไป

คิดไม่ถึงเลยว่าแผนกเลขาตรงนี้จะไม่มีอะไร ทางเดินสงบเงียบมาก

เธอเคาะ ๆ ประตู

เสียงเข้มของมู่เฉินหย่วนดังออกมาจากด้านใน “เข้ามา”

หลังจากที่เข้าห้องทำงานมาได้ ถังซินก็เป็นชายหนุ่มยังคงก้มหน้าทำงานอยู่หลังโต๊ะ ดูเอกสารไวมากอย่างตั้งอกตั้งใจ นิ้วเรียวยาวแข็งแรงจับปากกาอยู่

ผู้ชายที่กำลังทำงานอยู่ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน

ถังซินคิดในใจจ้องมองชายหนุ่มสักพักแล้วเอาอาหารกลางวันไปวางบนโต๊ะเงียบ ๆ พอจะหันตัวไปก็มีเสียงของมู่เฉินหย่วนที่อยู่ด้านหลังดังขึ้นมา

“จะรีบไปไหนเหรอ”

“เห็นคุณกำลังทำงานอยู่เลยอยากออกไปเดินเล่นรอบ ๆ ก่อนค่อยเข้ามาค่ะ” พอเธอพูดขึ้นมาเห็นว่าไปไม่ได้แล้วก็เลยหันกลับไปเปิดกล่องอาหารกลางวันให้เขา แล้วหยิบข้าวออกมา ปากก็บ่นอุบอิบไปด้วย “คุณนี่มันขี้เหนียวจริง ๆ กินข้าวไม่สั่งเลขาตัวเอง ต้องให้ฉันซื้อข้าวมาส่งให้ได้”

แน่นอนว่ามู่เฉินหย่วนได้ยินอยู่แล้ว

ชายหนุ่มยักคิ้วขึ้นหนึ่งทีแล้วพูดค่อย ๆ พูด “ตอนห้าโมงเย็นมีการประชุมผู้บริหารระดับสูง ผมนึกว่าคุณถังอยากเข้าประชุมด้วยเสียอีก ในเมื่อคุณถังไม่ว่าง ถ้างั้นก็ไปทำธุระเถอะ”

“ฉันไม่ยุ่งเลยสักนิด มีเวลาประชุ่มตอนเย็นค่ะ” ถังซินรีบตอบ ดันข้าวไปตรงหน้าเขาเหมือนกับจะเอาใจ “ข้าวร้านนี้อร่อยมากเลยนะคะ ประธานลองชิมดูนะคะ”

“ผมไม่กล้าใช้เงินของคุณถังหรอก”

ถังซินมองบนใส่ชายหนุ่มอยู่ในใจแต่หน้ายังคงยิ้มอยู่ “ข้าวที่สั่งมานี้ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ ถ้าประธานมู่ชอบ วังหลังฉันซื้อให้คุณอีกก็ได้นะคะ”

มู่เฉินหย่วนส่งเสียง “หึ” ออกมา “ข้าวกล่องกินครั้งสองครั้งได้อยู่ แต่ถ้ามากครั้งเข้าผมก็ไม่ชอบหรอก”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำให้ประธานมู่ได้ค่ะ” ถังซินยิ้มแก้มแทบแตก หายใจลึก ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า “ฉันเป็นคนชอบทำอาหารมากที่สุดเลยค่ะ ถ้าประธานมู่ยอมทาน ก็ถือว่าเป็นเกียรติของฉันแล้วค่ะ”

“ในเมื่อคุณถังชอบทำอาหารขนาดนี้ ต่อไปวันละสามมื้อของผมก็คงต้องรบกวนคุณถังแล้วละ” ในที่สุดชายหนุ่มก็แยกตะเกียบ ยอมทานลองทานข้าวกล่องเหล่านี้

ถังซินยังคงยิ้มอยู่