รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 251

บทที่ 251 นายอยากให้ฉันไปดูแลให้นายเองหรือไง

ถังซินยืนมองดูจอ LCE อยู่หูก็แดงขึ้นมา

ความจริงมู่เฉินหย่วนไม่ต้องจงใจเรียกส้งจิ้งเหอมาแถลงข่าวก็ได้ ถ้าพวกเขาแต่งงานกันหลอก ๆ ทำให้ตระกูลมู่และตระกูลส้งได้ประโยชน์ทางอ้อมไม่น้อย

เขาดันทำถึงขนาดนี้แล้ว

“คุณถัง”

พอถังซินเข้าไปในตระกูลมู่ พนักงานที่เห็นเธอต่างก็ทักทายเธอกันยกใหญ่ สายตาแต่ละคนดูมีเลศนัย ทำท่าทางซิบซิบนินทากัน ทำเอาถังซินก็รู้สึกอึดอัดมาก

แถมพนักงานต้อนรับที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ก็วิ่งมากดลิฟต์ตึกสูงให้พร้อมกับพูดอย่างรู้ใจว่า “งานแถลงข่าวจบแล้ว เดี๋ยวคนจะลงมากันเยอะ คุณขึ้นลิฟต์ตัวนี้ไปหาประธานมู่เถอะค่ะ”

ถังซินถูกยั่วโมโหเข้าแล้ว “ฉันบอกแล้วเหรอว่าฉันจะขึ้นไปหาประธานมู่”

“คุณถัง คุณหิ้วข้าวกล่องมา ไม่ได้เอามาส่งให้ประธานมู่หรอกเหรอ”

“เอามาส่งให้ผู้ช่วยจางต่างหากละ” ถังซินไอ ๆ พูดอย่างเรียบ ๆ “เมื่อก่อนตอนที่ฉันอยู่ตระกูลมู่ ผู้ช่วยจางช่วยเหลือฉันเอาไว้เยอะมาก เขาเป็นคนดีมาก ฉันเอาอาหารกลางวันมาให้ก็เพื่อแสดงความขอบคุณ”

พูดจบก็เข้าลิฟต์ไป

พนักงานต้อนรับที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ทำท่าทางอึ้งไปเลย พอได้สติกลับมาก็รีบวิ่งไป เม้าท์มอยนินทากับเหล่าเพื่อนร่วมงาน

“โอ้วมายก๊อด พวกเธอรู้ไหมว่าที่แท้คุณถังชอบผู้ช่วยจางนะ！”

“ไม่มั้ง”

“จริง ๆ นะ เมื่อกี้คุณถังบอกกับฉันเองเลยนะ ว่าเธอเอาข้าวกลางวันมาให้ผู้ช่วยจาง！ที่แท้คุณถังจงใจเข้าใกล้ประธานมู่ขนาดนี้เพราะกลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเขาชอบผู้ช่วยจางเหรอ！”

“แต่ว่า...ผู้ช่วยจางทั้งไม่หล่อ ทั้งรวยไม่เท่าประธานมู่ด้วยนะ”

“เธอจะไปรู้อะไรล่ะ ผู้ช่วยจางรักสัตว์มาก มีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ คุณถังชอบเขาก็ตรงนี้แหละ！”

“...”

ถังซินช่างไม่รู้อะไรเอาเสียเลยว่าการพูดโดยไม่เจตนาไม่กี่ประโยคจะทำให้ตัวเองต่อให้กระโดดลงไปในแม่น้ำหวงก็ไม่อาจชะล้างมลทินได้

ด้านบน มู่เฉินหย่วนกับส้งจิ้งเหอที่แถลงข่าวเสร็จแล้วก็ออกจากห้องประชุมมาเพราะว่าบรรดาเหล่านักข่าวเชื่อฟังเลยออกไปแล้วก็ไม่เขียนมั่วซั่วอีก ชายหนุ่มจึงดูอารมณ์ดีมาก

ส้งจิ้งเหอเห็นก็หัวเราะ “ดูท่าทางเรื่องการแต่งงานกันปลอม ๆ จะกวนใจประธานมู่มานาน เป็นความผิดของฉันเอง วันหลังจะต้องเลี้ยงข้าวประธานมู่กับคุณถังแน่นอนค่ะ”

“เพียงแค่ให้ความร่วมมือกันเฉย ๆ” มู่เฉินหย่วนกล่าว “ต้องขอบคุณ คุณส้งด้วยนะ สำหรับการประมูลรถไฟความเร็วสูง ไม่สิ ตอนนี้ควรจะเรียกว่าประธานส้ง ยินดีด้วยนะ ที่คุณคว้าตระกูลส้งมาได้”

ส้งจิ้งเหอเหลือบมองเขาแว๊บหนึ่งแล้วพูดออกมาจากใจ “ต่อให้มีความสามารถอีกสักแค่ไหนก็สู้คนที่มีลูกไม้แพรวพราวอย่างประธานมู่ไม่ได้หรอกค่ะ แค่อยากผึกคนของตัวเองก็เลยแอบซื้อเหอชวน ช่างน่าอิจฉาเสียจริง ๆ”

มู่เฉินหย่วนยกคิ้วขึ้น “บริษัทของประธานส้งก็เช่นกัน แถมยังแต่งงานด้วย ยิ่งทำให้ชีวิตของคุณสมบูรณ์มากขึ้นไม่ใช่เหรอ”

“ประธานมู่พูดดูมีเหตุผลนะคะ” ส้งจิ้งเหอยืนยื่นมือออกไปจับมือมู่เฉินหย่วน นิ้วกลางมีแหวนที่วี่เหวินถิงสวมให้เธอด้วย “ไม่ว่ายังไง ก็ถือว่าฉันติดหนี้คุณหนึ่งครั้งอยู่ดี”

มู่เฉินหย่วนจับมือเธอนิดหน่อยแล้วปล่อยอย่างรวดเร็ว

มู่เฉินหย่วนพูด “ผมรู้ว่าพี่ชายของผมคิดอะไรอยู่ในใจ การที่ช่วยคุณก็เพราะเห็นแค่หน้าของพี่ชายผมด้วย เรื่องของพวกคุณ ผมหวังว่าคุณจะพยายามแก้ไขมันให้ได้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ”

ดวงตาดำสนิทของเขามีความร้ายกาจอยู่ด้วย น้ำเสียงยิ่งเข้มขึ้น “คุณก็รู้ว่าผมนิสัยไม่ดี ถ้าผมรู้ว่าคุณทำไม่ดีกับพี่ชายผม จะทำให้ตระกูลส้งกลายเป็นผุยผงก็ไม่ใช่เรื่องยาก”

ส้งจิ้งเหอพูดเล่น ๆ “ไม่แน่นะ ต่อไปพอเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว คุณมาพูดจาแรงขนาดนี้ตอนนี้ ไม่กลัวพอถึงตอนนั้นฉันจะเอาคืนคุณเลยเหรอ”

มู่เฉินหย่วนหัวเราะเยาะเย้ย “ผมเคยกลัวอะไรด้วยเหรอ”

ส้งจิ้งเหอยังคงยิ้มอยู่

ระหว่างที่ทั้งสองคนเดินผ่านทางเดินก็เห็นพนักงานล้มวงกันซุบซิบนินทาแต่ไม่รู้ว่าซุบซิบนินทา เรื่องอะไรกัน

มู่เฉินหย่วนได้ยินชื่อของถังซินเบา ๆ ด้วย

พอเดินมาชายหนุ่มก็ถามพวกเธอ “คุยอะไรกันสนุกกันขนาดนี้”

“ประ...ประธานมู่！คุณส้ง！” พนักงานสองสามคนตกใจจนตัวโยน รีบโค้งคำนับทักทาย

มู่เฉินหย่วนทำท่าอดกลั้นเอาไว้แล้วถามอีกรอบ