รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 251

บทที่ 251 นายอยากให้ฉันไปดูแลให้นายเองหรือไง

ถังซินยืนมองดูจอ LCE อยู่หูก็แดงขึ้นมา

ความจริงมู่เฉินหย่วนไม่ต้องจงใจเรียกส้งจิ้งเหอมาแถลงข่าวก็ได้ ถ้าพวกเขาแต่งงานกันหลอก ๆ ทำให้ตระกูลมู่และตระกูลส้งได้ประโยชน์ทางอ้อมไม่น้อย

เขาดันทำถึงขนาดนี้แล้ว

“คุณถัง”

พอถังซินเข้าไปในตระกูลมู่ พนักงานที่เห็นเธอต่างก็ทักทายเธอกันยกใหญ่ สายตาแต่ละคนดูมีเลศนัย ทำท่าทางซิบซิบนินทากัน ทำเอาถังซินก็รู้สึกอึดอัดมาก

แถมพนักงานต้อนรับที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ก็วิ่งมากดลิฟต์ตึกสูงให้พร้อมกับพูดอย่างรู้ใจว่า “งานแถลงข่าวจบแล้ว เดี๋ยวคนจะลงมากันเยอะ คุณขึ้นลิฟต์ตัวนี้ไปหาประธานมู่เถอะค่ะ”

ถังซินถูกยั่วโมโหเข้าแล้ว “ฉันบอกแล้วเหรอว่าฉันจะขึ้นไปหาประธานมู่”

“คุณถัง คุณหิ้วข้าวกล่องมา ไม่ได้เอามาส่งให้ประธานมู่หรอกเหรอ”

“เอามาส่งให้ผู้ช่วยจางต่างหากละ” ถังซินไอ ๆ พูดอย่างเรียบ ๆ “เมื่อก่อนตอนที่ฉันอยู่ตระกูลมู่ ผู้ช่วยจางช่วยเหลือฉันเอาไว้เยอะมาก เขาเป็นคนดีมาก ฉันเอาอาหารกลางวันมาให้ก็เพื่อแสดงความขอบคุณ”

พูดจบก็เข้าลิฟต์ไป

พนักงานต้อนรับที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ทำท่าทางอึ้งไปเลย พอได้สติกลับมาก็รีบวิ่งไป เม้าท์มอยนินทากับเหล่าเพื่อนร่วมงาน

“โอ้วมายก๊อด พวกเธอรู้ไหมว่าที่แท้คุณถังชอบผู้ช่วยจางนะ！”

“ไม่มั้ง”

“จริง ๆ นะ เมื่อกี้คุณถังบอกกับฉันเองเลยนะ ว่าเธอเอาข้าวกลางวันมาให้ผู้ช่วยจาง！ที่แท้คุณถังจงใจเข้าใกล้ประธานมู่ขนาดนี้เพราะกลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเขาชอบผู้ช่วยจางเหรอ！”

“แต่ว่า...ผู้ช่วยจางทั้งไม่หล่อ ทั้งรวยไม่เท่าประธานมู่ด้วยนะ”

“เธอจะไปรู้อะไรล่ะ ผู้ช่วยจางรักสัตว์มาก มีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ คุณถังชอบเขาก็ตรงนี้แหละ！”

“...”

ถังซินช่างไม่รู้อะไรเอาเสียเลยว่าการพูดโดยไม่เจตนาไม่กี่ประโยคจะทำให้ตัวเองต่อให้กระโดดลงไปในแม่น้ำหวงก็ไม่อาจชะล้างมลทินได้

ด้านบน มู่เฉินหย่วนกับส้งจิ้งเหอที่แถลงข่าวเสร็จแล้วก็ออกจากห้องประชุมมาเพราะว่าบรรดาเหล่านักข่าวเชื่อฟังเลยออกไปแล้วก็ไม่เขียนมั่วซั่วอีก ชายหนุ่มจึงดูอารมณ์ดีมาก

ส้งจิ้งเหอเห็นก็หัวเราะ “ดูท่าทางเรื่องการแต่งงานกันปลอม ๆ จะกวนใจประธานมู่มานาน เป็นความผิดของฉันเอง วันหลังจะต้องเลี้ยงข้าวประธานมู่กับคุณถังแน่นอนค่ะ”

“เพียงแค่ให้ความร่วมมือกันเฉย ๆ” มู่เฉินหย่วนกล่าว “ต้องขอบคุณ คุณส้งด้วยนะ สำหรับการประมูลรถไฟความเร็วสูง ไม่สิ ตอนนี้ควรจะเรียกว่าประธานส้ง ยินดีด้วยนะ ที่คุณคว้าตระกูลส้งมาได้”

ส้งจิ้งเหอเหลือบมองเขาแว๊บหนึ่งแล้วพูดออกมาจากใจ “ต่อให้มีความสามารถอีกสักแค่ไหนก็สู้คนที่มีลูกไม้แพรวพราวอย่างประธานมู่ไม่ได้หรอกค่ะ แค่อยากผึกคนของตัวเองก็เลยแอบซื้อเหอชวน ช่างน่าอิจฉาเสียจริง ๆ”

มู่เฉินหย่วนยกคิ้วขึ้น “บริษัทของประธานส้งก็เช่นกัน แถมยังแต่งงานด้วย ยิ่งทำให้ชีวิตของคุณสมบูรณ์มากขึ้นไม่ใช่เหรอ”

“ประธานมู่พูดดูมีเหตุผลนะคะ” ส้งจิ้งเหอยืนยื่นมือออกไปจับมือมู่เฉินหย่วน นิ้วกลางมีแหวนที่วี่เหวินถิงสวมให้เธอด้วย “ไม่ว่ายังไง ก็ถือว่าฉันติดหนี้คุณหนึ่งครั้งอยู่ดี”

มู่เฉินหย่วนจับมือเธอนิดหน่อยแล้วปล่อยอย่างรวดเร็ว

มู่เฉินหย่วนพูด “ผมรู้ว่าพี่ชายของผมคิดอะไรอยู่ในใจ การที่ช่วยคุณก็เพราะเห็นแค่หน้าของพี่ชายผมด้วย เรื่องของพวกคุณ ผมหวังว่าคุณจะพยายามแก้ไขมันให้ได้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ”

ดวงตาดำสนิทของเขามีความร้ายกาจอยู่ด้วย น้ำเสียงยิ่งเข้มขึ้น “คุณก็รู้ว่าผมนิสัยไม่ดี ถ้าผมรู้ว่าคุณทำไม่ดีกับพี่ชายผม จะทำให้ตระกูลส้งกลายเป็นผุยผงก็ไม่ใช่เรื่องยาก”

ส้งจิ้งเหอพูดเล่น ๆ “ไม่แน่นะ ต่อไปพอเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว คุณมาพูดจาแรงขนาดนี้ตอนนี้ ไม่กลัวพอถึงตอนนั้นฉันจะเอาคืนคุณเลยเหรอ”

มู่เฉินหย่วนหัวเราะเยาะเย้ย “ผมเคยกลัวอะไรด้วยเหรอ”

ส้งจิ้งเหอยังคงยิ้มอยู่

ระหว่างที่ทั้งสองคนเดินผ่านทางเดินก็เห็นพนักงานล้มวงกันซุบซิบนินทาแต่ไม่รู้ว่าซุบซิบนินทา เรื่องอะไรกัน

มู่เฉินหย่วนได้ยินชื่อของถังซินเบา ๆ ด้วย

พอเดินมาชายหนุ่มก็ถามพวกเธอ “คุยอะไรกันสนุกกันขนาดนี้”

“ประ...ประธานมู่！คุณส้ง！” พนักงานสองสามคนตกใจจนตัวโยน รีบโค้งคำนับทักทาย

มู่เฉินหย่วนทำท่าอดกลั้นเอาไว้แล้วถามอีกรอบ

พนักงานสองสามคนนั้นต่างคนต่างก็มองหน้ากันไปมาจากนั้นก็มีพนักงานคนหนึ่งรวบรวมความกล้าหาญแล้วพูดขึ้น “ก็ไม่ได้คุยอะไรหรอกค่ะ ก็แค่คุณถังเอาอาหารกลางวันมาที่ตระกูลมู่”

พอได้ยินข่าวริมฝีปากบางของชายหนุ่มก็ยกขึ้นยิ้ม คิดในใจว่าตอนเที่ยงไม่ต้องหิวแล้ว

แต่กลับไม่ค่อยดีใจสักเท่าไหร่เพราะพนักงานสาวคนนั้นมองเขาด้วยสายตาที่รู้สึกสงสารแล้วก็พูดขึ้นว่า “มิน่าล่ะ คุณถังถึงมาที่ตระกูลมู่ได้ ที่แท้เธอก็ชอบผู้ช่วยจางนี่เอง”

มู่เฉินหย่วนแววตาแข็งกร้าวขึ้นมาทันที ดูเหมือนว่าอากาศบริเวณรอบ ๆ จะอุณหภูมิลดต่ำลงไปด้วย

“ใครบอกว่าเธอชอบผู้ช่วยจางล่ะ”

“คะ...คุณถังพูดเองค่ะ” พนักงานสาวตกใจกลัวเจ้านายของตัวเองจนพูดจาตะกุกตะกัก “เธอบอกว่าผู้ช่วยจางเหนื่อยแย่เลย อยากจะขอบคุณเขาก็เลยเอาอาหารกลางวันมาให้เขาค่ะ”

พนักงานอีกคนพูดต่อ “ประธานมู่อย่าเสียใจไปเลยนะคะ คุณถังเขาชอบผู้ช่วยจางก็เพราะว่าเขาเป็นคนดีและก็รักสัตว์ด้วย ดังนั้นก็เลยอาศัยท่านเพื่อให้ได้เข้าใกล้ผู้ช่วยจางค่ะ”

มู่เฉินหย่วน “...”

ส้งจิ้งเหอก้มหน้ากลั้นหัวเราะ พอหยุดขำแล้วเธอก็ทำท่าแกล้งปลอบใจมู่เฉินหย่วน “ประธานมู่ ไม่เป็นไรนะ คุณมีเงิน จะลองเปิดคาเฟ่สัตว์เลี้ยงใหญ่ ๆ ดูไหมล่ะ”

ผู้ช่วยจางลงมาชั้นนี้พอดี พอเห็นมู่เฉินหย่วนกับส้งจิ้งเหอก็รีบพุ่งตัวเข้ามาหา

“ประธานมู่ คุณส้ง ผมจัดการห้องอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ” ส้งจิ้งเหอยิ้มปฏิเสธ “ฉันยังมีธุระอีก ต้องกลับไปตระกูลส้งค่ะ” พูดจบจากนั้นก็ถามอีก “ได้ข่าวว่าผู้ช่วยจางชอบสัตว์เลี้ยงมากเหรอคะ”

“ใช่ครับ ผมเลี้ยงแมวแร็กดอลล์กับหมาพันธุ์เยอรมันเชเพิร์ดครับ” ผู้ช่วยจางผู้ที่ไม่เข้าใจสถานการณ์นะนำสัตว์เลี้ยงของตัวเองกับส้งจิ้งเหออย่างภาคภูมิใจ มู่เฉินหย่วนที่อยู่ข้าง ๆ หน้ายิ่งบึ้งตึงขึ้นทุกที

“ได้ข่าวว่ามีพวกทาสรักสัตว์เลี้ยงเยอะมาก ผู้ช่วยจางต้องมีสาว ๆ มาจีบเยอะแน่ๆเลยใช่ไหมล่ะคะ”

ผู้ช่วยจางหัวเราะอิอิ รู้สึกเขินมาก ๆ “เยอะครับ แต่ว่าผมก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับพวกเขาดีครับ”

“แล้วกับคุณถังล่ะคะ”

“คุณถังดีมากครับ ทั้งสวยทั้งดูแลสัตว์เลี้ยงเก่งด้วย！” ผู้ช่วยจางชมถังซินยกใหญ่

พูดไปไม่กี่ประโยคก็รู้สึกสั่นสะท้าน มีลมเย็น ๆ พัดมา

เขาหันไปเจอมู่เฉินหย่วนหน้าบึ้งตังก็รีบหุบปากทันทีแล้วเขยิบไปทางส้งจิ้งเหอ “คุณส้งผมไปส่งคุณลงข้างล่างดีกว่านะครับ...”

“คุณส้งมีขา เดินเองได้” มู่เฉินหย่วนพูดเสียงเข้ม

“...”

ผู้ช่วยจางมองตามส้งจิ้งเหอเข้าลิฟต์ไป พอประตูลิฟต์ปิดเขาก็บากหน้าหันหน้ามาเผชิญหน้ากับมู่เฉินหย่วน “ประ...ประธานมู่ครับ มีอะไรจะกำชับเหรอครับ”

มู่เฉินหย่วนถามเขา “นายคิดว่าถังซินดีมากเหรอ”

“เจ้านายครับ ผมสาบานได้เลยว่าผมชื่นชมคุณถังจากใจจริง แต่ผมไม่ได้สนใจเธอนะครับ” ผู้ช่วยจางชูนิ้วสาบานพยายามเอาตัวรอดสุดชีวิต “เดี๋ยวผมลบเบอร์ ลบวีแชทคุณถังเลยครับ”

“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย ดูนายทำท่าหวาดกลัวเข้าสิ”

ผู้ช่วยจางแอบด่าในใจ : ท่านไม่ได้พูดอะไร แต่ส่งสายตาอาฆาตมาดร้ายเลือดเย็นมาที่ผมนะได้ข่าว！

“ผมไม่ได้กลัวครับ ผมคิดว่าต้องเว้นระยะห่างจากคุณถังเอาไว้” พอผู้ช่วยจางพูดอย่างจริงจังขึ้นมาว่า “ในยังซะคุณถังก็ชอบประธานมู่ หัวใจของเธอมีเจ้าของอยู่แล้ว！”

สีหน้าของมู่เฉินหย่วนถึงได้ดีขึ้นมา

ผู้ช่วยจางแอบมองเขาแล้วก็รู้สึกโล่งอกไปที เขาถามหยั่งเชิงดู “ประธานมู่หิวไหมครับ ให้ผมพาคุณไปทานข้าวที่ห้องอาหารไหมครับ”

“ไม่ไป มีคนเอาอาหารกลางวันมาส่งให้”

“อ๋อ ถ้างั้นผม...”

“สาขานิวยอร์กคนไม่พอ นายไปช่วยไป” มู่เฉินหย่วนพูดตัดบทเขาอย่างช้า ๆ “ไปอยู่ที่นั่นสักสองเดือนแล้วกันนะ นายคือผู้ช่วยที่ฉันไว้ใจที่สุดแล้ว”

“ประธานมู่ครับ ผมไม่ได้สนใจคุณถังจริง ๆ นะครับ” ผู้ช่วยจางอยากร้องไห้ “ผมไปนิวยอร์กนานขนาดนั้นเอลิซาเบธของผมจะทำยังไงละครับ มันจะเหงานะครับ”

“ฉันจะหาคนไปดูแลมันที่บ้านนายเอง”

“ประธานมู่...”

มู่เฉินหย่วนหรี่ตามองเขาอย่างอาฆาตสุด ๆ “ทำไม นายอยากให้ฉันไปดูแลให้นายเองหรือไง”

“ระ...รบกวนให้ประธานมู่หาคนมาดูแลดีกว่าครับ”