รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 250

บทที่ 250 นี่คือแหวนของคุณเหรอ

ถังซินพักผ่อนสองวันก็กระโดดโลดเต้นแล้ว มู่เฉินหย่วนกลับคิดว่าข้อเท้าเธอยังบวมอยู่ยังจับให้เธอพักผ่อนไปสามวัน

พอถึงวันจันทร์เธอก็ไปอบรมที่สถานีตำรวจ

ตำรวจที่ออกใบสั่งให้ถังซินก่อนหน้านี้เห็นเธอมาก็กลัวจนตัวสั่นระริก ๆ ทั้งสองคนโค้งคำนับให้หนึ่งทีจากนั้นถังซินกับคนที่ผ่าไฟแดงอีกเจ็ดแปดคนก็ไปอบรมอุดมการณ์ในห้องอบรมทั้งเช้าบ่าย

ระหว่างกลับ มู่เฉินหย่วนโทรมาเยาะเย้ย “อบรมอุดมการณ์เสร็จแล้วเหรอ”

“เสร็จแล้วค่ะ” ถังซินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เธอโกรธผู้ชายคนนี้ไม่ได้เพราะยังมีเรื่องต้องทำในตระกูลมู่ “ฉันไปโรงพยาบาลดูแม่หน่อยแล้วเดี๋ยวไปตระกูลมู่นะคะ”

“ถ้างั้นตอนที่มาก็เอามื้อเที่ยงมาให้ผมด้วยนะ”

“ให้ฝ่ายเลขาจองค่ะ” ถังซินพูดอย่างอารมณ์เสีย “ฉันไม่ใช่คนส่งข้าวกล่องนะคะ หรือว่าถ้าฉันไปตอนบ่ายสอง คุณก็จะกินข้าวตอนบ่ายสองอีกคะ”

“ถ้างั้นก็บ่ายสองนะ”

ยังไม่ทันที่ถังซินจะตอบกลับ สายก็ตัดไป เธอโกรธจนไม่รู้จะทำยังไง

ถังซินหิ้วซุปไก่ไปเยี่ยมคุณแม่ถังที่โรงพยาบาล คุณแม่ถังนอนอยู่โรงพยาบาลหลายวันแล้ว สีหน้ายิ่งดูแดงก่ำ มือหายดีแล้วก็อยู่นิ่งไม่ได้ต้องหาอะไรทำ เลยถักเสื้อไหมพรม

คุณแม่ถังพูดเบา ๆ “หมอที่มาตรวจแม่ทุกวันไม่เลวเลยนะ สูงร้อยแปดสิบกว่า เพิ่งจะยี่สิบแปดเอง หล่อมาก ตรงสเปคเธอเลยแหละ”

ถังซินมองบนใส่แม่ “หนูเคยบอกเหรอคะว่าหนูชอบคนหล่อ”

“หรือว่าไม่ใช่ล่ะ” คุณแม่ถังพูดด้วยความอยากรู้ “ประธานมู่หล่อมากนี่ เฮ่อ ก็แค่เสียดายที่...”

“แม่กินข้าวไปเถอะค่ะ” ถังซินยัดชามซุปให้เธอ “ถ้าแกว่างมากก็รีบไปตามชิงเฟิง อย่ามาเอาแต่จ้องแม่เลย”

คุณแม่ถังพูดจากใจ “แกเป็นพี่ใหญ่ต้องทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดีนะ”

“...”

ขณะนั้นเองก็มีคนเคาะประตูห้องผู้ป่วย ถังซินมองไปรอบ ๆ เห็นคุณผู้หญิงยืนอยู่หน้าประตู สวมชุดเดรสสีม่วงดูสวยสง่าใจกว้าง แววตาอบอุ่นและอ่อนโยน

คุณผู้หญิงพูด “คุณถังซินใช่ไหมคะ”

“ใช่ค่ะ” ถังซินถามเธอ “คุณมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”

คุณผู้หญิงยิ้มแล้วพูด “ฉันอยากยืมตัวคุณถังสักห้านาทีลงไปคุยชั้นล่างหน่อยได้ไหมคะ”

ถังซินพยักหน้า

หนึ่งนาทีผ่านไป ทั้งสองคนก็มาอยู่ร้านขายเครื่องดื่มนอกโรงพยาบาล

พอพนักงานเสิร์ฟเครื่องดื่มแล้ว สักพักถังซินจึงพูดกับคุณผู้หญิง “ท่านมีเรื่องอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ”

“ฉันแซ่โมโมย ชื่อ อี้ สามีทำธุรกิจเปิดบริษัทหนึ่งอยู่ที่ญี่ปุ่น ผลกำไรไม่เลวเลย” คุณผู้หญิงหยิบนามบัตรสีบรอนซ์ผลักไปให้ถังซิน “โมโมยผิงหยินเป็นหลานชายของฉัน”

ถังซินกวาดตาดูนามบัตรก็ยิ้มออกมา “อ๋อ เป็นญาติของโมโมยผิงหยินเหรอคะ คุณมาหาฉันทำไมคะ ให้ฉันบริจาคไขกระดูกให้เขาเหรอคะ”

“ไม่ใช่ หาไขกระดูกที่เข้ากับผิงหยินได้แล้ว” โมมอยอี้พูด สีหน้าเศร้าหมอง “ฉันอยากให้คุณถอนข้อกล่าวหาออกจากกวนลี่หลั่งซะ”

“ฉันรู้ว่าคุณคือลูกสาวของลี่หลั่ง เขาอาจจะรู้สึกผิดกับคุณและแม่คุณเร็วกว่านี้ก็ได้ เพราะเรื่องของผิงหยินก็ทำให้เธอเดือดร้อนเช่นกัน แต่ได้โปรดให้อภัยเขาสักครั้งเถอะนะ”

“เขาเป็นคนสัญชาติญี่ปุ่น ถ้ามีประวัติทางนี้ต่อไปกลับไปรับช่วงต่อบริษัทจะต้องลำบากแน่นอน ฉันขอโทษคุณแทนเขาด้วยนะคะ เขาเองก็สับสนชั่วขณะเช่นกันและทำเรื่องแย่ ๆ เอาไว้”

“ฉันไม่ถอนหรอกค่ะ” ถังซินพูดอย่างเย็นชา ผู้หญิงคนนี้ท่าทางจริงใจมากแต่เธอไม่รับ “เขาทำเรื่องแบบนั้นตัวเองก็ต้องรับผลไป”

โมมอยอี้ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วโค้งตัวให้เธอต่ำมาก “คุณถัง ได้โปรดยกโทษให้เขาด้วยเถอะค่ะ คุณจะให้ชดใช้ยังก็ได้ค่ะ”