รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 249

บทที่ 249 มีน้องสะใภ้ไฮโซดีจริง ๆ เลยนะ

ผู้ชายคนนี้ไม่เคยเข้าครัวแท้ ๆ ครั้งแรกกลับทำอาหารได้ดีขนาดนี้ ทำให้รู้สึกไม่สบายใจเลย

มู่เฉินหย่วนส่งตะเกียบให้เธอแล้วพูดน้ำเสียงที่ค่อนข้างภาคภูมิใจ “แค่ผมอยากทำหรือไม่อยากทำเท่านั้นแหละ ไม่ใช่ผมทำไม่ได้นะเนี่ย”

“...”

หน้าไม่อายเสียจริง ๆ

ถังซินคีบหมูผัดสับปะรดเปรี้ยวหวานที่ดูดีมากมาหนึ่งคำ เอาใส่ปากไปได้ไม่ถึงสองวินาที รสเปรี้ยวก็เพี้ยน ไม่นานเธอก็คายออกมา

“ทำไมถึงเปรี้ยวล่ะคะ”

“มีสับปะรดไง เปรี้ยวถือว่าปกติไม่ใช่เหรอ” มู่เฉินหย่วนพูด “หวานสิถึงแปลกใช่ไหมล่ะ”

“โอเค คุณมีเหตุผล” ถังซินไม่ทะเลาะกันเขา ไม่กินเมนนูนี้ก็โอเคแล้ว เปลี่ยนไปมะระผัดไข่ ก็ขมจนคายผักออกมา เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป “ทำไมถึงขมจังเลยละคะ”

“มะระก็ต้องขมไม่ใช่เหรอ”

“...”

ถังซินไม่กล้าชิมเมนูอื่นแล้ว มือสั่น ๆ ตักซุปปลามาสองช้อน พอกินไปหนึ่งคำ สีหน้าก็ค่อย ๆ นิ่ง พยายามฝืนกลืนซุปลงไปแล้วถึงถามเขา “ทำไมคุณใส่น้ำตาลลงไปในซุปปลามากขนาดนั้นละคะ”

มู่เฉินหย่วนทำหน้าอธิบายไม่ค่อยถูก “ผมคิดว่ามันเป็นเกลือนี่”

“แม่งเอ้ย...” ถังซินอยากจะด่าคำหยาบออกมาแต่เธอก็อดกลั้นเอาไว้แล้วกัดฟันพูด “ต่อให้เป็นเกลือ คุณใส่เยอะขนาดนั้นอยากให้ฉันเค็มตายเหรอคะ”

“สามช้อนเยอะเหรอ”

ถังซินเอาหัวโขกโต๊ะแป๊บเดียวก็เงยขึ้นมาแล้วพูด “คุณมู่คะ รับปากฉันนะ ต่อไปอย่าเข้าอีกได้ไหมคะ หิวแล้วสั่งข้าวกล่องนะ”

“ผมทำตามตำรา ไม่น่าจะผิดนะ” คุณมู่ยังคงรู้สึกดีกับตัวเอง คีบเอาหมูผัดเปรี้ยวหวานมาชิม ๆ จากนั้นสีหน้าก็ยิ่งพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

เขาฝืนกลืนหมูผัดเปรี้ยวหวานลงไปแล้วจึงพูด “สั่งข้าวกล่องเถอะ”

เปรี้ยวจนฟันจะหลุดแล้ว

“สั่งกินดีอะไรล่ะ” ถังซินมองบน พูดอย่างอารมณ์เสีย “ตอนนี้เนื้อแพง ใส่ตั้งเยอะน่าน่าเสียดายมาก ไม่ใช่ใส่เยอะจนกินไม่ได้ เปรี้ยวนิดเดียวก็พอแล้ว”

“ผมไม่เดือดร้อนเรื่องเงินซื้อเนื้อหมูนี่...”

“ช่างหน้าไม่อายเหลือเกิน！” ถังซินเอาเนื้อหมูอุดปากเขาแล้วพูดขู่ “ถ้าคุณกินกับข้าวพวกนี้ไม่หมด ฉันจะปล่อยหนูร้อยตัวในบ้านของคุณ”

“...”

มองหญิงสาวก้มหน้ากินข้าว ท่าทางที่ไม่ชอบเปรี้ยวแต่ก็ยังกิน ทำเอามู่เฉินหย่วนหน้าอกร้อนวาบ ตอนนี้แม้เพียงเธอบอกว่าอยากจะได้พระจันทร์ เขาก็จะเก็บลงมาให้เธอได้

เธอน่ารักจริง ๆ เลย

หมูผัดเปรี้ยวหวานกับซุปปลายังรับได้ แต่มะระผัดไข่ข่มเกินไป เธอทิ้งให้มู่เฉินหย่วนทั้งจาน โตขนาดนี้ยังไม่เคยคิดว่ากินข้าวจะกินแล้วทุกข์ทรมานได้

ถังซินส่งข้อความถึงจู่ซือซือ : น้องสาว พี่โชคดีมากจริง ๆ พี่อิจฉาเธอนะ

จู่ซือซือ : ฮะ ฮะ ฮะ เจ้เรียกฉันว่าอะไรนะ เรียกใหม่อีกทีซิ

ถังซิน : น้องสาว

จู่ซือซือโอนให้สองแสนทันที

จู่ซือซือ : ฉันจะดูแลชิงเฟิงเป็นอย่างดีแน่นอน เจ้วางใจเถอะ

ถังซิน : เงินนี้...

จู่ซือซือ : ไม่พอใช่ไหม

ถังซินพอจะพิมพ์บอก “ไม่ต้องหรอก” จู่ซือซือก็โอนมาอีกสองแสน แถมยังส่งภาพใหญ่ ๆ ของแพ็คเกจฤดูใบไม้ร่วงใหม่สองสามภาพมาให้อีก ถามเธอว่าชอบอันไหนหรือว่าอยากได้ทั้งหมดเลย

ถังซินลบตัวอักษรเหล่านั้นออกแล้วแอบรับสี่แสนมาเงียบ ๆ

ถังซิน : กวนชิงเฟิง ไอ้หมอนั่นมันไม่ดีกับเธอหรือเปล่า เธอมาพี่มาได้นะ พี่จะแก้แค้นให้

จู่ซือซือ : จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ เจ้ดีที่สุดเลย รักเจ้ที่สุดเลย