รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 248

บทที่ 248 คุณมู่ คุณทำอาหารเป็นด้วยเหรอเนี่ย

ถังซิน : เขากับโมโมยผิงหยินเป็นอะไรกันเหรอ

กวนชิงเฟิง : คุณป้าของโมโมยผิงหยินแต่งงานกับกวนลี่หลั่ง โมโมยผิงหยินเป็นถังตี้ (ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นน้องชายฝั่งพ่อ)

ก้นบึ้งของหัวใจถังซินมีความเหน็บหนาวพรั่งพรูออกมา

ที่แท้ผู้หญิงที่ชื่อโมโมยผิงหยินมีภูมิหลังอย่างนี้นี่เอง ไม่เพียงแต่เป็นครอบครัวเดียวกันกับพ่อคนเก่า หนำซ้ำเขายังเป็นคู่หมั้นของแฟนเก่าเธอด้วย

เรื่องคลับเฮาส์ ไม่แน่ว่าหลินเฉิงจี๋อาจจะไปหาเกาพินถิงให้ทำก็ได้

“เป็นอะไรไปเหรอ” มู่เฉินหย่วนเห็นสีหน้าเธอไม่ดีจึงถาม “เห็นอะไรเหรอ”

ถังซินเม้มปาก “โมโมยเหม่ยซีเป็นคนของหลินเฉิงจี๋”

“จริงเหรอ” มู่เฉินหย่วนเลิกคิ้วขึ้นแต่กลับไม่แปลกใจ “ผมรู้นานแล้วว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา ดังนั้นพอเธอเข้ามาในตระกูลมู่ก็เลยไม่ได้ใช้เธอมาก เรื่องใหญ่ส่งให้ผู้ช่วยจางหมด”

“เขาทำไมถึงได้...” ถังซินสะอื้น ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เธอคิดว่าหลินเฉิงจี๋ขีดจำกัด เรื่องพวกนี้เขาไม่ทำแน่นอน ที่แท้เขาก็เป็นคนแบบนั้นมาตลอด แค่เธอมองเขาดีเกินไป

“เรื่องพวกนี้ผมจะจัดการเอง คุณเลิกคิดถึงได้มันแล้ว” มู่เฉินหย่วนคว้ามือเธอมาจูบแล้วเปลี่ยนเรื่อง “มื้อเที่ยงอยากกินอะไรล่ะ ผมทำให้คุณกิน”

“คุณเนี่ยนะ” ถังซินหันหน้าไปมองเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจมาก “คุณทำอาหารเป็นด้วยเหรอคะ”

“ไม่เป็นหรอก”

“...”

หลังจากที่ซื้อผักผลไม้ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตมาได้แล้ว มู่เฉินหย่วนก็พาถังซินกลับไปที่วิลล่า พอแตะคีย์การ์ด ทั้งสองคนก็ได้ยินเสียงดังลอดออกมาจากข้างในแต่ไม่ชัด ไม่รู้ว่ามีโจรเข้ามาหรือเปล่า

“คุณยืนอยู่ตรงนี้นะ ผมจะเข้าไปดูก่อน”

พอเข้าไปมู่เฉินหย่วนก็เห็นคนสองคนลับ ๆ ล่อ อยู่ในห้องรับแขกไม่รู้ว่าทำอะไร

“ผู้ช่วยจาง” มู่เฉินหย่วนจำคนในนั้นหนึ่งคนได้จึงพูดอย่างน่าหวาดกลัว “นายไม่ทำงานทำการ ถ่อมาทำอะไรที่วิลล่าฉัน แล้วเข้ามาได้ยังไงเนี่ย”

ผู้ช่วยจางรีบหดหัวกลับแล้วทักทายเขาเบา ๆ “ประธานมู่ คุณกลับมาแล้วเหรอครับ”

มู่เฉินหย่วนมองเขาอย่างไร้อารมณ์ แล้วละสายตาไปมองผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ อีกคนที่ยังคงกำลังยัดอะไรอยู่ข้างหลังตู้ ข้างหูมีผมขาว ๆ ด้วย

“พ่อ...”

“ร้องเสียงดังทำไม ฉันไม่ได้หูหนวกนะ” ท่านมู่เอาของยัดเข้าไปเสร็จถึงได้ลุกขึ้นแล้วมองบนใส่มู่เฉินหย่วน “ฉันมาดูแกหน่อยไม่ได้หรือไง”

มู่เฉินหย่วนถาม “เมื่อกี้ท่านกำลังทำอะไร”

ท่านมู่อ้างเหตุผล “บ้านแกหนูเยอะ เมื่อกี้ฉันจับหนูให้แก”

“...”

ถังซินที่อยู่ด้านนอกได้ยินความเคลื่อนไหว ดูเหมือนเป็นเสียงของผู้ช่วยจาง พอเธอเข้าบ้านนอกจากจะเจอผู้ช่วยจางแล้วท่านมู่ก็อยู่ด้วย “ท่านมู่ ท่านสบายดีแล้วเหรอคะ”

“อยู่โรงพยาบาลมาสักพัก ดีขึ้นมาแล้วละ” ท่านมู่ยิ้มตาหยีแล้วพูด “นี่ไม่ใช่กลัวว่าเฉินหย่วนอยู่คนเดียวแล้วจะเหงาเกินไปก็เลยมาดู ๆ เขาหน่อยสินะ”

ถังซินเขินจนไม่รู้ว่าวางมือไว้ตรงไหนดี

เป็นวิลล่าของมู่เฉินหย่วนแท้ ๆ แต่ทุกครั้งเธอมาเปิดเผยเหมือนกับเป็นบ้านของตัวเอง

ทำเกินไปหรือเปล่านะ

“หนูนึกขึ้นมาได้ว่ามีธุระพอดี ถ้างั้นหนู...”

พอถังซินคิดหาข้ออ้างปลีกตัวออกมา ท่านมู่ก็ไอแรง ๆ สองที ผู้ช่วยจางรีบไปพยุงเขา “คุณท่านไม่เป็นไรใช่ไหมครับ ดูท่าทางต้องส่งท่านไปโรงพยาบาลแล้ว”

ท่านมู่พยักหน้าหงิก ๆ “เฮ่อ ฉันมันแก่แล้ว...”

“ประธานมู่ คุณถัง ผมพาคุณท่านไปก่อนนะครับ” ผู้ช่วยจางพยุงท่านมู่ออกไป

ตอนใกล้จะไปแล้วท่านมู่ก็เข้าไปใกล้ ๆ มู่เฉินหย่วนที่อยู่ข้างหน้าแล้วเตือนเบา ๆ “นั่นฉันไปหามาเองเลยนะ ถ้าแกกล้าทำมันพังต่อไปอย่ากลับไปหาฉันอีก”