รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 255

บทที่ 255 ไอ้โทรศัพท์บ้าเอ้ย

รองประธานจ้าวโมโหจนเกือบจะคุมสติเอาไว้ไม่อยู่ แต่ดันอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เลยยังต้องอดทนอดกลั้นเอาไว้สุดชีวิต

เขาพุ่งเป้าไปที่ช่วงเวลาที่ถังซินเปลี่ยนบริษัทสั้น ไม่สอดคล้องกับหลักการทำงานมากดดันเธอ ไม่ให้เธอเข้ามาในตระกูลมู่ได้ ตราบใดที่มู่เฉินหย่วนกล้าถือหางถังซิน พวกผู้ถือหุ้นจะต้องรู้แน่นอนและจะไม่พอใจด้วย

คิดไม่ถึงเลยว่ามู่เฉินหย่วนจะใช้ลูกไม้นี้ ถึงกับแอบซื้อเหอชวนเงียบ ๆ เหอชวนกลายเป็นกิจการของตระกูลมู่ไปแล้ว ถังซินกลับตระกูลมู่ได้อย่างง่ายดาย คนอื่นจะพูดอะไรได้ล่ะ

รองประธานจ้าวมองมู่เฉินหย่วนอย่างหมองหม่น แววตาฉายความหวาดกลัวออกมา

เขาดูถูกผู้ชายคนนี้มากเกินไป

ไพ่ใบนี้ของมู่เฉินหย่วน ชนะมาตรการปฏิบัติของทุกคนเลยไม่มีใครพูดอะไรอีก

การประชุมสิ้นสุดลง ทุกคนก็ทยอยออกจากห้องประชุม

พอคนแยกย้าย ถังซินก็พุ่งไปหาชายหนุ่มด้วยความโมโห “คุณซื้อเหอชวนเอาไว้นานแล้วใช่ไหมคะ ก่อนหน้านี้ที่ฉันเข้าเหอชวนง่ายดายก็เป็นฝีมือคุณคอยชักใยอยู่เบื้องหลังด้วยใช่ไหมคะ”

“คุณฉินขอให้ผมซื้อเองนะ”

“คุณนี่มัน...” ถังซินกลืนคำหยาบลงไป กัดฟันจ้องเขา “มูลค่าทางตลาดของเหอชวนสูงไม่ใช่น้อยเลย คุณฉินคงโดนถีบหัวถึงขายเหอชวนให้หรอก”

มู่เฉินหย่วนเนิบ ๆ “แม้ว่าตระกูลมู่ถือหุ้นเหอชวนร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่อนุญาตให้ประกอบกิจการเองได้ ดังนั้นเหอชวนก็ยังเป็นของคุณฉินอยู่ จะถือว่าขายได้ไงล่ะ”

“คุณ คุณนี่มัน！” ถังซินโมโหจนไม่รู้จะพูดอะไร แต่กลับรู้สึกอบอุ่นใจ “คุณชอบหาคนมาช่วย ฉันจะไปได้เรียนรู้อะไรล่ะ”

“ผมช่วยคุณแก้ปัญหาที่ไม่จำเป็น เรื่องอื่นคุณก็แก้ปัญหาเองไง” มู่เฉินหย่วนพูด “ถ้าคุณไม่มีความสามารถ ต่อให้ไปเหอชวนก็ไม่โอเคหรอก คุณลองคิดดูสิ เพราะว่าคุณมีความสามารถมาก คนของเหอชวน ไหนจะคุณฉินอีกถึงเคารพคุณใช่ไหมล่ะ”

ถังซินคิดว่าเขาพูดมีเหตุผล

เธอเข้าเหอชวนง่ายดาย แต่ก็อยู่ไม่ง่ายเลย มีหลายเรื่องที่จัดการด้วยตัวเอง พึ่งพาตัวเองทั้งนั้น

“ถ้างั้นการประมูลรถไฟความเร็วสูงล่ะคะ” ถังซินเอามือสองข้างเท้าเก้าอี้ที่ชายหนุ่มนุ่งอยู่แล้วมองอย่างใกล้ชิด “การประมูลนี้มีหลายบริษัทมากมายขนาดนั้น ทำไมถึงดันตกไปเป็นของเหอชวนได้ล่ะคะ”

มาคิด ๆ ดูตอนนี้แล้วอะไร ๆ ก็ดูแปลกไปหมด

มู่เฉินหย่วนหัวเราะเบา ๆ “คุณไม่แปลกใจเหรอว่าทำไมผมถึงรับปากส้งจิ้งเหอ”

ถังซินอึ้ง จากนั้นก็เข้าใจขึ้นมาฉับพลันแล้วพูดขึ้นมาว่า “ส้งจิ้งเหอบอกว่ายอมยกการประมูลให้เหอชวนแต่คุณต้องแต่งงานหลอก ๆ หับเขาเพื่อคว้าหุ้นตระกูลส้งใช่ไหมคะ”

“คุณนี่นับวันยิ่งฉลาดขึ้นนะเนี่ย”

“มู่เฉินหย่วน คุณนี่มัน...จริง ๆ เลยนะ” ถังซินไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีเลยว่าเขา “ปกติคุณก็หึงมากเกินไปจนทำให้มันยุ่งเหยิงขนาดนี้ คุณรู้ไหมว่าเพราะเรื่องการแต่งงานปลอม ๆ ของพวกคุณ ทำเอาคุณวี่เขา...”

มู่เฉินหย่วนส่งเสียง “หืม” ออกมาแล้วมองเธอด้วยความสงสัย “พี่ชายผมทำไมเหรอ”

“ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ”

เธอไม่สามารถพูดได้อยู่แล้ว เธอเองก็เข้าใจผิดเรื่องนี้เหมือนกันเลยเซ็นสัญญาประเภทนั้นไป ขืนพูดออกมาขายหน้าแย่ เลยได้แต่เปลี่ยนเรื่อง “ฉันนึกว่าจะได้เห็นพี่น้องพวกคุณฆ่ากันเองแล้วเสียอีก”

“สมองคุณคิดอะไรอยู่นะ” มู่เฉินหย่วนลงโทษด้วยการหยิกแก้มเธอแรง ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “คุณเคยเห็นผมจับมือกับส้งจิ้งเหอเสียเมื่อไหร่ล่ะ”

เขาไม่ได้สนใจส้งจิ้งเหอแต่แรกอยู่แล้ว

ถ้าไม่ใช่เพราะมีข้อตกลงความร่วมมือกัน หลังจากที่รู้เรื่องของส้งจิ้งเหอกับวี่เหวินถิงแล้วคงอยู่ห่าง ๆ นานแล้ว

“คุณอย่าหยิกสิ” ถังซินปัดมือของเขาแต่กลับถูกชายหนุ่มคว้ามือเอาไว้แล้วดึงเข้ามาใกล้จนทั้งสองคนอยู่ใกล้ชิดกัน

มู่เฉินหย่วนพูด “ถังซิน ผมช่วยคุณแค่เรื่องเล็กน้อย ผลของเรื่องเหล่านั้นเกิดจากคุณเป็นคนทำเองนะ เป็นเพราะว่าคุณเก่งมากพอถึงได้ความเคารพจากคนรอบข้างไง”

“การประมูลรถไฟความเร็วสูงนั้น เป็นเพราะส้งจิ้งเหอรับปากว่าจะถอนตัวไม่เสนอราคาให้กับตระกูลมู่ ที่เหอชวนชนะการประมูลได้ก็เพราะความพยายามของคุณกับทีมงานของคุณ ไม่ได้เกี่ยวกับฉันนะคะ”

ถังซินบ่นพึมพำ ๆ “คนในทีมก็ยืมมาจากตระกูลมู่ ยังบอกว่าไม่ได้ช่วยฉันอีกเหรอ”

“ทำไมคุณถึงชอบเอาแต่คิดถึงเรื่องไร้สาระนะ” มู่เฉินหย่วหัวเราะอย่างจนปัญญา “ถ้าคุณไม่มีความสามารถ ผมจะให้ยืมคนจากตระกูลมู่ไปจะไปมีประโยชน์เหรอ คุณนี่ไม่มั่นใจในตัวเองเอาเสียเลยนะ”

“เพราะฉันเพิ่งเข้ามาเกี่ยวข้องงานชิ้นนี้...”