รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 256

บทที่ 256 ตอนที่เจอกันครั้งแรก คิดไม่ถึงเลยว่าจะชอบคุณขนาดนี้ (1)

“คุณมาได้ยังไงคะเนี่ย” ถังซินอึ้งอยู่สักพักพอนึกขึ้นมาได้ว่านี่คือห้องทำงานก็รีบลากเขาเข้ามาข้างในแล้วเปิดระบบกระจกหมอกป้องกันไม่ให้คนข้างนอกเห็น

“ผู้จัดการถัง ที่นี่คือตระกูลมู่นะ” มู่เฉินหย่วนเตือนเธอด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนิด ๆ “ผมมาแผนกอะไรก็เป็นสิทธิของผม คุณทำแบบนี้...เหมือนกับเป็นขโมยเลยนะ”

เขาไม่เห็นจะต้องทำตัวลับ ๆ ล่อ เพราะบอกคนอื่นไม่ได้เลยนี่น่า！

ถังซินพูดอย่างอารมณ์เสีย “คุณไปแผนกอื่นไม่มีปัญหาแน่นอนค่ะ ประเด็นมันอยู่ที่มีคนนินทาพวกเรานะสิคะ คุณมาหาฉันที่นี่อีก ไม่รู้ว่าพวกเขาจะคิดยังไงกันบ้างนะสิคะ”

“คุณก็เลยหลบหน้าผม แต่ไม่หลบหน้าผู้ช่วยจางใช่ไหมล่ะ”

“ฉันหลบหลบหน้าเขาอะไรกันล่ะคะ” ถังซินรู้สึกแปลก ๆ “เขาคือผู้ช่วย ต่อให้ไปมาหาสู่กันบ่อย ๆ คนเขาก็คิดว่าทำงาน ไม่คิดอะไรมาก”

ดูเหมือนว่าเธอจะได้กลิ่นอะไรตุ ๆ เลยมองมู่เฉินหย่วนอย่างสงสัย “ที่ จู่ ๆ ผู้ช่วยจางก็ไปสาขานิวยอร์ก...”

“ทางนั้นขาดคนจริง ๆ นะ ผมไม่ได้พุ่งเป้าโจมตีเขานะ” มู่เฉินหย่วนพูดเรียบ ๆ เหมือนกับว่าสองวันก่อนเขาไม่ได้หึงจนไล่ผู้ช่วยจางไปนิวยอร์กอย่างไรอย่างนั้น “ถ้าคุณไม่เชื่อ เดือนหน้าผมจะพาคุณไปนิวยอร์ก”

“หนาวขนาดนั้น ฉันไม่อยากไปหรอก” ถังซินปฏิเสธแล้วถามอีก “ประธานมู่มีเรื่องอะไรเหรอคะ”

มู่เฉินหย่วนแกว่งมือเธอให้เธอดู สายตาดูลุ่มลึก “คุณเห็นข้อความของผมชัด ๆ ทำไมไม่ตอบล่ะ”

“ฉัน ฉันมีงานที่ต้องทำนี่”

“คุณตอบข้อความไม่กี่วินาทีเองนะ” ชายหนุ่มเข้าไปใกล้ ๆ เธอ

ถังซินถอยหลัง สุดท้ายก็ไม่มีทางให้ถอยอีกจนหลังติดกำแพงอย่างน่าสงสาร ทั้งสองคนใกล้ชิดกันมาก

เธอห่อไหล่ พยายามเว้นระยะห่าง

“ประธานมู่คะ คุณพูดก็พูดสิคะ ไม่ต้องเข้ามาใกล้ขนาดนี้ได้ไหมคะ”

เห็นเธอยิ่งประหม่า อยากจะหลีกเลี่ยงความสงสัย มู่เฉินหย่วนก็ยิ่งอยากแกล้งเธอ จึงเอาแขนยาวยันกำแพงเอาไว้ โน้มตัวไปสบตาเธอแล้วหัวเราะเบา ๆ “มีอะไรกันยังมีมาแล้วเลย นี่ถือว่าใกล้เหรอ”

“มู่เฉินหย่วน” ถังซินแก้มแดงไปจนถึงใบหู ทุบเขาจ้องเขาจาเขม็ง “คุณโตขนาดนี้แล้ว ทำตัวให้มันมีศีลธรรมหน่อยสิค่ะ อย่าเอาแต่บ้ากามสิ”

“หรือว่าไม่ใช่ล่ะ...”

ขณะที่เขาพูดถังซินก็รีบหยิบลูกพลัมแห้งสองเม็ดจากจานเล็กบนโต๊ะยัดใส่ปากเขาไป

ชายหนุ่มเปรี้ยวจนคิ้วขมวดสีหน้าพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

ถังซินหัวเราะแต่ก็ได้ใจไม่ถึงสองวินาทีก็โดนมู่เฉินหย่วนจูบประกบปากแน่นกันลูกพลัมแห้งกลิ้งเข้าไปในปากของเธอ ทั้งเปรี้ยวทั้งยั่วยวน

พอจูบเสร็จ มู่เฉินหย่วนก็หัวเราะเบา ๆ “ขอบคุณนะ ผู้จัดการถัง อร่อยมากเลย”

อีตาลามกจกเปรต！

“ผู้จัดการถังคะ ฉันมาขอลาหยุดค่ะ”

บรรยากาศห้องทำงานกำลังเร่าร้อน แต่ประตูกระจก จู่ๆ ก็ถูกผลักออก แล้วมีคนเดินเข้ามาหนึ่งคน

ถ้งซินรีบหยิบเอกสารบนโต๊ะหนึ่งฉบับแล้วออกห่างจากมู่เฉินหย่วน ตอนที่เพื่อนร่วมงานเข้ามา เธอก็ยืนอยู่ข้างกระถางต้นไม้แล้ว

“ประธานมู่！” เสี่ยวหนานเห็นว่ามู่เฉินหย่วนก็อยู่ด้วยจึงรีบทักทาย

มู่เฉินหย่วนตอบกลับ “อืม” ด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เธอจะมาขอลาหยุดไม่ใช่เหรอ” ถังซินกลัวเสี่ยวหนานจะคิดมากเลยเปิดปากพูดดึงสายตาของเธอมา “เอาใบลามาให้ฉันสิ”

“อ๋อ ๆ จริงด้วย” เสี่ยวหนานรีบยื่นใบลาให้ถังซิน แล้วพูดอย่างเกรงใจว่า “ผู้จัดการ พ่อแม่ของฉันไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอก ฉันอยากพาพวกเขาไปเที่ยวให้ทั่วเลย ขอลาสักหนึ่งอาทิตย์ได้ไหมคะ”

“ได้สิ ช่วงนี้งานไม่เยอะพอดี”

ถังซินเซ็นใบลาให้อย่างรวดเร็ว แถมยังถามเขาอีกว่าเขาจะไปยังไง เสี่ยวหนานบอกว่าแฟนลาหยุดเป็นเพื่อนเธอ เพียงแต่ว่าสองวันก่อนรถโดนชนท้ายหนักมากเลยเอาไปซ่อมที่ร้าน 4s พวกเขาต้องนั่งรถไฟความเร็วสูงไป

“แฟนเธอลางานกลับไปเป็นเพื่อนเธอด้วย ช่างใส่ใจจริง ๆ เลยเนอะ”

“ใช่ค่ะ เขาดีกับฉันมากเลยค่ะ” เสี่ยวหนานยิ้มขึ้นมาใบหน้าก็ดูหวานมาก “เชื่อฟังฉันทุกอย่าง มาอยู่เป็นเพื่อนฉันที่เมืองฉันด้วย ต่อไปก็จะซื้อเรือนหอที่นี่ด้วยค่ะ”

ถังซินอิจฉาความรักของคนอื่นเสียจนทำเอาลูกลพัมแห้งในปากนอกจากจะไม่หวานแล้ว กลับยิ่งเปรี้ยวขึ้นไปอีกด้วย

ในขณะที่เสี่ยวหนานขอลาหยุดแล้วกำลังจะไป ถังซินนึกอะไรขึ้นมาได้จึงเรียกเธอเอาไว้หยิบกุญแจรถออกมาจากในลิ้นชัก “ฉันให้พวกเธอยืมรถดีกว่า พาพ่อแม่ไปเที่ยวจะได้สะดวกหน่อย”