บทที่ 256 ตอนที่เจอกันครั้งแรก คิดไม่ถึงเลยว่าจะชอบคุณขนาดนี้ (1)
“คุณมาได้ยังไงคะเนี่ย” ถังซินอึ้งอยู่สักพักพอนึกขึ้นมาได้ว่านี่คือห้องทำงานก็รีบลากเขาเข้ามาข้างในแล้วเปิดระบบกระจกหมอกป้องกันไม่ให้คนข้างนอกเห็น
“ผู้จัดการถัง ที่นี่คือตระกูลมู่นะ” มู่เฉินหย่วนเตือนเธอด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนิด ๆ “ผมมาแผนกอะไรก็เป็นสิทธิของผม คุณทำแบบนี้...เหมือนกับเป็นขโมยเลยนะ”
เขาไม่เห็นจะต้องทำตัวลับ ๆ ล่อ เพราะบอกคนอื่นไม่ได้เลยนี่น่า!
ถังซินพูดอย่างอารมณ์เสีย “คุณไปแผนกอื่นไม่มีปัญหาแน่นอนค่ะ ประเด็นมันอยู่ที่มีคนนินทาพวกเรานะสิคะ คุณมาหาฉันที่นี่อีก ไม่รู้ว่าพวกเขาจะคิดยังไงกันบ้างนะสิคะ”
“คุณก็เลยหลบหน้าผม แต่ไม่หลบหน้าผู้ช่วยจางใช่ไหมล่ะ”
“ฉันหลบหลบหน้าเขาอะไรกันล่ะคะ” ถังซินรู้สึกแปลก ๆ “เขาคือผู้ช่วย ต่อให้ไปมาหาสู่กันบ่อย ๆ คนเขาก็คิดว่าทำงาน ไม่คิดอะไรมาก”
ดูเหมือนว่าเธอจะได้กลิ่นอะไรตุ ๆ เลยมองมู่เฉินหย่วนอย่างสงสัย “ที่ จู่ ๆ ผู้ช่วยจางก็ไปสาขานิวยอร์ก...”
“ทางนั้นขาดคนจริง ๆ นะ ผมไม่ได้พุ่งเป้าโจมตีเขานะ” มู่เฉินหย่วนพูดเรียบ ๆ เหมือนกับว่าสองวันก่อนเขาไม่ได้หึงจนไล่ผู้ช่วยจางไปนิวยอร์กอย่างไรอย่างนั้น “ถ้าคุณไม่เชื่อ เดือนหน้าผมจะพาคุณไปนิวยอร์ก”
“หนาวขนาดนั้น ฉันไม่อยากไปหรอก” ถังซินปฏิเสธแล้วถามอีก “ประธานมู่มีเรื่องอะไรเหรอคะ”
มู่เฉินหย่วนแกว่งมือเธอให้เธอดู สายตาดูลุ่มลึก “คุณเห็นข้อความของผมชัด ๆ ทำไมไม่ตอบล่ะ”
“ฉัน ฉันมีงานที่ต้องทำนี่”
“คุณตอบข้อความไม่กี่วินาทีเองนะ” ชายหนุ่มเข้าไปใกล้ ๆ เธอ
ถังซินถอยหลัง สุดท้ายก็ไม่มีทางให้ถอยอีกจนหลังติดกำแพงอย่างน่าสงสาร ทั้งสองคนใกล้ชิดกันมาก
เธอห่อไหล่ พยายามเว้นระยะห่าง
“ประธานมู่คะ คุณพูดก็พูดสิคะ ไม่ต้องเข้ามาใกล้ขนาดนี้ได้ไหมคะ”
เห็นเธอยิ่งประหม่า อยากจะหลีกเลี่ยงความสงสัย มู่เฉินหย่วนก็ยิ่งอยากแกล้งเธอ จึงเอาแขนยาวยันกำแพงเอาไว้ โน้มตัวไปสบตาเธอแล้วหัวเราะเบา ๆ “มีอะไรกันยังมีมาแล้วเลย นี่ถือว่าใกล้เหรอ”
“มู่เฉินหย่วน” ถังซินแก้มแดงไปจนถึงใบหู ทุบเขาจ้องเขาจาเขม็ง “คุณโตขนาดนี้แล้ว ทำตัวให้มันมีศีลธรรมหน่อยสิค่ะ อย่าเอาแต่บ้ากามสิ”
“หรือว่าไม่ใช่ล่ะ...”
ขณะที่เขาพูดถังซินก็รีบหยิบลูกพลัมแห้งสองเม็ดจากจานเล็กบนโต๊ะยัดใส่ปากเขาไป
ชายหนุ่มเปรี้ยวจนคิ้วขมวดสีหน้าพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
ถังซินหัวเราะแต่ก็ได้ใจไม่ถึงสองวินาทีก็โดนมู่เฉินหย่วนจูบประกบปากแน่นกันลูกพลัมแห้งกลิ้งเข้าไปในปากของเธอ ทั้งเปรี้ยวทั้งยั่วยวน
พอจูบเสร็จ มู่เฉินหย่วนก็หัวเราะเบา ๆ “ขอบคุณนะ ผู้จัดการถัง อร่อยมากเลย”
อีตาลามกจกเปรต!
“ผู้จัดการถังคะ ฉันมาขอลาหยุดค่ะ”
บรรยากาศห้องทำงานกำลังเร่าร้อน แต่ประตูกระจก จู่ๆ ก็ถูกผลักออก แล้วมีคนเดินเข้ามาหนึ่งคน
ถ้งซินรีบหยิบเอกสารบนโต๊ะหนึ่งฉบับแล้วออกห่างจากมู่เฉินหย่วน ตอนที่เพื่อนร่วมงานเข้ามา เธอก็ยืนอยู่ข้างกระถางต้นไม้แล้ว
“ประธานมู่!” เสี่ยวหนานเห็นว่ามู่เฉินหย่วนก็อยู่ด้วยจึงรีบทักทาย
มู่เฉินหย่วนตอบกลับ “อืม” ด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เธอจะมาขอลาหยุดไม่ใช่เหรอ” ถังซินกลัวเสี่ยวหนานจะคิดมากเลยเปิดปากพูดดึงสายตาของเธอมา “เอาใบลามาให้ฉันสิ”
“อ๋อ ๆ จริงด้วย” เสี่ยวหนานรีบยื่นใบลาให้ถังซิน แล้วพูดอย่างเกรงใจว่า “ผู้จัดการ พ่อแม่ของฉันไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอก ฉันอยากพาพวกเขาไปเที่ยวให้ทั่วเลย ขอลาสักหนึ่งอาทิตย์ได้ไหมคะ”
“ได้สิ ช่วงนี้งานไม่เยอะพอดี”
ถังซินเซ็นใบลาให้อย่างรวดเร็ว แถมยังถามเขาอีกว่าเขาจะไปยังไง เสี่ยวหนานบอกว่าแฟนลาหยุดเป็นเพื่อนเธอ เพียงแต่ว่าสองวันก่อนรถโดนชนท้ายหนักมากเลยเอาไปซ่อมที่ร้าน 4s พวกเขาต้องนั่งรถไฟความเร็วสูงไป
“แฟนเธอลางานกลับไปเป็นเพื่อนเธอด้วย ช่างใส่ใจจริง ๆ เลยเนอะ”
“ใช่ค่ะ เขาดีกับฉันมากเลยค่ะ” เสี่ยวหนานยิ้มขึ้นมาใบหน้าก็ดูหวานมาก “เชื่อฟังฉันทุกอย่าง มาอยู่เป็นเพื่อนฉันที่เมืองฉันด้วย ต่อไปก็จะซื้อเรือนหอที่นี่ด้วยค่ะ”
ถังซินอิจฉาความรักของคนอื่นเสียจนทำเอาลูกลพัมแห้งในปากนอกจากจะไม่หวานแล้ว กลับยิ่งเปรี้ยวขึ้นไปอีกด้วย
ในขณะที่เสี่ยวหนานขอลาหยุดแล้วกำลังจะไป ถังซินนึกอะไรขึ้นมาได้จึงเรียกเธอเอาไว้หยิบกุญแจรถออกมาจากในลิ้นชัก “ฉันให้พวกเธอยืมรถดีกว่า พาพ่อแม่ไปเที่ยวจะได้สะดวกหน่อย”
“ผู้จัดการคะ จะดีเหรอคะ”
“ยังไงซะฉันก็โดนเพิกถอนใบขับขี่แล้ว ขับรถก็ไม่ได้” ถังซินหัวเราะแล้วเอากุญแจรถยัดใส่มือเธอ “พวกเธอเอาไปขับแทนฉันก็ดี รถจอดอยู่นานสนิมจะได้ไม่เกาะรถ”
เสี่ยวหนานถามด้วยความสงสัย “ผู้จัดการขับรถดีมาก ถูกเพิกถอนใบขับขี่ได้ยังไงล่ะคะ”
“อารมณ์ชั่ววูบน่ะ”
เสี่ยวหนานตอบ “อ๋อ” แต่ก็ไม่ได้ถามอีก หยิบใบลาแล้วก็ออกไป
ถังซินหันกลับไปเห็นอีตาลามกยังคงยืนเฉยอยู่ตรงนั้น ไฟแห่งความโมโหก็ลุกโชนขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล “ประธานมู่คะ ถ้าคุณไม่มีเรื่องอะไรก็ออกไปค่ะ ฉันยังมีงานที่ต้องทำอีกเป็นกอง”
“มี ขอใบลาผมหน่อยสิ”
“คุณลาหยุดกับแผนกเลขาเอาก็ได้นี่คะ จะเอาใบลาทำไมล่ะ” ถังซินบ่นพึมพำ เห็นชายหนุ่มยืนหัวรั้นอยู่ต่อหน้าเหมือนกับว่าถ้าไม่ให้ใบลาก็จะไม่ไป จึงหยิบเอาใบลาออกมาจากลิ้นชักอย่างจนใจ”
มู่เฉินหย่วนเขียนไปบรรทัดหนึ่งแล้วเซ็นชื่อหยิบเอาให้ถังซินดู “ช่วงนี้ผู้จัดการถังเหนื่อยมาก ผมจะให้ผู้จัดการถังหยุดไปพักผ่อนดี ๆหนึ่งวัน”
“ฉันไม่เหนื่อย ไม่อยากพักผ่อนค่ะ” ถังซินอยากจะไปหยิบไปลา “คุณอย่าดื้อสิ”
ชายหนุ่มเดิมทีก็ตัวสูงอยู่แล้วพอชูมือขึ้น ถังซินก็แตะไม่ถึงแม้แต่มุมไลลาเลยจ้องเขาตาเขม็งด้วยความโมโห แต่ชายหนุ่มกลับยักคิ้ว ดูท่าทางอารมณ์ดีไม่น้อย
“มู่เฉินหย่วน คุณเอาใบลามาให้ฉันนะ”
“คุณต้องพักผ่อนนะ”
“ฉันไม่อยากพักค่ะ” ถังซินพูดด้วยความโมโห “ฉันอยากทำงานหาเงินไม่ได้หรือไง”
มู่เฉินหย่วนส่าย ๆ หัว แล้วพูดเสียงเข้ม “ไม่ได้ เพราะพรุ่งนี้ผมอยากพักผ่อนกับคุณ”
“...”
“ผมเอาไปลาลงไปข้างล่างนะ คุณทำงานไปเถอะ”
ขณะที่มู่เฉินหย่วนจากไป ถังซินเพิ่งได้สติกลับมาเลยถามเขาอย่างอดทนว่า “เอาไปทำไมคะ”
“ไปอวดแฟน”
พอได้ยินชายหนุ่มพูดขนาดนี้ ถังซินก็ยิ้มมุมปาก
ช่วงนี้เขาอยู่ใกล้ลู่เหวินซูมากเกินไปหรือเปล่าเลยทำให้ทำตัวแปลก ๆ ไม่ค่อยปกติขนาดนี้
--
ถังซินไม่ได้เอาคำพูดของมู่เฉินหย่วนมาใส่ใจ
ในเมื่อเขาอยากให้ตัวเองหยุด ใบลาก็เขียนแล้ว ถ้างั้นเธอก็อยู่บ้านพักผ่อนดี ๆ ไป เธอกลับไม่ได้สนใจว่าตอนนี้มู่เฉินหย่วนหน้าไม่อายเอาเสียมาก ๆ
เช้ามืดหลี่ซูเจ๋ก็มาเคาะประตูพูดอู้อี้ขึ้นมาทั้ง ๆ ที่ในปากก็กัดแปรงสีฟันอยู่ “ถังถัง ดูเหมือนว่าประธานมู่อยู่ด้านล่างคอนโดของเรานะ เขามาหาเธอหรือเปล่า”
“ไม่มั้ง”
ถังซินทิ้งรองเท้ารองเท้าแตะไปที่ระเบียง ก้มหน้าดู
รถไมบัคจอดอยู่ที่หน้าประตูคอนโด ร่างสูงโปร่งพิงรถอย่างขี้เกียจอยู่
ชายหนุ่มนาน ๆ ทีจะเปลี่ยนจากใส่สูทมาเป็นชุดลำลองสีอ่อนแบบสบาย ๆ เพียงเอนตัวไปด้านข้าง ขาที่นั่งไขว่ห้างก็ดูมีเสน่ห์ บุคลิกดูโดดเด่นสะดุดตาเหมือนกับคุณชายผู้สูงศักดิ์กำลังจะออกจากบ้าน
ถังซินรีบคว้าหลี่ซูเจ๋ กำชับอย่างรอบคอบ “เดี๋ยวพอลงข้างล่างไปแล้ว เธอก็ไปบอกเขาว่าแม่ฉันสุขภาพไม่ดี ฉันไปเฝ้าแม่แล้ว ให้เขาออกไปนะ”
หลี่ซูเจ๋มองลงไปข้างล่างแว๊บหนึ่ง “ก็เห็นอยู่ว่าประธานมู่เขาอยากเดทกับเธอ จะปฏิเสธทำไมล่ะ”
“ถ้าเขาอยากเดท เขาได้เดทกับผู้หญิงเยอะแยะถมเถไป” ถังซินพึมพำ ๆ เธอรู้อยู่แล้วดังนั้นจึงสับสนมากไง เพราะว่าใจเธอยังไม่พร้อม”
“แต่ประธานมู่อยากเดทกับเธอนะ”
“เธออย่าพูดมากสิ เดี๋ยวพอลงไปก็ไล่ ๆ เขาไปก็พอ”
“ถังถัง ฉันว่าเธอเหมือนนกกระทานะเลยนะ”
“กวนทีนนะเธออ่ะ”
ขณะที่ถังซินกำลังคิดหาวิธีอยู่ด้านบนอยากไล่มู่เฉินหย่วนไป ทว่าด้านล่างลู่เหวินซูก็ขับรถเข้ามาหิ้วอาหารเช้าลงจากรถอย่างอารมณ์ดีสุด ๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน
สนุกมากๆๆๆ...