รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 257

บทที่ 257 ตอนที่เจอกันครั้งแรก คิดไม่ถึงเลยว่าจะชอบคุณขนาดนี้ (2)

“อ้าว พี่รองนี่หว่า！” ลู่เหวินซูเห็นมู่เฉินหย่วนพิงรถอยู่ กวาดตามองเขาแว๊บหนึ่งแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “แต่งตัวเฟี้ยวขนาดนี้ จะพาคุณถังออกไปใช่ป่ะ”

มู่เฉินหย่วนมองเขาอย่างเย็นชาแว๊บหนึ่ง “ไสหัวไปซะ！”

“ก็ได้！”

“เดี๋ยวก่อน” พอลู่เหวินซูจะไป มู่เฉินหย่วนก็เรียกเขาไว้อีกแล้วจ้องถุงอาหารเช้าที่เขาถืออยู่ในมือ “ทำไมนายหิ้วอาหารเช้ามานี่ล่ะ”

“แฟนผมอยู่ที่นี่ ผมเอาอาหารเข้ามาก็ปกติไม่ใช่เหรอ” ลู่เหวินซูพูดไปหัวเราะชอบใจไปแถวยังแซวเขาอีก “แน่นอน ผมเป็นคนอารมณ์ดี พี่รองไม่เข้าใจหรอก”

มู่เฉินหย่วนล็อกรถ “ฉันจะขึ้นไปกับนายด้วย”

ลู่เหวินซูทำหน้ากลัว ๆ พูดเสียงสั่น ๆ “พี่รอง พี่ พี่อยากแย่งแฟนผมเหรอ”

“นายคิดว่าใครเขาจะเป็นเหมือนนายที่เจ้าชู้สิ้นเปลืองอย่างนั้นเหรอ”

“พี่รอง พี่เกินไปแล้วนะ นางฟ้าน้อยเขาชื่อว่าสาวน้อยน่ารัก พี่เข้าใจไหม” ลู่เหวินซูพูดด้วยความโมโห แต่กลับถูกมู่เฉินหย่วนกวาดสายตามองจนท่าทางดุดันคลายลงทันที

หลังจากที่ได้ยินเสียงกริ่งดัง หลี่ซูเจ๋ก็รีบวิ่งมา พอเปิดประตูออกก็โดนลู่เหวินซูขโมยจูบ

“นางฟ้าน้อย คิดถึงผมหรือเปล่า”

“คิดถึงบ้าอะไรล่ะ คุณทำเมคอัพฉันเละหมดแล้วเนี่ย” หลี่ซูเจ๋บ่น เมื่อเอามือหนึ่งข้างปัดเขาออกไปถึงได้เห็นว่านอกประตูยังมีมู่เฉินหย่วนยืนอยู่ด้วย “ประธานมู่ก็มาด้วยเหรอคะ”

มู่เฉินหย่วนตอบ “อืม” คำเดียว สีหน้าเรียบเฉย “ผมมีธุระมาหาคุณถังนิดหน่อย”

“ประธานมู่ไม่ได้จังหวะเลย ซินซินไม่อยู่ค่ะ” หลี่ซูเจ๋จงใจพูดเสียงดังอย่างเนียน ๆ “เขาไปเฝ้าคุณแม่ที่โรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ”

“จริงเหรอ”

“ใช่ ใช่ค่ะ” สายตาอันคมกริบของชายหนุ่มทำเอาหลี่ซูเจ๋หน้าสั่น เธอเลยไปหลบอยู่ในอ้อมอกของลู่เหวินซู “ประธานมู่ไปหาที่โรงพยาบาลเถอะค่ะ พวกเราจะทานอาหารเช้ากัน”

ลู่เหวินซูก็พูดอย่างไม่พอใจ “พี่รอง พี่ทำแฟนผมกลัวแล้วนะ คุณถังไม่อยู่ก็ไม่อยู่สิ พี่ขับรถไปโรงพยาบาลในเมืองไม่กี่นาทีเองนะ”

ขณะที่มู่เฉินหย่วนจะหันตัวออกไป ห้องนอนด้านในห้องหนึ่งก็เปิดออก ถังซินอมแปรงสีฟันเดินออกมาในสภาพที่ใส่ชุดนอนอยู่แถมผมเผ้าก็ยุ่งเหยิงด้วย

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เห็นสองสามคนที่อยู่หน้าประตู อ้าปากก็พูด “นางฟ้าน้อย เดี๋ยวเธอเอาขยะออกไปด้วยนะ อ่อจริงสิ ถ้าเขาถามว่าโรงพยาบาลไหน ก็บอกมั่ว ๆ ไปก็ได้ เขาจะได้ไม่ต้องไปหาฉันที่โรงพยาบาลจริง ๆ ...”

พูด ๆ ไป พอเห็นคนที่อยู่หน้าประตูชัดเจน ก็หยุดพูดทันที

พอมู่เฉินหย่วนสบตาเธอ ริมฝีปากบางก็ยิ้มเล็กน้อย “คุณถัง อรุณสวัสดิ์ครับ”

ถังซินจิตหลุดไปสามวินาทีจากนั้นก็กลับเข้าห้องปิดประตูไป

ลู่เหวินซูอุทาน “ว้าว” ออกมาแล้วไปถามหลี่ซูเจ๋ “ที่รัก ไหนคุณบอกว่าถังซินไปโรงพยาบาลเมื่อคืนไง”

“ใช่ค่ะ เขาอาจจะกลับมากลางดึกมั้ง” หลี่ซูเจ๋ทำเป็นหัวเราะ ฮา ฮา ยอมใจถังซินเค้าจริง ๆ

ให้ตัวเองปิดบังให้ สุดท้ายเธอก็โป๊ะแตกเสียก่อน！

ลู่เหวินซูแค่มองหน้าพี่รองของตัวเองก็รู้สึกว่าจะอยู่ตรงนี้ไม่ได้ จึงวางอาหารเช้าลงทันที มือหนึ่งกอดหลี่ซูเจ๋ มือหนึ่งหยิบเสื้อโค้มของเธอกับกระเป๋า

“พี่รอง พี่ยังไม่ได้ทานข้าวเช้าใช่ไหมล่ะ อาหารเช้าพวกนี้ไว้ให้พี่กับถังซินนะ พวกเราจะออกไปกินข้างนอก” พูดจบเขาก็พาหลี่ซูเจ๋ออกไปอย่างรวดเร็วราวกับสายลม

ในลิฟต์ หลี่ซูเจ๋ตบ ๆ หน้าอก พูดอย่างช็อก ๆ “ซินซินจะไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”

ลู่เหวินซูส่งเสียง “หึ” ออกมา “ดูจากสีหน้าของพี่รองผมแล้ว บอกยากนะ”

“...”

มู่เฉินหย่วนรออยู่ที่ห้องรับแขกอย่างอดทน พอนานเข้าก็มองนาฬิกาข้อมือ

หญิงสาวอยู่ในห้องหนึ่งชั่วโมงแล้ว

เขาเดินไปเคาะประตูห้องแล้วพูดเสียงเข้ม “คุณถัง ผมให้เวลาคุณอีกสิบนาทีนะ ถ้าคุณยังไม่ออกมาอีก ผมจะถีบประตูแล้วนะ”

จากนั้นก็รอต่อไป

หลังจากนั้นสิบนาที มู่เฉินหย่วนเห็นประตูห้องยังไม่เปิดออกก็ขมวดคิ้ว พออยากจะไปใช้กำลังเปิดประตู ประตูห้องก็ถูกถึงเปิดออกมาเอง ถังซินมองเขาอย่างไม่พอใจแว๊บหนึ่ง

“ประธานมู่ คุณมีธุระอะไรคะ”