รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 257

บทที่ 257 ตอนที่เจอกันครั้งแรก คิดไม่ถึงเลยว่าจะชอบคุณขนาดนี้ (2)

“อ้าว พี่รองนี่หว่า！” ลู่เหวินซูเห็นมู่เฉินหย่วนพิงรถอยู่ กวาดตามองเขาแว๊บหนึ่งแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “แต่งตัวเฟี้ยวขนาดนี้ จะพาคุณถังออกไปใช่ป่ะ”

มู่เฉินหย่วนมองเขาอย่างเย็นชาแว๊บหนึ่ง “ไสหัวไปซะ！”

“ก็ได้！”

“เดี๋ยวก่อน” พอลู่เหวินซูจะไป มู่เฉินหย่วนก็เรียกเขาไว้อีกแล้วจ้องถุงอาหารเช้าที่เขาถืออยู่ในมือ “ทำไมนายหิ้วอาหารเช้ามานี่ล่ะ”

“แฟนผมอยู่ที่นี่ ผมเอาอาหารเข้ามาก็ปกติไม่ใช่เหรอ” ลู่เหวินซูพูดไปหัวเราะชอบใจไปแถวยังแซวเขาอีก “แน่นอน ผมเป็นคนอารมณ์ดี พี่รองไม่เข้าใจหรอก”

มู่เฉินหย่วนล็อกรถ “ฉันจะขึ้นไปกับนายด้วย”

ลู่เหวินซูทำหน้ากลัว ๆ พูดเสียงสั่น ๆ “พี่รอง พี่ พี่อยากแย่งแฟนผมเหรอ”

“นายคิดว่าใครเขาจะเป็นเหมือนนายที่เจ้าชู้สิ้นเปลืองอย่างนั้นเหรอ”

“พี่รอง พี่เกินไปแล้วนะ นางฟ้าน้อยเขาชื่อว่าสาวน้อยน่ารัก พี่เข้าใจไหม” ลู่เหวินซูพูดด้วยความโมโห แต่กลับถูกมู่เฉินหย่วนกวาดสายตามองจนท่าทางดุดันคลายลงทันที

หลังจากที่ได้ยินเสียงกริ่งดัง หลี่ซูเจ๋ก็รีบวิ่งมา พอเปิดประตูออกก็โดนลู่เหวินซูขโมยจูบ

“นางฟ้าน้อย คิดถึงผมหรือเปล่า”

“คิดถึงบ้าอะไรล่ะ คุณทำเมคอัพฉันเละหมดแล้วเนี่ย” หลี่ซูเจ๋บ่น เมื่อเอามือหนึ่งข้างปัดเขาออกไปถึงได้เห็นว่านอกประตูยังมีมู่เฉินหย่วนยืนอยู่ด้วย “ประธานมู่ก็มาด้วยเหรอคะ”

มู่เฉินหย่วนตอบ “อืม” คำเดียว สีหน้าเรียบเฉย “ผมมีธุระมาหาคุณถังนิดหน่อย”

“ประธานมู่ไม่ได้จังหวะเลย ซินซินไม่อยู่ค่ะ” หลี่ซูเจ๋จงใจพูดเสียงดังอย่างเนียน ๆ “เขาไปเฝ้าคุณแม่ที่โรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ”

“จริงเหรอ”

“ใช่ ใช่ค่ะ” สายตาอันคมกริบของชายหนุ่มทำเอาหลี่ซูเจ๋หน้าสั่น เธอเลยไปหลบอยู่ในอ้อมอกของลู่เหวินซู “ประธานมู่ไปหาที่โรงพยาบาลเถอะค่ะ พวกเราจะทานอาหารเช้ากัน”

ลู่เหวินซูก็พูดอย่างไม่พอใจ “พี่รอง พี่ทำแฟนผมกลัวแล้วนะ คุณถังไม่อยู่ก็ไม่อยู่สิ พี่ขับรถไปโรงพยาบาลในเมืองไม่กี่นาทีเองนะ”

ขณะที่มู่เฉินหย่วนจะหันตัวออกไป ห้องนอนด้านในห้องหนึ่งก็เปิดออก ถังซินอมแปรงสีฟันเดินออกมาในสภาพที่ใส่ชุดนอนอยู่แถมผมเผ้าก็ยุ่งเหยิงด้วย

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เห็นสองสามคนที่อยู่หน้าประตู อ้าปากก็พูด “นางฟ้าน้อย เดี๋ยวเธอเอาขยะออกไปด้วยนะ อ่อจริงสิ ถ้าเขาถามว่าโรงพยาบาลไหน ก็บอกมั่ว ๆ ไปก็ได้ เขาจะได้ไม่ต้องไปหาฉันที่โรงพยาบาลจริง ๆ ...”

พูด ๆ ไป พอเห็นคนที่อยู่หน้าประตูชัดเจน ก็หยุดพูดทันที

พอมู่เฉินหย่วนสบตาเธอ ริมฝีปากบางก็ยิ้มเล็กน้อย “คุณถัง อรุณสวัสดิ์ครับ”

ถังซินจิตหลุดไปสามวินาทีจากนั้นก็กลับเข้าห้องปิดประตูไป

ลู่เหวินซูอุทาน “ว้าว” ออกมาแล้วไปถามหลี่ซูเจ๋ “ที่รัก ไหนคุณบอกว่าถังซินไปโรงพยาบาลเมื่อคืนไง”

“ใช่ค่ะ เขาอาจจะกลับมากลางดึกมั้ง” หลี่ซูเจ๋ทำเป็นหัวเราะ ฮา ฮา ยอมใจถังซินเค้าจริง ๆ

ให้ตัวเองปิดบังให้ สุดท้ายเธอก็โป๊ะแตกเสียก่อน！

ลู่เหวินซูแค่มองหน้าพี่รองของตัวเองก็รู้สึกว่าจะอยู่ตรงนี้ไม่ได้ จึงวางอาหารเช้าลงทันที มือหนึ่งกอดหลี่ซูเจ๋ มือหนึ่งหยิบเสื้อโค้มของเธอกับกระเป๋า

“พี่รอง พี่ยังไม่ได้ทานข้าวเช้าใช่ไหมล่ะ อาหารเช้าพวกนี้ไว้ให้พี่กับถังซินนะ พวกเราจะออกไปกินข้างนอก” พูดจบเขาก็พาหลี่ซูเจ๋ออกไปอย่างรวดเร็วราวกับสายลม

ในลิฟต์ หลี่ซูเจ๋ตบ ๆ หน้าอก พูดอย่างช็อก ๆ “ซินซินจะไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”

ลู่เหวินซูส่งเสียง “หึ” ออกมา “ดูจากสีหน้าของพี่รองผมแล้ว บอกยากนะ”

“...”

มู่เฉินหย่วนรออยู่ที่ห้องรับแขกอย่างอดทน พอนานเข้าก็มองนาฬิกาข้อมือ

หญิงสาวอยู่ในห้องหนึ่งชั่วโมงแล้ว

เขาเดินไปเคาะประตูห้องแล้วพูดเสียงเข้ม “คุณถัง ผมให้เวลาคุณอีกสิบนาทีนะ ถ้าคุณยังไม่ออกมาอีก ผมจะถีบประตูแล้วนะ”

จากนั้นก็รอต่อไป

หลังจากนั้นสิบนาที มู่เฉินหย่วนเห็นประตูห้องยังไม่เปิดออกก็ขมวดคิ้ว พออยากจะไปใช้กำลังเปิดประตู ประตูห้องก็ถูกถึงเปิดออกมาเอง ถังซินมองเขาอย่างไม่พอใจแว๊บหนึ่ง

“ประธานมู่ คุณมีธุระอะไรคะ”

มู่เฉินหย่วนเอาถุงชอปปิ้งให้เธอ “ซื้อเสื้อผ้าให้ เปลี่ยนซะ เราออกไปเที่ยวกัน”

“เดี๋ยวฉันจะไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลค่ะ”

“ผมไปส่งคุณ”

“แม่ฉันไม่อยากเห็นคุณค่ะ”

“ไม่เป็นไร ผมรอคุณอยู่หน้าประตูห้องคนไข้”

โดนโต้กลับทุกประโยคกลับมา ถังซินรู้สึกท้อใจนิด ๆ “ก็ได้ ก็ได้ ฉันออกไปข้างนอกกับคุณก็ได้ แต่ฉันมีเสื้อผ้าของฉันค่ะ”

มู่เฉินหย่วนพูดเนิบ ๆ “ไม่ต้องเปลี่ยนก็ได้ ถ้างั้นออกไปไม่ใส่หน้ากาก”

“ฉันเปลี่ยนก็ได้ค่ะ” ถังซินกัดฟันพูด ดึงถุงที่อยู่ในมือของเขามาอย่างแรง ขณะที่ปิดประตู แร็กดอลล์น้อยก็ส่ายหางออกมาพุ่งชนเข้าอย่างจังแล้วล้มลงบนเท้าของมู่เฉินหย่วน

มู่เฉินหย่วนตัวแข็งทื่อ มองสัตว์มีขนทั้งตัวนี้ สีหน้าก็ค่อย ๆ บึ้งตึง

เขามองไปทางถังซิน “คุณเอาแมวออกไปซิ”

“นี่มันบ้านของฉัน มันอยากจะอยู่ตรงไหนก็ให้มันอยู่ไปค่ะ” ถังซินหัวเราะชอบอกชอบใจในความโชคร้ายของเขา จากนั้นก็เตือนเขา “ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้แหละค่ะ ประธานมู่ คุณมันเหมือนแมวกวักอันธพาลชะมัด”

“...”

มู่เฉินหย่วนมองขนขาว ๆ บนเท้า มุมปากก็ยืดออกท่าทางพูดไม่ออก พอเขาเอาเท้าหนีแร็กดอลล์น้อยก็บังเอิญพลิกตัวลงไปบนเท้าเขาอีกแล้วร้องเหมียว ๆ

“แกลุกขึ้นมาได้ไหม” เดิมทีแค่มีหมาตัวเดียวที่บ้านก็รำคาญจะแย่อยู่แล้ว ยังดีที่ไม่มีขนอะไร แต่แร็กดอลล์ตัวนี้แมร่งขนฟูทั้งตัว น่ากลัวชะมัดเลย

ไม่เข้าใจจริง ๆ ทำไมถังซินต้องเลี้ยงมันด้วย

“แกออกไปเลยนะ”

“ถ้าฉันอารมณ์ไม่ดี ฉันจะเตะแกได้นะ”

“แกอย่ามองฉันแล้วเอาตัวพลิกไปพลิกมา อย่ามาทับรองเท้าแตะของฉันสิ”

ในห้องรับแขก ท่านประธานผู้น่าเกรงขามจ้องแมวตาเขม็ง พูดข่มขู่ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ไปสามนาทีเต็ม ๆ

มู่เฉินหย่วนถือโอกาสมันพลิกตัวดึงเท้าออกแล้วรีบจ้ำอ้าววิ่งไปหาโซฟา

คนยังไม่ทันนั่ง แร็กดอลล์น้อยก็รีบวิ่งขึ้นมาพุ่งชนแล้วทิ้งตัวลงบนเท้าเขาอีก

เห็นท่าทางไร้เหตุผลของแร็กดอลล์น้อย มู่เฉินหย่วนอดที่จะยิ้มไม่ได้ แต่ขนทั้งตัวของมันก็ยังทำให้เขาไม่กล้ายื่นมือออกไปลูบอยู่ดีจึงทำได้แต่มองมันแล้วถอนหายใจอย่างปลง ๆ “ถ้าเจ้านายแกติดคนขนาดนี้เหมือนแกก็ดีสินะ”

เพียงแต่ว่าถ้าผู้หญิงคนนั้นว่านอนสอนง่าย อารมณ์ดีหน่อย นั่นก็ไม่ใช่เธอแล้ว

แต่เขาก็ชอบความดื้อรั้นของเธอ

ถังซินออกมาจากห้อง ได้ยินแว่ว ๆ ว่ามู่เฉินหย่วนกำลังพูดอยู่จึงถาม “คุณพูดอะไรคะ”

“พูดว่าแมวตัวนี้น่ารักจริง ๆ เลย” มู่เฉินหย่วนเงยหน้าพูด เห็นหญิงสาวใส่ชุดผ้าลำลองที่เหมือนกันกับเขาแต่ท่อนล่างใส่กระโปรงพีททำให้เห็นคู่เรียวขายาว ๆ โผล่ออกมาชัดเจน

แต่งตัวสวย แต่งหน้าสวย แน่นอนว่าเขาก็ไม่พอใจอยู่แล้ว

มู่เฉินหย่วนพูดอย่างไม่พอใจ “มีกระโปรงยาวไม่ใช่เหรอ ทำไมใส่กระโปรงสั้นขนาดนี้ล่ะ”

“ฉันไม่ได้ไปวิ่งสักหน่อย จะใส่กางเกงทำไมล่ะ น่าเกลียดไป” ถังซินรู้สึกว่าการแต่งตัวของตัวเองไม่มีปัญหา “กระโปรงตัวนี้ใส่เข้าเสื้อผ้าตัวอื่นได้อีกหลายตัวเลยนะคะ แถมยังเป็นกางเกงด้วย ไม่โป๊หรอกค่ะ”

“คุณกลัวออกไปแล้วหนาวขาเหรอ”

“วันนี้ไม่หนาวสักหน่อย” ถังซินมองไปข้างนอกแว๊บหนึ่ง “คุณดูสิ พระอาทิตย์ใหญ่ขนาดนี้”

“ไปเปลี่ยนซะ”

“ฉันไม่เปลี่ยน” ถังซินอดทนมาหลายครั้งจนสุดจะทนแล้ว “คุณเรียกให้ฉันออกไป ยังจะมาเรื่องมากอีก คุณว่างมากเหรอคะ วันนี้ฉันพูดให้ตรง ๆ เลยนะ จะให้ฉันออกไปแบบนี้ หรือว่าคุณจะออกไปคะ”

พอเห็นเธอขมวดคิ้วจ้องตัวเองด้วยความโกรธจริง ๆ มู่เฉินหย่วนจึงถอยหลังไปหนึ่งก้าว “ไม่ต้องเปลี่ยนเป็นกางเกงก็ได้ แต่เปลี่ยนให้ยาวหน่อย ให้มันคลุมถึงข้อเท้า”

ถังซินหายใจไม่ออกแล้ว “ใส่กระโปรงแบบนั้นสู้ใส่กางเกงยังจะดีเสียกว่า”

“ถ้างั้นคุณไปเปลี่ยนเถอะ”

“...”

ถังซินมองเขาสามวินาที ยิ่งมองหน้าเขายิ่งอยากจะคว้าลงมา สุดท้ายก็โมโหมากจนกลับเข้าห้องไป