รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 258

บทที่ 258 ตอนที่เจอกันครั้งแรก คิดไม่ถึงเลยว่าจะชอบคุณขนาดนี้ (3)

ระหว่างกางเกงขายาวกับกระโปรงยาว ถังซินเลือกกระโปรงยาวดีกว่า

เห็นมู่เฉินหย่วนรังเกียจแร็กดอลล์น้อยมาก พอจะเดินไปก็จงใจอุ้มแร็กดอลล์น้อยมาลูบ ๆ แล้ว หอม ๆ

มู่เฉินหย่วนหน้าบึ้งตึงสุด ๆ

ถังซินยิ้มแป้นแล้วพูด “โทษทีนะคะ ประธานมู่ ฉันชอบแมวของฉันม๊ากมากเลยค่ะ”

“คุณจงใจทำ”

ถังซินหัวเราะ “ฮึ ๆ”

ใครใช้ได้ผู้ชายคนนี้ชอบไปเต๊าะเธอที่บริษัทล่ะ เอะอะก็จูบเอา ๆ

จูบสิ แน่จริงคุณก็จูบอีกสิ

มู่เฉินหย่วนถามถังซินว่าจะไปเยี่ยมคุณแม่ที่โรงพยาบาลไหม ถังซินบอกว่ากวนชิงเฟิงไปกับจู่ซือซือแล้ว เขาเลยเลิกถามแล้วพาถังซินไปสวนสนุกเลย

ตอนที่ตรวจบัตรเข้าไปถังซินก็มองไปรอบ ๆ อยู่นานมากแล้วจึงพูดเล่น ๆ ว่า “รู้จักกับคุณมู่มาตั้งนาน คิดไม่ถึงเลยว่าคุณมู่จะชอบสวนสนุกแฮปปี้แบบนี้ด้วย”

มู่เฉินหย่วนมองเธอ “ผมไม่ชอบหรอก แต่เดาว่าคุณชอบก็เลยพาคุณมา”

ถังซินโดนหยอดคำหวานจนใจเต้นแรง

ยังไม่ทันที่หน้าเธอจะแดงขึ้นมาชายหนุ่มก็พูดอย่างน่าเกลียดออกมา “ผมเลยบอกให้คุณเปลี่ยนไปใส่กางเกงไง คุณก็จะใส่กระโปรงให้ได้ เล่นอะไรเดี๋ยวกระโปรงก็บินไปถึงหน้าคุณหรอก”

“มู่เฉินหย่วน คุณสู้น้องชายฉันไม่ได้จริง ๆ เลยนะ” ถังซินเอากระเป๋าทุบเขาแรง ๆ “ทุเรศชะมัดเลย”

ไม่เคยเห็นผู้ชายที่ขวานผ่าซากแบบนี้มาก่อนเลย

ถังซินอยากเดินเล่นไปทั่ว อยากไปไหนก็ไป มู่เฉินหย่วนบอกให้เดินไปตามเส้นทาง อย่าเดินมั่วซั่ว แต่หลังจากที่โดนถังซินมองบนไปสองสามรอบก็จนใจเดินตามเธอไป

“ฟ้าดินสองฮีโร่คืออะไรอ่ะ”

มู่เฉินหย่วนมองเที่ยวโหลวจี (เครื่องเล่นที่มีลักษณะเป็นที่นั่งดึงคนขึ้นไปสูง ๆ แล้วปล่อยตัวลงมาอย่างรวดเร็ว) ที่อยู่ไกล ๆ แล้วพูดเรียบ ๆ “น่าจะสนุกมากนะ อยากไปไหมล่ะ”

“งั้นก็ไปเถอะกันค่ะ”

พอได้ขึ้นไปนั่งบนเที่ยวโหลวจีเก้าอี้ที่นั่งก็ยกสูงขึ้นจากด้านล่างสู่ด้านบนด้วยความเร็วสูง ทำให้ตัวลอยสูงอยู่กลางอากาศเกือบร้อยเมตร ถังซินอ้าปากกรี๊ดคอแตก

เสียงตะโกนด่าของเธอโดนลมพัดปลิวหายไปกลางอากาศ

“มู่เฉินหย่วน คุณมันไม่ใช่คน”

“เลิกตะโกนได้แล้ว ไม่ได้สูงสักหน่อย” มู่เฉินหย่วนโดนบีบมือจนเจ็บนิด ๆ น้ำเสียงไม่พอใจชัดเจนมาก

“คุณหุบปากซะ”

สามนาทีผ่านไปก็ลงมาจากเครื่องเล่น เธอขาสั่น ๆ คว้ากระเป๋าได้ก็ตีมู่เฉินหย่วนอย่างแรงไปหนึ่งที “คุณมันเลวมาก คิดไม่ถึงเลยว่าจะหลอกฉันว่ามันเครื่องนี้เล่นสนุกมาก”

มู่เฉินหย่วนยักไหล่ “ผมคิดว่าใช้ได้นะ แต่มันต่ำไปหน่อย”

ถังซินเตะขาเขาสองข้างอย่างแรง

นอกจากม้าหมุนกับเรือไวกิ้งแล้ว อย่างอื่นเธอก็หลงกลมู่เฉินหย่วนหมด ตื่นเต้นหวาดเสียวมากจนหัวใจเต้นเร็วมากมาตลอด โดยเฉพาะอย่างยิ่งรถไฟเหาะ

เส้นทางที่รถไฟเหาะเดินบิดเป็นเกลียวเหมือนขนมหมาฮวา หมุนตัวเร็วมาก ตอนที่ผ่านทางที่เป็นรูปตัวยู เก้าอี้นั่งทั้งหมดไหลลงไปทำเอาแต่ละคนกรี๊ดไปตาม ๆ กัน เสียงเพลงครึกครื้นยังคงบรรเลงอยู่ใต้เก้าอี้ ราวกับว่ากำลังเย้าแหย่คนอยู่

พอลงมาจากรถไฟเหาะได้ ถังซินรู้สึกว่าจิตวิญญาณของเธอยังไม่กลับมา

ตอนที่ไปดูรูปภาพในคอมพิวเตอร์ เธอก็พบว่าตัวเองจับมือมู่เฉินหย่วนแน่นมาก หลับตาปี๊ หน้าเครียดหวาดกลัว ส่วนชายหนุ่มนอกจากโดนลมตีจนหัวฟูผมเผ้ายุ่งเหยิงนอกนั้นทั้งหมดก็ดูปกติมาก

มู่เฉินหย่วนควักเงินออกมาให้เถ้าแก่ “ช่วยผมล้างออกมาหน่อยนะครับ”

“อย่า ๆ ค่ะ ไม่เอาค่ะ” ถังซินลากเขาจะเดินออกไปแล้วพูดอย่างอาย ๆ “รูปนี้ดูแล้วมันน่าขายหน้ามากเกินไปนะคะ”

“คุณถังคิดมากไปหรือเปล่า” มู่เฉินหย่วนพูดแบบจะหัวเราะก็ไม่หัวเราะ “ผมมาที่แบบนี้ไม่บ่อยนัก เลยอยากซื้อรูปไปเป็นที่ระลึกเฉย ๆ”

ถังซินจ้องเขาแว๊บหนึ่ง โกรธจนเดินออกไป

ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังหัวเราะเบา ๆ

เจอบูธที่มียิงลูกโป่ง ถังซินอยากจะโชว์ฝีมือเอง อยากทำให้มู่เฉินหย่วนต้องอับอาย แต่คิดไม่ถึงเลยว่ามู่เฉินหย่วนใช้ปืนกระบอกเดียวยิงลูกโป่งบนกำแพงไปหมดเลยจนได้รางวัลพิเศษ

เดินมาถึงสถานที่หนึ่งที่มีคอกบ่อกบ

ผู้เล่นยืนอยู่นอกเส้นสีแดง ในสระน้ำมีกบทั้งหมดแปดตัว ในแต่ละคอกก็สามารถเลือกของรางวัลได้

ถังซินโชคดี ในคอกมีกบอยู่สี่ตัว ยังไม่ทันจะได้โอ้อวดก็เห็นมู่เฉินหย่วนค่อย ๆ โยนห่วงลงไป ห่วงในมือเหลืออยู่หนึ่งห่วง พอโยนไปก็ลงกบที่เหลืออยู่ตัวนึงเลย

พนักงานพูดชม “คุณเก่งมากจริง ๆ ไกลขนาดนั้นยังโยนลงทั้งหมดเลย”

“แค่โชคดีละน่ะ” มู่เฉินหย่วนยิ้มบาง ๆ แล้วหันหน้าไปมองถังซิน “เลือกรางวัลสิ”

ถังซินกัดฟันกรอด ๆ “คุณมู่ คุณทำให้ฉันขายหน้า”

“เปล่าจริง ๆ นะ”

“...”

ถังซินโกรธจนกระอักเลือก เดินไปเลือกตุ๊กตาตัวที่สวยที่สุดบนชั้นมาด้วยความโกรธ

พนักงานยื่นของขวัญให้เธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแถมยังพูดอีกว่า “ด้านหน้าเลี้ยวซ้ายไปมีการแข่งวิ่ง ของรางวัลคือลิปสติกสีแดงยี่ห้อทอมฟอร์ด พวกคุณลองไปดูก็ได้นะคะ”

“ลิปสติกสีแดงจริง ๆ เหรอคะ”

“ใช่ค่ะ บริษัททอมฟอร์ดเป็นสปอนเซอร์ของกิจกรรมที่พวกเราจัดนี้ แถมยังเป็นรุ่นสีเบอร์ที่เป็นลิมิเต็ดด้วยนะคะ”

ได้ยินพนักงานพูดขนาดนี้ ถังซินก็รู้สึกตื่นเต้นมาก ลากมู่เฉินหย่วนพุ่งไปทางนั้นอย่างแรง

ไปถึงที่แล้วพอดูก็เห็นฝูงชนเต็มไปหมด

บริษัททอมฟอร์ดมาจัดการแข่งขันวิ่งระยะสั้นหนึ่งพันเมตรที่สวนสนุก อนุญาตให้ผู้หญิงแข่งได้เท่านั้น แข่งครั้งละยี่สิบคน ใครวิ่งถึงเส้นชัยก่อนสามารถไปเลือกลิปสติกสีแดงแท่งใดก็ได้หนึ่งแท่งจากพนักงาน

ถังซินรีบไปลงชื่อสมัครอย่างรวดเร็ว

เห็นเธอดีใจขนาดนี้ มู่เฉินหย่วนไม่สนุกด้วย “แค่ลิปสติกสีแดงแท่งเดียว กลับไปซื้อเอาก็ได้นี่”

“ผู้ชายขวานผ่าซากอย่างคุณจะไปเข้าใจอะไรล่ะคะ” ถังซินมองบนใส่เขาแล้วพูดอย่างอารมณ์เสีย “พวกที่อยู่ในตู้กระจกนั่นเป็นรุ่นลิมิเต็ดของปีที่แล้ว มีจำนวนจำกัด ขายหมดแล้วก็ไม่มีของแล้วนะคะ”

“ปีที่แล้วฉันนอนหลับเพลินไปหน่อย พอเปิดเว็บดูของที่อยากซื้อก็หมดแล้ว วันนี้มีโอกาสได้ลิปสติกสีแดงแท่งที่อยากได้นั้นแล้ว ฉันจะต้องทำชิงมันมาให้ได้อย่างสุดชีวิต”

“คุณมีความมุมานะมันก็เป็นเรื่องดีอยู่ เพียงแต่ว่า...” มู่เฉินหย่วนมอง ๆ เสื้อผ้าของเธอ “กลุ่มหนึ่งยี่สิบคน ต้องเป็นคนแรกถึงได้เลือกลิปสติกสีแดง คุณใส่กระโปรงอยู่ คุณมั่นใจว่าจะวิ่งชนะเขาได้เหรอ”

ถังซินก้มหน้ามองกระโปรงยาวของตัวเอง ตบหัวอย่างแรงแล้วพูดอย่างหงุดหงิดว่า “จริงด้วย ใส่กระโปรงอยู่สู้ไม่ไปแข่งยังจะดีเสียกว่า รู้งี้ใส่กางเกงขายาวออกจากบ้านแล้ว”

มู่เฉินหย่วนยักคิ้ว “ผมบอกให้คุณเปลี่ยน คุณก็จะใส่กระโปรงให้ได้”

“คุณอย่ามาซ้ำเติมสิ ช่วยกันคิดหาวิธีสิ”

“ผมโทรไปสั่งให้คนเอาเสื้อผ้ามาให้”

“รอเสื้อผ้ามาส่ง ฉันว่าของที่ฉันอยากได้ก็คงโดนเลือกไปแล้วนะสิ” ถังซินเหลือบมองเคาน์เตอร์แล้วมองกระโปรงของตัวเองอีกที รู้สึกกระวนกระวายมากจริง ๆ

ก้าวพลาดไปครั้งเดียวจะเสียใจไปตลอดชีวิต

“ถ้างั้นก็ไม่มีทางเลือกแล้ว” มู่เฉินหย่วนเก็บมือถือ เขาเห็นถังซินจ้องตัวเองตาไม่กระพริบก็ขมวดคิ้ว รู้สึกมีลางไม่ดี

“คุณมองผมแบบนี้ทำไมเนี่ย”

ถังซินยิ้มให้เขา น้ำเสียงออดอ้อนนิด ๆ “คุณมู่ คุณช่วยอะไรฉันหน่อยสิคะ”

“กติกาเขาไม่ให้ผู้ชายลงแข่ง”

“ฉันไม่ได้อยากให้คุณไปแข่งนะ” เธอหยุดพูดชั่วครู่ สายตาจ้องไปที่ตัวเขา “ฉันอยากได้กางเกงของคุณค่ะ”

“...”

ถังซินขอร้องมู่เฉินหย่วนอย่างหน้าด้าน ๆ ตื้ออยู่ห้านาทีเต็ม ๆ ในที่สุดก็ลากเขาเข้าห้องน้ำไป

“ผมไปซื้อให้คุณตัวหนึ่งดีกว่านะ”

พอเห็นสัญลักษณ์ห้องน้ำหญิงแล้ว มู่เฉินหย่วนก็หันตัวเดินหนี

“ไม่ทันแล้วค่ะ” ถังซินใช้กำลังผลักเขาเข้าห้องน้ำหญิงแล้วเอาป้ายสัญลักษณ์ว่ากำลังทำความสะอาดวางไว้ด้านนอกด้วย “กระโปรงฉันยืดหยุ่นได้ คุณใส่ได้แน่นอนค่ะ”

เห็นมู่เฉินหย่วนยืนอยู่ไม่ขยับเขยื้อน ถังซินก็ค่อนข้างร้อนใจ “คุณถอดสิ ใกล้ถึงตาฉันแล้วนะคะ”

“ไม่เอา มันน่าขายหน้ามากเกินไป”

ถังซินเอามือเกี่ยวคอชายหนุ่มแล้วจูบลงไปอย่างหนักหน่วง

จูบเสร็จก็ถอยหลัง หายใจเข้าลึกๆไปพลาง ถอดกางเกงเขาไปพลาง “อย่าได้คืบจะเอาศอก เร็วๆหน่อย”