รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 258

บทที่ 258 ตอนที่เจอกันครั้งแรก คิดไม่ถึงเลยว่าจะชอบคุณขนาดนี้ (3)

ระหว่างกางเกงขายาวกับกระโปรงยาว ถังซินเลือกกระโปรงยาวดีกว่า

เห็นมู่เฉินหย่วนรังเกียจแร็กดอลล์น้อยมาก พอจะเดินไปก็จงใจอุ้มแร็กดอลล์น้อยมาลูบ ๆ แล้ว หอม ๆ

มู่เฉินหย่วนหน้าบึ้งตึงสุด ๆ

ถังซินยิ้มแป้นแล้วพูด “โทษทีนะคะ ประธานมู่ ฉันชอบแมวของฉันม๊ากมากเลยค่ะ”

“คุณจงใจทำ”

ถังซินหัวเราะ “ฮึ ๆ”

ใครใช้ได้ผู้ชายคนนี้ชอบไปเต๊าะเธอที่บริษัทล่ะ เอะอะก็จูบเอา ๆ

จูบสิ แน่จริงคุณก็จูบอีกสิ

มู่เฉินหย่วนถามถังซินว่าจะไปเยี่ยมคุณแม่ที่โรงพยาบาลไหม ถังซินบอกว่ากวนชิงเฟิงไปกับจู่ซือซือแล้ว เขาเลยเลิกถามแล้วพาถังซินไปสวนสนุกเลย

ตอนที่ตรวจบัตรเข้าไปถังซินก็มองไปรอบ ๆ อยู่นานมากแล้วจึงพูดเล่น ๆ ว่า “รู้จักกับคุณมู่มาตั้งนาน คิดไม่ถึงเลยว่าคุณมู่จะชอบสวนสนุกแฮปปี้แบบนี้ด้วย”

มู่เฉินหย่วนมองเธอ “ผมไม่ชอบหรอก แต่เดาว่าคุณชอบก็เลยพาคุณมา”

ถังซินโดนหยอดคำหวานจนใจเต้นแรง

ยังไม่ทันที่หน้าเธอจะแดงขึ้นมาชายหนุ่มก็พูดอย่างน่าเกลียดออกมา “ผมเลยบอกให้คุณเปลี่ยนไปใส่กางเกงไง คุณก็จะใส่กระโปรงให้ได้ เล่นอะไรเดี๋ยวกระโปรงก็บินไปถึงหน้าคุณหรอก”

“มู่เฉินหย่วน คุณสู้น้องชายฉันไม่ได้จริง ๆ เลยนะ” ถังซินเอากระเป๋าทุบเขาแรง ๆ “ทุเรศชะมัดเลย”

ไม่เคยเห็นผู้ชายที่ขวานผ่าซากแบบนี้มาก่อนเลย

ถังซินอยากเดินเล่นไปทั่ว อยากไปไหนก็ไป มู่เฉินหย่วนบอกให้เดินไปตามเส้นทาง อย่าเดินมั่วซั่ว แต่หลังจากที่โดนถังซินมองบนไปสองสามรอบก็จนใจเดินตามเธอไป

“ฟ้าดินสองฮีโร่คืออะไรอ่ะ”

มู่เฉินหย่วนมองเที่ยวโหลวจี (เครื่องเล่นที่มีลักษณะเป็นที่นั่งดึงคนขึ้นไปสูง ๆ แล้วปล่อยตัวลงมาอย่างรวดเร็ว) ที่อยู่ไกล ๆ แล้วพูดเรียบ ๆ “น่าจะสนุกมากนะ อยากไปไหมล่ะ”

“งั้นก็ไปเถอะกันค่ะ”

พอได้ขึ้นไปนั่งบนเที่ยวโหลวจีเก้าอี้ที่นั่งก็ยกสูงขึ้นจากด้านล่างสู่ด้านบนด้วยความเร็วสูง ทำให้ตัวลอยสูงอยู่กลางอากาศเกือบร้อยเมตร ถังซินอ้าปากกรี๊ดคอแตก

เสียงตะโกนด่าของเธอโดนลมพัดปลิวหายไปกลางอากาศ

“มู่เฉินหย่วน คุณมันไม่ใช่คน”

“เลิกตะโกนได้แล้ว ไม่ได้สูงสักหน่อย” มู่เฉินหย่วนโดนบีบมือจนเจ็บนิด ๆ น้ำเสียงไม่พอใจชัดเจนมาก

“คุณหุบปากซะ”

สามนาทีผ่านไปก็ลงมาจากเครื่องเล่น เธอขาสั่น ๆ คว้ากระเป๋าได้ก็ตีมู่เฉินหย่วนอย่างแรงไปหนึ่งที “คุณมันเลวมาก คิดไม่ถึงเลยว่าจะหลอกฉันว่ามันเครื่องนี้เล่นสนุกมาก”

มู่เฉินหย่วนยักไหล่ “ผมคิดว่าใช้ได้นะ แต่มันต่ำไปหน่อย”

ถังซินเตะขาเขาสองข้างอย่างแรง

นอกจากม้าหมุนกับเรือไวกิ้งแล้ว อย่างอื่นเธอก็หลงกลมู่เฉินหย่วนหมด ตื่นเต้นหวาดเสียวมากจนหัวใจเต้นเร็วมากมาตลอด โดยเฉพาะอย่างยิ่งรถไฟเหาะ

เส้นทางที่รถไฟเหาะเดินบิดเป็นเกลียวเหมือนขนมหมาฮวา หมุนตัวเร็วมาก ตอนที่ผ่านทางที่เป็นรูปตัวยู เก้าอี้นั่งทั้งหมดไหลลงไปทำเอาแต่ละคนกรี๊ดไปตาม ๆ กัน เสียงเพลงครึกครื้นยังคงบรรเลงอยู่ใต้เก้าอี้ ราวกับว่ากำลังเย้าแหย่คนอยู่

พอลงมาจากรถไฟเหาะได้ ถังซินรู้สึกว่าจิตวิญญาณของเธอยังไม่กลับมา

ตอนที่ไปดูรูปภาพในคอมพิวเตอร์ เธอก็พบว่าตัวเองจับมือมู่เฉินหย่วนแน่นมาก หลับตาปี๊ หน้าเครียดหวาดกลัว ส่วนชายหนุ่มนอกจากโดนลมตีจนหัวฟูผมเผ้ายุ่งเหยิงนอกนั้นทั้งหมดก็ดูปกติมาก

มู่เฉินหย่วนควักเงินออกมาให้เถ้าแก่ “ช่วยผมล้างออกมาหน่อยนะครับ”

“อย่า ๆ ค่ะ ไม่เอาค่ะ” ถังซินลากเขาจะเดินออกไปแล้วพูดอย่างอาย ๆ “รูปนี้ดูแล้วมันน่าขายหน้ามากเกินไปนะคะ”

“คุณถังคิดมากไปหรือเปล่า” มู่เฉินหย่วนพูดแบบจะหัวเราะก็ไม่หัวเราะ “ผมมาที่แบบนี้ไม่บ่อยนัก เลยอยากซื้อรูปไปเป็นที่ระลึกเฉย ๆ”

ถังซินจ้องเขาแว๊บหนึ่ง โกรธจนเดินออกไป

ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังหัวเราะเบา ๆ

เจอบูธที่มียิงลูกโป่ง ถังซินอยากจะโชว์ฝีมือเอง อยากทำให้มู่เฉินหย่วนต้องอับอาย แต่คิดไม่ถึงเลยว่ามู่เฉินหย่วนใช้ปืนกระบอกเดียวยิงลูกโป่งบนกำแพงไปหมดเลยจนได้รางวัลพิเศษ

เดินมาถึงสถานที่หนึ่งที่มีคอกบ่อกบ