รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 259

บทที่259 คุณจูบแมวแล้วมาจูบผม

มู่เฉินหย่วนก้มหัวลงมองหล่อน สีหน้าดูแย่：“คุณจูบแมวแล้วมาจูบผมเนี่ยนะ？”

“โธ่ เร็วๆหน่อยคุณ！”

ถังซินไม่อยากเถียงกับเขา จึงเอากางเกงเขามาสวมแล้วเดินออกไปอย่างรีบๆแล้วเตือนว่า：“กระโปรงนี้ของLV คุณใส่หลวมๆอย่าทำพัง！”

“......”

มู่เฉินหย่วนทำให้ตัวเองดูเป็นผู้หญิง เขาใส่กระโปรงยาวออกมาจากห้องน้ำหญิง แม้ว่าจะใส่แมสแต่รูปร่างที่สูงเพรียวนั่นต่างดึงดูดสายตาคนที่ผ่านไปมา

เด็กน้อยคนนึงจูงมือแม่ผ่านมาทางนี้

เด็กน้อยเงยหัวขึ้นมองมู่เฉินหย่วนแล้วถามแม่ด้วยเสียงหวานๆ：“คุณแม่ พี่สาวคนนี้สูงจัง เหมือนยักษ์เลย ทำไมแม่เตี้ยขนาดนี้？”

“นี่ไม่ใช่พี่สาว เป็นผู้ชาย”แม้ใช้มือเขกหัวเด็กน้อยไปหนึ่งที

“งั้นทำไมเขาใส่กระโปรงล่ะ？”

แม่ของเด็กนั่นกลัวว่าจะทำให้มู่เฉินหย่วนอับอายจึงพูดเบาๆว่า：“เพราะว่าพี่เขาชอบใส่กระโปรงไงล่ะ”

มู่เฉินหย่วน：“......”

ผู้ชายเอาหมวกดึงลงพยายามปกปิดใบหน้าแล้วเดินกลับไปที่สนามแข่ง เขาเห็นว่าการแข่งขันกำลังอยู่ในช่วงเตรียมตัว

ถังซินอยู่ท่ามกลางผู้หญิงคนอื่นอีกสิบเก้าคนกำลังวอร์มร่างกาย

กางเกงออกกำลังกายสีเทาที่ใส่บนตัวหล่อนใหญ่นิดหน่อย ขากางเกงพับขึ้นไป กางเกงไม่เหมาะกับรูปร่างแต่กลับมีท่าทางดีใจ

“เตรียมตัว！”

พอได้ยินเสียงกรรมการ เหล่าสาวๆก็วิ่งกันออกไป วิ่งแซงกันอย่างเร็ว

แม้ว่าถังซินจะวิ่งอยู่ด้านข้างแต่กลับนำหน้าคนอื่นๆ

สายตาของมู่เฉินหย่วนจ้องไปที่หล่อนเห็นท่าทางที่สู้ตายนั่นก็ส่ายหัวไปยิ้มไปเหมือนมองเห็นด้านที่ไม่เคยเห็นของผู้หญิงคนนี้

แค่ลิปสติกแท่งเดียวแม้ว่าจะมีจำนวนจำกัด แค่ไปที่บริษัทTFเอามาหนึ่งร้อยแท่งก็ได้แล้ว หล่อนกลับเข้าร่วมการแข่งขันด้วยความมุ่งมั่นเพื่อที่จะได้ชนะแล้วได้เลือกลิปสติกที่ชอบ

วิ่งไปได้ครึ่งทางกางเกงก็ตกลงมาจนถังซินเกือบจะสะดุด หล่อนรีบก้มลงม้วนกางเกง เมื่อเห็นผู้หญิงข้างๆวิ่งแซงหล่อน มู่เฉินหย่วนก็กังวลขึ้นมา

หลังจากพับกางเกงขึ้นดีแล้วถังซินก็วิ่งอย่างบ้าคลั่ง ตอนที่ใกล้จะถึงเส้นชัยนั้น ในที่สุดจากที่หกก็วิ่งมาได้ที่หนึ่ง

ศีรษะหล่อนเต็มไปด้วยเหงื่อแต่กลับดีใจอย่างกลับเด็ก หลังจากมองเห็นมู่เฉินหย่วนก็รีบวิ่งเข้าไปจูงมือด้วยรอยยิ้มสดใส มู่เฉินหย่วนก็ยิ้มออกมา

ผู้หญิงเป็นของขวัญที่น่ามหัศจรรย์อย่างหนึ่งจริงๆ！

มู่เฉินหย่วนหยิบกล้องมาถ่ายตอนที่หล่อนได้ชัยชนะได้ยินเสียงโทรศัพท์เบาๆ ต่อมาถึงได้เห็นว่าเป็นโทรศัพท์ของถังซินดังขึ้น เป็นเบอร์โทรของคนแปลกหน้า

เห็นถังซินไปเลือกลิปสติกที่เคาเตอร์เขาเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ

“คุณถัง ฉันโมมอยอี้เอง”ปลายสายพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่นุ่มนวลอย่างมีมารยาท

มู่เฉินหย่วนได้ยินเสียงที่คุ้นเคยอย่างลึกลับหัวใจก็เต้นขึ้นมาอย่างไม่ค่อยสบายใจ

มู่เฉินหย่วนไม่ได้พูดอะไรไป โมมอยอี้จึงพูดต่ออย่างรีบๆว่า“คุณมีเวลาไหม ฉันอยากคุยกับคุณ ไม่เกี่ยวกับกวนลี่หลั่ง เป็นเรื่องอื่น”

“หล่อนไม่อยู่”มู่เฉินหย่วนพูดด้วยเสียงต่ำๆรู้ว่าโมมอยอี้กับกวนลี่หลั่งคือคนในครอบครัวเดียวกัน“ผมว่าแฟนผมกับคุณไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก ต่อไปไม่ต้องโทรมาอีก”

“ฉันมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับคุณถัง”โมมอยอี้ขอร้อง“รบกวนคุณช่วยบอกคุณถังด้วย มาเจอกับฉันหน่อยแค่ไม่กี่นาที......”

เหมือนปลายสายจะมีคนเรียกโมมอยอี้ โมมอยอี้ไม่ได้พูดอะไร

หลังจากนั้นหนึ่งนาทีโทรศัพท์ก็ถูกตัดสาย

มู่เฉินหย่วนมองโทรศัพท์แล้วคิดบางอย่าง นึกได้ว่าเมื่อกี้ที่ได้ยินเสียงของหญิงสาวก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

โมมอยอี้？

เหมือนว่าเขาจะไม่รู้จักคนนั้น ทำไมได้ยินเสียงหล่อนในใจก็ไม่สบายใจขึ้นมา？