รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 280
บทที่ 280 ตัวปัญหามาแล้ว
“ก็คงงั้นน่ะ” โมมอยอี้ยิ้มอย่างฝืนๆ สิบกว่าปีแล้วที่เกิดอะไรขึ้นมากมาย บางอย่างอยากให้มันกลับมาเหมือนเดิมแต่ก็เป็นไปไม่ได้
โมมอยอี้คุยกับคุณแม่ถังสักพัก จากนั้นก็มีสายโทรเข้ามา เธอทำท่าเหมือนมีเรื่องที่ต้องไปสะสาง
“ฉันก็ไม่ได้เอาอะไรมาให้เลย คุณเก็บอันนี้ไว้นะ”โมมอยอี้หยิบซองซองหนึ่งออกมา
“อันนี้ฉันให้พี่ชายนะคะ ”
คุณแม่ถังรีบดันมือเธอกลับไป “ไม่ต้องหรอก คุณยังไม่เจอเขาเลย เดี๋ยวค่อยว่ากันใหม่ก็ได้”
“คุณเห็นฉันเป็นคนนอกเหรอ”
“ฉันได้หมายความว่าอย่างนั้น”
“อย่างนั้นคุณก็รับไว้เถอะ ”โมมอยอี้ยิ้มแล้วเอาซองยัดใส่มือคุณแม่ถัง
“เฉินหย่วนก็มีข้อเสียเยอะ ยังไงคุณแม่ก็ช่วยดูๆไว้หน่อยก็ดีนะคะ”
“ที่ไหนกันล่ะ เขาดีมากนะ แถมยังเก่งอีกต่างหาก”
“เดี๋ยวครั้งหน้าฉันมาเยี่ยมคุณอีกนะคะ”
โทรศัพท์สายนั้นที่โทรมาหาโมมอยอี้เหมือนจะด่วนมากจริงๆ คุยกับคุณแม่ถังเสร็จเธอก็รีบเดินออกมา คุณแม่ถังมองเธอกดลิฟต์ไล่หลัง พลางมองซองที่อยู่ในมือ
“แม่ของเฉินหย่วนสวยจัง แต่ทำไมรู้สึกว่าเขาไม่เหมือนกันเลย หรือเขาจะหน้าเหมือนพ่อนะ”
กินข้าวเสร็จ ถังซินกับมู่เฉินหย่วนกลับมาที่บริษัทพร้อมกัร เธอบอกมู่เฉินหย่วนว่าอยากหยุดสัก2-3วัน มู่เฉินหย่วนยักคิ้ว
“คุณไม่ถามหน่อยเหรอว่าฉันไปไหน”ถังซินถามอย่างอดไม่ได้
“เธอไปไหนล่ะ”มู่เฉินหย่วนถาม
“อยากพักผ่อนบ้าง!”ถังซินพูดอย่างไม่สบอารมณ์
“ฉันอยากไปเที่ยวในที่ที่ไม่มีใครรู้จักฉันน่ะ
“ดูสิ ไม่พูดอะไรอีกละ”
มู่เฉินหย่วนหัวเราะ
“งั้นก็เที่ยวให้สนุกนะ เที่ยวให้สนุกแล้วค่อยกลับมาทำงาน”
ถังซินมองเขาด้วยความสงสัย
แปลกมาก ปกติผู้ชายคนนี้แม้แต่กับน้องชายของเธอ เขายังหึง แต่นี่เธอบอกว่าจะไปเที่ยวคนเดียว เขาไม่ว่าอะไรเลยเหรอ
“มู่เฉินหย่วน”
“ห้ะ!”
“คุณจะปล่อยให้ฉันไม่คนเดียวแบบนี้จริงๆเหรอ”
“ไม่กลัวฉันไปชอบผู้ชายคนอื่นเหรอ”ถังซินหัวเราะ
“จ้างให้เธอก็ไม่กล้า ถึงจะเจอใครแต่เขาไม่มีทางดีเท่าฉันหรอก แล้วก็ไม่มีทางรวยเท่าฉันด้วย”มู่เฉินหย่วนพูดอย่างมั่นใจ
ถังซินเหลือบตามองบน
“คุณนี่มันหลงตัวเองจริงๆ”
“ไม่ใช่หลงตัวเอง เขาเรียกว่าคนมีต้นทุนน่ะ”
ถังซินทำหน้าเอือม
หลังจากถึงบริษัท ถังซินก็รีบจัดการงานที่เร่งด่วนทันทีพร้อมเขียนใบลา จากนั้นก็โทรบอกแม่เธอว่าจะไปเที่ยวต่างประเทศสักระยะ
คุณแม่ถังอยู่บ้าน รู้ว่าถังซินจะไปเที่ยงต่างประเทศกับเพื่อน ก็ไม่ได้ก้าวก่ายอะไรมาก แค่บอกให้เธอดูแลตัวเอง จากนั้นก็พูดว่า “แม่ของมู่เฉินหย่วนสวยมากเลยนะ”
“ห้ะ แม่รู้ได้ยังไง”ถังซินถาม
รูปที่เคยถ่ายกับแม่ของมู่เฉินหย่วน ก็ไม่เคยเอาให้คุณแม่ถังดูนะ
“มู่เฉินหย่วนดูดีขนาดนั้น พ่อแม่เขาต้องดูดีเหมือนกันแน่ๆ”
อย่างนี้นี่เอง
ถังซินนึกถึงรูปถ่ายใบนั้น แม่ของมู่เฉินหย่วนก็สวยจริงๆนั่นแหละ
“ใช่แล้ว แต่เสียดายที่พ่อแม่เขาเสียไปตั้งนานแล้ว”
คุณแม่ถังตกใจ
“พ่อแม่เขาเสียแล้วเหรอ”คุณแม่ถังพูดตะกุกตะกักด้วยความตกใจ
“อื้ม แม่ไม่ได้ติดตามข่าวไง ไม่รู้ก็ไม่แปลก”
“ตอนเขาหกขวบพวกเขาตายจากเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงน่ะ แล้วท่านมู่ก็รับเขาไปเลี้ยง”
“ละแล้วเมื่อเช้า....”
“แม่ เมื่อเช้าเกิดอะไรขึ้นเหรอ”ถังซินถามอย่างสงสัย
คุณแม่ถังอึ้งไปสักพัก ครู่หนึ่งเธอก็ตอบถังซิน
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก เมื่อเช้าแม่เจอเฉินหย่วนน่ะ เห็นสีหน้าไม่ดี เขาคงคิดถึงพ่อแม่”
“สีหน้าไม่ดีเหรอ ฉันไม่เห็นเขาเป็นแบบนั้นเลย”
“ฉันแก่แล้วฉันดูออก แกเทียบฉันไม่ได้หรอก”คุณแม่ถังไม่อยากคุยต่อแล้ว
“เดี๋ยวฉันจะเตรียมอาหารสำหรับพรุ่งนี้ก่อนนะ แค่นี้นะ”
แล้วก็วางสายไป
ถังซินน้อยใจ แม่ใส่ใจอาหารมากกว่าเธอ
วันศุกร์
เจ็ดโมงเช้า ส้งจิ้งเหอมารับถังซิน แต่งตัวสบายๆ ชิลล์ๆ
“ฉันอยากได้รูปร่างแบบเธอจัง ใส่อะไรก็ดูดี”
“อย่าเลย ถ้าเธอได้รูปร่างอย่างเขา คนอื่นคงคิดว่าเธอเพิ่งหนีออกมาจากโรงพยาบาลบ้าแหงๆ ”
ถังซินตบบ่า“สูงร้อยห้าสิบกว่าๆก็ดีมากแล้ว”
“ซินซิน เธอบูลลี่ฉันอยู่นะ”หลี่ซูเจ๋ทำหน้าโกรธ
“เธอนี่เหมือนมู่เฉินหย่วนจริงๆเลย แย่ทั้งคู่”
“ใช่ พวกเราแย่ เธอน่ารักจัง”
“เห้อะ”
จัดกระเป๋าเสร็จ พวกเธอก็ลงมาข้างล่าง พวกเธอขึ้นรถที่ดูภายนอกธรรมดามาก แต่ภายในประดับประดาอย่างหรูหรา
หลี่ซูเจ๋พูดกับส้งจิ้งเหอ ว่าเธอมีน้องสาวไหม
“ไม่มีก็ดี ฉันยังอายุน้อย รอเธอคลอดลูก ฉันจะรอเขาอายุสิบห้า ฉันจะเรียกเธอว่าแม่ยาย”
ถังซินเขกหัวเธอเบาๆ “หน้าเงินจริงๆ”
“เปล่าซะหน่อย ”หลี่ซูเจ๋หัวเราะคิกคิก
“ถ้าเธอให้Bugattiฉัน ฉันสามารถเป็นภรรยาให้ลูกชายเธอได้นะ”
ผ่านไปสี่สิบนาที
รถก็ได้จอดตรงที่ท่าเรือ
ท่าเรือที่เรือน้อยใหญ่เต็มไปหมด เรือสำราญที่มีโลโก้ปลาวาฬบนหัวเรือเป็นที่สังเกตได้ชัดเจน เป็นเรือที่มีสี่ชั้น ภายนอกดูโอ่อ่าใหญ่โตสวยงามมาก
“ว้าวว”หลี่ซูเจ๋เงยหน้ามองดูโลโก้ปลาวาฬ
เธอใช้ข้อศอกดันตัวถังซิน
“เมื่อไหร่เราจะได้ขึ้นไปอ่ะ ฉันรอไม่ไหวแล้ว”
“เธอไม่มีโอกาสหรอก ฉันขึ้นบัญชีดำชื่อเธอกับลู่เหวินซูไปเรียบร้อยแล้ว”
หลี่ซูเจ๋ทำหน้ามุ่ย
“เห้ยๆ เกินไปหรือเปล่า”ลู่เหวินซูอยู่ๆก็โผล่มา
“ทำไมแกล้งกันแบบนี้ล่ะ”
“เธอมาได้ยังไงเนี่ย”ถังซินหน้าไม่สบอารมณ์ สายตาแข็งกร้าวจ้องไปที่หลี่ซูเจ๋ เหมือนเธอเป็นฆาตกรยังไงอย่างงั้น
“ฉันสาบานเลยว่าฉันไม่ได้บอกเขา”หลี่ซูเจ๋ชูมือขึ้นมาทำท่ายืนยัน
จากนั้นก็หันไปถามลู่เหวินซูด้วยน้ำเสียงดุดัน
“บอกมา มาที่นี่ได้ยังไง”
ลู่เหวินซูก็ทำตามเกมของเธอ
“ก็มือถือของเธอมันบอกพิกัดนิ่ ฉันก็เลยตามมาได้ ใครใช้ให้เธอโกหกฉันล่ะ ว่าพวกเธอจะออกไปต่างประเทศกัน”
“ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน เธอมันหน้าไม่อายจริงๆ ตามฉันมา!”
ลู่เหวินซูก็ตัวติดกับเธอเป็นตังเมอีกแล้ว
“ไม่ใช่ว่าฉันกลัวเธอถูกรังแกหรอก ที่ฉันตามพวกเธอมาเพราะมาดูแลความปลอดภัยของพวกเธอ”
“ไม่ได้ขอ!”
“งั้นพวกเธอซื้อของฉันจ่ายให้ เดี๋ยวถือของให้ด้วย”
“ไม่ต้อง”หลี่ซูเจ๋โมโห จะสลัดเขาไปก็สลัดไม่หลุดสักที ได้แต่มองไปที่ถังซินแล้วพูดอย่างแผ่วเบา
“มันไม่ใช่ความผิดฉันนะ เธอต้องเชื่อฉันนะ”
“เชื่อเธอก็บ้าแล้ว”ถังซินกัดฟันพูด
นี่เป็นการพักผ่อนของผู้หญิงสามคน แล้วก็มีลู่เหวินซูตามมาอีกคน ข้างหลังก็เป็นฉากพลอดรักของหลี่ซูเจ๋กันลู่เหวินซู
เธอมองไปรอบ ๆ ท่าเรือด้วยความระมัดระวัง ดูว่าผู้ชายคนนั้นมาหรือเปล่า รู้สึกว่ามันแปลกๆชอบกล
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน
สนุกมากๆๆๆ...