รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 282

บทที่ 282 ฉากคู่

“จุ๊ๆ พี่ใหญ่ช่างเป็นต้นแบบของคนปากอย่างใจอย่างเสียจริง” ลู่เหวินซูยิ้มเยาะ “ปากบอกจะไปนิวยอร์ก แต่สุดท้ายก็ตามพี่รองมา เพื่อมาดูใครคนนั้น”

มู่เฉินหย่วนกล่าวอย่างไร้ความปรานี “ไอ้สี่ ซัพพลายเออร์ที่ใหญ่ที่สุดของบริษัททั้งสองแห่งของแกก็คือพี่ใหญ่ หากวันใดพี่ใหญ่ไม่จัดหาของมาให้แกอีก คำว่าล้มละลายคงอยู่ไม่ไกลจากแกเท่าไหร่”

รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของลู่เหวินซูทันที รีบรินชาให้กับวี่เหวินถิงอย่างลนลาน และกล่าวประจบ “พี่ใหญ่เชิญดื่มชาครับ ฮะๆ ผมยังเด็กเลยยังไม่เข้าใจเรื่องราวมากนัก พี่อย่าได้ถือสาผมเลยครับ”

วี่เหวินถิงคร้านจะเถียงกับเขาต่อไป

และแล้วอาหารก็ถูกเสิร์ฟโดยเร็ว จนเต็มไปทั้งโต๊ะ ส่วนใหญ่ลู่เหวินซูเป็นคนสั่ง กล่าวว่ากลัวหลี่ซูเจ๋จะหิว จึงรีบส่งบาร์บีคิวให้เธอทันที

“ที่รักครับ ลองทานบาร์บีคิวนี้สิครับ”

“ที่รักครับ ข้าวแกงกะหรี่ไก่ชีสจานนี้ก็อร่อยนะครับ ผมป้อนนะครับ”

“ที่รักครับ ลองดื่มน้ำลูกแพร์นี่สิครับ ระวังสำลักนะครับ”

“ที่รัก...”

คนทั้งหกที่นั่งทานอาหาร นั่งฟังลู่เหวินซูเอาแต่เรียกที่รัก และทั้งเอนตัวไปจูบหลี่ซูเจ๋แทบจะตลอดเวลาโดยที่ไม่สนใจพวกเขาเลยสักนิด

“ไอ้สี่” มู่เฉินหย่วนกล่าวเสียงเย็น “หากนายยังไม่หยุดพูด ฉันจะทำให้นายหุบปากเอง”

ลู่เหวินซูกลับตอบไปว่า “พวกพี่จะทำแบบผมก็ได้นะ ผมไม่ถือสา...”

ยังไม่ทันที่เขาจะกล่าวจบ มือของวี่เหวินถิงก็เอื้อมผ่านแผ่นหลังของมู่เฉินหย่วน กระชากผมของเขา และจุ่มหน้าของเขาลงกับจานพาสต้าซอสเนื้อ

วี่เหวินถิงเอ่ยถาม “หุบปากหรือยัง”

หญิงสาวทั้งสามที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามต่างหัวเราะงอหาย

หลังจากที่หัวเราะเสร็จ หลี่ซูเจ๋ก็ยื่นทิชชูให้กับเขา “คุณเช็ด... อุ๊บ ฮ่าฮ่า ขอโทษนะ ลู่เหวินซู ท่าทางของคุณในตอนนี้มันน่าตลกเกินไปแล้ว”

ลู่เหวินซูเศร้าใจ “ที่รัก ผมทำเพื่อคุณทั้งนั้น คุณยังหัวเราะผมอีก”

เพียงเขาเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าก็เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำซอสจนน่าขบขัน จนทำให้หลี่ซูเจ๋หัวเราะจนน้ำตาไหล ลู่เหวินซูรู้สึกเหมือนโดนระเบิดไปสักหนึ่งหมื่นลูก

“ขอโทษนะคะ ฉันต้องไปรับโทรศัพท์” โทรศัพท์ของหลี่ซูเจ๋ดังขึ้น เธอหันไปมอง หลังจากนั้นก็รีบวิ่งออกไปทั้งโทรศัพท์ทันที

ถังซินที่เห็นท่าทีเป็นกังวลของเธอ ก็อดสงสัยไม่ได้

หรือที่บริษัทจะเกิดเรื่องขึ้นกัน

ขณะเดียวกัน สายตาของมู่เฉินหย่วนก็มองตามแผ่นหลังของหลี่ซูเจ๋ไปเช่นกัน สายตามืดครึ้มขึ้นพลัน

“คุณวี่คะ ทำไมไม่ทานเลยล่ะคะ” เมื่อเห็นว่าจานของวี่เหวินถิงดูไม่ลดลงเลยแต่น้อย ส้งจิ้งเหอจึงส่งพริกไทยดำให้แก่เขา

วี่เหวินถิงไม่แม้แต่จะชายตาแล

ส้งจิ้งเหอก็เท้าคางมองเขา ก่อนจะกล่าวยิ้มๆ “คุณวี่ นี่เป็นวันที่ดีที่เราได้อยู่ด้วยกัน มิตรภาพเล็กๆ น้อยๆ คนรักเป็นไม่ได้ และแม้แต่เพื่อนก็เป็นไม่ได้หรือคะ”

“ไม่มีความจำเป็น” ใบหน้าของวี่เหวินถิงเรียบนิ่ง ราวกับว่าแม้แต่จะพูดสักคำสองคำก็ยังไม่ได้

ส้งจิ้งเหอร้องอุทาน ไม่นึกโกรธทั้งยังคุยกับเขาอย่างไม่สนอะไร “คุณวี่ก็สามสิบสามแล้วใช่ไหมคะ ไม่ทราบว่าแต่งงานหรือยังคะ”

“ไม่มีความจำเป็นจะต้องบอก”

“เช่นนั้นก็คงไม่มีแล้วสินะคะ” ส้งจิ้งเหอคาดเดาแล้วจึงถามต่อ “แล้วมีลูกหรือไม่คะ”

“.....”

ส้งจิ้งเหอส่ายหน้า และมองเขาด้วยสายตาสงสาร “คุณวี่ คุณก็อายุปูนนี้แล้วนะคะ ไม่มีทั้งแฟน และก็ไม่มีลูก ชีวิตค่อนข้างล้มเหลวนะคะ”