รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 291

บทที่ 291 ทำข้อตกลงหรือ

เมื่อเห็นหลี่ซูเจ๋ไม่พูดอะไร ลู่เหวินซูก็ขโมยจูบเธอ และกล่าวยิ้มๆ “ไม่กล้าเชื่อหรือครับ ผมพูดจริงๆ นะครับ คุณอยากแต่งงาน ก็แต่งงานกันนะครับ”

เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องแต่งงาน และเกลียดชีวิตในกรอบหลังแต่งงานมากที่สุด แต่เขาชอบนางฟ้าตัวน้อยมากจริงๆ รูปร่างหน้าตาต่างก็เป็นสไตล์ที่เขาชอบ ทั้งน่ารัก ทั้งน่าดึงดูด

เขาเห็นผู้หญิงมากหน้าหลายตาที่ห้างมานับไม่ถ้วน และมีแฟนมาไม่น้อย แต่มีเพียงหลี่ซูเจ๋คนเดียวที่เข้าใจเขา การได้อยู่กับเธอมันทำให้เขาไม่ต้องคิดอะไรมาก ทั้งผ่อนคลายทั้งมีความสุข

หากเธอคิดจะแต่งงาน เขาก็สามารถเปลี่ยนแปลงความคิดเพื่อกับเธอได้

หลี่ซูเจ๋เมื่อรวบรวมความคิดได้ ก็ตวาดเขาทันที “ไม่เอา คุณไม่มีความจริงเลยสักนิด นี่เป็นการขอแต่งงานที่ไม่ทางการเลยสักนิด แม้แต่บ้านฉันคุณก็ยังไม่เคยไปเยี่ยมเลยด้วยซ้ำ ยังคิดจะขอแต่งงานฉันอีกหรือ นี่คุณคิดว่าทำการค้าขายอยู่หรืออย่างไรกันฮะ”

“โอ้ นี่มันธรรมดาเกินไปสินะ” ลู่เหวินซูเข้าใจในทันที และเอ่ยปากรับกับเธอ “เดี๋ยวหลังจากการเที่ยวครั้งนี้ ผมจะรับไปไหว้ที่บ้านคุณเลย และจะหาของขวัญที่ทำให้พ่อแม่ของคุณพอใจไปด้วย”

“โอ๊ย กลับไปค่อยพูดเถอะค่ะ” หลี่ซูเจ๋ผลักหัวเขาออกไปห่างๆ “พิซซ่าถ้าไม่ทานจะเย็นเอานะคะ”

ลู่เหวินซูลงนั่งกระทบเธอ ทั้งคงจัดการกับมือถือไปด้วย “เช่นนั้นวีแชทของผมก็ใช้ชื่อกับวันเกิดของคุณนะครับ แบบนี้แล้วทุกครั้งที่ได้เห็น จะได้คอยเตือนผมเรื่องวันเกิดของคุณ”

“แล้วแต่คุณเถอะ”

หลี่ซูเจ๋บ่นพึมพำ และเหลือบมองไปยังชายที่อยู่ข้างๆ ตัว เขาฉีกยิ้มที่มุมปากราวกับมีความสุขมาก ใบหน้าคมที่ทำให้ใจคนสั่น จนเธอรู้สึกสับสนขึ้นภายในใจ

คนที่เธอต้องการแก้แค้นมีเพียงลู่ลี่เฉิงเท่านั้น จึงไม่ควรทำร้ายลู่เหวินซู ด้วยการปั่นหัวเขาไปมา

แต่เพียงไม่กี่สิบนาที หลี่ซูเจ๋ก็ไม่ได้รู้สึกผิดอีก

ลู่เหวินซูรักความสนุก และก็ไม่รู้ว่าหลอกผู้หญิงมาแล้วกี่คน จนทำให้พวกเธอเสียใจเสียน้ำตา เธอแค่ลุกขึ้นสู้เพื่อผู้หญิงเหล่านั้น เพื่อให้เขารู้จักบทเรียนเสียบ้าง

และเขาก็แค่คนโง่เท่านั้น

หลี่ซูเจ๋เพียงแค่ต้องการส่งข้อความเท่านั้น ไม่ได้คิดอยากจะกินอะไร พิซซ่าเพียงชิ้นเดียวก็อิ่มแล้ว แปรงฟันเสร็จแล้วก็ขึ้นเตียง ลู่เหวินซูเองก็ตามไปติด

“ที่รัก” ลู่เหวินซูจูบไหล่ของเธอ ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงแหบพร่า “อยากจะเล่นเกมกันสักหน่อยไหม”

“ไม่อยาก” น้ำเสียงและดวงตาของเขาราวกับกำลังเปลือยกาย หลังจากที่หลี่ซูเจ๋ถูกหาเศษหาเลยอยู่สองครั้งสองครา เธอจะไม่ยอมถูกหลอกอีกเด็ดขาด

ลู่เหวินซูกุมใบหน้าของเธอ และเอ่ยล่อลวง “เล่นสักครั้งนะครับ มันไม่ได้เจอคุณนานมากแล้ว คิดถึงคุณมาก ผมเองก็คิดถึงคุณ ดีไหมครับ”

หลี่ซูเจ๋ปาหมอนใส่เขา “คุณอย่าลามก อยากตายแล้วใช่ไหม”

“ที่รัก”

“.....”

“ที่รัก ผมรักคุณ คุณทำมันปวดนะครับ”

“.....”

“สุดที่รักครับ”

“หุบปาก หุบปาก” หลี่ซูเจ๋มองค้อนเขา ใบหน้านั้นทั้งเขินอายทั้งโกรธ “ฉันเล่นก็ได้ค่ะ”

ลู่เหวินซูรีบลุกขึ้นนั่งทันที “มาเลย”

“ครั้งนี้ฉันเลือกเอง” หลี่ซูเจ๋กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ และหยิบโทรศัพท์ของเขามา “ทุกครั้งเป็นคุณที่เลือกทั้งนั้น รู้สึกว่าคุณต้องแอบโกงแน่ๆ”

“ไม่แน่นอนครับ เป็นที่รักที่รู้สึกตัวช้าเอง”

“.....”

หลี่ซูเจ๋มองค้อนเขาอย่างแรง หลังจากที่จับเวลาดีแล้ว ก่อนวางโทรศัพท์ไว้บนหมอน

นั่งสองนั่งหันหน้าเข้าหากัน

พวกเขาเล่นเกมนับความถี่ของกระดิ่ง เพื่อเดาตัวเลขของมัน

หลังจากที่ติดตั้งเวลาในแอพแล้ว ผู้เล่นจะต้องรีบบอกตัวเลขอย่างรวดเร็ว หากตอบถูกจะได้ไปต่อ หากตอบผิด มันก็จะส่งเสียงเตือนขึ้นมา เพื่อบอกว่าเกมได้สิ้นสุดลง

หลี่ซูเจ๋สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะจับจ้องไปที่ลู่เหวินซู “หากคุณแพ้ วันนี้คุณต้องไปนอนที่ห้องน้ำ ให้ความคิดชั่วๆ ในหัวของคุณถูกล้างบ้าง”

ลู่เหวินซูกล่าวอย่างจริงจัง “ไม่มีทาง ผมจะต้องชนะ มันคิดถึงคุณมากนะครับ”

“โรคจิต”

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เสียงจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เป็นจังหวะยาวสามสั้นสอง

หลี่ซูเจ๋รีบตอบทันที “31”

“31” ลู่เหวินซูรีบตอบตามไปติดๆ

เสียงกระดิ่งดังขึ้น