รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 290

บทที่ 290 พวกเราแต่งงานกันเถอะ

หลี่ซูเจ๋ฟังอย่างเงียบๆ ท่าทางดูไม่ได้สนใจอะไร แต่ในใจกลับกระโดดโลดเต้น

ตอนที่ได้ยินจงเซิงพูดในคราแรก ต้นIxoraถูกทำลายไปหมดแล้ว และเมื่อรวมกับร่างกายของหลินเฉิงจี๋ที่นับวันยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ เธอก็นึกเสียดายแทนหลินเฉิงจี๋ โดยเฉพาะตอนที่บอลรูม

แท้จริงแล้วIxoraยังเหลืออีกห้าต้น

หลินเฉิงจี๋มีทางรอดแล้ว

“ว้าว ทีมวิจัยของคุณเย่นยอดเยี่ยมมากจริงๆ” หลี่ซูเจ๋เอ่ยยกย่อง ในใจลอบคิดจะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับจงเซิง “พวกเขาจะต้องประสบความสำเร็จแน่ๆ”

ลู่เหวินซูเกิดอาการหึง และกล่าวอย่างประชดประชัน “เจ้าสามยอดเยี่ยมจริงๆ แต่อย่างไรก็ยังต้องพึ่งพาเงินทุนจากพวกเราอยู่ดี เขาใช้เงินยังได้ไม่เท่าผมเลย”

“ค่ะๆ คุณเก่งที่สุดเลย” หลี่ซูเจ๋โบกมือไปมา “ไม่ต้องคุกเข่าแล้วค่ะ ไปอาบน้ำเถอะ”

“สุดท้ายคุณก็ห่วงใยผม” ลู่เหวินซูปรี่เข้าไปจูบเธอด้วยความซึ้งใจ “ผมจะอาบน้ำให้ตัวหอม และจะเป็นผ้าห่มที่อบอุ่นให้กับคุณนะครับ”

หลี่ซูเจ๋ตีเขาทันที

รอจนลู่เหวินซูเข้าห้องอาบน้ำไป เธอก็รีบวิ่งลงจากเตียง ไปหยิบปากกาที่โต๊ะเขียนข้อความลงไป หลังจากนั้นก็ฉีกกระดาษออกมา แล้วนำไปใส่ไว้ในทุกขนม

เธอต่อสายไปยังห้องอาหาร บอกว่าหิวแล้ว ให้พวกเขานำอาหารขึ้นมาให้ ทั้งยังหันไปถามทางห้องอาบน้ำ “ลู่เหวินซู ฉันโทรสั่งอาหารค่ะ คุณอยากทานอะไรคะ”

“ได้หมดครับ”

หลี่ซูเจ๋รับคำ หลังจากที่วางสายแล้ว ก็ลอบเอาซิมอีกอันหนึ่งใส่ไปในโทรศัพท์ และส่งข้อความภาษาอังกฤษสั้นๆ ไปหาผู้ติดต่อที่ชื่อ ‘Z’

รอเพียงไม่กี่วินาที เมื่อได้รับตัวเลขแล้วเธอก็ทำการลบข้อความเปลี่ยนซิมทันที

อาหารยังไม่ทันมาส่ง ลู่เหวินซูก็อาบน้ำเสร็จก่อนแล้ว กระโดดขึ้นมาทับหลี่ซูเจ๋ ราวกับแผ่นแก้ปวด

หากไม่ใช่ว่าหลี่ซูเจ๋รู้สึกตัวเร็ว เสื้อผ้าคงถูกเขาถอดไปนานแล้ว

“ในสมองคุณคิดแต่เรื่องใต้สะดือหรืออย่างไร” หลี่ซูเจ๋เตะเข้าออกไป แล้วกล่าวอย่างเดือดดาล “ภาพเมื่อตอนเที่ยงพวกนั้นยังทำให้ฉันเจ็บปวดอยู่นะ ฉันจำมันได้แม่น”

“ผมลบแล้วจริงๆ นะครับ ไม่มีแม้แต่ภาพเดียวเลย” ลู่เหวินซูกล่าวอย่างหนักแน่น และเพื่อพิสูจน์ตัวตน จึงมอบโทรศัพท์ให้เธอตรวจ “วีแชทเองก็เช่นกัน มีแต่คู่ค้าคนสำคัญเท่านั้นครับ”

หลี่ซูเจ๋เหล่มองเขา “ทำไมถึงรู้สึกว่าคุณกำลังซ่อนความผิดไว้กันนะ”

“ฟ้าเป็นพยานได้ มันไม่มีจริงๆ ครับ”

“ความน่าเชื่อถือของคุณในใจฉันติดลมแล้วค่ะ” หลี่ซูเจ๋เบาะปากใส่

เป็นเขาที่ส่งโทรศัพท์มาให้เอง ดังนั้นจึงขอตรวจอย่างไม่เกรงใจ

รูปนางแบบในเครื่องถูกล้างไปจนหมด ลู่เหวินซูราวกับทำเพื่อประจบ ในเครื่องนั้นจึงมีแต่รูปของเธอ ทั้งวีแชทก็ด้วย พื้นหลังถูกเปลี่ยนเป็นภพของเธอ พื้นหลังโมเม้นเองก็เป็นรูปของเธอ

ลู่เหวินซูฉีกยิ้ม “ที่รักคุณดูสิครับ ผมเปลี่ยนไปแล้วใช่ไหม”

“ก็ไม่เลว”

หลี่ซูเจ๋พึงพอใจ ในตอนที่จะคืนโทรศัพท์ให้กับเขา ก็มีจุดแดงแจ้งเตือนเด้งขึ้นมา เธอชะงักและกดเข้าไป ก็เห็นโปรไฟล์เพื่อนใหม่ของลู่เหวินซูที่สวยงาม เป็นสาวงามนั่นเอง

หญิงสาวกำกับหมายเหตุมาว่า คุณลู่ พวกเราเคยพบกันที่งานของMLเมื่อเดือนพฤษภาคมค่ะ

“นี่มัน ผม...” ลู่เหวินซูสับสน เอ่ยด้วยท่าทีไร้เดียงสา “ผมไม่รู้จักเธอจริงๆ ครับ”

“เขาบอกว่าเคยเจอคุณที่งานML ยังจะบอกว่าไม่รู้จักอีกหรือ” หลี่ซูเจ๋ยิ้มเย็น ก่อนจะกดรับเพื่อนผู้หญิงที่ชื่อเจียน่าคนนี้ ก่อนจะส่งข้อความไปว่าไม่รู้จัก

เจียน่า คุณลู่ลืมแล้วหรือคะ ฉันสวมเดรสกำมะหยี่สีดำตัวยาว คุณชมว่าฉันขายาว และให้นามบัตรฉันมาใบหนึ่งเพื่อให้เพิ่มคุณเป็นเพื่อน ขอโทษนะคะ ช่วงนี้ยุ่งมากเหลือเกินค่ะ

หลังจากนั้นก็ส่งรูปภาพมาหนึ่งรูป ขาที่ยาวและขาวคู่หนึ่งที่ไร้ที่ติ

ทั้งยังแอบเผยสิ่งที่ซ่อนอยู่ออกมา

เจียน่า ได้ยินมาว่าคุณลู่เป็นคนใจกว้าง ทั้งยังเอ็นดูเด็กผู้หญิง ตอนนี้คุณลู่ยังอยู่ที่เมืองหนานเฉิงหรือไม่คะ เดือนหน้าฉันจะกลับไปที่เมืองหนานเฉิง ไม่รู้ว่าคุณลู่จะออกมาทานอาหารค่ำกับฉันได้หรือไม่คะ

“ลู่เหวินซู” หลี่ซูเจ๋โยนมือถือเขาไปที่เตียง สายตามองเขาราวกับอยากจะฆ่าให้ตาย ขบกรามไว้แน่น “นี่หรือที่คุณบอกว่าไม่รู้จัก ฮะ”

“เรื่องเมื่อเดือนมิถุนากับกรกฎา ผมเองก็จำไม่ค่อยได้แล้ว...” ลู่เหวินซูถูจมูกตัวเองด้วยอารามคิดหนัก “น่าจะให้นามบัตรไปนะครับ แต่ผมไม่ได้ทำอะไร...”

“ไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้นเรอะ” หลี่ซูเจ๋ออกแรงบิดหูเขา “ตอนนั้นเขายุ่งจนไม่มีเวลาเพิ่มเพื่อนคุณ ถ้าหากเพิ่มในตอนนั้นจริงๆ คุณสาบานสิว่าจะไม่ทำอะไร”

“เจ็บๆ ที่รักครับเบาหน่อย” ลู่เหวินซูฉีกยิ้มยิงฟัน และเข้าไปกอดเธอพร้อมกล่าวอย่างน่าสงสาร “เรื่องในอดีตทั้งนั้นนะครับ ตอนนี้ผมรักคุณ ที่รักที่ผมรักมากที่สุด”

เขาจูบซับของของเธออย่างหน้าไม่อาย จูบอย่างนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า “ที่รักคุณให้อภัยผมเถอะนะครับ เดี๋ยวผมจะสมัครบัญชีวีแชทใหม่ และจะไม่เอานามบัตรไปแจกให้ใครง่ายๆ อีกแล้ว”

“หลบไป”

“ที่รักอย่าโกรธผมเลยนะครับ ให้อภัยกันนะ...”

ลู่เหวินซูใช้ความหน้าไม่อายของตัวเองเกาะหนึบหลี่ซูเจ๋เอาไว้ ทั้งสองต่างฉุดกระชากกันไปมา

ทันทีที่ได้ยินเสียงกริ่งที่ประตู เขาก็รีบลงจากเตียงทันที “อาหารมาถึงแล้ว ผมไปรับเอง”

“ฉันไปเอง คุณไม่ต้อง” หลี่ซูเจ๋โยนโทรศัพท์ใส่เขาด้วยความโกรธ “สมัครวีแชทใหม่ซะ หากทำไม่ดีนะฉันจะ...”

ส่ายกำปั้นให้กับเขาทันที

ลู่เหวินซูยิ้มแย้มราวกับลูกสุนัข “ที่รักสบายใจได้ ผมสัญญาว่าจะทำให้ดีครับ”

หลี่ซูเจ๋กลอกตาใส่เขา ในตอนที่ออกจากห้องนอนไปก็ทำท่าหยิบถุงขนมออกจากห้องนอนไปอย่างไม่ใส่ใจ พอเปิดประตูห้อง คนที่อยู่นอกห้องนั้นเป็นพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ในชุดเครื่องแบบ

“สวัสดีตอนเย็นครับคุณหลี่” พนักงานเสิร์ฟเอ่ยทักทายหลี่ซูเจ๋ “ผมมาส่งอาหารค่ำครับ”

พนักงานเสิร์ฟกล่าวจบ ก็ขยับปากเป็นรูปตัวZให้กับเธอ

หลี่ซูเจ๋พยักหน้า ก่อนจะหลีกทางให้

“เข้ามาเถอะค่ะ”

พนักงานนำอาหารบนรถเข็นทั้งหมดเสิร์ฟขึ้นโต๊ะอาหาร และหลี่ซูเจ๋ก็มอบถุงขนมให้เขาอย่างเงียบๆ

ทันทีที่ทั้งสองทำธุระเสร็จ ลู่เหวินซูก็เดินออกมาจากห้องนอน

สายตาของลู่เหวินซูยังคงจับจ้องที่โทรศัพท์ขณะที่เดิน ก่อนจะกล่าวว่า “นางฟ้าตัวน้อย ผมตั้งชื่อวีแชทเป็นชื่อตัวใหญ่และวันเกิดของคุณ คุณว่าดีหรือไม่”

“คุณหลี่ครับ อาหารพร้อมแล้ว ขอให้พวกคุณเพลิดเพลินไปกับมื้อนี้นะครับ” พนักงานเสิร์ฟรีบออกไปอย่างรวดเร็ว

หลี่ซูเจ๋จึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะหันมาตอบลู่เหวินซู “ไม่เอา คุณใช้ชื่อของฉัน พอถึงเวลาที่พวกเราเลิกกัน มันจะน่าลำบากใจนะคะ”

“แล้วจะเลิกกันได้อย่างไร ที่รักผมรักคุณมากเลยนะครับ” ลู่เหวินซูพิงไหล่ของเธอ พร้อมยิ้มเผล่ “คุณสวมแหวนของผม ก็ถือว่าเป็นคนของผม ชายอื่นไม่มีโอกาสอีกแล้ว”

“งานหมั้นไม่ใช่งานแต่งค่ะ มันเปลี่ยนแปลงได้เสมอ”

“นางฟ้าตัวน้อย ผมจริงจังนะครับ” ลู่เหวินซูจ้องเธอตาไม่กะพริบ และกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “หากคุณคิดไปถึงเรื่องแต่งงานแล้ว พอกลับไปแล้วพวกเรามาเลือกเวลากันเถอะครับ”

“อะไรนะคะ” หลี่ซูเจ๋คิดไปว่าตัวเองอาจจะฟังผิด

“ผมบอกว่า พวกเรามาแต่งงานกันเถอะ”

รอยยิ้มของชายหนุ่มหายไป ท่าทางจริงจังไปจนถึงดวงตา จนทำให้หลี่ซูเจ๋ใจสั่นระรัว รู้สึกสับสนขึ้นมาในใจ

ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้จักลู่เหวินซู ทั้งฉลาด ทั้งร่ำรวย แต่เขาก็มีนิสัยเสียแบบพวกไฮโซ ทั้งยังรักความสนุกมาก สิ่งที่เธอทำ รวมไปถึงนิสัย ถือได้ว่าเหมาะสมกับเขา

แต่ในตอนนี้ เขากลับพูดอย่างจริงจังว่าต้องการแต่งงานกับเธอ

หลี่ซูเจ๋คิดไว้แล้วว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น แต่พอเขาพูดขึ้นมาจริงๆ บวกกับท่าทางที่จริงจังของเขา เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ทั้งโง่ ทั้งไร้ประโยชน์จริงๆ

กับผู้หญิงที่เพิ่งจะรู้จักได้เพียงครึ่งปี ไม่รู้แม้แต่ภูมิหลังครอบครัวของเธอด้วยซ้ำ แต่อยากจะแต่งงานกับเธอรึ