รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 289

บทที่ 289 สถานการณ์เลวร้าย

“ยอมไม่ได้จริงๆ ...” น้ำเสียงของหลินเฉิงจี๋ทั้งหมดหวังทั้งจนใจ มองผู้หญิงคนนั้นอย่างหลงใหล จนอยากจะวิ่งไปคว้าเธอมากอดเอาไว้

แต่เขาทำไม่ได้ เขาไม่มีสิทธิ์นั้น

ราวกับความโกรธในใจมารวมตัวกัน จนทำให้เขาไอรุนแรงยิ่งขึ้น ร่างโค้งต่ำลง ผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองอ่อนในมือกลายเป็นสีแดงไปทั้งผืนอย่างน่ากลัว

หลินเฉิงจี๋หน้ามืดตาลาย ไม่สามารถทนต่อไปได้ จนล้มลงไปกองกับพื้น

ประจวบเหมาะกับที่จงเซิงผ่านมา พอเห็นหลินเฉิงจี๋ล้มลงไปกองกับพื้น ก็รีบปรี่เข้าไปประคองทันที จนผ้าเช็ดหน้าที่อาบเลือดในมือของเขาตกลงไปที่พื้น

หลังจากที่งานจบ แขกเหรื่อต่างก็แยกย้ายกันกลับ รวมทั้งตัวถังซินเองก็เช่นกัน

พนักงานทำความสะอาดวิ่งผ่านถังซินไป พร้อมรุนรถถังขยะไปด้วย ในถังขยะนั้นมีของน้อยมาก ผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือดที่มีริบบิ้นอยู่ด้วยนั้นทำเอาใจเธอเต้นระรัว

เมื่อครู่มีคนได้รับบาดเจ็บในงานเต้นรำหรือ

เธอนึกสงสัย ตามทางเดินที่ผ่านมา มองชายหนุ่มหลายคนที่ถือกล่องปฐมพยาบาลผ่านหน้าไป ด้วยท่าทีรีบร้อน พนักงานที่สวมชุดเครื่องแบบพูดกับพวกเขา ว่ามีแขกคนหนึ่งเป็นลม อาการย่ำแย่มาก

ทันใดนั้นหลี่ซูเจ๋ที่อยู่ข้างกายของเธอก็ชะงักนิ่ง และหันหน้ากลับไปมองชายที่ถือกล่องปฐมพยาบาล

ถังซินเอ่ยถาม “มีอะไรหรือ”

“ไม่มีอะไร” หลี่ซูเจ๋รีบหันกลับมา และพูดอย่างตะกุกตะกัก “เมื่อครู่ได้ยินพนักงานพูดว่ามีแขกเป็นลม ไม่รู้ว่าหมอเพียงไม่กี่คนจะดูแลกันได้ไหม”

“ไม่มีปัญหาหรอก” ถังซินกลั้วขำ “หากหมอช่วยอะไรไม่ได้ ผู้จัดการของเรือสำราญก็จะติดต่อไปหาหมอที่อยู่ด้านนอก อย่างไรความปลอดภัยของแขกก็สำคัญที่สุด”

หลี่ซูเจ๋จ้องเธอ ด้วยสายตาที่สับสน “ก็จริง”

ไม่รู้ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไรบ้าง

หลี่ซูเจ๋กลับมาที่ห้องของตัวเอง เพื่ออาบน้ำสระผม ก็นึกอยากถามจงเซิง แต่ก็กลัวจะเป็นการเปิดเผยเรื่องของพวกเขาออกไป สุดท้ายก็วางมือถือลงด้วยความกระวนกระวาย

ทันทีที่เธออาบน้ำสระผมเสร็จ เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น

ทันทีที่ประตูเปิดออก ใบหน้ายิ้มเผล่ของลู่เหวินซูก็โผล่มาทันที “ที่รัก เพิ่งอาบน้ำเสร็จหรือครับ หอมจริงๆ”

“คุณมาทำอะไรกัน”

ลู่เหวินซูแสร้งทำตัวน่าสงสาร “ผมกลัวความมืด นอนคนเดียวไม่ได้หรอกครับ”

“คุณก็เปิดไฟนอนสิ” หลี่ซูเจ๋จะปิดประตู แต่เท้าของเขาก็ขวางประตูเอาไว้ เธอโกรธขึ้นมาทันพลัน “ลู่เหวินซู เอาเท้าออกไปนะ”

“ที่รักครับ ผมอยากนอนกับคุณ”

“ฉันยังไม่ได้ยกโทษให้คุณนะ” หลี่ซูเจ๋นึกไปถึงรูปภาพในโทรศัพท์ของเขา ก็ไม่สบอารมณ์ทันที

เขาไม่ดึงเท้ากลับ เธอจึงออกแรงปิดประตู เพื่อดันฝ่ายตรงข้ามออกไปข้างนอก

ทันใดนั้นลู่เหวินซูก็ร้องขึ้นมา “โอ๊ยเจ็บ ที่รักเท้าของผมหักแล้ว”

“คุณหลอกฉันอีกแล้วใช่หรือไม่” หลี่ซูเจ๋บ่นพึมพำ แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ทรมานของเขา ราวกับว่าเท้านั้นหักจริงๆ จึงรีบเปิดประตูออก และถามอย่างกังวล “หัก หักจริงๆ หรือคะ เจ็บไหม”

ลู่เหวินซูรีบคว้ามือของเธอไว้ และก็ดึงกันเข้าห้องไป แล้วรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว

เขาจูบเธอ ก่อนจะหัวเราะเจ้าเล่ห์ “ไม่เจ็บแล้วครับ”

“ลู่เหวินซู คุณกำลังใช้ความรู้สึกดีๆ ของฉันอยู่นะ” หลี่ซูเจ๋ทุบเขาอย่างแรง ก่อนจะดันเขาให้พ้นทางและเดินเข้าห้องนอนไป ลู่เหวินซูเองก็ตามไปหน้าตาย

ลู่เหวินซูเอ่ยประจบ “นางฟ้าตัวน้อยอย่าโกรธกันเลยนะครับ ความผิดของผมมันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้เลยหรือครับ ตอนนี้ผมกลับตัวกลับใจแล้ว ผมไม่มีตาเอาไว้ไปมองใครอีกนอกจากคุณ”

“คุณมันห่วยแตก”

“ท่าทางของคุณนี่มัน...” ลู่เหวินซูกระตุกยิ้มที่มุมปาก “ผมรู้สึกว่าพวกเธอสวย จนบางครั้งก็อดที่จะเก็บภาพเอาไว้ไม่ได้ แต่ไม่ได้คิดจะทำอะไรจริงๆ นะครับ” 

หลี่ซูเจ๋หันกลับมาจ้องเขา ก่อนจะกล่าวด้วยความโมโห “คุณจะบอกว่าฉันสวยไม่พอที่จะเข้าไปอยู่ในกล้องของคุณใช่หรือไม่คะ”