รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 293

บทที่ 293 ผมต้องความห่วงใยของคุณ

“ดูเหมือนพวกเราจะใจตรงกันอยู่นะ” มู่เฉินหย่วนหัวเราะ “ผมกำลังจะไปหาคุณ แต่คุณก็มาก่อน”

ถังซินเอ่ยถามเขา “พี่ใหญ่ไม่เป็นไรใช่ไหม”

“โอเคดีอยู่”

ทั้งสองคนต่างเดินไปยังห้องอาหารที่อยู่ใจกลางโรงแรม หลังจากหาที่นั่งได้ ถังซินก็บอกกับเขาเรื่องที่พบกับหลินเฉิงจี๋ที่บอลรูมเรือสำราญเมื่อวาน และเขายังจูบเธออีกด้วย

เมื่อได้ได้ฟัง สีหน้าของมู่เฉินหย่วนก็มืดครึ้มทันที “ตอนนั้นผมเองก็นึกสงสัย ว่าทำไมไฟถึงดับกัน ที่แท้เขาก็ขึ้นมาบนเรือสำราญและเตรียมการไว้ก่อนแล้ว”

ไม่มีการกล่าวโทษถังซินแม้แต่นิด

ตั้งแต่ที่ทั้งสองทะเลาะกันจนกลายเป็นสงครามเย็นและดำเนินมาจนถึงตอนนี้ เขาเข้าใจนิสัยของถังซินดี หากมีอะไรกับหลินเฉิงจี๋จริง ตอนนี้คงไม่มากล่าวเปิดอกกับเขาเช่นนี้เป็นแน่

มู่เฉินหย่วนเอ่ยถาม “เขาพูดอะไรกับคุณ”

ถังซินส่ายหน้า คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย “ไม่ว่าฉันจะถามอะไร เขาก็เอาแต่เขียนลงบนมือของฉัน ไม่ปริปากแม้แต่คำ พูดไปแล้วท่าทางของเขาก็น่าประหลาดมากเลยนะคะ ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน”

จูบที่เย็นชืดนั้นทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

มู่เฉินหย่วนกล่าวเสียงเรียบ “ผมลองตรวจสอบข้อมูลของเขาดูแล้ว จึงรู้ว่าเขามีพี่ชายอยู่คนหนึ่ง ทั้งสองเป็นลูกคนละแม่แต่พ่อเดียวกัน แม่ของพี่ชายเป็นลูกผู้ดีของเมืองY ส่วนแม่ของเขาเป็นคนเอเชีย”

“พ่อของเขา โบแนร์ แต่งงานกับอีเว็ตต์เพราะเรื่องของธุรกิจ แต่ทั้งสองนั้นไม่ได้มีความรู้สึกใดๆ ต่อกัน และไปเกิดอาการรักแรกพบกับแม่ของเขาที่งานเลี้ยงหนึ่ง จึงพากลับไปที่คฤหาสน์ด้วยกัน”

“เรื่องนี้ฉันรู้ค่ะ เขาเคยเล่าให้ฉันฟัง แต่ไม่เคยพบพี่ชายของเขาเลย” ถังซินกล่าว “เหมือนว่าหลังจากที่แม่ของพี่ชายเขาเสียชีวิตด้วยอาการป่วย เขาก็ยิ่งเกลียดหลินเฉิงจี๋”

“แม่ของพี่ชายเขาไม่ได้ป่วยตาย แต่เป็นการฆ่าตัวตาย” มู่เฉินหย่วนเล่าความจริงของเรื่องให้เธอฟัง “อีเว็ตต์รับไม่ได้ที่โบแนร์พาผู้หญิงอื่นเข้าบ้านโดยไม่สนใจเธอ จนกลายเป็นโรคซึมเศร้าและกรีดข้อมือฆ่าตัวตาย”

“ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้...” ถังซินไม่อยากเชื่อ “หลินเฉิงจี๋โดนหลอกหรือคะ”

มู่เฉินหย่วนรับคำ “หลังจากที่อีเว็ตต์ฆ่าตัวตาย พ่อของอีเว็ตต์ก็เดือดดาล โทษว่าเป็นเพราะโบแนร์ไม่ดูแลลูกสาวของตัวเองให้ดี จึงคิดจะแก้แค้นเขา แต่ตระกูลอเล็กซ์เลียร์นั้นแข็งแกร่งมาก เขาไม่มีกำลังจะไปสู้ได้ จึงส่งคนไปลักพาตัวหลินเฉิงจี๋ แต่จัดเรื่องขึ้นว่าเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนเสียชีวิต”

“หลังจากนั้นล่ะคะ”

“โบแนร์ไม่เชื่ออยู่แล้วว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่เพราะเขามีลูกชายกับอีเว็ตต์คนหนึ่ง จึงไม่ต้องการหักหน้าบ้านของทั้งสอง จึงไม่ได้โวยวายอะไร หลังจากนั้นโบแนร์ก็ไม่ได้แต่งงานอีก แล้วเอาความใส่ใจทั้งหมดไว้ที่ตัวของลูกชายทั้งสอง”

“โบแนร์นั้นรักใคร่แม่ของหลินเฉิงจี๋มาก จึงเอ็นดูหลินเฉิงจี๋มากกว่า จึงทำให้พี่ชายของหลินเฉิงจี๋ไม่พอใจ และหลังจากที่เขารู้เรื่องที่อีเว็ตต์ฆ่าตัวตาย ก็ยิ่งเกลียดหลินเฉิงจี๋มากกว่าเดิม เกลียดจนนึกอยากจะฆ่าเขา”

เมื่อได้ฟังจนจบ ในใจของถังซินก็รู้สึกเจ็บปวด “เป็นโบแนร์ที่อยากจะมอบความทรงจำที่ดีในวัยเด็กให้กับลูกชายของตัวเอง จึงแต่งเรื่องราวที่สวยงามขึ้นมา ความจริงทั้งหมดที่คุณพูดมา เขารู้ไหมคะ”

“คาดว่าน่าจะรู้นานแล้ว” มู่เฉินหย่วนจิบชาร้อนเล็กน้อย “พี่ชายของเขานั้นโหดเหี้ยมนัก หลินเฉิงจี๋ที่ไม่รู้อะไร เขาจึงบอกเล่าให้ฟัง และจะแก้แค้นเขาด้วย พี่ชายของเขานั้นเกินจะกู่ หากไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะถูกโบแนร์จับได้และถอดสิทธิ์จากผู้สืบทอดตระกูลอเล็กซ์เลียร์ เขาฆ่าหลินเฉิงจี๋ไปนานแล้ว”

“พี่ชายของเขาชื่ออะไรหรือคะ”

“ไซเลส์ อเล็กซ์เลียร์”

ถังซินรู้สึกคุ้นเคยกับชื่อนี้ขึ้นมานิดหน่อย แต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก “เขามีชื่อหรือไม่คะ”

“เหมือนว่าจะไม่มีนะครับ”

มู่เฉินหย่วนมีท่าทีเคร่งเครียด และเอ่ยเตือนถังซินอย่างจริงจัง “ไม่ว่าเขาจะมีเป้าหมายอะไร ไม่ต้องสนใจ และไม่ต้องไปเข้าใกล้เขา นี่คือเรื่องความแค้นภายในครอบครัวของเขา ไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับคุณเลย”

“แต่ว่า...” ถังซินขยับปากมุบมิบ เรื่องนี้มันติดอยู่ภายในใจของเธอ จนทำให้ใจของเธอเต็มไปด้วยความสับสน แต่เพราะไม่มีเรื่องมายืนยัน เธอจึงไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร

หากเธอเลือกจะไปง้างปากเขา ความจริงที่หลุดออกมานั้น เธอจะรับมันได้หรือ

มู่เฉินหย่วนรับได้อย่างนั้นหรือ

มู่เฉินหย่วนดันเก้าอี้ออก พร้อมเอ่ยเสียงอ่อนโยน “มา มานี่สิ”

“ไปทำไมคะ” น้ำเสียงอ่อนโยนของเขาทำให้ถังซินไม่คุ้นชินเลยสักนิด แต่เดิมเธอนั้นก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบออดอ้อนอะไรนัก แต่สุดท้ายก็ลุกขึ้นยืน และเดินเข้าไปหา