รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 294

บทที่ 294 เป็นผู้ชายนั้นไม่ง่ายเลยจริงๆ

วี่เหวินถิงไม่เข้าใจผู้หญิงก็จริง แต่เขาฉลาดมาก

หลังจากได้คำแนะนำมาจากมู่เฉินหย่วน เขาก็รีบส่งอีเมลไปทางคนที่อยู่ที่นิวยอร์กทันที เพื่อขอเบอร์โทรศัพท์ผู้หญิงบอร์ดบริหารคนนั้น และรีบนัดพบกับส้งจิ้งเหอ เพื่อจะได้คุยโทรศัพท์ต่อหน้าเธอไปเลย

และเปิดลำโพงไปด้วย

ผู้หญิงบอร์ดบริหารคนนั้นลาออกไปได้หลายปีดีดัก ป่านนี้ไม่รู้ว่าลูกจะโตกี่ขวบแล้วกัน

พอได้ยินวี่เหวินถิงถามถึงเรื่องผ้าพันคอ ผู้หญิงบอร์ดบริหารคนนั้นก็หัวเราะงอหาย “เจ้านายคะ คุณที่เอาแต่ปฏิเสธผู้หญิงมาโดยตลอด ฉันคิดว่าคุณเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึก แต่ที่จริงคือมีคนรักอยู่แล้วนี่เอง”

วี่เหวินถิงกระแอมไอ ก่อนจะถามเป็นภาษาอังกฤษ “รบกวนคุณช่วยอธิบายสักครู่ด้วย”

“โดนคุณนายเข้าใจผิดหรือคะ”

“ใช่”

ผู้หญิงบอร์ดบริหารคนนั้นตั้งใจอธิบาย เนื่องจากตอนนั้นแฟนหนุ่มของเธอกำลังฟิตร่างกาย และเพิ่งจะย้อมผมมาด้วย ทั้งยังใช้ผ้าพันคอที่เหมือนกับวี่เหวินถิงด้วย จึงทำให้คนทั้งบริษัทเข้าใจผิดไป

หลังจากนั้นผู้หญิงบอร์ดบริหารก็กล่าวว่า “คุณนายวี่คะ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างคุณและเจ้านาย แต่ห่างหายกันไปนาน เขาก็ยังคงจำคุณได้ นั่นแปลว่ารักคุณมากเหลือเกินนะคะ”

ส้งจิ้งเหอรู้สึกพูดได้ลำบาก “แต่ว่าคุณยังไม่เคยพบฉันนะคะ”

“เจ้านายสวมแหวนอยู่ที่นิ้วนางนะคะ ไม่เคยถอดออกเลย” ผู้หญิงบอร์ดบริหารหัวเราะ “ที่บริษัทยังมีผู้หญิงที่มากความสามารถตั้งหลายคน แต่เขากลับไม่ได้ให้ความสนใจ นี่ยังอธิบายได้ไม่มากพอหรือคะ”

“คะ” ส้งจิ้งเหอเลิกคิวเล็กน้อย เหลือบมองวี่เหวินถิง “เมื่อก่อนมีผู้หญิงตามจีบเขามากเลยหรือคะ”

“นั่นก็เพราะว่าผู้ชายที่มีความสามารถและหน้าที่การงานที่ดีย่อมมีคนชอบไม่ใช่หรือคะ ไม่ขอปิดบังคุณนายวี่เลยแล้วกัน เมื่อก่อนฉันก็ตามจีบเจ้านายค่ะ แต่ก็ล้มเหลวนะคะ เฮ้ คุณนายวี่ ผู้ชายแบบเจ้านายไม่ได้มีมามากๆ นะคะ คุณต้องจับเขาไว้ให้มั่น อย่าทำให้เขาเตลิดจนไปหาผู้หญิงอื่นแทนนะคะ”

ส้งจิ้งเหอยิ้มบาง ก่อนจะกล่าวอย่างมั่นใจ “เขาไม่ทำหรอกค่ะ”

นั่นก็เพราะเธอเชื่อใจวี่เหวินถิง

และ เมื่อผ่านการรอคอยอย่างทรมานมาสี่ปี ทั้งยังมีลูกอีกหนึ่งคน หากวี่เหวินถิงจะไปหาผู้หญิงคนอื่นจริงๆ เธอจะปล่อยเขาไปอย่างง่ายดายได้อย่างไรกัน

ผู้หญิงบอร์ดบริหารไม่เพียงแต่ตั้งใจอธิบายเรื่องผ้าพันคอ ทั้งยังยกยอเขาอีกด้วย จนทำให้วี่เหวินถิงรู้สึกสบายใจขึ้นมา ในใจคิดว่าเดี๋ยวจะส่งข้อความไปหาผู้ช่วยจาง เพื่อให้เขาเตรียมส่งของขวัญไปให้

รอจนกระทั่งส้งจิ้งเหอสนทนากับผู้หญิงบอร์ดบริหารคนนั้นเสร็จ วี่เหวินถิงจึงได้วางสายไป

เขาไตร่ตรองอยู่เพียงครู่ “เมื่อวานผมไม่ดีเอง ไม่ควรใจร้อนและอธิบายให้ชัดเจน คุณเองก็ได้ยินแล้ว ผู้ชายคนนั้นคือแฟนของเธอ ไม่ใช่ผม”

ส้งจิ้งเหอยกยิ้ม ก่อนจะพยักหน้าและรับเสียงอืม “ฉันได้ยินชัดเจนเลยคะ”

วี่เหวินถิงถอนหายใจอย่างโล่งอก

เข้าใจก็ดีแล้ว สงครามเย็นครานี้ถึงจุดสิ้นสุดแล้วใช่หรือไม่

วินาทีต่อมา ส้งจิ้งเหอก็กล่าวว่า “ฉันไม่ถือสาเรื่องผ้าพันคอค่ะ แต่พอฉันนึกถึงเรื่องจดหมาย ฉันก็รู้สึกว่าคุณโง่เกินไป สี่ปี วี่เหวินถิง คุณไม่ถามฉันด้วยซ้ำว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น และไปนิวยอร์กโดยไม่บอกไม่กล่าว เราอยู่ด้วยกันมาตั้งนานนะคะ ความเชื่อใจที่เป็นเรื่องพื้นฐานคุณก็ไม่มีให้แก่ฉันเลย”

“ตอนนั้นผมไม่คิดให้เยอะเอง” วี่เหวินถิงรู้สึกจนใจ “คุณบอกเลิกผม ทั้งคุณแม่มาบอกว่าคุณรับเช็คของท่านไป ผมจึงคิดว่า...”

ส้งจิ้งเหอมองค้อนเขา ก่อนจะกล่าวเสียงเย็นชา “ในใจคุณเชื่อแม่ของคุณมากที่สุด ฉันอยู่ที่ท้ายสุดอย่างนั้นหรือคะ คุณกล้าที่จะไปนิวยอร์ก แต่ไม่กล้าที่จะกลับมาหาฉัน วี่เหวินถิง คุณนี่มันยอดเยี่ยมจริงๆ”

“.....”

“และทันทีที่คุณกลับมา คุณก็ทำให้ฉันเสียหน้าด้วยการบอกว่าไม่รู้จักฉัน อย่างไรคะ ฉันทำร้ายคุณอย่างนั้นหรือ”

“.....”

คุยกันเรื่องผ้าพันคอแท้ๆ ทำไมถึงได้กลายเป็นคิดบัญชีกับเรื่องในอดีตไปได้