รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 295

บทที่ 295 ใจตรงกัน

“ดูคุณธรรมของคุณนะ” หลี่ซูเจ๋มองบนใส่เขา และหันกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

ราวกับร่างของลู่เหวินซูได้พลังกลับคืนมา แชทไปบอกกับมู่เฉินหย่วนและวี่เหวินถิงด้วยความภาคภูมิใจ แต่มู่เฉินหย่วนทำงานจนไม่ทันเห็น และวี่เหวินถิงไม่สนใจเขา

ไม่มีใครสนแต่เขาก็ยังขออวดต่อไป

ทันใดนั้นลู่เหวินซูก็รับรู้ได้ถึงสัญญาณเตือนในใจ รู้สึกว่ามีคนกำลังจับจ้องตัวเองอยู่ จึงรีบลุกขึ้นจากโซฟา มองไปทั่วทุกทิศ แต่ก็ไม่พบกับอะไร

เมื่อครู่ไม่ใช่เรื่องที่นึกคิดไปเอง ต้องมีคนกำลังติดตามอย่างลับๆเป็นแน่

ในตอนที่เขากำลังคิดหาหนทาง หลี่ซูเจ๋ก็ได้ซื้อเสื้อไม่กี่ตัวเสร็จเป็นที่เรียบร้อย และส่งถุงในมือให้กับเขา

หลี่ซูเจ๋ถามเขา “มีอะไรหรือ”

“อ้อ ไม่มีอะไรครับ นั่งนานไปหน่อยเลยอยากจะขยับตัวบ้าง” ลู่เหวินซูไม่อยากให้เธอกังวลใจ จึงยิ้มกลบเกลื่อน “พวกคุณซื้อกับเสร็จแล้วหรือ ตอนนี้ก็มืดมากแล้ว กลับกันดีกว่าไหมครับ”

ถังซินพยักหน้า

เดินมาตลอดทั้งวันแล้ว เธอเองก็เริ่มเหนื่อยด้วยแล้วเช่นกัน

สองมือของลู่เหวินซูหิ้วถุงเสื้อผ้า และเดินตามหลังสาวๆ อย่างรู้ความ สีหน้าดูเกียจคร้าน แต่สายตายังคงจับจ้องไปที่การกระทำของผู้คนรอบข้าง

ทุกคนต่างเดินผ่านเคาน์เตอร์อัญมณี

พนักงานกำลังจำเก็บอัญมณีที่อยู่ในเคาน์เตอร์ ก็พบถุงที่นูนๆ สอดอยู่ชั้นล่างของเคาน์เตอร์

“ของใครลืมคะ เอาไปหรือไม่”

พนักงานหญิงพึมพำ เปิดดูของข้างในเอง หรือให้เพื่อนร่วมงานดี

ในตอนที่เธอเปิดถุงนั้น ไม่ได้สังเกตว่ามีด้ายเล็กอยู่ด้วย ถึงกระดาษถูกเปิดออก สายป้องกันก็หลุดออกในทันที

พนักงานสาวได้ยินเสียงดังกริ๊ก หลังจากนั้นมีควันสีขาวพวยพุ่งออกมาทันที

ไม่เพียงแต่ที่เธอเท่านั้น ถุงกระดาษที่อยู่ในเคาน์เตอร์อื่นก็ถูกเปิดเช่นกัน ทั้งชั้นอัญมณีนี้ถูกปกคลุมไปด้วยควันสีขาว เสียงกรีดร้องยังคงดังขึ้นระงม

หลังจากนั้นฟังทั้งชั้นอัญมณีนี้ก็ดังลง เหลือบเพียงในเคาน์เตอร์ อัญมณีที่ถูกแสงเหล่านั้นดูอ่อนแอทันที

ควันขาวที่หนาทึบจนดำ จนทำมันมืดไปทั้งหมด

“อย่าขยับ หมอบลงไป”

ในตอนที่ทุกคนกำลังอยู่ในความสับสน เสียงดุดันของชายหนุ่มก็ดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงฝีเท้า พวกเขาพูดภาษาอังกฤษ แต่เสียงนั้นฟังไม่ได้ชัดเจนนัก เพราะผ้าคลุมหน้าของพวกเขา

ทั้งยังได้ยินเสียงขึ้นนก ราวกับกำลังเรียกคน

ในตอนที่เห็นควันพวยพุ่งมาจากใต้เคาน์เตอร์ ลู่เหวินซูก็รู้สึกแปลกๆ ทันที จึงได้ลากผู้หญิงทั้งสามมายังใต้เคาน์เตอร์ที่อยู่ใกล้ที่สุด

“อย่าขยับ ไม่อย่างนั้นจะไม่มีการเกรงใจอีกแล้ว”

เมื่อได้ยินเสียงคำเตือน ถังซินก็มองไปยังลู่เหวินซูทั้งเอ่ยถามเสียงแผ่ว “โจรหรือคะ”

“อือ ออกมาจากควัน ทั้งยังดับไฟอีกด้วย ราวกับว่าได้คาดการณ์ไว้แล้ว” ลู่เหวินซูกล่าวเสียงแผ่ว ทั้งยังรีบแจ้งความ และส่งข้อความหาวี่เหวินถิง

แต่ลู่เหวินซูก็ยังคงสงสัยอย่างมาก

ห้างสรรพสินค้านี้การรักษาความปลอดภัยเต็มร้อย มีกล้องวงจรปิดทุกมุม และเครื่องประดับเหล่านี้ก็อยู่ที่ชั้นที่ห้า นี่มันแปลกมาก หากถูกพบเห็นโดยคนภายนอก ต่อให้เขามาถึงชั้นเครื่องประดับ แต่ก็ออกไปไม่ได้อยู่ดี

หากก้าวออกไปอาจจะกลายเป็นศพไปในทันที มีอาวุธอยู่ตรงหน้าขนาดนี้ ไม่โง่ไปหน่อยหรือ

พวกลู่เหวินซูซ่อนตัวอยู่ที่ใต้เคาน์เตอร์ ได้ยินเสียงของผู้หญิงที่ร้องอยู่ข้างนอก ทั้งยังได้ยินเสียงของภาษาอังกฤษจากชายหนุ่ม เปิดตู้เพื่อหยิบเครื่องประดับ ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเลยแม้แต่น้อย

โดยเร็วฝีเท้านั้นก็มาอยู่ตรงนี้ที่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก

พนักงานที่ประจำเคาน์เตอร์นี้ได้วิ่งออกไปซ่อนที่อื่นนานแล้ว โจรนั้นจะต้องมาเอาอัญมณี จะต้องเดินมา และเห็นพวกเขาอย่างแน่นอน

“ผมจะออกไปรับมือกับเขา พวกคุณอย่าส่งเสียง” ลู่เหวินซูกำชับเสียงแผ่ว