รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 319

บทที่319 คนมีเสมอภาคกันตั้งแต่เกิดมาหรอ

เรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์ของคุณพ่อลู่ได้ถูกตระกูลลู่ปิดไว้ จึงไม่มีสื่อมวลชนหรือสำนักพิมพ์ไหนรู้เรื่องนี้ พิธีฝังศพก็เชิญแต่ญาติและเพื่อนสนิท

ถังซินสวมชุดกระโปรงดำทั้งตัว ไปที่สุสานพร้อมกันกับมู่เฉินหย่วนและเพื่อนๆ

หลังจากที่ลงรถ ถังซินก็เห็นลู่เหวินซูและคุณแม่ลู่แต่ไกล สีหน้าของคุณแม่ลู่นั้นซีดเซียว การตายของคุณพ่อลู่ เหมือนกับทำให้ให้เธอแก่มากขึ้นในทุกคืน

คุณพ่อลู่ได้รับคำสรรเสริญจากคนภายนอกอย่างมาก ว่าเป็นคู่สามีที่รักกันมาก ถังซินได้ยินมู่เฉินหย่วนพูดว่า อุบัติเหตุทางรถยนต์ของคุณพ่อลู่ในวันนั้น คุณแม่ลู่รีบไปที่โรงพยาบาลและกอดศพของคุณพ่อลู่ร้องไห้ทั้งคืน

ข้างๆลู่เหวินซูก็มีหลี่ซูเจ๋ยืนอยู่ สวมชุดกระโปรงสีดำทั้งตัว สวมหมวกตาข่ายผ้าสีดำเพื่อบดบังใบหน้าอันเรียวเล็ก ริมฝีปากเธอขยับบ้างเป็นบางครั้ง เหมือนกับกำลังปลอบขวัญคุณแม่ลู่ แต่สีหน้ากลับไม่ทุกข์ไม่สุข

ถังซินละสายตากลับมาและทอดถอนใจเบาๆ

ก็ถือว่าคุณพ่อลู่ทำเรื่องที่รับไม่ได้พวกนั้น ถึงอย่างไรก็เป็นสามีคุณแม่ลู่มาหลายสิบปี และยังเป็นพ่อของลู่เหวินซู ถ้าคุณแม่ลู่รู้ความจริง จะยอมให้อภัยหลี่ซูเจ๋ได้ยังไง

เมื่อเห็นพวกวี่เหวินถิงมาแล้ว ลู่เหวินซูจึงเข้ามาต้อนรับแขก

พี่ใหญ่ พี่รอง นอกจากแววตาเท่านั้นที่ไร้ซึ่งความเปล่งประกาย นอกนั้นลู่เหวินซูยังดูมีชีวิตชีวาอยู่มาก เส้นเสียงแหบแห้งเล็กน้อย “ต้องให้พวกพี่เสียเวลามาที่นี่โดยเฉพาะ”

วี่เหวินถิงตบที่ไหล่ของเขาและเอ่ยขึ้นว่า “ระงับความโศกเศร้า”

“ฉันไม่ค่อยเศร้าเท่าไหร่แล้ว” ลู่เหวินซูยักไหล่และชำเรื่องมองไปทางนั้น จากนั้นจึงพูดอย่างเหน็บแนมขึ้นว่า “ลับหลังเขาทำเรื่องพวกนั้น ตายแบบนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นการชดใช้กรรมจากสวรรค์”

เพราะว่าเรื่องนั้น เขาจึงเย็นชาเช่นนี้กับคุณพ่อลู่ และไม่อยากสืบช่วงบริษัทของตระกูล

พิธีฝังศพเริ่มเก้าโมง

ทุกคนยืนนิ่งสงบอยู่ข้างๆ หลังจากที่ฝังศพของคุณพ่อลู่แล้ว ก็ขึ้นไปร่วมพิธีงานศพตามลำดับ

คนที่มามีไม่มาก พิธีฝังศพจึงใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงก็เสร็จสิ้น

ก่อนกลับ ถังซินจึงมองไปทางหลี่ซูเจ๋ และปล่อยมือมู่เฉินหย่วน บอกเขาด้วยเสียงเบาๆว่า “คุณไปกับพวกเพื่อนๆก่อน ฉันจะไปทางโน่นหน่อย”

มู่เฉินหย่วนพยักหน้า

คุณแม่ลู่ควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ได้ ยังยืนอยู่ที่ป้ายหน้าหลุมศพของคุณพ่อลู่ น้ำตาไหลอย่างเงียบๆโดยมีหลี่ซูเจ๋ยืนปลอบเธอไว้

“คุณป้า ระงับความโศกเศร้าเถอะค่ะ หลี่ซูเจ๋พูดปลอบเธอ คนนอกไม่รู้ก็ไม่ได้หมายความว่าคนในบริษัทจะไม่รู้ บริษัทยังต้องการคุณป้ากับเหวินซูนะคะ”

คุณแม่ลู่พยักหน้าและจับกุมมือหลี่ซูเจ๋ไว้แน่น “ซูเจ๋ โชคดีที่มีเธอ…ถ้าไม่มีเธอคอยอยู่เป็นเพื่อนฉัน ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะอดทนต่อไปได้ยังไง

“ไม่เพียงแค่ฉัน เหวินซูก็เป็นห่วงคุณป้ามากนะคะ”

หลังจากที่ถังซินเดินเข้ามาใกล้ จึงได้ยินหลี่ซูเจ๋พูดปลอบขวัญคุณแม่ลู่เบาๆ เธอจึงยืนอยู่ตรงนั้นไม่เข้าไปรบกวน จนกระทั่งหลี่ซูเจ๋ให้คนมาพาตัวคุณแม่ลู่กลับไป จึงเดินเข้าไปหาเธอ

ถังซินทำเสียงถอนหายใจ “ยังต้องให้เธอมาปลอบคุณป้าลู่…ในใจคงเจ็บปวดมากสินะ”

“เธอรู้เรื่องทั้งหมดแล้วหรอ?”

“อืม พี่รองบอกฉันหมดแล้ว” ทั้งสองคนจึงเดินห่างออกไปข้างนอก ถังซินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “จิตใจเธอดีมากจริงๆ ไม่ได้เอาความแค้นพาลใส่คนทั้งตระกูลลู่”

หลี่ซูเจ๋ยิ้มหัวเราะอยู่สักครู่ รอยยิ้มมีความเจ็บปวดเล็กน้อย “ทำไมฉันจะไม่อยากหล่ะ? ฉันอยากมากเลย…แต่คุณแม่ลู่และลู่เหวินซูไม่รู้เรื่องเบื้องหลังแม้แต่นิดเดียว คนที่ฉันจะแก้แค้นก็มีเพียงแค่ลู่ลี่เฉิง”

ใครใช้ให้ตอนแรกลู่เหวินซูมากันกระสุนไว้ ทำให้เธอใจอ่อน จึงทำร้ายไม่ลง

เมื่อตอนที่รีบเร่งไปโรงพยาบาลกับลู่เหวินซู และเมื่อเห็นศพของลู่ลี่เฉิง ในใจของเธอก็ปรากฎความรู้สึกที่มีความสุข คิดว่าสุดท้ายตนเองก็แก้แค้นให้กับพี่สาวและพ่อแม่ได้สำเร็จแล้ว

แต่เมื่อเธอได้เห็นคุณแม่ลู่ร้องไห้อย่างเจ็บปวดและความเงียบเหงาหงอยไร้ชีวิตชีวาของลู่เหวินซู ความรู้สึกที่มีความสุขนั้นก็ถูกความรู้สึกทุกข์ใจจากความละอายเข้ามาแทนที่ ทำให้เธอไม่ชอบเป็นอย่างมาก

แม้กระทั่งรู้สึกเสียใจภายหลังที่ตนเองได้เข้าไปมีส่วนร่วมในการแก้แค้นครั้งนี้

ถ้าในตอนแรกเธอว่าจ้างผู้หญิงฉลาดๆสักคน เข้าไปใกล้ชิดลู่เหวินซูแทนตัวเอง และแก้แค้นได้สำเร็จก็ดีแล้ว