รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 318

บทที่ 318 รอให้บริษัทมู่ซื่อล้มละลาย คุณก็มาทำงานให้ฉัน

หลังจากที่ถึงห้องทำงานของประธาน ถังซินได้ยินเสียงคนพูดดังออกมาจากข้างใน และไม่รู้ว่ามีแขกอยู่ข้างในหรือไม่

เธอจึงเคาะประตูตามมารยาท

“เข้ามา” มู่เฉินหย่วนพูดออกมา และไม่มีเสียงพูดอะไรออกมาอีก

ถังซินผลักประตูเข้าไป และไม่พบว่ามีแขก มู่เฉินหย่วนได้วิดีโอคอลกับคนอื่นอยู่ที่โต๊ะทำงาน เมื่อได้ยินเสียงคนเคลื่อนไหว เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองสักครู่ และสายตาก็กลับไปจับจ้องโน๊ตบุ๊คอย่างรวดเร็ว

ถังซินก้าวเข้าไปอย่างเบาๆ หลังจากที่ไปถึงโต๊ะ ก็เอากระเป๋าเก็บความร้อนวางไว้ข้างบน และรออย่างเงียบๆโดยไม่ได้พูดอะไร

ชายหนุ่มพูดภาษาอังกฤษ เขาพูดอย่างรวดเร็วแต่มีความชัดเจน

ถังซินฟังออกว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจการส่งออก บนโต๊ะยังมีเอกสารเกี่ยวกับการส่งออกวางอยู่บนโต๊ะหลายฉบับ ทุกครั้งที่มู่เฉินหย่วนอยากจะหยิบเอกสาร เธอจึงเอาเอกสารฉบับนั้นยื่นไปให้เขาก่อน

การสนทนาเกี่ยวกับธุรกิจการส่งออกในครั้งนี้ ต่อเนื่องไปจนถึงเวลาครึ่งชั่วโมงเต็มๆ

เมื่อปิดวิดีโอคอล มู่เฉินหย่วนก็ถอดหูฟังออก

ประชุมไปเกือบสองชั่วโมง ชายหนุ่มก็ยังคงกระปรี้กระเปร่า ไม่มีความอ่อนเพลียและง่วงนอนแม้แต่น้อย

ถังซินเอาน้ำชายื่นให้เขา ทอดถอนใจและชื่นชม “สมกับที่เป็นประธานมู่ การร่วมมือทางการค้าที่ยากขนาดนี้ คุณก็ยังพูดโน้มน้าวใจคนอื่นได้ และรอแค่วันที่จะเซ็นต์สัญญาเท่านั้น”

มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดอย่างตรงประเด็นขึ้นว่า “รู้ว่าเขาต้องการอะไร ก็เอาจุดนั้นเป็นตัวล่อ เขาก็เพียงแค่ไม่ชอบได้กำไรต่ำก็เท่านั้น ถ้าอย่างนั้นฉันจึงให้ตามราคาที่เขาอยากได้”

ถังซินเอียงหน้ามองเขา “คุณใจดีขนาดนั้นเลยหรอ?”

“ในด้านอื่นจะหักค่าใช้จ่ายหรือไม่ฉันก็ออกความเห็นไม่ได้” มู่เฉินหย่วนจิบชาไปหนึ่งคำ “ทำธุรกิจจะหาแค่เงินได้อย่างไร จะต้องควักเงินออกมาด้วย”

“นักลงทุนสมองเฉียบแหลมจริงๆ สุดยอด!” ถังซินรู้สึกละอายที่ไม่อาจเปรียบเทียบสู้ด้วยได้

เธอเปิดกล่องเก็บความร้อนออก หยิบกับข้าวและขาหมูน้ำแดงออกมา “แม่ให้ฉันเอาอาหารกลางวันมาให้คุณ ฉันจำได้ว่าคุณไม่ชอบกินขาหมู ไม่อย่างนั้นให้ฉันกินแทนคุณเอามั้ย?”

“ของชอบสามารถเปลี่ยนกันได้ มู่เฉินหย่วนลากกล่องข้าวไปตรงหน้า ไม่ให้เธอได้ฉกฉวยโอกาสนี้ ยิ่งไปกว่านั้นนี่คือการแสดงความมีน้ำใจของแม่ยายอย่างหนึ่ง ฉันจำเป็นต้องกินให้หมด”

ถังซินมองบน “หน้าไม่อายจริงๆ ยังไม่ขอแต่งงาน ก็เรียกว่าแม่ยายแล้ว!”

มู่เฉินหย่วนมองที่นิ้วของเธอ “ไม่ใช่ว่าสวมแหวนแล้วหรอ?”

“อันนี้ให้ตอนเล่นเกมส์!”

“ฉันรู้แล้ว คุณนายมู่คิดว่ายังไม่อลังการ ไม่โรแมนติกพอ มู่เฉินหย่วนหยิบมือถือขึ้นมา ฉันจะเรียกนักออกแบบมา ให้เขาได้คุยกับเธอต่อหน้า ดูว่าเธออยากที่จะได้แหวนแบบไหน”

ถังซินรีบแย่งโทรศัพท์เขามาอย่างรวดเร็ว “ซื้อแหวนใหม่เปลืองเงินมาก คุณกินข้าวของคุณไป!”

ถ้าหากนักออกแบบมาที่บริษัทมู่ซื่อจริงๆ ไม่แน่ในช่วงบ่ายคนทั้งองค์กรอาจจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับมู่เฉินหย่วนกันหมด

มู่เฉินหย่วนยิ้มหัวเราะเบาๆ

เมื่อถังซินส่งอาหารกลางวันเสร็จแล้วก็อยากที่จะกลับออกไป เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนพูดซุบซิบนินทา แต่มู่เฉินหย่วนบอกว่าจะสอนเธอเกี่ยวกับทำโครงการสาธารณะ จึงทำให้เธอหยุดก้าวขาได้สำเร็จและกลับมานั่งที่ข้างๆเขา

มู่เฉินหย่วนพูดเรื่องโครงการนี้อย่างเข้าใจได้ง่าย ทำให้ถังซินฟังอยู่อย่างตั้งใจ

หลังจากที่พูดจุดสำคัญของโครงการเสร็จแล้ว เขาก็ได้กินข้าวเสร็จแล้วเช่นกัน

“ปล่อยเป็นหน้าที่ฉันเถอะ ฉันจะทำออกมาให้ดีอย่างแน่นอน” ถังซินรีบจัดเก็บกระเป๋าเก็บความร้อน ดูแล้วมีท่าทางที่ฮึกเหิม “ถ้าไม่หาอะไรทำอีก สมองของฉันใกล้จะขึ้นสนิมแล้ว”

มู่เฉินหย่วนลูบคลำคาง “สนใจจะเป็นรองประธานมั้ย? งานเยอะ เธอจะไม่ได้อยู่อย่างสบายแน่นอน”

“ไม่ทำ!” ถังซินปฏิเสธอย่างไม่คิด “ถ้าหากให้ฉันทำในบริษัทอื่น ฉันรับปากแน่นอน เป็นโอกาสดีที่จะได้ฝึกฝน แต่ทำในบริษัทมู่ซื่อไม่ได้”

“ทำไมหล่ะ?”

ถังซินขมวดคิ้ว “ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเราจะปิดเป็นความลับ แต่ฉันไปมาหาสู่กับคุณบ่อยๆ บางคนเขาก็เดากันถูกบ้าง ฉันอยู่แผนก R ทำให้คนไม่พอใจกันเป็นกอง ถ้าหากได้เป็นรองประธาน คำพูดที่ไม่น่าฟังเหล่านั้น อาจจะเข้าหูผู้ถือหุ้นอย่างแน่นอน ทำให้คุณถูกพวกเขาจับตาดู”

มู่เฉินหย่วนยิ้ม “คนที่ถือหุ้นมากที่สุดในบริษัทมู่ซื่อคือฉัน เธอยังกลัวผู้ถือหุ้นรวมกันลงมติไม่ไว้วางใจฉันหรอ?”

“ไม่กังวล แต่แค่กลัวเรื่องบางเรื่องที่ไม่น่าฟังเผยแพร่ออกไป”