รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 317

บทที่ 317 ยังโง่กว่าลู่เหวินซูอีก

ถังซินคิดแล้วคิดอีก จากนั้นจึงเอ่ยถามคุณแม่ถังขึ้นว่า “แม่ แม่ว่าเธอหมายความว่าอย่างไร อยากที่จะใช้วิธีการของความรักความผูกพันธ์ในการทำให้เป้าหมายสำเร็จหรอ?”

ถังซินจ้องมองไปที่ยันต์

“ไม่ใช่หรอก เธอมาซื้อเหล้าแล้วหลายครั้ง ก็ดูเป็นคนดี” คุณแม่ถังเอ่ยขึ้น และล็อคประตูร้านค้า “ถือได้ว่าเป็นพี่สะใภ้ของพ่อเธอที่ไปแต่งงานใหม่ และก็ไม่ได้แค้นอะไรกับเธอ”

ถังซินมองคุณแม่ถังอย่างระมัดระวังตัว “แม่ ทำไมแม่ดูเข้าข้างเธอ เธอไม่ได้ขอร้องอะไรแม่จริงๆใช่มั้ย”

“ไม่มี”

“ เธอไม่ได้พูดเรื่องกวนลี่หลั่งกับแม่จริงๆหรอ?”

“ไม่มีจริงๆ” คุณแม่ถังมองขู่เธอ น้ำเสียงไม่พอใจ “เธออย่าคิดรังเกียจคนอื่นขนาดนี้ จะพูดยังไงดีหล่ะ…เฮ้อ ช่างมันเถอะ ไปซื้อกับข้าว”

ถังซินจี้ถามอย่างแปลกประหลาดใจ “แล้วมันคืออะไรหล่ะ? แม่ปิดบังอะไรฉัน?”

“เขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว”

“ฉันจะบอกให้นะ แม่เป็นคนหูเบา หลังจากนี้ถ้าเธอมาอีก แม่อย่าไปสนใจเธอ” ถังซินไม่ได้สงสัยในคำพูดของคุณแม่ถัง “ยังไงเธอก็เป็นครอบครัวเดียวกับกวนลี่หลั่ง ต้องเข้าข้างกวนลี่หลั่งอย่างแน่นอน”

“รู้แล้ว!”คุณแม่ถังยกมือโบกให้พอ “เธอยังอยากจะไปกินข้าวที่บ้านกับฉันมั้ย ไม่กินก็กลับไป!”

ถังซิน…

มีชีวิตโตมาจนถึงป่านนี้ คิดไม่ถึงว่าเริ่มจะถูกคุณแม่ถังรังเกียจแล้วหรอ?

ขณะที่กดลิฟต์ลงไปชั้นล่างกับคุณแม่ถัง ถังซินก็ยังจ้องมองยันต์นั้นอยู่ และคิดในใจขึ้นว่า เห็นได้ชัดว่าเมื่อสักครู่นี้ฉันมีกริยาท่าทางที่ดีมาก

แสดงออกด้วยความเคารพนับถือ และยังเรียกว่าคุณป้า

เหมือนกับที่คุณแม่ถังพูดซะที่ไหน ที่บอกว่าไม่เคารพผู้หลักผู้ใหญ่เลยหรอ?

หลังจากที่ซื้อกับข้าวแล้วกลับบ้าน คุณแม่ถังสั่งให้ถังซินไปช่วยจัดเก็บกล่ององุ่นเหล่านั้นให้เป็นระเบียบ

เพื่อที่จะทำไวน์ และตนเองก็เข้าไปในห้องครัว ยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารกลางวัน

“แม่ ทำอะไรง่ายๆหน่อยก็ได้” ถังซินตะโกนไปยังห้องครัว เธอไม่ได้กินอะไรเลยตลอดทั้งเช้า หิวโหยจนท้องร้องจ๊อกๆ ขอเพียงแค่คุณแม่ถังทำอะไรเธอก็กินหมด

“เธอเด็ดองุ่นของเธอไป ไม่ต้องพูดมาก!”

ถังซิน…

เมื่อถังซินเด็ดองุ่นเสร็จไปสี่กล่อง ก็ถือโอกาสช่วยคุณแม่ถังล้างเหยือกใหญ่หลายใบที่จะต้องใช้บรรจุเหล้าที่กลั่นไว้ลงไป ในที่สุดคำพูดที่เฝ้ารอจากคุณแม่ถังก็มาถึง “กินข้าวได้แล้ว!”

หลังจากที่ล้างมือแล้วเธอก็พุ่งตรงไปที่โต๊ะอาหาร

บนโต๊ะอาหารมีกับข้าวผัดห้าอย่าง ต้มหนึ่งอย่าง ต้มลูกชิ้นดมแล้วมีกลิ่นหอมมาก และยังมีขาหมูน้ำแดงอีกจานใหญ่!

“แม่ ไม่น่าหล่ะแม่ถึงทำนานขนาดนี้ ที่แท้ก็มีขาหมูน้ำแดง” ถังซินรู้สึกอยากกินมาก จึงยื่นตะเกียบออกไปแต่ก็โดนคุณแม่ถังตีออกอย่างไม่เกรงใจ

คุณแม่ถังได้เอาขาหมูที่ตักใส่ถ้วยไว้แล้วสองขาให้เธอ “นี่คือของเธอ”

“ที่ตักไว้จานนั้นฉันกินไม่ได้หรือ?” ถังซินมองไปที่ขาหมูน้ำแดงพวกนั้น และหันกลับมาดูถ้วยเล็ก เปรียบเทียบกันอยู่สักครู่ ขาหมูสองอันที่อยู่ในถ้วยเล็กนั้น มีน้อยจนน่าสงสาร

ถังซินจึงพูดอย่างจริงจังขึ้นว่า “แม่ หมอบอกว่าให้แม่กินอาหารอ่อนๆ อาหารที่ไม่มัน เพื่อถนอมรักษาสุขภาพ ขาหมูฉันกินได้เพียงคนเดียวเท่านั้น! แม่คงไม่คิดที่จะบรรจุถุงสุญญากาศส่งไปให้กวนชิงเฟิงที่ต่างประเทศหรอกนะ?”

“ถ้าฉันคิดจะส่งยังต้องดูค่าส่งและระยะเวลาในการส่งอีก!” คุณแม่ถังมองบนใส่เธอ และถือกล่องเก็บความร้อนมาสองใบ เอาขาหมูและต้มลูกชิ้นใส่ลงไปทั้งหมด

“อันนี้ของใคร?”

“อันนี้ให้ลูกเขย และคนนั้นคนที่อยู่ข้างๆเขา” ในตอนนั้นคุณแม่ถังนึกชื่อไม่ออก “เจ้าหน้าที่ที่ดูรูปร่างสูงใหญ่…ลูก เขาชื่ออะไรนะ?”

“จางเฉิง เขาเป็นผู้ช่วยของประธานมู่ ไม่ใช่เจ้าหน้าที่” ถังซินพูดตอบกลับหลังจากที่พบว่ามีความผิดปกติ “แม่ทำมากมายขนาดนี้ เพื่อให้พวกเขาหมดเลยหรือ? แล้วฉันกินอะไร”

คุณแม่ถังชี้ไปบนโต๊ะ “ผักกาดขาว เธออ้วนแล้ว พอดีเลยจะได้ลดความอ้วน”

“ ……แม่นี่จริงๆเลย” ในสายตาของคุณแม่ถัง ผู้ช่วยจางยังดีกว่าเธอที่เป็นลูกอีก “ตอนนี้บ่ายโมงแล้ว พวกเขาน่าจะสั่งอาหารมากินแล้ว แม่เอาไว้ให้ฉันกินเถอะ!”

“ฉันพึ่งโทรศัพท์ไปถาม พวกเขาบอกยังไม่ได้กิน”