รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 316

บทที่316 ความสัมพันธ์นี้ค่อนข้างยุ่งเหยิง

เมื่อถังซินตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้ากว่าๆแล้ว

หิมะข้างนอกก็หยุดตกแล้ว

หิมะที่กองอยู่บนถนน ก็ถูกพนักงานงานกวาดทิ้งไปหมดแล้ว คนขับรถก็มารอพวกเขาแต่เช้า รถขับไปถนนโล่งตลอดทาง หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงรถก็ได้มาส่งพวกเขาถึงโรงแรม

หลังจากที่เข้าไปในโรงแรม ถังซินก็เห็นส้งจิ้งเหอและวี่เหวินถิงรออยู่ที่ห้องโถงใหญ่

ส้งจิ้งเหอก็เห็นถังซินแล้วเช่นกัน และเข้ามาจับมือเธอไว้ จากนั้นจึงเอ่ยถามเธอขึ้นว่า “เห็นใต้ตาเธอดำคล้ำ นอนไม่หลับหรอ?”

“อืม ไม่ต้องเครียด”

หลังจากที่มารวมตัวแล้ว ทุกคนก็ขึ้นลิฟต์ไปที่ดาดฟ้าของโรงแรม

วี่เหวินถิงบอกว่าไปสนามบินต้องรอ ยุ่งยากมาก จึงเรียกเครื่องบินส่วนตัวมาโดยตรง โดยแจ้งกับหอบังคับการบินไว้ก่อนแล้ว จึงไม่มีปัญหาอะไร

เครื่องบินส่วนตัวก็ได้ออกจากดาดฟ้าของโรงแรมไปอย่างรวดเร็ว

มู่เฉินหย่วนโอบกอดถังซินไว้ในอ้อมอก พิงไปที่ไหล่อันกว้างของเขา มองไปที่ด้านนอกก็เห็นภาพของโรงแรมค่อยค่อยจางหายไป ถังซินจึงเอ่ยถามมู่เฉินหย่วน ด้วยเสียงเบาๆขึ้นว่า “เหวินซูคงไม่เป็นไรใช่มั้ย”

“ไม่เป็นไรหรอก มากที่สุดก็แค่เศร้าโศกเสียใจก็เท่านั้น” มู่เฉินหย่วนปลอบโยนเธอ “ไม่ต้องกังวล นอนหลับอีกสักหน่อยเถอะ”

ถังซินขานตอบรับ “อืม”

เพียงแค่นึกถึงความสัมพันธ์ของหลี่ซูเจ๋และลู่เหวินซู และยังมีความแค้นระหว่างสองครอบครัว เธอจึงถอนหายใจอย่างเลี่ยงไม่ได้

เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนชอบกัน

เฮ้อ!

เวลาสิบเอ็ดโมงกว่า เครื่องบินส่วนตัวก็ได้เดินทางมาถึงสนามบินเมืองหนานเฉิง

เมื่อมู่เฉินหย่วนได้รับข้อความจากลู่เหวินซู บอกว่าศพของคุณพ่อมู่ได้จัดการเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้เช้าจะไปฝังศพ ให้พวกเขากลับไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ไปร่วมพิธีฝังศพก็พอแล้ว

“ตอนนี้เขาไม่อยากให้พวกเราไปรบกวน” มู่เฉินหย่วนเอาข้อความที่ลู่เหวินซูส่งมาบอกกับทุกคน “ถ้าอย่างนั้นพี่ใหญ่ ฉันกับถังซินจะกลับบริษัทไปจัดการธุระสักหน่อย และพรุ่งนี้เราค่อยไปสุสานด้วยกัน”

“ได้” วี่เหวินถิงพาส้งจิ้งเหอออกไปอย่างรวดเร็ว

ถังซินอยากที่จะไปบริษัทเป็นเพื่อนมู่เฉินหย่วน แต่กลับถูกมู่เฉินหย่วนบอกว่าเธอจำเป็นที่จะต้องพักผ่อนให้มาก และให้คนไปส่งเธอที่คอนโด

แต่ว่าเธอกลับไปที่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ จึงไปที่ร้านค้าของคุณแม่ถัง

คุณแม่ถังทำผักดองอร่อย เหล้าที่กลั่นเองก็หวานฉ่ำ หลังจากขายที่ร้านไม่กี่วัน ชื่อเสียงก็เลื่องลือออกไป ตอนนี้มีคนต่อแถวยาวที่หน้าประตูร้านทุกวัน

เมื่อถังซินไป ผักดองและเหล้าของคุณแม่มู่ขายจนแทบจะหมดแล้ว กำลังจะทำความสะอาดร้านค้า เพราะว่าขายดีจนงานยุ่ง เลยจ้างป้าคนหนึ่งที่อายุไล่เลี่ยกันมาช่วย

เมื่อคุณแม่ถังเห็นว่าเธอมาหา จึงแปลกประหลาดใจ “เธอกับลูกเขยไปเที่ยวกลับมาแล้วหรอ?”

“แม่ อารมณ์แม่เปลี่ยนไปมากจริงๆ!” ถังซินเทน้ำกินเอง และได้พูดขึ้นมาว่า “ก่อนหน้านี้เขามาหาแม่ แม่ก็ทำเฉยเมยไม่สนใจเขา พอมาตอนนี้เรียกเขาว่าลูกเขยซะแล้ว”

คุณแม่ถังจึงเอ่ยขึ้นว่า “เธอรักเขาขนาดนั้น ยังไงฉันก็ไม่สามารถแยกพวกเธอออกจากกันได้ใช่มั้ย? พูดก็พูดเถอะลูกเขยคนนี้มีความสามารถจริงๆ ฉันทำตามที่เขาบอก ค้าขายดีขึ้นมากเลย ไม่กี่วันมานี้ได้รายได้มาไม่น้อยเลย”

ถังซินยิ้มหัวเราะ

ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยสังเกตเลยว่า หน้าของแม่เธอเหมือนกับงิ้วเสฉวน ที่สามารถเปลี่ยนหน้าไปมาได้!

หลังจากที่คุณแม่ถังเก็บทำความสะอาดร้านเสร็จแล้ว

จึงสั่งป้าคนนั้นว่าวันนี้ให้เลิกงานเร็วหน่อย เพราะอยากที่จะซื้อกับข้าวไปทำกินกับถังซินที่บ้าน

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังจะออกก็ปะทะหน้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินเข้ามา

ถังซินจำเธอได้ก่อน จึงทำหน้าเคร่งขรึม และรีบปกป้องเอาตัวคุณแม่มู่หลบไปข้างหลัง และเอ่ยถามอย่างเยือกเย็น “คุณป้า คุณมาที่นี่มีธุระอะไร?”

เมื่อโมมอยอี้เห็นเธอแล้ว หางตาก็มีน้ำตาคลอ “ฉันมาซื้อของ”