รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 324

บทที่ 324 สิ่งที่คาดเดาไว้ได้กลายเป็นจริงแล้ว

ประมาณสิบเอ็ดโมงถังซินก็ได้มาถึงร้านคุณแม่มู่

เหล้าที่กลั่นเองและผักดองขายจนเกือบหมดแล้ว ตอนนั้นไม่มีลูกค้า ป้าที่มาช่วยกำลังทำความสะอาดชั้นแก้วอยู่

ถังซินเข้าไปและเรียกเธอ “ป้าจู แม่ฉันหล่ะ?”

“เสี่ยวซินมาแล้วหรอ” ป้าจูลุกตัวขึ้น และชี้ไปด้านในด้วยสีหน้าที่จำใจ “หลังจากที่ป้ามาเมื่อเช้า ร่างกายของแม่เธอไม่ค่อยดีนัก ฉันบอกว่าจะพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจดู แต่เธอไม่ไป บอกว่าพักผ่อนสักหน่อยก็ดีขึ้น เธอเข้าไปดูเถอะ ถ้านานไปแล้วเกิดปัญหาจะไม่ดี”

“ขอบคุณค่ะ”

ถังซินรีบก้าวเดินเข้าไปในห้องเก็บของ เห็นคุณแม่ถังกำลังนั่งพิงกำแพง เธอจึงรีบเข้าไปประคอง “แม่ ทำไมหน้าแม่ซีดขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ไปโรงพยาบาล?”

คุณแม่ถังโบกมือปฏิเสธ “ก็แค่ปวดหัวนิดหน่อย พักหน่อยก็ดีแล้ว”

เมื่อถังซินลูบที่แขนของเธอ ก็รู้สึกเย็นๆ สีหน้าจึงเคร่งขรึม และบังคับเอาตัวคุณแม่ถังออกไปด้านนอก “ปวดหัวอะไรกัน มือเท้าแม่เย็นเฉียบ ไป! ฉันพาแม่ไปโรงพยาบาล!”

“ไม่ต้องไปหรอก ไม่ได้เป็นอะไรมาก…”

“ถ้ารอให้เป็นมากๆก็จะสายเกินไปแล้ว! แม่อย่าพูดอีกเลย ฉันกลัวว่าฉันจะด่าแม่เอา” ก่อนออกไป ถังซินขอให้ป้าจูช่วยปิดร้านให้ และเธอก็พาตัวคุณแม่ถังไปที่โรงพยาบาล

ในขณะที่ยังอยู่บนรถ ถังซินก็ได้ทำการขอบัตรคิวพบแพทย์ หลังจากนั้นใช้เวลาสิบกว่านาทีก็ถึงโรงพยาบาล ซึ่งสามารถตรวจโรคได้พอดี

แพทย์ได้ทำการตรวจโรคให้กับคุณแม่ถัง ผลคือนอนหลับพักผ่อนไม่เพียงพอบวกกับร่างกายอ่อนแอ รับยากลับบ้านก็พอแล้ว

ถังซินทอดถอนหายใจอย่างสบายใจ

เมื่อประคองคุณแม่ถังออกมาจากห้องตรวจแล้ว ถังซินทำสีหน้าเคร่งขรึมและเอ่ยขึ้นว่า “ฉันทำร้านค้านี้ให้แม่เพื่อให้แม่ได้ใช้เวลาว่างทำ แม่อย่าทำจนทุ่มเทชีวิตขนาดนี้ พวกเราทั้งสามคนไม่ต้องให้แม่มาคอยเป็นห่วงแล้ว”

คุณแม่ถังคิดว่าถังซินยังพูดไม่มีเหตุผลพอ จึงเอ่ยเบาๆขึ้นว่า “แม่แค่อยากช่วยพวกลูกเก็บเงินนิดหน่อย”

“กวนหลิงเอ๋อมีมือมีเท้า ไม่ต้องให้แม่มาช่วย ฉันก็กำลังหาเงินด้วยตัวเอง” ถังซินเอ่ยขึ้น “ถ้าแม่ไม่ดูแลสุขภาพอีก ฉันจะปิดร้านค้านั้นซะ!”

“ได้ได้ ต่อไปนี้ฉันจะดูแลตัวเอ”ง คุณแม่ถังชอบร้านค้านี้มากที่สุด เมื่อได้ยินว่าถังซินจะปิด จึงไม่กล้าพูดอะไรอีก “ต่อไปนี้แม่จะทำผักดองให้น้อยลงหน่อย ตอนบ่ายจะได้พักผ่อนอยู่ที่บ้าน พอใจหรือยัง?”

เมื่อได้ยินดังนี้สีหน้าของถังซินจึงดีขึ้น

ทั้งสองคนไปกดรอลิฟต์เพื่อที่จะลง ประตูลิฟต์จึงเปิดออกมาพอดิบพอดี คุณหมอและพยาบาลไม่กี่คนจึงออกมาจากลิฟต์

หมอคนนั้นกับถังซินเกือบที่จะชนกันในขณะที่กำลังจะก้าวไป เขาจึงหยุดลงในทันที และหันกลับมามองถังซิน “เอ๋ เธอใช่คนที่ครั้งที่แล้วมาส่งคนไข้ผู้หญิงที่เป็นลมหรือป่าว?”

ถังซินมองที่รูปร่างหน้าตาเขาก็รู้สึกคุ้นหน้า ผ่านไปสักครู่จึงนึกออก “ฉันจำได้แล้ว คุณคือคุณหมอหวาง ตอนนั้นฉันมาส่งคนป่วยเป็นลม”

คุณหมอแสดงท่าทางที่เป็นจริงอย่างคิดไว้ออกมา “ใช่เธอจริงๆด้วย”

ถังซินจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “คุณมีธุระอะไรหรอ?”

“มี คุณรอสักครู่นะ”

คุณหมอให้ถังซินรออยู่ตรงนั้นสักพัก และก้าวเท้าเดินไปที่ห้องทำงานของตนเองอย่างว่องไว

ถังซินกลัวคุณแม่ถังจะเหนื่อย จึงให้เธอลงไปข้างล่างเพื่อหาที่นั่งรอตนเองก่อน

ขณะที่คุณแม่ถังกำลังจะเดินไปก็ได้หยุดลงกะทันหัน เดินเข้ามาใกล้ที่หูของถังซินและกระซิบพูดเบาๆขึ้นว่า “ลูกรัก คุณหมอวางคนนี้ดูแล้วไม่เลวเลย แต่ดูแล้วน่าจะอายุสามสิบกว่าแล้วมั้ง? แก่กว่าว่าที่ลูกเขยของฉันอีก ลูกอย่าไปรับปากอะไรเขานะ และอาชีพหมอนั้นค่อนข้างอันตราย ยังไงว่าที่ลูกเขยก็เหมาะสมกับลูกมากกว่า”

ถังซินแสดงออกอย่างกลัดกลุ้ม “แม่อย่าคิดอะไรมั่วซั่ว คุณหมอเขาไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น”

“ถ้าอย่างนั้นคุณหมอเขามีความจำดีมากอย่างนั้นหรอ? ทุกวันรักษาคนไข้เยอะขนาดนี้ แต่ยังจำลูกได้”

“ เอาเถอะ แม่ไปนั่งที่ห้องโถงชั้นหนึ่งรอเถอะ”

หลังจากที่ไล่คุณแม่ถังไปแล้ว ถังซินรออยู่ตรงนั้นไม่กี่นาที จากนั้นก็เห็นคุณหมอรีบเร่งวิ่งเข้ามาโดยที่มือกำลังถือกล่องหนึ่งไว้

“นี่เป็นของที่คนไข้คนนั้นทำตกไว้” คุณหมอหวางเอากล่องนั้นยื่นให้ถังซิน “ตอนนั้นในเอกสารคนไข้ไม่มีเบอร์โทรศัพท์ติดต่อเลย ฉันอยากที่จะติดต่อพวกคุณแต่ก็ติดต่อไม่ได้ ของนี่ก็เลยอยู่ที่ผมตลอด”