รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 326

บทที่ 326 ผู้ชายที่สกปรกเลวทรามต่ำช้า

“หลายครั้งที่อารมณ์ของเขาตื่นตัว ทำให้เขาอ้วกเป็นเลือดและเป็นลมสลบไป คุณหมอให้เขาพักฟื้น และจะยังสามารถมีชีวิตได้อีกหนึ่งปี แต่เขาไม่ยอม ไปเที่ยวที่ประเทศญี่ปุ่นไม่ใช่ว่าเธอได้ไป ทั้งหมดเป็นสิ่งที่เขาทำขึ้นมา เขาบอกว่าอยากที่จะเจอเธอ”

หลี่ซูเจ๋รู้สึกเศร้าในใจ แทบจะพูดต่อออกมาไม่ไหว “บนเรือสำราญ เขาก็อ้วกเป็นเลือดอีกครั้ง ฉันได้ยินจงเซิงบอกว่า เขาอาจจะอยู่ได้ไม่ถึงสามเดือน…”

“ฉันรู้มาจากลู่เหวินซูว่า Ixoraยังเหลือเก็บไว้อีกห้าต้น เย่นจิ่งเหนียนกำลังทำการทดลอง แต่หลินเฉิงจี๋ไม่ให้จงเซิงไปเอา เขาบอกว่าไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว “

“ถังซิน เธอไม่รู้ว่าหลินเฉิงจี๋รักเธอมากขนาดไหน” หลี่ซูเจ๋น้ำตารินไหล “แม้แต่การแย่งชิงอเล็กซ์เลียร์กับจี้เจียจื้อ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อเธอ เขาได้ซ่อนความรู้สึกของตัวเองไว้สุดลึก”

“ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่ต้องพูด!” ถังซินเอามือกุมจับที่หัวใจ

ในนั้นเจ็บปวดเหลือเกิน คล้ายกับโดนมีดกรีด ความจริงเหล่านี้และความรักของผู้ชายคนนั้นทำให้เธอแบกรับไว้ไม่ไหว

ทำไมเขาถึงได้โง่ขนาดนี้นะ!

เลิกก็คือเลิกแล้ว ทำไมถึงยังอยากทำเรื่องพวกนั้นอีก ยังอยากที่จะกลับมาหาเธอหรอ?

ถังซินร้องไห้ไม่ออกอีกแล้ว น้ำเสียงสะอึกสะอื้น “ทำไมเธอถึงอยากมาหา ทำไมถึงพูดเรื่องพวกนี้กับฉัน…ทำไมพวกเธอถึงเอาเรื่องราวที่โหดร้ายทั้งหมดพวกนี้มาบอกฉันในวันเดียวกัน?”

“ฉันไม่อยากรู้ ฉันไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้น” เธอทิ้งตัวลงไปนั่งยองและกอดตัวเองไว้

เธออยากที่ไปเรียนต่างประเทศและไม่ต้องรู้จักหลินเฉิงจี๋ กลับประเทศมาก็ไม่ต้องเข้าทำงานที่บริษัทมู่ซื่อ ไม่ได้แต่งงานกับมู่หยางซิว มู่หยางซิวไม่ได้นอกใจ และเธอจะได้ไม่รู้จักมู่เฉินหย่วน!

หลี่ซูเจ๋ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก นั่งยองลงไป และอยู่เงียบๆเป็นเพื่อนเธอ

ถังซินเอาหัวซุกไปที่เข่า ไหล่สั่นเครือเล็กน้อย หลังจากผ่านไปสักครู่ เธอจึงเงยหน้ามองหลี่ซูเจ๋ และเอ่ยถามเธออย่างเสียใจและไร้เรี่ยวแรง “ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”

นี่เป็นจุดประสงค์ที่ฉันมาหาเธอ หลี่ซูเจ๋หลับตาลง และพูดอย่างหนักแน่น “พี่ชายของหลินเฉิงจี๋ได้ให้เอกสารข้อมูลเขาฉบับหนึ่ง บอกเขาว่าแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ ให้เขาสละสิทธิ์การสืบทอดมรดกของอเล็กซ์เลียร์”

“แม่ของหลินเฉิงจี๋แต่งงานกับโมมอยคางผิง เขากับโมโมยเหม่ยซีเป็น…พี่น้อง เขามาเมืองหนานเฉิงเพื่อมาพบแม่ของเขานั่นก็คือโมมอยอี้ แต่กลับถูกโมมอยอี้ใช้มีดแทงไปสิบครั้ง”

ในขณะนั้นถังซินแทบจะหยุดหายใจ เธอคว้าจับที่เสื้อหลี่ซูเจ๋อย่างแน่น

“เขาไปไหนแล้ว!”

“ฉันไม่รู้” หลี่ซูเจ๋เอ่ยขึ้น “เขาเพียงแค่โทรศัพท์หาจงเซิง ให้เขาแจ้งให้ตำรวจทราบ ว่าให้ปิดเรื่องนี้ไว้ จากนั้นเขาก็ขาดการติดต่อ จงเซิงเอาคนทั้งหมดค้นหาแล้วสองวัน แต่ก็หาเขาไม่เจอเลยสักที่ สุดท้ายเขาทำได้เพียงโทรศัพท์มาหาฉัน ให้ฉันมาหาเธอ และบอกว่าเธอจะต้องรู้แน่ว่าหลินเฉิงจี๋อยู่ที่ไหน”

“ที่แท้วันที่จงเซิงโทรศัพท์มาหาฉัน หลินเฉิงจี๋ก็ได้ไปหาโมมอยอี้แล้ว” ริมฝีปากของถังซินสั่นเครือ โบแนร์ฉกฉวยโอกาสผูกมัดเอาตัวโมมอยอี้ไว้ข้างกายเขา โมมอยอี้ต้องไม่ชอบลูกคนนี้อย่างแน่นอน ดังนั้น ดังนั้น…เขาอยู่ไหน? เขาจะไปไหนได้?

ถังซินร้องห่มร้องไห้จนสะอึกสะอื้น และใช้แรงจับแขนหลี่ซูเจ๋ไว้แน่น คล้ายกับกำลังถามเธอและถามกับตนเอง “สุขภาพร่างกายแบบนั้นของเขา เธอบอกฉันทีว่าเขาสามารถไปไหนได้? เธอบอกฉันมาหน่อยได้มั้ย……”

หลี่ซูเจ๋ตาแดงก่ำและได้พูดปลอบโยนเธอขึ้นว่า “เขาไม่เป็นไรหรอก เธอก็รู้ว่าเขาชอบเธอขนาดไหน เขาบอกว่ายังมีของขวัญที่ยังทำไม่เสร็จอยากจะมอบให้เธอ เขาจะต้องไม่ทิ้งเธอไปอย่างแน่นอน”

“ฉันอยากไปตามหาเขา ที่ไหนก็ได้ ฉันอยากจะไปหาทุกที่” ถังซินลนลานจนผลักหลี่ซูเจ๋ออกและอยากที่จะยืนขึ้น แต่เป็นเพราะนั่งอยู่นานเท้าจึงเจ็บทำให้ถังซินเกือบจะล้มลงไป

หลี่ซูเจ๋อยากที่จะช่วยประคองเธอ แต่เธอกลับดึงมือออกอย่างแรง และเดินซวนเซออกไปทางด้านนอกโรงพยาบาล

ถังซินโบกรถแท็กซี่นั่งออกไป เธอยังคงร้องไห้โฮอย่างหนัก และก็ไม่รู้ด้วยว่าร้องเพราะอะไร หยาดน้ำตาได้ไหลหยดลงไปที่บนหน้าจอโทรศัพท์ ซึ่งทำให้หน้าจอเต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ

เธอต่อสายโทรศัพท์หาหลินเฉิงจี๋ครั้งแล้วครั้งเล่า

ไม่สามารถติดต่อได้!

ไม่สามารถติดต่อได้!

และก็ยังคงไม่สามารถติดต่อได้!

เธอจึงต่อสายโทรศัพท์ไปหาจงเซิงอีกครั้ง แต่ว่าไม่มีคนรับ หรือว่าจงเซิงไม่อยากรับสาย

หลังจากที่มาถึงบริษัทหลินเฉิงจี๋ ถังซินรีบลงรถอย่างว่องไวและวิ่งเข้าไปด้านในโดยในระหว่างทางได้ชนกระแทกกับคนที่อยู่ด้านข้าง ทำให้กาแฟสาดโดนทั้งตัวเธอ แต่เธอก็ไม่หันกลับไปมองแม้แต่วินาทีเดียว

เธอเอ่ยถามแผนกต้อนรับด้านหน้า “ประธานของพวกเธอ…ฮาน หลินเฉิงจี๋มาหรือยัง?”