รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 327

บทที่ 327 เขาจะไปที่ไหนได้

ถังซินหายใจเข้าออกลึกๆ บอกกับตัวเองว่าจะต้องต้านทานไว้

เธอถอดรองเท้าส้นสูงออก เนื้อหนังที่หลังเท้าแทบจะติดออกมากับรองเท้าส้นสูง ขณะที่ถอดออกได้ฉีกดึงถูกเนื้อ เจ็บจนคิ้วเธอขมวดแน่น แต่กลับเม้มปากไว้ไม่ให้เปล่งเสียงออกมา

เธอวนไปวนมาอยู่ที่เมืองใหญ่อย่างหนานเฉิงประมาณสิบกว่าชั่วโมง หามาหมดทุกที่แล้ว

ที่ไหนก็ไม่มีผู้ชายคนนั้น

เขาจะไปไหนได้?

วัยรุ่นคนหนึ่งเดินผ่านมาเห็นถังซินใบหน้าเต็มไปด้วยความจนตรอก เหมือนกับค่อนข้างเห็นใจ จึงยื่นทิชชู่เปียกส่งให้เธอหนึ่งห่อ “ผมไม่รู้ว่าคุณไปเจอกับอะไรมา แต่ว่าถ้าคุณต้องการก็รับไว้เถอะ”

ถังซินรู้สึกว่าใบหน้านั้นแห้งเล็กน้อย คิดได้ว่าเมื่อเช้าตอนออกมาได้แต่งหน้า ร้องไห้มาทั้งวัน คิดว่าเครื่องสำอางคงเลอะหายไปหมดแล้ว

เธอจึงรับทิชชู่เปียกมา และพูดด้วยเส้นเสียงที่แหบแห้ง “ขอบคุณค่ะ”

ถังซินเห็นในมือของวัยรุ่นคนนั้นได้ถือดอกกุหลาบสีเขียวไว้ กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกโชยมา จึงตกตะลึงเล็กน้อย

“ดอกกุหลาบเขียวนี้สวยจริงๆเลย”

“สวย แต่ว่าร้านที่ขายมีน้อยมาก ดอกกุหลาบเขียวในเมืองหนานเฉิง ล้วนส่งมาจากเมืองหางซี” เด็กวัยรุ่นคนนั้นพูดบ่นขนาดนี้ แต่น้ำเสียงกลับมีความสุขมาก “แฟนผมชอบดอกกุหลาบเขียวมาก วันนี้เป็นวันเกิดของเธอผมซื้อมาจากทางอินเตอเน็ต รอหนึ่งวันถึงจะได้มา!”

ถังซินหรี่ตาเล็กน้อย “ที่เมืองหางซี มีดอกกุหลาบเขียวเยอะ!”

เด็กวัยรุ่นถามอย่างสงสัย “คุณไม่รู้หรอ? ดินที่เมืองหางซีนั้นชื้น เหมาะกับดอกไม้ที่ต้องใส่ใจอย่างละเอียดแบบนี้ ผมยังจำได้ว่าที่เมืองหางซีได้เอาดอกกุหลาบเขียวเป็นวันเริ่มต้น กำหนดวันวาเลนไทน์ของท้องถิ่น”

วาเลนไทน์?

ถีงซินนึกถึงตอนที่ไปเมืองหางซีกับหลินเฉิงจี๋ครั้งนั้น ได้เจอกับคู่รักเด็กหนึ่งคู่ที่สถานีรถไฟใต้ดิน

คู่รักเด็กคู่นั้นบอกเธอว่า วันนี้เป็นเฉลิมฉลองใหญ่ของเมืองหางซีวันหนึ่ง และน้องผู้หญิงยังให้ลูกอมสีชมพูเธอมาหนึ่งเม็ด บอกว่าสำหรับดอกกุหลาบเขียวให้หลินเฉิงจี๋คิดวิธีหาเอาเอง

ที่แท้วันนั้นก็คือวันวาเลนไทน์ของคนท้องถิ่นเมืองหางซี

ถังซินค่อยๆหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ และถามจี้ขึ้นอีกว่า “เธอรู้เรื่องวันวาเลนไทน์นั่นมั้ย ช่วยพูดให้ละเอียดหน่อยได้มั้ย?”

เด็กวัยรุ่นจึงพูดขึ้นว่า “ก็คือผู้ชายถือดอกกุหลาบสีเขียวไว้ ถ้าเจอผู้หญิงที่ชอบและถามว่า อนุญาตมั้ย? ถ้าผู้หญิงบอกว่าอนุญาต ก็แสดงถึงการอนุญาตคบกันได้”

“และผู้หญิงก็ต้องถือลูกอมรูปกระต่ายและถามให้กับผู้ชาย ถ้าผู้ชายรับไว้ ก็แปลว่าเห็นด้วยเช่นกัน ในวันนี้ของทุกปี ส่งเสริมให้คนมีคู่เกิดขึ้นกว่าหมื่นคู่ขึ้นไป และเคยออกข่าวท้องถิ่นด้วย”

มิน่าหล่ะตอนนั้นหลินเฉิงจี๋อยากได้ลูกอมกระต่ายสีชมพูนั้นจากเธอ และมีท่าทางที่ดีใจขนาดนั้น

ที่แท้เขาก็รู้ทุกอย่าง

ไอ้ผู้ชายเซ่อ! ผู้ชายโง่เง่า!

เขาคิดว่ากำลังทำให้ใครซาบซึ้ง เพียงแค่การหลอกตัวเองและการหลอกคนอื่นก็เท่านั้น

ถังซินกำลังดุด่าในใจอย่างแรง จากนั้นเอามือกุมปากไว้แน่น ไม่อยากให้คนที่อยู่ข้างๆหัวเราะเยาะ แต่ก็อดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวจึงไหลพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย บริเวณไหล่นั้นสั่นเครือ

เมืองหางซี! เมืองหางซี!

เธอคิดออกทันทีทันใด หลินเฉิงจี๋เคยพาตนเองไปวิลล่าที่เมืองหางซี เขาบอกว่าเขาซื้อไว้ และอยากที่จะอยู่ที่นั่น

เขาจะอยู่ที่วิลล่านั้นมั้ย?

เด็กวัยรุ่นเห็นเธอร้องไห้ออกมาอย่างกะทันหัน มือเท้าจึงลุกลี้ลุกลนอยู่ช่วงขณะหนึ่ง “นี่นี่…คุณ…คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย? ผมพูดเรื่องพวกนี้ทำให้คุณคิดถึงเรื่องที่ไม่ดีหรอ? ขอโทษนะครับ!”

“ ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณคุณนะ” ถังซินเช็ดน้ำตา และกล่าวขอบคุณอย่างจริงจัง

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเห็นกุหลาบสีเขียวในมือของเด็กวัยรุ่น เธอก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะนึกถึงเรื่องที่เคยไปเมืองหางซีออก

ถังซินพูดขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่า และโบกรถแท็กซี่ไปสนามบิน

เธอโทรศัพท์ไปหาผู้ช่วยจาง “ผู้ช่วยจาง ช่วยโทรศัพท์หาบริษัทสายการบินเหล่านั้นที่สนามบิน และดูว่าเครื่องบินโดยสารของบริษัทไหนสามารถบินส่วนตัวได้ เมื่อฉันไปถึงสนามบินก็จะออกเดินทางเลย”