รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 329

บทที่ 329 เราเลิกกันเถอะ

เมื่อถังซินกำลังจะพูดปฏิเสธ โทรศัพท์ก็ได้สั่นขึ้นสองครั้ง มีสายโทรศัพท์โทรเข้ามา

เธอพบว่าเป็นมู่เฉินหย่วน จึงพูดกับจงเซิงครู่หนึ่งและก็วางสาย

เมื่อกำลังจะเอาโทรศัพท์ขึ้นแนบหูฟัง ก็ได้ยินเส้นเสียงอันทุ้มต่ำของมู่เฉินหย่วนดังเข้ามา “ผมจะไปถึงสนามบินหนานเฉิงตอนสิบโมงเช้า เธอสามารถกลับมาตอนเที่ยงได้มั้ย? ถ้ามาไม่ได้ก็ค่อยมาทานข้าวด้วยกันตอนเย็น”

เขารู้จากผู้ช่วยจางว่าเธออยู่เมืองหางซี แต่กลับไม่ถามเธอว่ามาทำอะไร

“มู่เฉินหย่วน……”ถังซินสูดลมหายใจ ความจริงเหล่านั้นทำให้ใจเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ที่เศร้าเสียใจ แม้กระทั่งไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรกับมู่เฉินหย่วน

หลังจากที่ดีกันแล้ว พวกเขาเคยให้คำมั่นสัญญาซึ่งกันและกัน เมื่อพบกับปัญหาจะต้องแบ่งเบาความทุกข์ซึ่งกันและกัน อย่าได้พูดโกหก

แต่ว่าเรื่องนั้นเขาควรที่จะรู้หรือ?

ก็ไม่ควร แม้แต่หลินเฉิงจี๋ก็ไม่ควรที่จะรู้เรื่องพวกนั้น

มู่เฉินหย่วนฟังเสียงที่ผิดปกติของเธอออก จึงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง “เป็นอะไร พบเจออุปสรรคอะไรที่เมืองหางซีหรอ? ถ้าอย่างนั้นให้ผมไปเมืองหางซีเพื่อรับคุณกลับมามั้ย?”

ถังซินทำได้เพียงแค่ก้มหน้าและกัดริมฝีปากไว้ น้ำตาคลอเบ้า

เธอจะต้องพูดอย่างไร?

ทันใดนั้นก็มีสองแขนเข้ามาโอบกอดเธอจากข้างหลัง และเอาหัวมาซุกที่ซอกคอของเธอ

ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงเบาๆ เหมือนกับสัตว์ที่ตัวเล็กและอ่อนแอร้องครวญครางเมื่อได้รับบาดเจ็บ “ขอร้องเธอเถอะนะ… อย่าทิ้งให้ฉันอยู่โดดเดี่ยวคนเดียว ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว”

ถังซินมีท่วงท่าที่ยังคงถือโทรศัพท์แนบหูไว้ โดยที่เธอไม่ได้ขยับ แต่น้ำตากลับไหลพรั่งพรูออกมา หยดลงที่บนเคาน์เตอร์ครัว

เธอมองไปยังมือที่วางค้ำอยู่บนเคาน์เตอร์ครัว ยังมีแหวนที่อยู่บนนิ้วนาง

ภาพการพบกันตั้งแต่ครั้งของเธอกับมู่เฉินหย่วน จนสุดท้ายแล้วทั้งสองคนก็ได้คบกัน และยังมีภาพเหตุการณ์ที่เขาได้สวมแหวนให้เธอบนเรือสำราญ ทั้งหมดนี้ยังวกวนอยู่ในหัวของเธอ

แน่นอน เธอรักผู้ชายคนนี้มาก

แต่ว่า…

ถังซินสงบสติอารมณ์ และพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบว่า “มู่เฉินหย่วน เราเลิกกันเถอะ!”

“ถังซิน เธอรู้ตัวมั้ยว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่” น้ำเสียงของมู่เฉินหย่วนเย็นชาขึ้นมาทันที เหมือนกับโกรธขึ้นมาแล้ว และแฝงไปด้วยความร้อนใจเล็กน้อย “เธออยู่ที่ไหนของเมืองหางซี ฉันจะไปหาเธอ”

“ฉันบอกว่า พวกเราเลิกกันเถอะ” ถังซินพูดซ้ำอีกครั้ง “ฉันเบื่อหน่ายกับคุณแล้ว นิสัยของพวกเราเข้ากันไม่ได้ คุณไม่ใช่ผู้ชายในแบบที่ฉันชอบ”

มู่เฉินหย่วนเพียงแค่เอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง “เธออยู่ที่ไหนของเมืองหางซี?”

“แหวนและของขวัญฉันจะฝากหลี่ซูเจ๋เอาไปให้คุณ พวกเราจบกันแค่นี้เถอะ”

เมื่อพูดจบเธอจึงรีบวางสายโทรศัพท์ และน้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง

ถ้าหากมู่เฉินหย่วนรู้ความจริง จะต้องฆ่าหลินเฉิงจี๋อย่างแน่นอน ในเวลาที่เธอลำบากที่สุดหลินเฉิงจี๋ได้ยื่นมือเขามาช่วยเธอ สิ่งเหล่านั้นที่เขาทำให้เธอทั้งโกรธทั้งเสียใจ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถที่จะนิ่งดูดายได้

จี้เจียจื้อรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว และอยากที่จะค่อยๆเปิดเผยความจริงออกมา เพื่อที่จะได้เห็นพวกเขาฆ่ากันเอง เธอทำได้เพียงแค่เอ่ยบอกเลิก และพยายามขัดขวางให้ที่ดีที่สุด ไม่ให้เขาทำแผนชั่วร้ายได้สำเร็จ

หลินเฉิงจี๋ดึงตัวเธอเข้ามา เมื่อเห็นเธอร้องไห้ขนาดนี้ จึงใช้หัวแม่มือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ ในใจเหมือนกับกระวนกระวายขึ้นแล้ว “ถ้าเธอรักเขาขนาดนั้น ถ้าอยากที่จะกลับไป…”

เมื่อเห็นเธอทุกข์ใจขนาดนี้ เขาก็รู้สึกเจ็บปวดใจ

ถังซินชำเลืองมองผ้าพันแผลที่บนหน้าอกเขา จึงพยายามที่จะยิ้มออกมา “ไม่อยาก ฉันเลิกกับเขาแล้ว นายไปนั่งที่โต๊ะรับแขกเถอะ ฉันจะทำอาหารเช้าให้คุณ”

ความท้อแท้ผิดหวังในแววตาของหลินเฉิงจี๋ก็หมดไปและปรากฎแสงสว่างขึ้นมา “เขาพยักหน้าและไปที่ห้องรับแขก”

ถังซินจัดการกับความรู้สึกของตนเองได้แล้ว จึงรีบไปจัดเตรียมอาหารเช้า

พลางต่อสายโทรศัพท์ไปหาหลี่ซูเจ๋ ให้เธอเอาของขวัญเหล่านั้นห่อให้เรียบร้อยและมอบให้กับผู้ช่วยจาง ถ้าเป็นไปได้ ให้ถามเย่นจิ่งเหนียนถึงที่อยู่ของห้องทดลอง เธอไม่สามารถกลับไปได้แล้ว

หลี่ซูเจ๋เอ่ยถามขึ้นด้วยเสียงเบา “แล้วประธานมู่หล่ะ?”