รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 330

บทที่ 330 ประธานมู่คุณอย่าทำให้คนอื่นกลัวเช่นนี้

ในขณะนี้เครื่องบินได้ขึ้นบินเรียบร้อยแล้ว เขาจึงถูกตัดสัญญาณโทรศัพท์ไปโดยอัตโนมัติ ทำให้ไม่สามารถติดต่อผู้ช่วยจางได้ จึงจำเป็นต้องยอมแพ้

หลังจากผ่านไปสองชั่วโมงเครื่องบินก็ได้ลงจอดที่สนามบินเมืองหนานเฉิง เมื่อมู่เฉินหย่วนออกมาถึงที่ห้องโถงใหญ่ของสนามบินและมองเห็นผู้ช่วยจางที่มารอรับ จึงเข้าไปเอ่ยถาม “เมื่อคืนตอนที่เธอไปเมืองหางซี มีผิดปกติตรงไหนมั้ย”

ผู้ช่วยจางเปิดประตูรถให้เขาขึ้น พลางพูดขึ้นอย่างเร็วว่า “คุณผู้หญิงมีท่าทางรีบร้อน เหมือนกับร้องไห้ แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไร เพียงแต่ให้ผมช่วยติดต่อบริษัทสายการบินให้ และบอกว่าจะเหมาลำ”

เพราะว่าผู้ช่วยจางกังวลใจจึงเอาเรื่องที่ถังซินไปเมืองหางซีบอกกับมู่เฉินหย่วน

แต่ว่าเมื่อเห็นสีหน้าแบบนี้ของประธานมู่…

ผู้ช่วยจางจ้องมองไปยังมู่เฉินหย่วน จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “ประธานมู่ เกิดอะไรขึ้นหรอครับ?”

“เธอบอกเลิกฉัน” มู่เฉินหย่วนยังไม่ยอมขึ้นรถและเอ่ยกำชับด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “ให้คนไปสืบมาหน่อย ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนของเมืองหางซี เตรียมเครื่องบิน ฉันจะไปเมืองหางซี”

ผู้ช่วยจางยังใจลอยไปกับคำพูดที่เขาพูดไปเมื่อสักครู่ “คุณผู้หญิงกับคุณ……เลิกกัน? เพราะอะไร?”

“ถ้าฉันรู้ว่าเพราะอะไร ฉันยังจะมายืนอยู่จริงนี้มั้ย?” มู่เฉินหย่วนเริ่มอารมณ์ไม่ดี “ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้นายได้ยินชัดแล้วใช่มั้ย?”

“สืบ! ผมจะให้คนไปสืบ!” ผู้ช่วยจางหันหลังให้มู่เฉินหย่วนและเริ่มต่อสายโทรศัพท์ ในขณะเดียวกันยังเอื้อมมือไปหยิบมือถืออีกเครื่อง และจัดการหาเครื่องบินส่วนตัวมา

หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที ผู้ช่วยจางก็รายงานให้กับมู่เฉินหย่วนฟังว่า “หาที่อยู่ได้แล้ว เฉินคางกลับมาจากเมืองเย่นจิ่งแล้ว ผมจะให้เขาไปส่งประธานมู่ที่เมืองหางซี”

มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้ว “ทำไมเขาถึงกลับมา?”

ผู้ช่วยจางลูบหน้า และพูดอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “เขาบอกว่าที่เมืองเย่นจิ่งพืชหญ้าไม่เจริญงอกงาม อยู่ที่นั่นทุกข์ยากมากเลย”

“ช่างมันเถอะให้เขารีบมา!” มู่เฉินหย่วนยังคงรู้สึกหงุดหงิดและร้อนรนใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าประชุมหนักจึงทำให้เขารู้สึกเหนื่อยล้า เขาแทบอยากจะขับเครื่องบินไปเมืองหางซีด้วยตนเอง!

ทั้งสองคนลงไปรอที่ลานจอดเครื่องบิน ไม่นานเครื่องบินส่วนตัวก็มาถึง

“ประธานมู่ พี่ชาย” เฉินคางทักทายทั้งสองคน เผชิญหน้ากับพวกเขา โดยเฉพาะมู่เฉินหย่วน ทำให้เฉินคางรู้สึกหวาดผวาเล็กน้อย

อย่างไรเขาก็เป็นคนของมู่เฉินหย่วน สุดท้ายก็ทรยศหักหลังกลางคัน และทำตามถังซิน

เดิมทีเมื่อได้รับสายโทรศัพท์จากผู้ช่วยจาง ให้เขาพามู่เฉินหย่วนไปเมืองหางซี เขาอยากจะหาเหตุผลมาปฏิเสธ แต่กวนชิงเฟิงให้เขามา บอกว่าจะได้รู้การเคลื่อนไหวทุกอย่างของมู่เฉินหย่วน

พี่ใหญ่ไม่กลัวเขาเปิดเผยความจริงหรอ?

ผู้ช่วยจางหันมาเจอเขากำลังใจลอย จึงตบไปที่หน้าผากเขาหนึ่งที และพูดอย่างโมโหขึ้นว่า “ใจลอยอะไรอยู่ ไม่เห็นหรอว่าประธานมู่ขึ้นไปแล้ว? นายเป็นแบบนี้จะขับเครื่องบินได้ยังไง?”

เฉินคางไม่กล้ากระด้างกระเดื่อง เพียงแค่ลูบคลำไปบริเวณหน้าผากที่ถูกตี และรีบขึ้นเครื่องบินไป

เครื่องบินเป็นเครื่องบินขับขี่อัตโนมัติ บินไปตามเส้นทางการบินไปยังเมืองหางซี เฉินคางนั่งอยู่ด้านหน้าสามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของความหนาวเย็นที่โชยอยู่ภายในห้องคาบิน

หนาวเย็นมาก

เขาไอออกมา เพื่อทำลายบรรยากาศอันเงียบเชียบนี้ “ประธานมู่ คุณจะไปทำอะไรที่เมืองหางซี?”

มู่เฉินหย่วนพูดเอ่ยกับเขาออกมาสองคำ “หุบปาก!”

……

ไม่นานเครื่องบินส่วนตัวก็มาถึงเมืองหางซี และลงจอดที่ลานจอดบนดาดฟ้าของโรงแรมแห่งหนึ่ง

หลังจากที่เฉินคางมองเห็นชื่อโรงแรม ก็จำได้ว่านี่เป็นหนึ่งในที่อยู่ปลอมที่กวนชิงเฟิงได้เตรียมไว้

ก่อนหน้านี้ที่เขากลับมาหากวนชิงเฟิงที่เมืองหนานเฉิง กวนชิงเฟิงได้ลักลอบเจาะเข้าไปในระบบกลุ่มข่าวกรองเล็กๆของบริษัทมู่ซื่อแล้ว จึงรู้ความเคลื่อนไหวของพวกเขาได้อย่างชัดเจน และยังใช้วิธีการนี้ให้ข้อมูลข่าวสารของที่อยู่ปลอม

เมื่อนึกถึงน้องภรรยาที่เก่งมากคนนั้น เฉินคางถึงกับขนลุกขนพองไปทั้งตัว

เขาพูดกับตนเองอย่างเงียบๆว่า ใครก็ไม่กล้ายั่วโมโหน้องภรรยาคนนี้ ช่างน่ากลัวจริงๆ!

เพราะว่าเป็นที่อยู่ปลอม เมื่อมู่เฉินหย่วนไปถามที่หน้าแผนกต้อนรับ แผนกต้อนรับกลับแสดงออกให้เห็นว่าไม่กี่วันมานี้ไม่มีผู้หญิงที่ชื่อถังซินมาเข้าพักเลย

มู่เฉินหย่วนทำหน้าเคร่งขรึมและต่อสายโทรศัพท์หาผู้ช่วยจาง

หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที เขาก็ไปหาตามที่อยู่ใหม่ที่ได้มา พร้อมกับเฉินคาง

ไม่มี

สืบหาที่อยู่ใหม่ และไปตามหาตามที่อยู่ใหม่

ก็ยังคงไม่มี