รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 331

บทที่ 331 เขาเพียงกลัวว่าเธอจะเกิดอันตราย

ไม่กี่สิบนาทีก่อน เขาคิดว่าถังซินคงเจอกับเรื่องลำบาก แต่คิดไม่ถึงว่าการที่เธอมาหาหลินเฉิงจี๋ที่เมืองหางซี และขอเลิกกับเขาโดยที่ไม่บอกเหตุผลมาสักคำ

เฉินคางถอยออกไปด้านข้างด้วยอาการตัวสั่น

เขาอยู่กับประธานมู่มานาน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นประธานมู่... ดูบ้าคลั่งขนาดนี้

คงไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องใช่ไหม

หมอที่สังเกตเห็นว่าสถานการณ์เริ่มแปลกไป ก็พูดกับมู่เฉินหย่วนเพียงไม่กี่คำ และรีบออกไปทันที

เหลือเพียงมู่เฉินหย่วนกับเฉินคางที่ยังคงยืนที่เดิม

ทางเดินของโรงพยาบาลนั้นมีผู้คนเดินผ่านไปมา รูปร่างที่สูงโปร่งของมู่เฉินหย่วน โดดเด่นจากฝูงชน ผู้คนที่เดินผ่านไปมายังนึกไปว่าเป็นดาราที่มาถ่ายละคร จึงได้หันมามองพวกเขา

ยืนอยู่เพียงครู่ เฉินคางทนไม่ไหว จึงเอ่ยปากขึ้นอย่างกล้าหาญ “ประธานมู่ครับ มีอะไรก็สั่งผมมาเลยเถอะครับ พวกเราอย่าเอาแต่ยืนอยู่ที่ตรงนี้เลย”

มู่เฉินหย่วนเหลือบมองเขาด้วยสายตาดุดัน

เฉินคางขนสันหลังวาบทันที

“เฉินคาง” ชายหนุ่มเรียกเขา น้ำเสียงเคร่งขรึมและเต็มไปด้วยความกดดัน “เมื่อก่อนที่ฉันขอโทรศัพท์นาย นายดูตื่นกลัวมาก ดวงตานายก็เผยสิ่งที่คิดออกมาจนหมด”

เวรเอ๊ย สายตาของประธานมู่กำลังลุกเป็นไฟ

“มี มีด้วยหรือครับ...” เฉินคางหัวเราะแหะๆ ก่อนจะโกหกอย่างร้อนรน “ฮ่าฮ่าฮ่า ผมแค่กลัวว่าประธานมู่จะอ่านวีแชทของผมอะไรแบบนี้ ผมมีอาการหวาดระแวงครับ”

มู่เฉินหย่วนแสยะยิ้ม “ฉันเป็นเจ้านายของนายมาตั้งนาน ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องนี้กัน”

“เพิ่งออกอาการช่วงนี้ครับ...”

“นายรู้อะไรมาใช่หรือไม่”

เฉินคางค่อนข้างร้อนรน จึงเอ่ยได้ไม่เต็มเสียง “ผมไม่รู้ครับ”

มู่เฉินหย่วนไม่ได้พูดไร้สาระอะไรกับเขาอีก ปลดล็อกโทรศัพท์และโทรหาลู่เหวินซู “ไอ้สี่ ช่วยฉันตรวจสอบประวัติการโทรออก เขาไปยังบริษัทTXJ ว่าจะเอาการบันทึกเสียงจากทุกหมายเลขที่โทรออกไปหรือไม่”

“ประธานมู่ ผมยอม ผมยอมแล้วครับ” เฉินคางรีบยกมือขึ้นทันที

เวร เขาลืมไปว่าบริษัทมู่ซื่อกับบริษัทTXJนั้นทำงานด้วยกัน สิทธิประโยชน์ที่ไม่น้อย หากลู่เหวินซูให้ตรวจสอบประวัติกับบริษัทTXJ จนได้การบันทึกเสียงมาจริงๆ นั่นล่ะเรื่องซวยที่แท้จริง

เวร เขาลืมไปว่าบริษัทมู่ซื่อกับบริษัทTXJนั้นทำงานด้วยกัน สิทธิประโยชน์ที่ไม่น้อย หากลู่เหวินซูให้ตรวจสอบประวัติกับบริษัทTXJ จนได้การบันทึกเสียงมาจริงๆ นั่นล่ะเรื่องซวยที่แท้จริง

“เธอโทรหานายทำไม”

“คุณถังเธอ เธอ...” เฉินคางพยายามเรียบเรียงคำพูดอย่างว่องไว “เหมือนว่าเธอกำลังร้องไห้ครับ บอกกับผมว่ามีเรื่องที่จะต้องไปทำ บอกให้ผมดูแลประธานมู่ให้เป็นอย่างดี”

มู่เฉินหย่วนกวาดสายตามองใบหน้าของเฉินคางทุกตารางนิ้ว ราวกับกำลังจับผิดคำพูดของเขา

“ได้บอกหรือไม่ว่าไปไหน” ตามหาอยู่นาน ถึงได้รู้ว่าถังซินอยู่กับหลินเฉิงจี๋ ในใจเขาเริ่มหงุดหงิด ปลดกระดุมออก จนเผยให้เห็นไหปลาร้าเล็กน้อย

แต่ยังคงไว้ซิ่งบรรยากาศเย็นยะเยือกจนคนต้องถอยห่างออกไป

เฉินคางส่ายหน้า

ที่กล่าวมานั้นเขาโกหก และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าถังซินไปที่ไหน

มู่เฉินหย่วนสายตามืดครึ้ม และเอ่ยถามเขา “หลังจากที่นายกลับมาจากเย่นจิง ก็รีบไปหากวนชิงเฟิงใช่หรือไม่”

เฉินคางข่มใจไว้ไม่ไหว รู้สึกสั่นสะเทือนไปทั้งใบหน้า ประธานมู่น่ากลัวนัก เขายังไม่ทันได้พูดอะไร ก็เดาได้แล้วว่าเขาไปที่ไหนมา

“แต่ท่าทางของนายเหมือนว่าจะไม่ได้ไปนะ” มู่เฉินหย่วนยิ้มเย็น ขายาวเบี่ยงออกไปอีกทาง และกดโทรศัพท์ของเฉินคางเพื่อตามหาเบอร์โทรของกวนชิงเฟิง

เฉินคางรีบตามไป และขอโทษขอโพยกวนชิงเฟิง

พี่ใหญ่ผมขอโทษ ลูกพี่ผมขอโทษ ประธานมู่เก่งเกินไป ผมไม่ใช่คู่มือของเขาเลย

หลังจากที่ต่อสายติด มู่เฉินหย่วนก็ถาม “พี่นายไปไหน”

“ต่างประเทศ ขึ้นเรือสำราญไป” กวนชิงเฟิงได้ยินว่าเป็นเสียงของเขา คาดว่าเขาคงจะจับได้ จึงไม่ได้คิดจะปิดบังเขา “ก่อนหน้านี้หนึ่งชั่วโมง ผมซื้อตั๋วเรือให้เธอสองใบ”